Η τέχνη του 66χρονου λουκουματζή που έγινε γνωστός σε όλη τη Λευκωσία

«Τιτσί, τιτσί λουκάνικο, κομμάτι ξεροτίανο, να φάτε και να φύετε». Αυτό τραγουδούσαμε παιδιά, παίρναμε ένα λουκουμά ή ξεροτίανο και το πετούσαμε στην οροφή του σπιτιού, για να το φαν οι «σκαλαπούνταροι» και να φύγουν, την ημέρα των Θεοφανίων ή Φώτων.
 
Οι λουκουμάδες έχουν πλέον συνδεθεί με την γιορτή των Θεοφανίων, αφού δεν λείπει από κανένα σπίτι και κανένα τραπέζι. Κάποιοι τους φτιάχνουν μόνοι τους και κάποιοι άλλοι τους αγοράζουν. Και μπορεί φέτος να γιορτάσουμε διαφορετικά τη βάπτιση του Θεανθρώπου από τον Ιωάννη Βαπτιστή και τη φανέρωση της Αγίας Τριάδας, λόγω της πανδημίας, όμως ο Σωτήρης Γερολατσίτης αποφάσισε να προσπαθήσει με το δικό του τρόπο να δώσει μία νότα κανονικότητας στις φετινές γιορτές.
 
Έστησε τον πάγκο του κανονικά απέναντι από το Γυμνάσιο Ακακίου, στον δρόμο Λευκωσίας-Τροόδους και πωλεί σιάμισιη και λουκουμάδες. Εκεί όπου στήνεται κάθε χρόνο, όταν πλησιάσουν οι γιορτινές ημέρες που οδηγούν στην αλλαγή του χρόνου και στα Θεοφάνια. Ο πάγκος του κ. Σωτήρη είναι πάντα γεμάτος από κόσμο. Ο ίδιος τρέχει δεξιά και αριστερά, για να πλάσει λουκουμάδες, να τους ψήσει και να ετοιμάσει τα σιάμισιη. Στο πλάι του η γυναίκα του, που αναλαμβάνει χρέη εξυπηρέτησης των πελατών, αλλά και ψήσιμο των λουκουμάδων όταν ο κ. Σωτήρης πρέπει να ετοιμάσει τα υπόλοιπα. Τα Σαββατοκύριακα, έρχονται να τον βοηθήσουν και τα παιδιά του, αφού η δουλειά, λόγω των ταξιδιωτών που κατεβαίνουν από τα βουνά, είναι αρκετή.
 
Ο άνθρωπος που έχει συνδέσει το όνομά του με τους λουκουμάδες και έγινε γνωστός σε όλη την Λευκωσία κι όχι μόνο, που δεν έχει χάσει πανηγύρι και Θεοφάνια, μιλά στον REPORTER και θυμάται τον τρόπο που μπήκε σε αυτή τη δουλειά, τις δυσκολίες που έχει περάσει λόγω κορωνοϊού, αλλά και την πρόβλεψή του για το μέλλον της οικογενειακής του επιχείρησης, που από ό,τι φαίνεται σταματά στον ίδιο.

Από παιδί, δεν έχανε πανηγύρι
Στην τέχνη της παραγωγής λουκουμάδων είχε μπει από μικρό παιδί, αφού τόσο ο πατέρας του, όσο και ο παππούς του, ασχολούνταν με το επάγγελμα. Έχει καταγωγή από τον κατεχόμενο Γερόλακκο και μετρά σήμερα πάνω από 40 χρόνια σε αυτό το επάγγελμα. Αυτό που θυμάται τόσο έντονα από όλα αυτά τα χρόνια είναι πως δεν έχανε κανένα πανηγύρι.
 
«Πήγαινα από μικρός στα πανηγύρια με τους γονείς μου, στα κατεχόμενα, σε όλα τα χωριά. Δεν μπαίναμε στο σπίτι για αρκετό καιρό. Πηγαίναμε από το ένα πανηγύρι στο άλλο. Η χρονιά μου πάντα ήταν γεμάτη. Δεν υπήρχε πανηγύρι που να μην πήγαινα».
 
Η εισβολή ήρθε και τα άλλαξε όλα. Έχασαν το σπίτι τους, άφησαν το χωριό τους, ήρθαν σε ένα χωριό ξένοι μεταξύ ξένων. Αποφάσισε να εργαστεί ως μηχανικός αυτοκινήτων και να πηγαίνει στα πανηγύρια στον ελεύθερό του χρόνο. Σήμερα, ο 66χρονος δεν έχει τη δύναμη να πηγαίνει παντού.

«Τώρα πάω στα πανηγύρια στην περιοχή μου και μέχρι τη Λευκωσία. Παλιά πήγαινα και στη Λεμεσό και στη Λάρνακα τον κατακλυσμό, αλλά όταν μπήκα σε μία ηλικία σταμάτησα. Έρχονται όμως αρκετοί και μου λένε ότι με ξέρουν».

Έκανε φιλίες ζωής μέσα σε τόσα χρόνια
Κάθε Πάσχα, λίγες μέρες πριν το πανηγύρι της Ελιάς, που γίνεται στην Περιστερώνα, στήνει τον πάγκο του απέναντι από την εκκλησία και η περιοχή μυρίζει ζεστούς λουκουμάδες. Τόσα χρόνια στην περιοχή, οι κάτοικοι τον χαιρετούν λες και είναι φίλοι. Αυτό κάνει και ο ίδιος. Λες και τους ήξερε μία ζωή.
 
Ακόμη και την ημέρα της συνέντευξης, πελάτες έμπαιναν και του μιλούσαν σαν να ήταν μέλος της οικογένειάς του. Και ο κ. Σωτήρης απαντούσε με την ίδια οικειότητα που έβγαζαν οι πελάτες. «Τόσα χρόνια σε αυτή τη δουλειά, έχω κάνει πολλές φιλίες με πελάτες, επειδή παράγω παραδοσιακά προϊόντα και ο Κυπραίος αυτά θέλει. Θυμάμαι και τότε που ήμασταν στα κατεχόμενα, οι κάτοικοι των χωριών μας έφερναν φαγητό. Και οι Ελληνοκύπριοι και οι Τουρκοκύπριοι. Μας βοηθούσαν όλοι». Ο κορωνοϊός έφερε τα πάνω-κάτω
Όλα άλλαξαν τον περασμένο Μάρτιο, όταν μπήκε στη ζωή μας ο κορωνοϊός. Σταμάτησαν οι μετακινήσεις, κλειστήκαμε στα σπίτια μας, δεν ήταν εφικτό να γίνουν πανηγύρια και συνάξεις. Έτσι, όπως τόσοι άλλοι συμπολίτες μας, έτσι και ο κ. Σωτήρης έμεινε χωρίς δουλειά.
 
«Τώρα με τον κορωνοϊό, έχουμε να στηθούμε σε πανηγύρι από πέρσι στη γιορτή του Αγίου Χαραλάμπους. Στο πανηγύρι του Αγίου Κυπριανού στο Μένικο, στο χωριό που μένω, τον Οκτώβρη δεν επιτρεπόταν να δουλέψω. Ούτε ανήμερα, ούτε την παραμονή, λόγω του κορωνοϊού. Ούτε στο πανηγύρι της Περιστερώνας».

«Θα σταματήσει πάνω μου η δουλειά»
«Θα έρθει μία ημέρα που θα σταματήσω και εγώ. Δεν μπορώ να συνεχίσω. Τα παιδιά μου έχουν σπουδάσει, έχουν μορφωθεί, έρχονται να με βοηθήσουν, αλλά δεν θα ακολουθήσει κανένας αυτή τη δουλειά. Λυπεί με το γεγονός, αλλά τι να κάνουμε. Αν κάποιος άλλος θέλει να έρθει για να τον μάθω, εγώ είμαι εδώ και θα τον διδάξω. Και ξένος να είναι και θέλει να μάθει, ας έρθει να του δείξω. Αλλά πρέπει να θέλει για να μάθει. Θα πρέπει να του τα δείξω για να μάθει».

Μπορεί η δική του επιχείρηση να σταματήσει πάνω του, το επάγγελμα του λουκουματζή δεν θα σταματήσει ποτέ, όπως λέει.
 
«Το επάγγελμα δεν θα σταματήσει ποτέ. Πάντα θα υπάρχει. Κάποιοι θα το συνεχίσουν, δεν σταματά αυτό. Μπορεί να μην τα κάνουν όπως το κάμνουμε εμείς, μπορεί να τα κάμνουν με τις μηχανές, αλλά θα υπάρχει».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: 

• Ο «Έλα-Έλα» με το αμαξούι και η τριαντάχρονη ιστορία του-«Δεν είμαι της λύπησης»
• Ο 93χρονος ράφτης που πάγωσε το χρόνο στη Λήδρας-«Δίνω 60 ευρώ για να είμαι εδώ»
• Ο μοναδικός καρεκλάς της παλιάς Λευκωσίας-«Κουράστηκα, ώσπου μπορώ θα μάχουμαι»
• Κορνιζοποιός ετών... 85-«Έμαθες τέχνη και τη δουλεύεις, δεν θα μείνεις άεργος»
• O 71χρονος ρολογάς που σταμάτησε τους δείκτες ζωής σε μια άλλη εποχή της Λευκωσίας