Η πρόσφατη δηλητηρίαση γάτων στο κοιμητήριο Σφαλαγγώτισσας στη Λεμεσό, με περισσότερα από 30 νεκρά γατάκια, είναι άλλη μια σκληρή υπενθύμιση ότι η κοινωνία μας αποτυγχάνει να προστατεύσει τα πιο αδύναμα πλάσματα. Και όμως, την ώρα που συμβαίνουν όλα αυτά, στις 4 Οκτωβρίου, Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων, γεμίσαμε τα σόσιαλ με φωτογραφίες των κατοικιδίων μας ή θυμηθήκαμε να επισκεφθούμε κάποιο καταφύγιο για να προσφέρουμε ένα σακούλι ξηρά τροφή, ή να πάρουμε περίπατο ένα σκύλο που θα μας ξαναδεί την επόμενη επέτειο. Είναι όμως μια μέρα που δεν πρέπει να μείνει μόνο ως «επέτειος», αλλά πάνω απ’ ολα να είναι η μέρα που θα πρέπει να μας θυμίζει ποιοι είναι εκείνοι που πραγματικά δίνουν καθημερινό αγώνα. Οι εθελόντριες και οι εθελοντές που στέκονται δίπλα στα αδέσποτα.
Αυτοί οι άνθρωποι τρέχουν σε κτηνιάτρους για περίθαλψη και στειρώσεις, αφιερώνουν αμέτρητες ώρες, ξοδεύουν από το υστέρημά τους και σηκώνουν στην πλάτη τους ένα πρόβλημα που στην πραγματικότητα είναι ευθύνη της πολιτείας. Δεν το κάνουν για αναγνώριση, το κάνουν γιατί αγαπούν τα ζώα και δεν αντέχουν να τα βλέπουν να υποφέρουν. Το κάνουν κάτω από οποιεσδήποτε καιρικές συνθήκες, και οποιαδήποτε ώρα της ημέρας.
Κι όμως, το «ευχαριστώ» που συχνά παίρνουν είναι να τους φορτώνουμε με περισσότερα ζώα και να τους κατηγορούμε όταν, από κούραση και υπερφόρτωση, δεν μπορούν να ανταποκριθούν άλλο. Αν αυτοί οι άνθρωποι ονομάζονται Κυβέλη, Κωνσταντίνα ή Δημήτρα, τους χρωστάμε κάτι πολύ περισσότερο από ένα απλό «ευχαριστώ»: τους χρωστάμε τον σεβασμό μας.
Ως υπεύθυνοι πολίτες έχουμε δύο επιλογές: είτε να βοηθούμε ενεργά, είτε –αν δεν μπορούμε– τουλάχιστον να μην κάνουμε τα πράγματα δυσκολότερα. Γιατί κάθε εθελοντής είναι η φωνή της ανθρωπιάς μέσα σε μια κοινωνία που συχνά δείχνει το πιο σκληρό της πρόσωπο.
Αν θέλουμε να λεγόμαστε πολιτισμένοι, οφείλουμε να δείχνουμε θαυμασμό και στήριξη, όχι αγνωμοσύνη και κατηγόριες.
*Φρύνη Ονουφρίου
Επαρχιακή Γραμματέας Λεμεσού, VOLT Κύπρου
