Μπορεί ο Νίκος Χριστοδουλίδης συστηματικά να αποφεύγει οποιεσδήποτε ερωτήσεις αφορούν τις Προεδρικές Εκλογές, λέγοντας ότι είναι πολύ νωρίς για τέτοιες σκέψεις, αλλά δεν σημαίνει ότι δεν τις κάνει. Όλες οι ενδείξεις είναι πως ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα διεκδικήσει μία δεύτερη θητεία. Ωστόσο αποτελεί μεγάλο ερώτημα ποιους θα έχει αντιπάλους και ποιους συμμάχους σε αυτή την προσπάθεια.
Στην πραγματικότητα, οι όποιες συζητήσεις γίνονται αυτή τη στιγμή για τις Προεδρικές του 2028 κινούνται στην σφαίρα του θεωρητικού, διότι απουσιάζει ένα πολύ σημαντικό συστατικό στοιχείο: Η πραγματική δύναμη των κομμάτων, η οποία είναι εξαιρετικά καθοριστικός παράγοντας για τον τρόπο που θα κινηθούν οι ενδιαφερόμενοι. Είναι σαφές και από το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών αλλά και από το ευρύτερο πολιτικό περιβάλλον πως η κάλπη του 2026 θα βγάλει αρκετά διαφορετικά αποτελέσματα από το 2021. Η εικόνα που υπήρχε μέσα στο καλοκαίρι από τις δημοσκοπήσεις έδειχνε πως κάποια κόμματα που βρίσκονται στην υφιστάμενη Βουλή, ενδεχομένως να μην είναι και στην επόμενη, ενώ είναι αρκετά πιθανόν να μπουν άλλα για πρώτη φορά. Ταυτόχρονα, οι διαφαινόμενες αλλαγές στα ποσοστά είναι τέτοιες, που δυνητικά θα μπορούσαν να αλλάξουν τον χάρτη. Αυτή ήταν, βέβαια, η ακτινογραφία μίας στιγμής που χρονικά είναι αρκετά μακριά από τις εκλογές, ωστόσο αν η τάση παραμείνει αναλλοίωτη όσο πλησιάζουμε το ραντεβού του Μαΐου, είναι ξεκάθαρο πως θα διαμορφωθεί ένα αρκετά διαφορετικό πολιτικό σκηνικό.
Το 2023 ο Νίκος Χριστοδουλίδης είχε την στήριξη τριών κοινοβουλευτικών κομμάτων, του ΔΗΚΟ, της ΕΔΕΚ και της ΔΗΠΑ. Η ΕΔΕΚ και η ΔΗΠΑ εμφανίζονται αρκετά αποδυναμωμένες από τις δημοσκοπήσεις και στα πολιτικά πηγαδάκια εκτιμάται ότι μπορεί να μην είναι και οι δύο στη νέα Βουλή, αν και στο εσωτερικό των δύο κομμάτων επικρατεί αισιοδοξία. Το ΔΗΚΟ, αντιθέτως, δεν διατρέχει τέτοιου είδους κίνδυνο, ωστόσο βρίσκεται σε μία καθοδική πορεία, που αναμένεται να συνεχιστεί και στις Βουλευτικές Εκλογές, με την ηγεσία να ψάχνει τρόπους να την ανακόψει, συντηρώντας έδρες και ποσοστά. Εάν αυτές οι τάσεις επιβεβαιωθούν, ενδέχεται τα τρία συμπολιτευόμενα κόμματα το βράδυ των Βουλευτικών Εκλογών να είναι πιο μικρά, ακόμη και αν διασφαλίσουν όλα την κοινοβουλευτική τους παρουσία.
Η αλήθεια είναι, όμως, πως ο Νίκος Χριστοδουλίδης δεν εξελέγη Πρόεδρος μόνο με τις ψήφους του ΔΗΚΟ, της ΕΔΕΚ και της ΔΗΠΑ και των υπόλοιπων μικρών σχηματισμών που τον υποστήριξαν. Ενδεχομένως η καθοριστικότερη συμβολή στην εκλογή του προήλθε από τους ψηφοφόρους του ΔΗΣΥ. Αυτό ήταν κάτι που γνώριζε εκ των προτέρων, για αυτό και προεκλογικά κρατούσε τους τρεις κεντρώους εταίρους του σε απόσταση, αποφεύγοντας την πλήρη συνταύτιση, καθώς ήθελε να διευκολύνει την απόφαση των Συναγερμικών να τον επιλέξουν. Μια μερίδα της βάσης του ΔΗΣΥ τον στήριξε από τον πρώτο γύρο, γεγονός που συνέβαλε στην τεράστια κρίση που ξέσπασε στο εσωτερικό της παράταξης, καθώς, ιδιαίτερα αυτοί που ανοιχτά τάχθηκαν υπέρ του, βαφτίστηκαν «προδότες» και «αποστάτες».
Οι ψηφοφόροι του ΔΗΣΥ, ωστόσο, διαδραμάτισαν τον πλέον σημαντικό ρόλο στον δεύτερο γύρο. Παρόλο που από πλευράς των φανατικών «αβερωφικών» υπήρχε ώθηση για ψήφο στον Ανδρέα Μαυρογιάννη (μάλιστα αιωρείται και η κατηγορία ότι παραχώρησαν τα μητρώα του κόμματος στο επιτελείο του), τα ένστικτα της μεγάλης πλειοψηφίας ήταν να ψηφίσουν ένα υποψήφιο που μέχρι πριν από μερικούς μήνες υπηρετούσε την Κυβέρνηση του ΔΗΣΥ από διάφορα πόστα και όχι κάποιον που υποστηριζόταν από τον «αιώνιο αντίπαλο». Και αυτό κάποιοι εξακολουθούν να το φυσούν και να μην κρυώνει.
Αν και ο Νίκος Χριστοδουλίδης δεν ήταν πρώτη επιλογή για ένα μεγάλο μέρος των Συναγερμικών που τον ψήφισαν στον δεύτερο γύρο, δεν παύει να ήταν μία ξεκάθαρη επιλογή για αυτούς την στιγμή που την έκαναν. Και όσο και αν η Πινδάρου προσπαθεί σκληρά να αντιπολιτευτεί την Κυβέρνηση, γνωρίζει ότι αντιπολιτεύεται ταυτόχρονα και την επιλογή μεγάλου μέρους της βάσης της. Για αυτό και ο ΔΗΣΥ είναι ενδεχομένως η πιο αμήχανη αντιπολίτευση που είδαμε εδώ και πάρα πολλά χρόνια στην Κύπρο.
Προφανώς και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα ήθελε ξανά την ψήφο τόσων πολλών ψηφοφόρων του μεγαλύτερου κόμματος της χώρας. Ωστόσο αντιλαμβάνεται ότι, παρά τα όποια ανοίγματα έχουν γίνει στο παρελθόν, η κατάσταση στον ΔΗΣΥ δεν επιτρέπει την συνεργασία των δύο πλευρών, παρόλο που θα την ευνοούσαν περισσότεροι από όσους ενδεχομένως θα ήθελε να παραδεχθεί η Πινδάρου. Μπορεί το κόμμα να μην είναι βυθισμένο στην εσωστρέφεια στον βαθμό που ήταν αμέσως μετά τις Προεδρικές Εκλογές, αλλά ακροβατεί ανάμεσα σε λεπτές ισορροπίες και έντονα συναισθήματα και η παραμονή του στην αντιπολίτευση (όπως και αν την ασκεί) θεωρείται η πιο safe επιλογή. Ταυτόχρονα, είναι και το κόμμα με τους περισσότερους ενδιαφερόμενους για τις Προεδρικές, αφού στην εξίσωση μπαίνουν, μεταξύ άλλων, τα ονόματα της Αννίτας Δημητρίου, του Αβέρωφ Νεοφύτου, του Φαίδωνα Φαίδωνος, του Γιώργου Παμπορίδη.
Για αυτό και ο Νίκος Χριστοδουλίδης, αν θέλει να διατηρήσει το έρεισμά του ανάμεσα στους Συναγερμικούς, εκ των πραγμάτων θα πρέπει να το πράξει απέναντι από την παράταξη, συντηρώντας τον εαυτό του ως μία καλή επιλογή. Ο Πρόεδρος στέλνει αυτού του είδους μηνύματα με διάφορους τρόπους. Εξακολουθεί να κρατά σε απόσταση τα συμπολιτευόμενα κόμματα, παρά την μόνιμη αντίδρασή τους, χρησιμοποιεί λόγο που ξέρει ότι απηχεί θετικά στη βάση του ΔΗΣΥ και κυρίως στο κομμάτι που εμπίπτει στη λαϊκή Δεξιά, και επιμένει να κάνει επιλογές προσώπων για διάφορες θέσεις, που να λειτουργούν ως κλωστές που να τον κρατούν ενωμένο με τον ΔΗΣΥ. Ένας τέτοιος διορισμός ήταν αυτός της Μαρίας Χριστοφίδου στη θέση της Επιτρόπου Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα, ένα ανεξάρτητο δηλαδή αξίωμα, που εκτιμάται ότι αποτελεί προάγγελο για κινήσεις μεγαλύτερης πολιτικής βαρύτητας που θα γίνουν στον ανασχηματισμό.
Ενδεχομένως θα δυσκολευτεί να βρει πρόσωπα που να προέρχονται από την πρώτη γραμμή του ΔΗΣΥ και να θέλουν να εμπλακούν με την Κυβέρνησή του στο ανώτατο επίπεδο. Ωστόσο δεν είναι τόσο δύσκολο όσο ενδεχομένως να ήθελε η Πινδάρου να βρει πιο χαμηλόβαθμα στελέχη, που αισθάνονται παραγκωνισμένα, δυσαρεστημένα ή είναι απλώς πρόθυμα να αρπάξουν μία ευκαιρία που τους δίνεται σε μία περίοδο που ο ΔΗΣΥ βρίσκεται για τουλάχιστον μία πενταετία εκτός εξουσίας. Και αυτά τα πρόσωπα, αν και προφανώς θα έχουν πλήρη επίγνωση του ρίσκου για εσωκομματικές επιπτώσεις, ιδιαίτερα αν αναλάβουν υψηλόβαθμα, πολιτικής φύσης αξιώματα, θα έχουν και πλήρη επίγνωση πως ένα μεγάλο μέρος των Συναγερμικών ποσώς το ενδιαφέρει, επειδή δεν υιοθετούν το αφήγημα περί «αποστασίας» του Νίκου Χριστοδουλίδη.
Όλο αυτό είναι ρίσκο, όμως, και για τον ίδιο τον Πρόεδρο. Όσο κάνει επίθεση αγάπης στους Συναγερμικούς, τόσο ενοχλούνται τα κόμματα της συμπολίτευσης και οι ψηφοφόροι τους. Είναι πλήρως κατανοητή η δυσαρέσκεια, αν κάθε λίγο και λιγάκι, όταν υπάρχει διαθέσιμη μία θέση από την οποία θα μπορούσε να παράγει έργο πρόσωπο προερχόμενο από τα κόμματα που υποστηρίζουν την Κυβέρνηση, ο κ. Χριστοδουλίδης τους βάζει στο περιθώριο και αναζητεί ποιος Συναγερμικός θα μπορούσε να επιτελέσει τον ρόλο αυτό και ταυτόχρονα να λειτουργήσει ως σημειολογική κλωστή ενόψει των Προεδρικών Εκλογών. Στην πράξη, αυτό εκνευρίζει και τις βάσεις των κομμάτων αυτών, όχι μόνο τα στελέχη, καθώς δημιουργείται η εντύπωση πως η σχέση μεταξύ των δύο πλευρών είναι ετεροβαρής. Και μη διαχειρίσιμα αποτελέσματα στις Βουλευτικές θα μπορούσαν να δρομολογήσουν εξελίξεις για ανατροπή της.
Σε δύσκολη θέση βρίσκεται και ο ΔΗΣΥ, όταν συχνά πυκνά επιβεβαιώνεται η ευκολία με την οποία ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μπορεί να πείθει δικούς του ανθρώπους να εργαστούν για την Κυβέρνησή του. Αρκετά άτομα που ήταν ανοιχτά υπέρ της υποψηφιότητας του Νίκου Χριστοδουλίδη αξιοποιήθηκαν σε διάφορους ρόλους από την αρχή και μάλιστα ορισμένοι διαγράφηκαν με άκυρο timing από τα μητρώα του κόμματος, για να ικανοποιηθεί η παρατεταμένη οργή εναντίον τους. Εάν, όμως, ξεκινήσει να διορίζει πρόσωπα που δεν ξέφυγαν από τα κομματικά πλαίσια, τα πράγματα θα είναι ακόμη πιο ανησυχητικά για την Πινδάρου, που ήδη γνωρίζει πως ο Πρόεδρος, σε κάποιο βαθμό τουλάχιστον, διατηρεί τα ερείσματά του στη βάση. Ένα κακό αποτέλεσμα του ΔΗΣΥ στις Βουλευτικές Εκλογές, δε, ενώ όλοι γνωρίζουν ότι δεν επουλώθηκαν οι πληγές της κρίσης, θα μπορούσε να δημιουργήσει νέες ευκαιρίες διείσδυσης για τον κ. Χριστοδουλίδη.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ:
- Αποκλείει διαγραφή της Μαρίας Χριστοφίδου η Αννίτα Δημητρίου-«Η πολιτική ηθική και η δεοντολογία όλων κρίνονται»
- Οι αναξιοποίητοι Συναγερμικοί, η ταύτιση του Προέδρου με τον ΔΗΣΥ και η εσωκομματική μουρμούρα
- Από στέλεχος του ΔΗΣΥ και ενδιαφερόμενη υποψήφια για τις βουλευτικές, Επίτροπος Προσωπικών Δεδομένων η Μαρία Μανώλη Χριστοφίδου
- Αιχμές Μαρίας Χριστοφίδου για ΔΗΣΥ-«Η δική μου κάθοδος στις επικείμενες Βουλευτικές Εκλογές δεν κρίθηκε επιθυμητή»
- Δεν κάνουν πίσω στον ΔΗΣΥ-Πάνε για εσωκομματικές κάλπες εν μέσω ανησυχιών για εσωστρέφεια
