Η Έλενα, ο Στυλιανός και τα προδομένα παιδιά στις χαραμάδες του συστήματος

Η ιστορία με την Κιβωτό του Κόσμου στην Ελλάδα προκαλεί αποτροπιασμό σε πολλά επίπεδα. Σύμφωνα με τις καταγγελίες υπήρξε άσκηση βίας. Σωματικής, ψυχολογικής και σεξουαλικής. Και τα θύματα αυτής της βίας ήταν τα πλέον ευάλωτα μέλη της κοινωνίας. Μικρά παιδιά και έφηβοι που οι γονείς τους δεν ήταν σε θέση να τα μεγαλώσουν οι ίδιοι και έπρεπε κάποιος άλλος να αναλάβει τη φροντίδα τους. Σε μερικές περιπτώσεις θύματα ή μάρτυρες βίας από πριν. Με μια ψυχή γεμάτη τραύματα, που αναζητούσαν ασφάλεια και σταθερότητα στη ζωή τους.

Αυτή την ασφάλεια πίστευαν όλοι πως την βρήκαν πίσω από μια πολύ όμορφη βιτρίνα. Γιατί η Κιβωτός είχε πείσει τους πάντες, κράτος και κοινωνία, ότι έκανε πολύ καλή δουλειά. Γι’ αυτό και το κράτος της εμπιστευόταν αυτά τα παιδιά -με κλειστά μάτια, όπως αποδείχθηκε- και τόσοι πολλοί πολίτες έδιναν εισφορές από το υστέρημά τους για να υποστηρίξουν το έργο της. Όπως φάνηκε μετά τις πρόσφατες αποκαλύψεις, πίσω από την βιτρίνα υπήρχε σκοτάδι. Υπήρχε βία και απρεπείς συμπεριφορές. Και κανείς από όλους αυτούς που την εμπιστεύτηκαν δεν ήταν σε θέση να το γνωρίζει.

Δεν ήταν βέβαια δουλειά των απλών πολιτών, που ανυποψίαστοι έδιναν τον οβολό τους για καλό σκοπό, να ελέγξουν τι συμβαίνει σε μια τόσο ευαίσθητη δομή. Ήταν ξεκάθαρα δουλειά του κράτους η εποπτεία. Και δεδομένου ότι πλέον προβαίνει σε έλεγχο μέχρι και η οικονομική Αστυνομία και έχουν βρεθεί μέχρι και όπλα στις εγκαταστάσεις της, είναι προφανές πως το ελληνικό κράτος δεν έκανε τη δουλειά του.

Δυστυχώς, όμως, το φαινόμενο δεν είναι μόνο ελληνικό. Πολλές φορές η ειδησεογραφία από διάφορες χώρες μας δείχνει, όταν είναι πια πολύ αργά και η είδηση αφορά θάνατο, πως ευάλωτα παιδιά πέφτουν μέσα στις χαραμάδες του συστήματος και κανείς δεν αντιλαμβάνεται την κακοποίηση που υφίστανται.

Τέτοια παραδείγματα εγκατάλειψης παιδιών σε ακατάλληλα περιβάλλοντα είχαμε και στην Κύπρο. Κι έπειτα μετρούσαμε τις ανεπάρκειές μας πάνω από φρεσκοσκαμμένους τάφους, καλυμμένους με χώμα και δεκάδες ερωτήματα. Η Έλενα και ο Στυλιανός είναι δυο ονόματα που θα μας στοιχειώνουν για πάντα. Παιδιά αυτού του κράτους, προδομένα από αυτό το κράτος. Θύματα συστηματικής κακοποίησης και συστημικής αδιαφορίας. Που ηχούσαν σειρήνες από τις χαραμάδες τους και οι αρμόδιοι άκουγαν μουσικούλα. Που πάλευαν μόνοι τους απέναντι στα τέρατα χωρίς υποστήριξη. Και που κανείς δεν έλεγχε σωστά σε τι περιβάλλον βρίσκονταν, παρόλο που ήταν αμφότερες γνωστές περιπτώσεις σε μία σειρά από κρατικές υπηρεσίες. Και δεν ήταν οι μόνοι.

Οι βιτρίνες, ακόμα κι αν γυαλίζουν όπως γυάλιζε η Κιβωτός, δεν πρέπει να τυφλώνουν τους αρμόδιους. Έχουν πάντοτε τεράστια υποχρέωση έναντι των παιδιών, η οποία πολλαπλασιάζεται όταν πρόκειται για ευάλωτα παιδιά, που ήδη έχουν περάσει δύσκολα στη ζωή τους. Το ίδιο, βεβαίως, ισχύει και για ευάλωτους ενήλικες. Ο έλεγχος και η εποπτεία σε όλα τα επίπεδα είναι απαραίτητος και δεν χωρούν δικαιολογίες για την απουσία του.

Τα φαινόμενα μπορεί να απατούν, το κράτος όμως δεν πρέπει να δέχεται να το εξαπατούν. Είναι υποχρέωσή του να γνωρίζει και κυρίως να δρα. Γιατί η βία είναι πολύ μικρή λέξη αλλά αφήνει πολύ μεγάλα τραύματα. Και κράτος που την επιτρέπει, επειδή επιδεικνύει αμέλεια ή αδιαφορία, είναι κράτος που απέτυχε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

• Νέες αποκαλύψεις για την Κιβωτό του Κόσμου από Κύπρια πρώην εθελόντρια
• Τι ψάχνουν ορκωτοί λογιστές και οικονομική αστυνομία στην Κιβωτό-Το μυστήριο της θυρίδας
• Σύλληψη υπαλλήλου στην Κιβωτό-Πήγαν για οικονομικό έλεγχο και βρήκαν όπλο