Υπάρχουν -δικαίως- πάρα πολλές αμφιβολίες εάν το εγχείρημα του Φειδία Παναγιώτου, που βασίζεται στη λογική της άμεσης δημοκρατίας (εξού και το όνομα του κόμματός του) θα δουλέψει. Ο ίδιος πιστεύει ότι σκέφτηκε μία παγκόσμια πρωτοτυπία, αγνοώντας μάλλον ότι το concept χρονολογείται από την αρχαιότητα και υπάρχει λόγος που δεν εφαρμόζεται σήμερα και έχουν θεωρηθεί τα αντιπροσωπευτικά μοντέλα πιο συμβατά με τις ανάγκες των σύγχρονων κοινωνιών. Στην πραγματικότητα, όμως, ενδεχομένως να έχει σκεφτεί την τέλεια συνταγή χάους και χειραγώγησης, κάτι που θα φανεί στην πορεία.
Το πρόβλημα, βέβαια, δεν είναι ότι ο Φειδίας και οι ιδέες του. Ούτε ο Χριστόφορος Τορναρίτης και οι δικές του. Ούτε ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης, ούτε και κανένας άλλος που αποφάσισε σε αυτή την χρονική στιγμή να ιδρύσει ένα κόμμα λίγο διαφορετικό από αυτά που ξέρουμε. Το πρόβλημα είναι ο χώρος που τους άφησαν τα παραδοσιακά κόμματα για να προτείνουν το διαφορετικό ως πολιτική πανάκεια.
Είτε κρίνονται θετικά είτε αρνητικά τα νέα κόμματα, δεν παύει η παρουσία τους να επιβεβαιώνει το γεγονός πως, για μία μερίδα πολιτών, τα παραδοσιακά κόμματα έχουν τελειώσει. Δεν ικανοποιούν τις προσδοκίες τους, είτε με τον παλιό, είτε με οποιονδήποτε νέο τρόπο. Για κάποιους πολίτες είναι λες και δεν υπάρχουν καν και όχι απλώς τα αγνοούν αλλά τα αποφεύγουν ενεργά. Αυτό ακριβώς εκμεταλλεύονται τα καινούρια, που αντιλαμβάνονται το ρήγμα που δημιουργήθηκε ανάμεσα στους πολίτες και τις πολιτικές δυνάμεις.
Υπάρχουν διάφορες ερμηνείες και δικαιολογίες για αυτό το ρήγμα. Τα κόμματα δίνουν συχνά την εντύπωση πως βολεύτηκαν υπερβολικά με το σύστημα ως έχει, χωρίς να προσπαθούν να εξελίσσονται και να το εξελίσσουν. Επίσης ότι θεωρούν τους ψηφοφόρους τους λίγο πολύ δεδομένους, χωρίς να καταβάλλουν εμφανείς προσπάθειες να τους ξανακερδίζουν συνεχώς και να προσαρμόζονται στις καινούριες τους ανάγκες. Πολλές φορές αδυνατούν να κατανοήσουν τα προβλήματά τους ή αν βρουν αποτελεσματικές λύσεις σε αυτά και συχνά νομίζουν ότι έλυσαν ένα πρόβλημα, ενώ αυτό που προσφέρουν δεν φαίνεται καθόλου ικανοποιητικό σε αυτούς που υποφέρουν από το πρόβλημα. Κυρίως, όμως, δίνουν την αίσθηση του παλιού, του κουρασμένου, του μη δημιουργικού, κάτι που μπαίνει στη ζυγαριά με τις νέες, φρέσκιες ιδέες, ακόμη και αν αυτές είναι κάποτε ουτοπικές.
Το πρόβλημα δεν είναι η αντιπροσωπευτική δημοκρατία, ούτε ότι οι πάντες είναι βουτηγμένοι στη διαφθορά, όπως αφήνουν να νοηθεί κάποια από τα νέα κόμματα. Το πρόβλημα είναι η αίσθηση της αδιαφορίας ή της ανεπαρκούς προσπάθειας από μέρους των παραδοσιακών πολιτικών δυνάμεων. Είναι που οι πολίτες πιστεύουν ότι υπάρχουν σε μια παράλληλη διάσταση, για κάποιους άλλους. Πως δεν τους ακούνε αρκετά, πως δεν τους δίνουν την αναμενόμενη σημασία. Είτε αυτό ισχύει, είτε όχι, αυτό είναι εμπεδώθηκε σε μία μερίδα των ψηφοφόρων και που τώρα κατατρέχει τις πολιτικές δυνάμεις, που συχνά προσπαθούν να αποδείξουν ότι δεν είναι ελέφαντες.
Στην πραγματικότητα τα κόμματα δίνουν μία άνιση μάχη, επειδή προσπαθούν να πείσουν για το αυτονόητο. Ότι η ύπαρξη πολιτικών θέσεων είναι καλύτερη από την μη ύπαρξή τους, όταν ασκείται πολιτική. Πως η ιδεολογία αποτελεί πυξίδα για τον τρόπο δράσης και η απουσία της συνιστά έλλειψη κατεύθυνσης. Πως στους πολίτες πρέπει να υποβάλλεται μία ολοκληρωμένη πρόταση και να αποφασίζουν αν συνταυτίζονται ή όχι με αυτήν και όχι να αυτοσχεδιάζουν στην πορεία, ευκαιριακά και χωρίς καμία συνοχή.
Η αλήθεια είναι όμως πως τα κόμματα χρειάστηκαν χρόνια μέχρι να αποκτήσουν την αρνητική εικόνα που έχουν σήμερα. Δεν βρέθηκαν από την μία μέρα στην άλλη σε θέση που να πρέπει να προσπαθούν ενεργά να προστατέψουν την ορθόδοξη πολιτική διαδικασία, ούτε δέχθηκαν την απόρριψη μέσα σε μία νύχτα. Για αυτό ακριβώς και είναι πολύ δύσκολο να διορθώσουν την κατάσταση από τη μία μέρα στην άλλη και εγκαίρως πριν από τις εκλογές του Μαΐου, με αποτέλεσμα να βρίσκουν πεδίο δόξης λαμπρόν οι νέοι πολιτικοί σχηματισμοί, να εμφανίζονται ως οι από μηχανής θεοί για να φέρουν την αλλαγή και την ελπίδα. Κάποιοι από αυτούς συμπεριφέρονται ως οι απόλυτοι κάτοχοι της αλήθειας, ενώ προβάλλουν την έλλειψη τριβής με την πολιτική ως κάποιου είδους ατού, επειδή ενισχύει την έννοια της αντίθεσης, αφού τα παραδοσιακά κόμματα διαθέτουν πολιτικούς καριέρας. Επίσης, θεωρούν ότι αν αναλάβουν οι άλλοι θα εξαφανιστεί, ως διά μαγείας, η διαφθορά, η οποία παρουσιάζεται λες και εκπηγάζει αποκλειστικά από τα παραδοσιακά κόμματα, καθώς και διάφορες άλλες παθογένειες που βρίσκονται ριζωμένες στο σύστημά μας.
Τα διάφορα πειράματα και η πολιτική απειρία είναι μάλλον δύσκολο να επιφέρουν την αλλαγή που τόσο έντονα αναζητούν οι ταλαιπωρημένοι πολίτες, που βλέπουν το σύστημα να δυσκολεύεται να ανταποκριθεί στις πολυσύνθετες ανάγκες της εποχής που ζούμε. Το ερώτημα είναι, όμως, αν μπορούν να την φέρουν οι «παλιοί», με την γνώση και την εμπειρία τους. Και ας φταίνε επειδή άφησαν την κατάσταση να εξελιχθεί με τέτοιο τρόπο, «ξεχνώντας» δημογραφικές ομάδες για χρόνια. Και ας φταίνε που είχαν τον αέρα του παντοδύναμου, μέχρι που ξαφνικά αντιλήφθηκαν ότι αποκόπηκαν εντελώς από ένα κομμάτι της κοινωνίας, το οποίο αναζητεί διακαώς εναλλακτικές που να μην θυμίζουν τα παραδοσιακά κόμματα.
Μπορούν άραγε τα κόμματα να ανακτήσουν την χαμένη τους αίγλη; Να αποκαταστήσουν την εικόνα τους στον κόσμο, να ξανακερδίσουν την εμπιστοσύνη του; Μπορούν να τα βάλουν με τις «ανατρεπτικές» ιδέες και τις πολύ μεγάλες υποσχέσεις και να βγουν νικητές; Μπορούν να αποκτήσουν παρουσία στη συνείδηση όλων αυτών που τους έχουν ξεγράψει; Μπορούν να πείσουν με ορθολογιστικά επιχειρήματα και να μην μπουν στον πειρασμό να λαϊκίσουν για να προσελκύσουν την προσοχή; Οι απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά εξελίσσονται ίσως στο μεγαλύτερο διακύβευμα των Βουλευτικών Εκλογών...
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ:
- Η μύτη κλόουν, η συστράτευση γύρω από μία πολιτική διεργασία αντί μία ιδεολογία και το περιπαίξιμο του Φειδία
- Πάνε για νέο ρεκόρ υποψηφιοτήτων οι Βουλευτικές Εκλογές 2026-Τα 2+1 σενάρια για την εκτύπωση του ψηφοδελτίου
- Πώς αλλάζουν οι καιροί... Στον δρόμο που χάραξε ο ίδιος ο Οδυσσέας αλλά τωρά, εν της παπαθκιάς τα ξύλα
