Πρώτα ήταν οι φλόγες. Και ο τρόμος, ο πανικός, ο αποτροπιασμός. Η αίσθηση του αβοήθητου. Για αυτούς που έφευγαν και για αυτούς που έβλεπαν. Η φωτιά έκαιγε, η αγωνία μεγάλωνε. Και μέσα σε αυτές τις φλόγες, σε αυτό τον τρόμο, σε αυτό τον πανικό ο κόσμος έπιασε τους δρόμους και τις κουτάλες. Άνοιξε την πόρτα του και την καρδιά του. «Είμαστε μια ομάδα δέκα άτομα, να πάμε να βοηθήσουμε». «Ερκούμαστε πάνω τωρά με τις τσάππες». «Ε παιθκιά, έχω τάγκια». «Πού χρειάζεται να πάρω νερά παγωμένα;» «Μαγείρεψα 100 γεύματα για όσους δουλεύουν, κοπιάστε». «Όποιος δεν έχει απόψε πού να μείνει, να έρτει σπίτι μου».
Πρώτα ήταν κίτρινο. Μετά πορτοκαλί. Και μετά μαύρο. Ξημέρωσε η μέρα σε μια απέραντη νύχτα. Καμένα ώσπου φτάνει το μάτι. Σε αυτή τη μαύρη μέρα ξύπνησε η Κύπρος. Και αυτή η μαύρη μέρα ξύπνησε όλη την Κύπρο.
Οι πολίτες αντιλήφθηκαν το μέγεθος της καταστροφής. Αντιλήφθηκαν πως πάρα πολλά σπίτια είχαν υποστεί ζημιές, κάποια δε καταστράφηκαν ολοσχερώς. Αντιλήφθηκαν πως κάποιοι άνθρωποι έμειναν κυριολεκτικά με τα ρούχα που φορούσαν. Πως η μάχη πια δεν ήταν μόνο με τη φωτιά. Η μάχη πια ήταν και με τις συνέπειές της.
Τότε ήταν που ενεργοποιήθηκε μαζικά εκείνο το ξεχωριστό, το καλό υλικό από το οποίο είμαστε φτιαγμένοι. Γιατί Κύπρος δεν είναι μόνο κουμπαροκρατία και παθογένειες μικρής κοινωνίας και ιστορίες του χωρκού. Είναι και πως είμαστε τόσο μικροί, που είμαστε πολύ κοντά. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Πολύ κοντά για να προσπεράσουμε, πολύ κοντά για να μην νοιαστούμε.
Χωρίς καν να του το ζητήσουν ο κόσμος λειτούργησε ενστικτωδώς. Είτε είχε, είτε δεν είχε. Άρχισε να αδειάζει ντουλάπια και ράφια σουπερμάρκετ. Να γεμίζει σακούλες και κασόνια με είδη πρώτης ανάγκης, με ρούχα. Να κουβαλά ατελείωτα μπουκάλια νερού. Τεχνίτες και επιχειρήσεις και επαγγελματίες διαφόρων ειδικοτήτων άρχισαν να ανακοινώνουν την προθυμία τους να βοηθήσουν τους πυρόπληκτους με τον δικό τους τρόπο.
Η βοήθεια που μαζεύτηκε σε μερικές ώρες ήταν τεράστια. Στα δεκάδες σημεία συλλογής δεν ήσουν ποτέ ο πρώτος. Πάντα κάποιος άλλος είχε προλάβει να πάει πριν από εσένα, όσο λίγη ώρα και αν είχε περάσει. Οι σακούλες γίνονταν μικρά βουνά και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πλήθαιναν οι εκκλήσεις για κάποιον με διπλοκάμπινο, κάποιον με βαν να μεταφέρει βοήθεια στους πληγέντες.
Φτάσαμε στο σημείο οι εκκλήσεις πια να είναι να σταματήσει ο κόσμος να προσφέρει. Να αναζητούν άλλους ευάλωτους συνανθρώπους μας με ανάγκες για να διοχετεύσουν σε εκείνους όλα όσα μάζεψαν. Να μην υπάρχουν επαρκείς αποθηκευτικοί χώροι, να γράφουν πάνω από τις αναρτήσεις «οι ανάγκες καλύφθηκαν» και ο κόσμος να απογοητεύεται που δεν μπορεί να δώσει και άλλα.
Συχνά, μέσα στα διάφορα απαράδεκτα της καθημερινότητας, ξεχνάμε πως υπάρχει και αυτή, η άλλη Κύπρος, που αυτόματα μετατρέπεται σε μία γροθιά την στιγμή του κακού. Η Κύπρος που δεν είναι κράτος και υπηρεσίες και μηχανισμοί. Που είναι άνθρωποι. Που χωρίς δεύτερη σκέψη έσπευσαν να βοηθήσουν με τον τρόπο που μπορούσε ο καθένας. Να παλέψουν με τις φλόγες, να κερδίσουν την καταστροφή, να αποκαταστήσουν τη ζωή. Άνθρωποι που έκλαψαν τον Δημήτρη και την Μάρω όταν δεν είχαν ακόμη όνομα. Άνθρωποι που είναι πρόθυμοι να μοιραστούν αυτά που έχουν, μπας και μοιράσουν λίγο τον πόνο, και ας μην είναι σε ίσα κομμάτια. Άνθρωποι που δηλώνουν προθυμία να βοηθήσουν τους αγρότες να ξαναφυτέψουν τις καλλιέργειες τους, άνθρωποι που τρέχουν να περιθάλψουν πυρόπληκτα ζώα.
Το καλό το υλικό από το οποίο είμαστε φτιαγμένοι είναι ανθεκτικό στη φωτιά. Είναι η κλωστή που κρατά δεμένη την κοινωνία μας. Που μπορεί να κερδίσει την τοξικότητα και τις ατζέντες με αγνή προσφορά. Υλικών αγαθών μα και λίγης έγνοιας για έναν άγνωστο, λίγης αγάπης την στιγμή της ανάγκης. Είναι οι ρίζες μας και ίσως είναι το ριζικό μας.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ:
- Έσβησε η φωτιά στη Λόφου και άναψε η φλόγα της αλληλεγγύης-«Ζήσαμε κάτι πραγματικά συγκινητικό»
- Η τραγική ιστορία της οικογένειας Γερολέμου που έχασε το σπίτι της από την πυρκαγιά-«Δουλέψαμε, δεν έμεινε τίποτα»
- ΒΙΝΤΕΟ: Τσακίζει κόκκαλα πατέρας δύο ανήλικων που έχασε το σπίτι του στη φονική πυρκαγιά-«Δεν επιάμεντε ούτε ρούχο»
- «Με το διπλοκάμπινο και τα παιδιά που ήρθαν σώσαμε πολλά σπίτια»-Στο Σούνι-Ζανατζιά το μεγαλύτερο πλήγμα
- Η συγκλονιστική μαρτυρία ζεύγους που κάηκε το σπίτι τους στο Σούνι-«Δεν υπάρχει τίποτα, απολύτως τίποτα»
- ΒΙΝΤΕΟ: Πυρόπληκτος επιστρέφει στο καμένο του σπίτι... «Επήεν το σπίτι μας, κρούζει, εν έμεινε τίποτε... Εν έμεινε τίποτε...»
