Το «αίσχος» των πολιτών, οι ανεύθυνοι θεσμοί και το κράτος που δεν μας αξίζει

«Πάρτε ένα ψωμάκι, τα έφερε η κυρία Ανδριάνα». Δεν πήραν όλοι. Δεν μπορούσε να φανταστεί πόσοι θα έρχονταν για να έφερνε αρκετά. Δεκαεπτά χρόνια, άλλωστε, πήγαινε έξω από τη Νομική Υπηρεσία σχεδόν μόνη της. Με στήριγμα τον άντρα και τα παιδιά της και κάποια οικεία της πρόσωπα. Πήγαιναν «ντυμένοι» με πανό που είχαν πάνω τις φωτογραφίες του νεκρού παιδιού, του νεκρού αδελφού. Σε κάποια στιγμή κατά τη χθεσινή διαμαρτυρία, η Ανδριάνα Νικολάου εξήγησε πως αναγκάστηκε να δείχνει τις φωτογραφίες του νεκρού παιδιού της. Για να δουν όλοι την αλήθεια. Αλλά κανείς δεν έβλεπε, κανείς δεν ήθελε να δει...

Δεκαεπτά χρόνια μετά, ο κόσμος ήταν τόσο πολύς, που δεν έφταναν τα ψωμάκια της παρηγοριάς. Δεν χρειαζόταν όμως, επειδή εκατοντάδες άτομα που δεν τον γνώρισαν ποτέ έκαναν το καλύτερο μνημόσυνο για τον Θανάση της: Απαίτησαν την αλήθεια για τη δολοφονία του. Την αλήθεια, που κάνει τους κρατικούς θεσμούς να αισθάνονται άβολα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: Στο πλευρό της κ. Ανδριάνας εκατοντάδες πολίτες-Φώναξαν για απόδοση δικαιοσύνης

Υπήρχε θυμός, συσσωρευμένος θυμός. Πολύς θυμός. Ο Θανάσης δεν είναι πια μόνο το παιδί μιας μαυροφορεμένης οικογένειας. Είναι ένα σύμβολο για όλους μας. Σύμβολο κρατικής ανεπάρκειας. Σύμβολο αναλγησίας των Αρχών. Σύμβολο ανευθυνότητας των θεσμών. Νεκρός από τον τάφο του δείχνει ολοζώντανα την προχειρότητα, την αδιαφορία και την επιπολαιότητα. Την ευκολία με την οποία κλείνουν υποθέσεις, την αλαζονεία με την οποία αρνούνται να παραδεχθούν λάθη και παραλείψεις, τη συγκάλυψη με την οποία αναγκαζόμαστε να συγκατοικούμε σ’ αυτό το νησί.

Το κτίριο της Νομικής Υπηρεσίας ήταν άδειο. Δεκαεπτά χρόνια μετά και για άλλη μια φορά κανένας αρμόδιος δεν ήρθε να ακούσει την κ. Ανδριάνα, που αυτή τη φορά ένωσε τη φωνή της με εκατοντάδες συμπολίτες μας. Ο κόσμος φώναζε κι η φωνή του χτυπούσε σε τοίχους. Όπως αυτούς που έστηναν μπροστά σ’ αυτή την οικογένεια, κάθε φορά που απαιτούσε την αλήθεια. Κι ακόμη και τώρα συνεχίζουν το χτίσιμο. Αρνούνται στην οικογένεια και τους δικηγόρους της το πόρισμα, επειδή φωνάζουν δεκαεπτά χρόνια την αλήθεια, αρνούνται στον Σάββα Μάτσα να συνεχίσει τις έρευνες, γιατί είπε… πολλή αλήθεια στα ΜΜΕ.

Αντιθέτως, έχουν πλήρη εμπιστοσύνη στην Αστυνομία, να διερευνήσει ξανά την υπόθεση του Θανάση. Στην Αστυνομία που επί 17 χρόνια αποτύγχανε να την εξιχνιάσει. Στην Αστυνομία που τη χειρίστηκε σαν «κλοπή ποδηλάτου». Σε αυτούς που από την αρχή αναζητούσαν την αλήθεια δεν έχουν εμπιστοσύνη όμως…  

Εκατοντάδες άτομα φώναζαν «αίσχος» για μια Αστυνομία και μια Νομική Υπηρεσία, που δείχνουν να μην τα πηγαίνουν καλά με την αλήθεια. Για δύο θεσμούς που έπρεπε να φροντίζουν για τη Δικαιοσύνη και την ασφάλεια σ’ αυτόν τον τόπο. Για δύο θεσμούς που βρίσκονται το τελευταίο διάστημα συνεχώς στο επίκεντρο για λάθος λόγους και η μοναδική πρόθεση για μεταρρύθμισή τους εντοπίζεται στον ορυμαγδό των προεκλογικών «θα». Ας μην ξεχνάμε πως η ίδια η Υπουργός Δικαιοσύνης, όταν πρόσφατα ερωτήθηκε αν πρέπει να γίνουν τομές στην Αστυνομία απάντησε «τι εννοείτε τομές;». Δεκαεπτά χρόνια κυκλοφορούν δολοφόνοι αμέριμνα ανάμεσα μας και δεν διαπιστώνεται η ανάγκη να αλλάξει οτιδήποτε. Προτεραιότητα ήταν να σταματήσει να εκθέτει τις κρατικές και θεσμικές αδυναμίες ο κ. Μάτσας. Γι’ αυτό ακριβώς τον θέλει η κ. Ανδριάνα στις έρευνες. Επειδή δεν τον θέλουν εκείνοι που η ίδια δεν εμπιστεύεται. Κι όπως φάνηκε στη διαμαρτυρία το απόγευμα του Σαββάτου, ούτε και οι πολίτες.

Ένα κράτος οι πολίτες του οποίου δεν μπορούν να εμπιστευθούν σημαντικούς θεσμούς, είναι ένα κράτος που υπολειτουργεί. Ένα κράτος στο οποίο σημαντικοί θεσμοί κάνουν ασυγχώρητα λάθη, είναι ένα κράτος που παραπαίει. Ένα κράτος που επιλέγει συνειδητά να αγνοεί τα δικαιώματα και τις ανάγκες των πολιτών του, να φοβάται την αλήθεια και να κλείνει μονίμως τ’ αυτιά του, είναι ένα κράτος που δεν μας αξίζει.