Έγινε συμμαθήτρια με τον γιο της στα 40 της-Περπατούσε χιλιόμετρα για το σχολείο

Ποιος δεν νοσταλγεί άραγε τα μαθητικά χρόνια, με την ανεμελιά τους, τις ξέγνοιαστες στιγμές με φίλους, τα χαμόγελα μετά από μια επιτυχία και τα κλάματα μετά από μια αποτυχία; Ή ακόμα τις στιγμές με τους συμμαθητές, που όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν θα τις ξεχάσεις ποτέ;

Είναι στιγμές, που όλοι έζησαν και όλοι ανακαλούν στη μνήμη τους ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Τις τελευταίες δεκαετίες, τα πλείστα παιδιά ζουν αυτές τις στιγμές μέχρι τα δεκαοχτώ τους χρόνια, εν αντιθέσει με άλλες εποχές. Παλαιότερα βλέπετε, ήταν σύνηθες κυρίως για τα αγόρια, μετά το Δημοτικό ή το Γυμνάσιο, να ξεκινούν δουλειά δίπλα στον πατέρα τους, με απώτερο σκοπό να αναλάβουν μελλοντικά τις δουλειές τους ή να μάθουν κάποια τέχνη. Από την άλλη, κάποιες κοπέλες, αν υπήρχε η δυνατότητα, συνέχιζαν το σχολείο, ειδάλλως έμεναν στο σπίτι και ασχολούνταν με το νοικοκυριό.

Η κ. Ανδρούλα Κουμή, 62 ετών, από το Παραλίμνι, είναι σήμερα μητέρα τεσσάρων παιδιών και ήταν μία από αυτές τις γυναίκες που άφησαν το σχολείο στην τρίτη γυμνασίου, για να ασχοληθούν με το ράψιμο. Ακολούθησε την τέχνη της μοντελίστ και μετά από ένα χρόνο, πήρε το χαρτί της και άρχισε δουλειά.

«Τέλειωσα modelist στη Λάρνακα, ήταν κάτι που μου άρεσε πάρα πολύ και είχα ταλέντο. Όταν πέρασε εκείνος ο ένας χρόνος, αποφάσισα να ασχοληθώ με το ράψιμο.

Δούλεψα για είκοσι χρόνια ως ράφτενα. Σχεδίαζα τα ρούχα, τα έκοβα και τα έραβα. Στα τριάντα πέντε με τριάντα έξι μου χρόνια όμως, άρχισα να έχω πρόβλημα με τον αυχένα μου και δυσκολευόμουν στη συγκεκριμένη δουλειά. Ταυτόχρονα, τέλειωσε ο γιος μου ο δεύτερος το Γυμνάσιο και μετά δεν ήθελε να προχωρήσει παραπέρα. Έτσι αρχίσαμε να σκεφτόμαστε τι θα ακολουθούσε.

Τελικά αποφασίσαμε να πάει σε νυχτερινό σχολείο και άρχισα να ψάχνω διάφορα σχολεία στη Λάρνακα και στο Παραλίμνι, για να τον στείλω να γίνει μάγειρας. Αφού έκανα την έρευνά μου και ρώτησα, κατέληξα στην τεχνική σχολή του Παραλιμνίου».

Το έναυσμα που την έστειλε ξανά στα θρανία και το περπάτημα για το σχολείο

Όταν τελικά κατέληξαν στο σχολείο, η κ. Κουμή έπρεπε να τον εγγράψει στα μαθήματα, τα οποία θα ξεκινούσαν τον Σεπτέμβριο, όπως συνέβαινε και στα πρωϊνά σχολεία. Τότε, η ίδια ήταν 39 ετών και ο γιός της 15.

«Πήγα λοιπόν να τον γράψω και είχε άτομα εκεί, που ήταν πιο μεγάλα σε ηλικία από μένα. Όταν είδα ακόμα και πιο μεγάλους σε ηλικία, είπα γιατί να μην γραφτώ κι εγώ να τελειώσω το σχολείο; Ήταν απόφαση της στιγμής. Είχα τη δουλειά μου, είχα κάποια προβλήματα, αλλά δεν ήμουν απελπισμένη να θέλω άμεσα μια αλλαγή.

Δεν θα σας κρύψω, ότι αποφάσισα να γραφτώ, για να του δώσω ένα επιπλέον κίνητρο να συνεχίσει το σχολείο, όχι πως δεν ήθελε, αλλά σκεφτόμουν ότι αν έβλεπε πως εγώ που ήμουν 39 χρονών θα επέστρεφα στα θρανία για να τελειώσω το σχολείο, αυτό θα του έδινε ένα επιπλέον κίνητρο».

Αφότου εγγράφηκε, πήγε στο σπίτι να τους ανακοινώσει την απόφασή της, ωστόσο η ανταπόκριση που έλαβε, δεν ήταν ιδιαίτερα θερμή και σίγουρα όχι αυτή που περίμενε, ωστόσο ήταν ένα επιπλέον κίνητρο, για να πετύχει το στόχο της.

«Όταν τους το ανακοίνωσα στο σπίτι και γενικά στους φίλους μας ότι εγγράφηκα σε νυχτερινά μαθήματα, άλλοι μου έλεγαν καλά έκανες, άλλοι με ρωτούσαν αν επέλλανα.

Εγώ δεν απαντούσα σε όσους μου έλεγαν αν τρελάθηκα, αλλά αυτά τα σχόλια με πείσμωναν περισσότερο. Για να καταλάβετε, υπήρχαν μέρες που σχόλανα από τη δουλειά, πήγαινα στο σχολείο περίπου τρία χιλιόμετρα με τα πόδια και μετά επέστρεφα. Δεν είχαμε την πολυτέλεια να έχουμε ο καθένας το δικό του αυτοκίνητο, για να μετακινούμαστε. Είχαμε μόνο ένα και συνήθως το κρατούσε ο άνδρας μου, για να πηγαίνει δουλειά, αλλά ακόμα και περπατητοί που πηγαίναμε δεν πτοήθηκα, ήθελα να τα καταφέρω».

Η σχέση με το γιο της στο σχολείο

Παράλληλα, το να φοιτά στην ίδια τάξη με τον γιο της, δεν ήταν και κάτι που συμβαίνει καθημερινά, ωστόσο, η σχέση μητέρας-γιου, τελείωνε στην είσοδο της τάξης και άρχιζε ξανά με το που τελείωνε το μάθημα.

«Όταν μου ζητούσε βοήθεια, φυσικά και τον βοηθούσα, αλλά ο καθένας διάβαζε μόνος του. Εγώ τοn έβλεπα ως ένα μαθητή, όπως οι υπόλοιποι μέσα στην τάξη κι εγώ μια μαθήτρια. Τον έβλεπα όπως τα υπόλοιπα μωρά, που ήταν μαζί μας. Δεν υπήρχε περίπτωση να κάμω κάποια διάκριση επειδή ήταν γιος μου.

Από την άλλη κι εκείνος το ίδιο ήθελε. Τον ξέρω καλά, αν έβλεπε ότι τον ξεχώριζα, δεν θα του άρεσε κι έτσι κράτησα κι εγώ αποστάσεις. Εντάξει οφείλω να ομολογήσω όμως, ότι στις εξετάσεις τον βοηθούσα λίγο, όμως μέχρι εκεί. Γενικά ήμασταν και οι δύο πολύ χαρούμενοι που βρισκόμασταν στην ίδια τάξη».

Εκτός από τη δουλειά και το σχολείο όμως, η κ. Αντρούλα είχε και τέσσερα μωρά να μεγαλώσει. Ιδιαίτερα τον τελευταίο χρόνο, που πλησίαζε να πάρει το απολυτήριό της, τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα, αφού πήγαινε δουλειά ως μάγειρας σε ξενοδοχείο τα πρωϊνά και το απόγευμα στο σχολείο.

Κάπου εκεί χρειάστηκε τη βοήθεια της μητέρας της, η οποία πρόσεχε τα παιδιά της, ενόσω εκείνη απουσίαζε είτε για τη δουλειά, είτε για το σχολείο.

«Μετά έπρεπε να έρθω στο σπίτι, να μαγειρέψω, να κοιμίσω τα μωρά, αλλά γενικά το σχολείο ήταν απίστευτη εμπειρία. Θυμήθηκα τα μαθητικά μου χρόνια. Κάναμε φίλους, με κάποιους από τους οποίους είμαστε ακόμα φίλοι. Κάναμε πλάκες. Ήταν όπως ένα πρωϊνό σχολείο, απλά κάποιοι είμασταν πιο μεγάλοι σε ηλικία. Βοηθούσαμε και τους πιο μικρούς να αναπτυχθούν στη μαγειρική, ήταν πολύ ωραία.

Πάντως, θέλω να ξεκαθαρίσω ότι αν δεν είχα το πρόβλημα με τον αυχένα μου, δεν θα άφηνα την δουλειά μου ως ράφτενα. Όσον αφορά τη μαγειρική, η μαγειρική του σπιτιού, με τη μαγειρική στο ξενοδοχείο, είναι πολύ διαφορετική. Όχι μόνο η ποσότητα, αλλά και ο τρόπος που ετοιμάζεις το φαγητό.

Για παράδειγμα κάνεις πιο απλά τα φαγητά στο ξενοδοχείο, γιατί πρέπει να παράγεις συνεχώς για τους πελάτες. Στο σπίτι σου έχεις περισσότερο χρόνο να τα κάνεις και είναι και λιγότερα τα στόματα που θα ταΐσεις».

Τελικά, η κ. Κουμή, στα τρία χρόνια τέλειωσε το σχολείο και άφησε τελειωτικά το ράψιμο για τη μαγειρική. Μέχρι σήμερα, εργάζεται ακόμα ως μαγείρισσα στα ξενοδοχεία και είναι μια θέση κάτω από τον σεφ.

Η συμβουλή στους νέους

Από την άλλη, ο γιός της παρότι τέλειωσε κι εκείνος μαζί της το σχολείο, δεν επέλεξε το δρόμο της μαγειρικής, αφού δεν ήταν αυτό που ήθελε να κάνει στη ζωή του. Και για τον ίδιο όμως, ήταν μια αξέχαστη εμπειρία, αφού δεν είναι καθημερινό φαινόμενο γονείς και παιδιά να κάθονται στο ίδιο θρανίο, υπό την ιδιότητα του μαθητή.

«Αν με ρωτούσε κάποιος σήμερα αν θα τον συμβούλευα να πάει σε νυχτερινό σχολείο, ανεξάρτητα της ηλικίας του, θα του έλεγα εννοείται να το κάνει. Αν είχα την ευκαιρία σήμερα, θα το ξαναέκανα κι εγώ, απλά πρέπει να σου αρέσει. Να μην το κάνεις από υποχρέωση.

Θέλω λοιπόν να πω σε όσους ενδιαφέρονται, να το κάνουν και να μην το σκεφτούν καν. Ακόμα κι αν δεν το δουλέψουν, να το κάνουν για την εμπειρία. Γιατί για μένα είναι η πιο καλή εμπειρία που έζησα. Να ξέρουν όμως ότι δεν είναι εύκολο, χρειάζεται να έχεις επιμονή και υπομονή για να τα καταφέρεις».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

• «Εκατομμύρια τρίχες, για κάποιους απλά τρίχες... Κάποιοι όμως τις έχουν ανάγκη»
• «Ξαδέλφια μου με έλεγαν πίθηκο, ήταν πολύς ο πόνος… Ήμουν μία κορούδα 14 χρονών»
• «Η λευχαιμία με βρήκε έτοιμη... Τα παιδιά μου, μου λένε μάμα όλα θα πάνε καλά»
• Η ιστορία της Παναγιώτας που από μικρή εξηγεί τη διαφορετικότητα των γονιών της