Συγκίνησαν, συγκλόνισαν, μας δίδαξαν… Τα πρόσωπα που ξεχώρισαν το 2020

Συγκίνησαν, συγκλόνισαν, αγαπήθηκαν… Έγιναν μέρος της καθημερινότητάς μας και μας έδειξαν πως όταν το θελήσουμε, μπορούμε να γίνουμε ένα και να σταθούμε σε αυτούς που το έχουν ανάγκη. Με τις ιστορίες τους κατάφεραν να διδάξουν μαθήματα ζωής και να μας θυμίσουν ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο.
 
Η Νικολέττα, η Αλεξάνδρα, η Γεωργία, η Νίκη, η Μιράντα, ο Γιώργος, ο Χαράλαμπος, ο Γιώργος… Κάποιοι έδωσαν τον αγώνα τους και σήμερα στέκονται δίπλα σε αυτούς που χρειάζονται στήριξη, κάποιοι ακόμα δίνουν μάχη. Κάποια σημεία στις ιστορίες τους ίσως να είναι κοινά, όμως εκείνα τα ξεχωριστά σημεία, συγκίνησαν μικρούς και μεγάλους.
 
Η Μιράντα μιλά μόνο με τα μάτια
Φαντάσου μια μέρα να ξυπνάς αλλά να μην μπορείς να σηκωθείς από το κρεβάτι. Το σώμα ακίνητο, αλλά το μυαλό να τρέχει με χίλια μίλια την ώρα.  Φαντάσου μια μέρα να πρέπει να αποδεχθείς το γεγονός ότι όλα όσα ήξερες για 30 χρόνια, αλλάζουν και ανατρέπονται. Να έχεις τόσα να πεις και την ίδια ώρα να μην μπορείς να πεις τίποτα.
 
Αυτή είναι η ιστορία της κυρίας Μιράντας Συμεωνίδου 60 χρόνων από τη Λευκωσία, η οποία διαμένει στο Στρόβολο. Μιας γυναίκας που αντί να απογοητευτεί ή να τα βάλει κάτω, έγινε φάρος που φωτίζει τα άτομα με την νόσο του κινητικού νευρώνα στην Κύπρο. Μιας γυναίκας που αντί να οργιστεί, επέλεξε να εκλάβει την ασθένεια της νόσου του κινητικού νευρώνα ή αλλιώς ΑLS, ως την «αναγέννηση» της.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: Η Μιράντα μιλά μόνο με τα μάτια-«Παλεύω εδώ και 30 χρόνια, βίωσα οκτώ θανάτους»

Το bullying έκανε τη Νίκη πιο δυνατή από ποτέ
«Είσαι ανάπηρη», «δεν σε θέλουμε, φύε», «δεν είσαι κανονική», «δεν θα μπορέσεις ποτέ να είσαι σαν εμάς. Απορώ γιατί είσαι δαμέ», έλεγαν τα παιδιά στην συμμαθήτρια τους, που δεν μπορούσαν να καταλάβουν και να αποδεχθούν την διαφορετικότητα της. Να καταλάβουν πως όλοι ζούμε κάτω από τον ίδιο ουρανό, αλλά δεν έχουμε όλοι τον ίδιο ορίζοντα…
 
Η 22χρονη Νίκη Παπαπέτρου, από μικρή βίωσε τον ρατσισμό και τον αποκλεισμό στο πετσί της. Άκουσε τα πιο σκληρά λόγια και ακόμη και σήμερα, έρχεται αντιμέτωπη με τα αδιάκριτα βλέμματα των περαστικών. Αποφάσισε να χρησιμοποιήσει τα σχόλια των συμμαθητών της ως καύσιμα, για να πετύχει τους στόχους της, ενώ απάντησε σε όσους είχαν αποφασίσει να την βάλουν στο στόχαστρο.
 
«Ένα μήνυμα προς τους bullies: Να προσπαθήσουν να έχουν εν συναίσθηση, δηλαδή να μπορούν να μπαίνουν στη θέση του άλλου, ώστε να μπορούν να νιώθουν ότι είναι πιθανό να νιώθει ένα παιδί ή ένας έφηβος που βιώνει bullying και να αποδεχτούν τη διαφορετικότητα, επειδή αυτό κάνει τον κόσμο όμορφο. Αν ήμασταν όλοι ίδιοι, ο κόσμος θα ήταν μονότονος και βαρετός».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: «Πήγαινα σπίτι και έκλαιγα... Μου έκλεψαν ένα κομμάτι της παιδικότητάς μου»

Ο θάνατος του παιδιού της και η εκκλησία προς τιμή του
Μια αληθινή και δυνατή πίστη στον Θεό, μπορεί να αποτελέσει ένα «όπλο» για τον κάθε άνθρωπο στις δύσκολες στιγμές που αντιμετωπίζει... Δεν είναι λίγες οι φορές, που ο καθένας από εμάς, όταν βρεθεί αντιμέτωπος με ένα εμπόδιο, προβληματίζεται και τα βάζει με τον Θεό, αναζητώντας απαντήσεις στα «γιατί»…
 
Η Νατάσα και ο σύζυγός της ήρθαν αντιμέτωποι με το μεγαλύτερο φόβο ενός γονιού. Έχασαν το παιδί τους, τον Αντρέα τους, ο οποίος διαγνώστηκε με από γενετική μετάλλαξη POLG Mutation. Κατά τη διάρκεια της νοσηλείας του στο νοσοκομείο, η μητέρα του προσευχόταν με όλη της τη δύναμη για να γίνει καλά… Μια μέρα, είχε μεταβεί στην εκκλησία του Αγίου Λουκά, δίπλα από το Μακάρειο, για να προσευχηθεί… Και τότε ήταν που έζησε, όπως περιγράφει, ένα θαύμα στον Αντρέα της… Και έδωσε μα υπόσχεση… Ό,τι και εάν γίνει με το παιδί της, να ανεγείρει ένα εκκλησάκι στο όνομα του Αγίου Λουκά…
 
Μετά από μία πολύμηνη μάχη στην Κύπρο, ο μικρός Αντρέας μεταφέρθηκε στη Γερμανία, όμως ήταν αργά. Τέσσερις μέρες μετά, έχασε τη μάχη για τη ζωή. Η οικογένεια αποφάσισε να εκπληρώσει την υπόσχεση που έδωσε στον Άγιο Λουκά. Μόλις επέστρεψαν στην Κύπρο, άρχισαν τις διαδικασίες να κτίσουν το εκκλησάκι.
 
«Κτίστηκε πολύ γρήγορα, ξεκινήσαμε άμεσα τα έργα γιατί θέλαμε να προλάβουμε εντός της χρονιάς, εφόσον ο Ανδρέας μου έφυγε 8 Ιούνη και η γιορτή ήταν 11. Σιγά σιγά κτίσαμε το κτήριο και βάλαμε ότι θέλαμε μέσα στο εκκλησάκι. Ήθελε αρκετός κόσμος να συνεισφέρει στο εκκλησάκι. Εμάς το ποσό μας ήταν συγκεκριμένο, ενώ το κόστος ήταν αρκετά μεγάλο. Από ένα σημείο και μετά βρέθηκαν αρκετοί δωρητές. Γράφει πάνω στις αγιογραφίες δωρεά και στο τέμπλο, αλλά και στα αντικείμενα που υπάρχουν μέσα στο εκκλησάκι. Ο Άγιος βοήθησε να ολοκληρωθεί το έργο και να γίνει το εκκλησάκι που υπάρχει σήμερα, για να μπορεί ο κόσμος να έρχεται και να προσεύχεται στον Άγιο. Την πρώτη χρονιά, στις 11 Ιουνίου του 2014, λειτούργησε το εκκλησάκι. Δεν είναι δικό μου. Εγώ το έκτισα για τον κόσμο. Το έκτισα εις μνήμη του Ανδρέα μου. Γιατί όπως ο Άγιος βοήθησε τον Ανδρέα μου, είμαι σίγουρη ότι μπορεί και μαθαίνω μέχρι σήμερα, ότι κάνει πάρα πολλά θαύματα ο Άγιος και βοηθά πολύ κόσμο. Εξού και τάματα που υπάρχουν στο εκκλησάκι, το αποδεικνύουν».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: «Δεν είναι εύκολο να βλέπεις το μωρό σου να φεύγει»-Ένα θαύμα και μια υπόσχεση

Ο αγώνας της Γεωργίας κατά της ανδροκρατίας και η μάχη με τον καρκίνο
Από μικρό κορίτσι ασχολήθηκε με ένα ανδροκρατούμενο μουσικό όργανο. Κατάφερε, όμως, να το συνδέσει με το όνομά της. Γεωργία Κόμπου. Η Κύπρια μουσικός, που έχει καταφέρει να διαπρέψει στο μπουζούκι και να καταρρίψει όλα τα στερεότυπα. Ο αγώνας της μέχρι την επιτυχία, δύσκολος και γεμάτος αμφισβήτηση. Άνδρες την παραμελούσαν και την άφηναν στο περιθώριο, απλά επειδή ήταν γυναίκα. Έχασε μία ευκαιρία ζωής να παίξει με ένα άνθρωπο που θαύμαζε, επειδή όπως της είπαν ήταν γυναίκα και θα τραβούσε την προσοχή. Τελικά κατάφερε να τους αποδείξει ότι μπορούσε να τραβήξει την προσοχή, με την μουσική της.
 
Στον αγώνα της για αναγνώριση, ήρθε η στιγμή να δώσει μάχη με τον καρκίνο. Το 2019 διαγνώστηκε με μάζα, η οποία πίεζε το κανάλι του σπονδύλου. Άρχισαν οι ακτινοβολίες, τα χειρουργεία, οι χημιοθεραπείες. Βγήκε νικήτρια από αυτόν τον δύσκολο αγώνα. Και είχε πάντα μαζί της το μπουζούκι της.
 
««Δεν σταμάτησα λεπτό. Ακόμη και μέσα στην κλινική πήρα το μπουζούκι μου, ενώ έκανα θεραπεία. Ακόμη και τώρα, με το μαντίλι, κάνω live».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: «Δεν σταμάτησα λεπτό... Τελείωνα τις θεραπείες και πήγαινα και έπαιζα μπουζούκι»

Η Νικολέττα ζητά τη βοήθειά μας
Μία μαχήτρια ζωής, η οποία ζητά τη βοήθεια της κοινωνίας. Κατάφερε για ακόμη μία φορά να ενώσει την Κύπρο σαν μία γροθιά. Η 24χρονη Νικολέττα Χρυσάνθου από την Πάφο, που διαγνώστηκε με λευχαιμία και κρίθηκε αναγκαία η νοσηλεία της στη Γερμανία.
 
Ήρθε αντιμέτωπη με το θηρίο για δεύτερη φορά, αφού είχε διαγνωστεί και το 2012, σε ηλικία 16 ετών. Είχε μεταφερθεί στη Γερμανία και τότε, όπου υποβλήθηκε σε μεταμόσχευση μυελού των οστών, με δότη την αδελφή της. Ωστόσο, η αρρώστια δεν έφυγε. Απλά κοιμήθηκε. Σήμερα, βρίσκεται και πάλι στο Βερολίνο, όπου λαμβάνει θεραπεία, με τις ενδείξεις να είναι θετικές, ωστόσο, ακόμη χρειάζεται δότη.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: «Μου είπε η λευχαιμία επέστρεψε και πρέπει να ψάξουμε για συμβατό δότη...»

Η απλαστική αναιμία, τα τρία χτυπήματα και η έκκληση της 20χρονης Αλεξάνδρας
Ακόμη μία μαχήτρια ζωής. Η 20χρονη Αλεξάνδρα, που διαγνώστηκε με απλαστική αναιμία και την περασμένη άνοιξη, μεταφέρθηκε στη Γερμανία για θεραπεία. Όλα ξεκίνησαν το περασμένο Φεβρουάριο, όταν της ήρθε η περίοδός της. Όμως δεν ήταν όπως όλες τις άλλες. Οι αιμορραγίες δεν σταματούσαν και για τρεις ημέρες ήταν καθηλωμένη στο κρεβάτι. Μετά από εξετάσεις, διαπιστώθηκε το πρόβλημά της και τελικά μέσα του Μάρτη μεταφέρθηκε για μεταμόσχευση, αφού είχε βρεθεί συμβατός δότης. Ωστόσο, ο δότης αρρώστησε και δεν μπορούσε να δώσει μόσχευμα.
 
Επέστρεψε στην Κύπρο, με τις θεραπείες όμως να μην έχουν τα επιθυμητά αποτελέσματα. Όταν πήγε και πάλι Γερμανία, την ενημέρωσαν ότι θα έπρεπε άμεσα να προχωρήσει σε μεταμόσχευση, ώστε να μην γυρίσει η ασθένεια σε λευχαιμία.
 
«Είναι πολύς ο κόσμος που χρειάζεται βοήθεια. Πέντε δευτερόλεπτα δεν είναι τίποτα και η διαδικασία του δότη είναι πολύ απλή. Ούτε επώδυνη είναι, ούτε οτιδήποτε. Είναι γρήγορη η ανάρρωση και μπορείς να σώσεις μια ζωή, χωρίς να έχεις επιπτώσεις».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: Η απλαστική αναιμία, τα τρία χτυπήματα και η έκκληση της 20χρονης Αλεξάνδρας

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: «Είπα του, γιατρέ μου αν μου απαγορεύσεις να ξανά τρέξω, άφησμε να φύγω...»

Ο 22χρονος Γιώργος που έγινε ένας αλλιώτικος Οδυσσέας
Ο Γολγοθάς του ξεκίνησε από την ηλικία των τριών, όταν διαγνώστηκε με μυϊκή δυστροφία duchenne. Οι γονείς του, το κράτησαν μυστικό, μέχρι την ηλικία των 15. Ένιωσε την απομόνωση και τα πειράγματα των συμμαθητών του, επειδή ήταν διαφορετικός. Ο Γιώργος Παναγιώτου άφησε πίσω του τα κακεντρεχή σχόλια από αυτούς που τον θεωρούσαν διαφορετικό, έκανε τα όνειρά του πραγματικότητα και τελείωσε τις σπουδές του.
 
Οι εμπειρίες του ήταν τόσο δυνατές, που αποφάσισε να τις αποτυπώσει στο χαρτί και να γράψει το δικό του βιβλίο. Μέσα από το βιβλίο του, θέλησε να δώσει στα άτομα με αναπηρία, τη δύναμη να κυνηγήσουν τα όνειρά τους και να βλέπουν τη ζωή λίγο πιο θετικά. «Τα προβλήματα να τα βλέπουν ως μία ευκαιρία για να γίνουν καλύτερα άτομα πνευματικά και με τη σειρά τος να βοηθήσουν άλλα άτομα». Έτσι, έγινε ένας αλλιώτικος Οδυσσέας.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: «Μεταμορφώθηκα από πονεμένο παιδί σε αγωνιστή της ζωής που ελπίζει για το αύριο»

 

Ο Κύπριος νοσηλευτής που χόρευε με τη Ρεγγίνα
Η Ρεγγίνα Μακέδου κατάφερε να κατακλύσει τα social media, όταν αποφάσισε να κάνει ένα βίντεο κάθε μέρα, μέχρι την θεραπεία της. Άλλες φορές ανέβαζε βίντεο που χόρευε, άλλες φορές που μοιραζόταν τις σκέψεις της. Ένας Κύπριος νοσηλευτής αποφάσισε πως θα βρίσκεται στο πλευρό της, από μακριά και θα χορεύει καθημερινά μαζί της, μέχρι να κερδίσουν τη μάχη.
 
Ο Γιώργος Νικολάου, που είχε περάσει τα ίδια, όταν ήταν 27 ετών και διαγνώστηκε με καρκίνο. Με χαμόγελο στα χείλη, πέρασε τη δυσκολίες, έκανε τις χημιοθεραπείες του και κατάφερε να κερδίσει το ενδιαφέρον των άλλων ασθενών. Όταν έμαθε για τη Ρεγγίνα, αποφάσισε να ξεκινήσει να κάνει μαζί της βίντεο.
 
«Είδα ένα βίντεο της και σκέφτηκα θα κάνω ντουέτο μαζί της, στο Tik Tok. Δεν το έκανα ούτε για τα like, ούτε για views, ούτε για ακόλουθους. Το έκανα, αλλά δεν το ανήρτησα, επειδή σκέφτηκα θα πουν “τωρά κάμνει το για τα likes και τις προβολές;”. Μετά όμως ξανασκέφτηκα και είπα “ανέβασε το και ό,τι γίνει”. Πήρα την άδεια της για να το ανεβάσω και αρχίσαμε να μιλούμε. Μετά από λίγες ημέρες κάναμε ακόμη ένα βίντεο και της υποσχέθηκα ότι θα κάνουμε βίντεο μαζί μέχρι να γιατρευτεί. Το “Dance Cancer Away”, όπως το λέει και η ίδια, να διώξουμε τον καρκίνο χορεύοντας. Το έκανα επειδή το ένιωθα και επειδή μου άρεσε η ιδέα να μπορώ να βοηθήσω με αυτόν τον τρόπο, αυτή την κοπέλα, που είναι τόσα χιλιόμετρα μακριά. Είναι στην ίδια ηλικία με εμένα, περνά τα ίδια που περνώ εγώ. Ελπίζω στο μέλλον, να αναπτυχθεί σε φιλία όλο αυτό και όταν γιατρευτεί, Θεού θέλοντος και περάσουν τα δύσκολα με την πανδημία να μπορούμε να γνωριστούμε από κοντά».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: Συγκινεί Κύπριος νοσηλευτής… Χορεύει με την Ρεγγίνα για να διώξουν τον καρκίνο

Η δύναμη ψυχής μιας μάνας παιδιού με αυτισμό
«Μπορεί να φαίνεται ότι είναι το τέλος του κόσμου την ώρα που θα πάρεις μια διάγνωση ότι το παιδί σου έχει αυτισμό, διότι καταρρέει το σύμπαν γύρω σου, αλλά με την εμπειρία μου, όσο πιο γρήγορα το αποδεχθείς, ευκολύνεις τη ζωή σου».

Είναι τα λόγια μιας μητέρας, που για είκοσι δύο χρόνια ζει το δικό της Γολγοθά. Η κ. Χρύσω Προδρόμου, είναι μητέρα τεσσάρων παιδιών και διαμένει στην Αγία Νάπα. Πριν 22 χρόνια, έφερε στον κόσμο το τέταρτο παιδί της, τον Στέφανο και λίγους μήνες αργότερα κατάλαβε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Η διάγνωση για τον Στέφανο ήταν αυτισμός. Όσο μεγάλωνε ο γιος της, μάθαινε μαζί του τι σημαίνει αυτισμός... Έμαθε, όμως και πόσα αποθέματα δύναμης έκρυβε μέσα της... Έβλεπε καθημερινά τον γιο της να χτυπά τον εαυτό του και να αυτοτραυματίζεται. Τελικά, ο Στέφανος έμεινε τυφλός και το ανακάλυψαν τυχαία από μία εξέταση, αφού το παιδί της δεν μιλά. 

Μαζί με άλλες οικογένειες που έχουν άτομα με αυτισμό, αποφάσισαν να ιδρύσουν το σωματείο «Στήριξη Αυτισμού Αμμοχώστου». Ενοικίασαν ένα σπίτι στο Παραλίμνι, το οποίο φιλοξενεί από το πρωί μέχρι το απόγευμα, πέντε παιδιά με αυτισμό.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: Η δύναμη ψυχής μιας μάνας παιδιού με αυτισμό-«Χτυπούσε το κεφάλι του, τυφλώθηκε»

«Είμαι περήφανη για την αδερφή μου…»
«Μπορεί να πάμε κάπου για φαγητό και στο διπλανό τραπέζι να κάθεται μια οικογένεια και η Μαρίνα να θέλει να τους γνωρίσει. Δεν καταλάβει ότι είναι προσωπική στιγμή τους. Μπορεί να πάει και να τους ρωτήσει, επειδή έχει την αθωότητα, “Ποιος είσαι;”. Έτυχε πολλές φορές να μου πουν, “έλα πιάσε την αδερφή σου”. Η ίδια όταν κάποιος της συμπεριφερθεί περίεργα το προσπερνά. Εμένα, όμως ενοχλεί με πάρα πολλά... Είναι πολλά δύσκολο… Πολλά…. Δεν απαντώ. Και εγώ δεν έχω κλεισμένη την αδερφή μου. Θα πάει παντού. Είμαι πολλά περήφανη για την αδερφή μου. Πιστεύκω ότι είναι και αυτή περήφανη για μένα». 

Αυτά ήταν τα λόγια της Άντρης Κουκκίδου, για να περιγράψει την καθημερινότητά της με την Μαρίνα, την αδελφή της. «Η Μαρίνα είναι άτομο με ειδικές ανάγκες και γεννήθηκε με αναπηρία στο χέρι. Εμείς μάθαμε να ζούμε με την αδελφή μου, δεν καταλαβαίνουμε τη διαφορά. Απλά ξέρουμε ότι πέραν από τον εαυτό μας, φροντίζουμε ακόμα ένα άτομο». 

Η Μαρίνα είναι η δύναμη της οικογένειάς τους και στέλνει το μήνυμα ότι δεν είναι διαφορετική από τον οποιοδήποτε. Η Άντρη και η Μαρίνα δεν είναι για λύπηση… Είναι μαζί με πολλούς άλλους, μέρη των πιο όμορφων και αυθεντικών κομματιών της κοινωνίας μας. Και υπάρχουν κι άλλα τέτοια φωτεινά παραδείγματα στα οποία, ίσως θα έπρεπε να εστιάσουμε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: «Είμαι περήφανη για την αδερφή μου… Για να μην την δω μια μέρα σημαίνει πέθανα»