Ο Δήμητρα της Λέσβου που ξεμπρόστιασε την κοινωνία-Στα αζήτητα εδώ και δύο μήνες

Η ιστορία ενός ανθρώπου, που δεν μπορούσε να ζήσει τη ζωή που ήθελε, επειδή δεν ταίριαζε στα καλούπια που έφτιαξε η οικογένειά του, πρέπει να γίνει το μεγαλύτερο μάθημα για όλους. Το άδοξο τέλος αυτού του ανθρώπου θα πρέπει να είναι το μεγαλύτερο καμπανάκι, για να αλλάξουμε τρόπο σκέψης, να εκσυγχρονιστούν οι αντιλήψεις μας και να ανοίξουμε δρόμο για το διαφορετικό.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: «Τους ευαίσθητους, τους τρυφερούς ανθρώπους αυτή η σάπια κοινωνία, τους τιμωρεί»

Ο Δήμητρα της Λέσβου, με τη ζωή της να μοιάζει με την Οδύσσεια, κατάφερε να ξεμπροστιάσει την κοινωνία, να φανερώσει τα σάπια σημεία της και να ανοίξει τα μάτια σε πολλούς.

Θα μπορούσε να είναι ήρωας του Στράτη Μυριβήλη. Πρωταγωνιστής σε κάποιο πληθωρικό πεζογράφημα, γυμνό από ανόητους ρομαντισμούς, γεμάτο από τραχείες γωνίες. Στον ίδιο τόπο γεννήθηκαν, στη Συκαμιά Λέσβου, κι αν ο χρόνος είχε άλλα σχέδια κι οι δυο τους είχαν  συναντηθεί, ίσως ο μεγάλος λογοτέχνης κατέγραφε την φρικτή πραγματικότητα της ζωής του Δημήτρη ή Δήμητρας υπογραμμίζοντας ξανά πως «Η λογική είναι το πιο αδύνατο μετερίζι μπροστά στις έξαλλες κι ακατανίκητες ενέργειες της ψυχής και της φαντασίας…»

Δημήτρης Καλογιάννης. Ετών 65. Δήμητρα, από τότε που θυμάται τον εαυτό του. Νιώθει γυναίκα. Κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει για αυτό. Είναι παιδί. Όλοι θα μπορούσαν να τον θαυμάσουν για αυτό. Η ιδιαιτερότητα ωστόσο είναι πιο ισχυρή από την καλοσύνη, την πρώτη μπορείς εύκολα να την χλευάσεις, την δεύτερη είναι δύσκολο να την κατανοήσεις _ πόσο μάλλον να την κατακτήσεις.

Τι έγραψε ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος για το θάνατό του

Με ανάρτησή του στο Facebook χθες (10 Ιουνίου 2021) ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος ανέφερε ότι ο 65χρονος είχε πέσει θύμα τροχαίου με εγκατάλειψη και η σορός του αναγνωρίστηκε από τον αδερφό του. Συγκεκριμένα έγραψε:

«Το νεκρό από τη σύγκρουση και εγκατάλειψη στο δρόμο σώμα, αναγνωρίστηκε από τον αδελφό της. Ο αδελφός της αναγνώρισε νεκρό, το σώμα που δεν αναγνώρισε ποτέ ζωντανό. Δημήτρη την έλεγαν, έκαναν μια ζωή λάθος το φύλο. Όλα έγιναν για να αναγνωριστεί το φύλο μόνο όταν το σώμα παρέδωσε…RIP Δημητράκη».

«Είμαι σίγουρος ότι στις φωτογραφίες που μου έδειξαν οι αστυνομικοί ο νεκρός είναι ο αδερφός μου», δήλωσε o Παναγιώτης Καλογιάννης, αδερφός της «Δήμητρας της Λέσβου» που αγνοούνταν για περισσότερο από δύο μήνες και πιθανόν έπεσε θύμα τροχαίου στο Δέλτα Φαλήρου. «Με φώναξαν στο Αστυνομικό τμήμα Καλλονής για να δώσω μια κατάθεση και μου έδειξαν τέσσερις φωτογραφίες (σσ. από το ΑΤ Καλλιθέας/ Αττικής). Είμαι πολύ σίγουρος ότι είναι ο Δημήτρης, είχε τα ίδια ακριβώς χαρακτηριστικά. Το πρόσωπο του νεκρού ατόμου που μου έδειξαν δεν ήταν παραμορφωμένο. Από εκεί και πέρα θα περιμένουμε και το dna για να είμαστε 100% σίγουροι», είπε χαρακτηριστικά στο newsit.gr ο κ. Καλογιάννης.

Ο 65χρονη Δήμητρα της Λέσβου, είχε εξαφανιστεί από τις 6 Απριλίου, με τους συγγενείς και φίλους της να την ψάχνουν αγωνιωδώς χωρίς όμως να καταφέρουν να εντοπίσουν κάτι. Στις 26 Μαΐου η γραμμή ζωής silver alert ενεργοποίησε το κοινωνικό συναγερμό. Υπήρξαν 3.752 τηλεφωνικές κλήσεις προς τον οργανισμό οι οποίες όμως δεν επιβεβαιώθηκαν.

Ο 65χρονη πριν την εξαφάνιση είχε νοσηλευτεί στο νοσοκομείο της Μυτιλήνης για μικρό χρονικό διάστημα. Η πορεία της υγεία της βελτιώθηκε προσωρινά και για το λόγο αυτό πήρε εξιτήριο. Στην συνέχεια όμως μεταφέρθηκε στο Δρομοκαίτειο. Εκεί αφού παρέμεινε για δέκα ημέρες στη συνέχεια εξαφανίστηκε.

Το αντίο του κόσμου στον Δήμητρα

Πλήθος κόσμου, μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, αποχαιρετούν την Δήμητρα. Η σελίδα Rosa, στο δικό της μήνυμα, γράφει:

«-Στα 16 είπε στους γονείς της ότι είναι κορίτσι, την έκλεισαν σε ίδρυμα και της έβαζαν κρυφά τα φάρμακα στο φαγητό.

-Στα 20 έμενε σε παγκάκια στην Αθήνα.

-Στα 25 επέστρεψε στο χωριό να φροντίζει την άρρωστη μητέρα.

-Στα 52, όταν πέθαναν οι γονείς της, τότε κατάφερε να ντύνεται με γυναικεία ρούχα και να παραγγέλνει φορέματα από περιοδικά του εξωτερικού.

-Στα 63 τα παιδιά της γειτονιάς μπήκαν στο σπίτι απ' το παράθυρο και τη λίντσαραν, τραβώντας βίντεο και ανεβάζοντάς τα στο διαδίκτυο.

-Στα 64 την ξαναέστειλαν σε ψυχιατρείο, εξαφανίστηκε, έμεινε αγνοούμενη για 2 μήνες και τελικά βρέθηκε στα αζήτητα ενός νοσοκομείου, νεκρή, έπειτα από την εγκατάλειψή της μετά από τροχαίο.

-Στο σπίτι το ραδιόφωνο δεν σταματούσε ποτέ να παίζει τραγούδια. Το μαρτύριο τέτοιων ανθρώπων ποτίζει με πόνο όσα περιβόλια καταφέρουν και ανθίσουν για τις επόμενες γενιές.

-Είναι αυτό που μας δεσμεύει να σταθούμε ανυποχώρητοι απέναντι στους κανίβαλους του κόσμου, έως ότου τσακίσουμε για πάντα την κτηνωδία τους.

-Η θλίψη μπορεί να είναι κομμάτι της ζωής, η βαρβαρότητα όχι».

Η σελίδα Pause, στο δική της μήνυμα, σημειώνει: «Η Δήμητρα της Λέσβου ή αλλιώς Δημήτρης Καλογιάννης υπήρξε ένας αδιανόητα ρομαντικός και ευαίσθητος άνθρωπος.

Περίπου τον Ιανουάριο, με την σιωπή και τη συνενοχή του περίγυρου, κάποια ανήλικα παιδιά την πείραζαν και την χλεύαζαν.

Λίγο καιρό μετά όταν το ζήτημα αναδείχθηκε τα πράγματα έφτιαξαν προσωρινά- όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα πριν συμβεί το χειρότερο.

Η Δήμητρα της Λέσβου εξαφανίστηκε ενώ το silver alert άργησε να σημάνει συναγερμό - πιθανός επειδή η Δήμητρα ήταν διαφορετική. Ήταν μια γυναίκα, που αγαπούσε τα όμορφα φορέματα, τις πέρλες τις γάτες, τη ζωή. Είναι εκείνο που έγραψε ο Κραουνάκης " πέλαγο να ζήσω δεν θα βρω σε ψαριού , κορμί γατίσιο".

Μαζί με την αδιαφορία και το στίγμα των ανθρώπων του νησιού, συντελέστηκε ένα κοινωνικό έγκλημα. Όπως συμβαίνει πάντα. Όπως συνέβη με τον Βαγγέλη Γιακουμάκη, τον Ζακ Κωστόπουλο, όπως συνέβη με την Ελένη Τοπαλουδη, όπως με τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο.

Οι ήρωες μας πάντοτε, ήταν καλοπροαίρετοι άγγελοι , πολύ καλοί και πολύ σπουδαίοι γι'αυτό τον κόσμο, γι'αυτό και η κοινωνία πάντοτε τους καταδίκαζε.

Στο μακρινό αστέρι που πήγες, ευχόμαστε να βρεις την στοργή και την αγάπη που δεν έλαβες εδώ.

Να είστε καλοί με τους ανθρώπους, δεν ξέρετε πόσο δύσκολα υπάρχουν μερικές φορές».

Ο ηθοποιός Γιώργος Παπακωνσταντίνου γράφει «"Έβαλες φόρεμα καλό,

πέρλες τζιαι πας περίπατο

λουλούθκια να μυρίσεις.

Μα έδωκες σε εποχή

το μίσος ππέφτει σγιαν βροσιή

τζιαι δεν μπορείς να ζήσεις."

Τόσες ταπέλες μέσα στην κοινωνία, να χωρίζουν τους αθθρώπους. Εν μπορούμε να ανασάνουμε για να μεν ενοχληθεί η συντήρηση.

Η ανάγκη να ζήσει ο άθθρωπος την ζωή που του ανήκει,  το δικαίωμα να ζήσει όπως την θέλει. Έπρεπε να μπει σε κουθκιά τζιαι ταπέλες. Ετσι. Για να υπάρχει έλεγχος.

Εγέμωσεν ταπέλες η κοινωνία για να χώσει την βρωμιά της. Ταπέλες για την αγάπη της, ταπέλες για την σεξουαλικότητα της, ταπέλες για τον τρόπο ζωής της.

Εδωκεν τζιαι την τελευταία της ταπέλα. Την ταπέλα όμως που θα πιάσουμε ούλοι μια μέρα. Την ταπέλα της μοναξιάς τζιαι του θανάτου.

"Περήφανα να περπατάς

αθθός το κάθε βήμα.

του μίσους τζιαι της μοναξιάς

το τελευταίο θύμα."».

Η ιστορία της «Δήμητρας» της Λέσβου

O Δημήτρης μεγάλωσε στη Σκάλα Συκαμιάς. Από τα 14 αισθάνονταν διαφορετικός και ομολόγησε στους γονείς του ότι είναι γυναίκα.  Μια παραδοχή η οποία οδήγησε τους γονείς του να τον στείλουν σε ψυχιατρικό ίδρυμα, όπως αναφέρει η περιγραφή του βίντεο της Καναδής Rory Aurora Richards. Όταν τελικά επέστρεψε στο σπίτι του, οι γιατροί επέμειναν ότι πρέπει να συνεχίσει να ακολουθεί φαρμακευτική αγωγή, πιθανότατα για το υπόλοιπο της ζωής της. Ο Δημήτρης δεν το ήθελε αυτό. Μισούσε τον τρόπο που τα έκαναν τα φάρμακα. Οι γονείς του, συνέχισαν όμως να του δίνουν τη φαρμακευτική αγωγή κρύβοντας τα φάρμακα στο φαγητό του.

Η Δήμητρα περιγράφει τη μητέρα της ως βαθιά θρησκευόμενη και πιστή γυναίκα, και πηγή αληθινής και ανιδιοτελούς αγάπης για το παιδί της. Τον πατέρα της ως άγριο άντρα, που εξαφανιζόταν απ’ το σπίτι για μεγάλες περιόδους κάθε φορά κι όταν επέστρεφε προκαλούσε πανικό, αναφέρει το emprosnet.gr. Παρόλα αυτά, η οικογένεια έμεινε μαζί και οι γονείς της έμειναν παντρεμένοι μέχρι και τον θάνατό τους. Πέθαναν και οι δύο με απόσταση έξι μήνες μεταξύ τους.

Ήταν έφηβη όταν έκανε την πρώτη απόπειρα αυτοκτονίας (η πρώτη απ’ τις πολλές που θα ακολουθούσαν σε διάφορα στάδια της ζωής της). Όπως λέει, το κοντινότερο που έφτασε στο να της δείξει κάποιος ενδιαφέρον ήταν όταν ως έφηβη κολυμπούσε γυμνή στη θάλασσα, κι ένας ηλικιωμένος απ’ το χωριό εμφανίστηκε και της είπε ότι ήθελε να τη βιάσει. Η Δήμητρα τρομοκρατήθηκε. Ο άντρας συνέχισε να την παρενοχλεί και να την παρακολουθεί κρυφά για αρκετά χρόνια. Ωστόσο, κοιτάζοντας πίσω, η Δήμητρα δεν έχει πικρά συναισθήματα απέναντι σε αυτόν τον άντρα, στην πραγματικότητα νιώθει συμπόνια. Πιστεύει ότι ο άντρας αυτός είχε μια σκοτεινή ψυχή γιατί δεν είχε αγαπηθεί ποτέ.

Τελικά, στα 20 η Δήμητρα άφησε πίσω της το χωριό και το νησί της Λέσβου, κι έτρεξε στην πρωτεύουσα. Έζησε άστεγη, στους δρόμους της Αθήνας για σχεδόν πέντε χρόνια. Έκανε μερικές δουλειές, πχ. σε σούπερ μάρκετ, αλλά και οι Αθηναίοι αισθάνονταν πως ήταν διαφορετική και σταδιακά την απέκλεισαν. Το να κάνει οικογένεια είναι το όνειρο που είχε όλη της τη ζωή, κάτι που πιστεύει πως θα ολοκλήρωνε την ύπαρξή της. Αυτό που θα προσέφερε την «παντοτινή αγάπη» που τόσο της έλειψε.

Τελικά αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Αθήνα όταν η μητέρα του αρρώστησε. Τα μεγαλύτερα αδέλφια της είχαν από καιρό εγκαταλείψει το χωριό και την προβληματική οικογενειακή εστία, ο πατέρας ήταν αναξιόπιστος και κανείς άλλος δεν θα φρόντιζε για τη μητέρα. Έζησε μαζί της και την φρόντισε για τα επόμενα 25 χρόνια.

Παρ’ όλα αυτά, η Δήμητρα δεν σταμάτησε να νιώθει κορίτσι, και η ειλικρίνειά της την εξοστράκισε από την κοινωνία του χωριού, προκαλώντας κουτσομπολιά και ντροπή στην οικογένειά της και περισσότερα προβλήματα στον ήδη προβληματικό γάμο των γονιών της. Δεν έζησε ποτέ κάποιον εφηβικό έρωτα, μόνο ανεκπλήρωτους πόθους για αγόρια. Δεν υπήρχε περίπτωση να βρει κάποιο αγόρι στο χωριό που θα την ήθελε.

Ο θάνατός της μητέρας της τη συγκλόνισε και αρκετές φορές είχε αυτοκτονικές σκέψεις. Τότε όμως ήταν που αποφάσισε να κάνει κάτι που δεν είχε ξανακάνει ποτέ. Να φορέσει γυναικεία ρούχα. Όχι φορέματα ακόμη, αλλά έστω παντελόνια και μπλούζες. Και τότε ήταν που ένιωσε μια βαθιά αίσθηση ανακούφισης και πραγματικής άνεσης. Η Δήμητρα άρχισε να νιώθει καλύτερα απ’ ό,τι είχε νιώσει σε ολόκληρη τη ζωή της. Ένιωσε για πρώτη φορά στη ζωή της ολοκληρωμένος άνθρωπος.

Ασχολείται με τη μουσική και τη μόδα και ξοδεύει τα λιγοστά της χρήματα σε φορέματα ή εκλεκτής ποιότητας άλμπουμ. Λατρεύει τη Μαρία Κάλλας και την Γκρέτα Γκάρμπο. Στα τέλη του περασμένου Δεκεμβρίου, είχε δεχθεί επιθέσεις και εισβολές από συμμορία ανηλίκων, μέσα στο σπίτι της, στη Σκάλα Συκαμνιάς της Λέσβου.

Το προσφυγικό

Το 2015, όταν εκατοντάδες βάρκες έβγαιναν στις ακτές της Σκάλας Συκαμιάς και το νησί είχε γεμίσει δημοσιογράφους από όλο τον πλανήτη, η εικόνα της να τριγυρίζει θλιμμένη με το αγαπημένο της ροζ φόρεμα, έκανε κάποιους να ενδιαφερθούν και για την σκληρή ιστορία της. Πολλοί την έχουν δει να περνάει με γυναικεία ρούχα στη Σκάλα, σπάνια του έδιναν σημασία. Το 2015 ο φακός του Πέτρου Τσακμάκη τον συνέλαβε με ένα φόρεμα να βρίσκεται κοντά στους πρόσφυγες.

Στα τέλη του 2015, η Καναδή Rory Aurora Richards που είχε επισκεφτεί την Λέσβο για να βοηθήσει τους πρόσφυγες, εντυπωσιάστηκε από αυτή την ιστορία και όταν τυχαία γνώρισε έναν Σουηδό, τον Torbjörn Stenberg που είχε φωτογραφική μηχανή, αποφάσισαν να μιλήσουν μαζί της και να φωτογραφήσουν. Πήγαν για ρεβεγιόν Χριστουγέννων στο σπίτι της και κατέγραψαν την κουβέντα τους, η οποία δημοσιεύτηκε στα αγγλικά, στο Pappas Post.

«Νιώθεις άντρας ή γυναίκα;» ρώτησαν αρχικά για να ξέρουν πώς να την αποκαλούν από κει και πέρα. «Γυναίκα» ήταν απάντηση, «και το όνομά μου είναι Δημήτρης».

Πηγή: Έθνος / Πρώτο Θέμα