Η εθνική που αμφισβητεί τον… Άινσταϊν!

10:21 - 04 Σεπτεμβρίου 2017

Η ψυχολογία ήταν στα ύψη. Ο αντίπαλος στα… κυβικά μας. Η θερμοκρασία ιδανική. Η ατμόσφαιρα, από το κοινό του αντιπάλου, κάθε άλλο παρά καυτή. Εν ολίγοις, χθες στο Ταλίν η Κύπρος δύσκολα θα μπορούσε να γυρέψει καλύτερες προϋποθέσεις για τη διεκδίκηση της νίκης.

Αντί όμως για τις πρώτες κολλητές επιτυχίες έπειτα από μια δεκαετία (σ.σ. από τις δύο νίκες επί του Αγίου Μαρίνου και την επικράτηση επί της Ουαλίας το διάστημα Αύγουστος-Οκτώβριος 2007, για τα προκριματικά του Euro2008, υπό τον Άγγελο Αναστασιάδη) ήρθε, ως είθισται γι’ αυτήν την ομάδα, η ήττα.

Η απόδοση
Η ήττα καθ’ αυτή δεν αποτελεί, φυσικά, το πρόβλημα. Ουδέποτε το αποτελούσε και ουδέποτε θα το αποτελεί. Στο ποδόσφαιρο μπορείς να χάσεις, ακόμη κι όταν είσαι καλύτερος (όχι μόνο στα χαρτιά, αλλά και στο γήπεδο) από τον αντίπαλο. Το θέμα είναι η απόδοση. Αν παίξεις όσο μπορείς, αν καταθέσεις το 100% των δυνατοτήτων σου, τότε κοιμάσαι με ήσυχη τη συνείδησή σου -ακόμη και μετά από ήττα. Το πρόβλημα ξεκινά, όταν ηττάσαι δίχως να έχεις παίξει.

Ό,τι ακριβώς συνέβη, δηλαδή, χθες στην Κύπρο. Αν η χθεσινή εμφάνιση συνάδει με ομάδα που παίζει τα ρέστα της για τη νίκη που θα την κρατήσει στο κυνήγι της πρόκρισης, τότε καλύτερα να σταματήσουμε να ελπίζουμε για το μέλλον. Διότι έτσι δεν τρέφουμε ελπίδες, αλλά αυταπάτες.


Σε must-win παιχνίδι, το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα είναι ζήτημα, αν έπαιξε συνολικά 10 λεπτά επιθετικό ποδόσφαιρο. Κι αυτό δίχως συγκεκριμένο πλάνο. Αν μας έβγαινε κάποια φάση από την ατομική ποιότητα κάποιων διεθνών ή από λάθος των αντίπαλων αμυντικών, να κλέβαμε τη νίκη. Αλλά, αν πρέπει να κλέψουμε τρεις βαθμούς από την (όποια) Εσθονία, τότε τι (θα) πρέπει να κάνουμε για τη νίκη απέναντι στο (όποιο) Βέλγιο ή στην (όποια) Ελλάδα;

Η κόπωση
Οι διεθνείς επικαλέστηκαν την κόπωση από την προσπάθεια της περασμένης Πέμπτης. Το επιχείρημα δεν στερείται βάσης, αλλά εγείρει δύο σημαντικά ερωτήματα. Πρώτον, γιατί δεν αντέδρασε ο προπονητής με εκτενέστερο φρεσκάρισμα της ομάδας; Δεν αντιλήφθηκε το πρόβλημα ή μήπως το βάθος στο ρόστερ δεν είναι τόσο, όσο θέλουμε να πιστεύουμε; Δεύτερον, αν οι διεθνείς δεν μπορούν να ανταποκριθούν σε δύο παιχνίδια σε υψηλή ένταση εντός τεσσάρων ημερών, πού βασίζεται η πίστη και η αισιοδοξία τους για τις μελλοντικές προκριματικές φάσεις;

Η σταθερή απάντηση των ιθυνόντων (παικτών, προπονητών, αξιωματούχων) σε αυτό το ερώτημα είναι στο ταλέντο αυτής της φουρνιάς. Και με αυτό φτάνουμε στη ρίζα του κακού και στην ουσία του προβλήματος. Στην εθνική οφείλει να γίνει άμεσα συνείδηση ότι το (αδιαμφισβήτητο) ταλέντο πολύ απλά δεν αρκεί. Μια ματιά στις πρόσφατες προκριματικές φάσεις αρκεί για να αντιληφθούν ότι ομάδες με πολύ μεγαλύτερο ταλέντο έμειναν εκτός τελικών φάσεων.

Διότι, όπως ορθώς είχε επισημάνει ο Άλμπερτ Άινσταϊν, η επιτυχία είναι 1% ταλέντο και 99% σκληρή δουλειά. Η εθνική Κύπρου όμως δίνει για την ώρα την εικόνα μιας ομάδας που πιστεύει ότι, ενώ μέχρι τώρα αδυνατεί να κάνει όσα μπορεί με συνέπεια και σταθερότητα, θα αποκτήσει αυτόματα (ως δια μαγείας) την απαραίτητη νοοτροπία, όταν ξεκινήσουν τα προκριματικά του Euro2020. Και αυτή η πεποίθηση δεν αποτελεί ευθεία αμφισβήτηση μόνο του ρηθέντος του Άινσταϊν, αλλά και της χθεσινής ατάκας του ίδιου της του προπονητή! Διότι ο Ραν Μπεν Σιμόν ήταν αυτός που προειδοποιούσε χθες πως «δεν γίνεται να πας από το 0 απ’ ευθείας στο 10»…
newsletter Εγγραφη

Ροη Ειδησεων

ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ
Altamira22