Ένας μήνας καραντίνα... Πέντε Κύπριοι περιγράφουν πως βιώνουν τον εγκλεισμό

Ένας μήνας ακριβώς, συμπληρώνεται σήμερα από όταν τέθηκε σε ισχύ το διάταγμα της Κυβέρνησης που ανάγκαζε μια σειρά επιχειρήσεων να βάλουν λουκέτο μέχρι νεωτέρας με στόχο τον περιορισμό της εξάπλωσης του κορωνοϊού. Εκείνο το διάταγμα ήταν το πρώτο βήμα, αφού ακολούθησε μια σειρά νέων που οδήγησαν σε ένα ελεγχόμενο lock down με την απαγόρευση άσκοπων διακινήσεων και το κλείσιμο της πλειοψηφίας των επιχειρήσεων.
 
Η Κύπρος, όπως και όλος ο υπόλοιπος πλανήτης ζει πρωτόγνωρες στιγμές. Ο κόσμος παρακολουθεί τις εξελίξεις που στην προκειμένη περίπτωση τον πρόλαβαν.Η καθημερινότητα όλων των Κυπρίων άλλαξε δραματικά. Σχέδια και πλάνα έμειναν στα χαρτιά και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με ακρίβεια πότε και υπό ποιες συνθήκες θα υπάρξει χαλάρωση των μέτρων.
 
Πέντε Κύπριοι που ανήκουν σε διαφορετικές ηλικιακές ομάδες, με διαφορετικές ανάγκες και προτεραιότητες, εξηγούν στον REPORTER πώς βίωσαν αυτόν τον πρώτο μήνα εγκλεισμού, πόσο άλλαξε η καθημερινότητά τους και ποιες δυσκολίες αντιμετωπίζουν.
 
Ναστάσια Χ. Μητέρα τριών παιδιών
Λόγω της δουλειάς μου και των πολλών ωρών που έλειπα από το σπίτι δεν περνούσα πολλές ώρες με τα τρία μου μωρά. Τώρα φτάσαμε στο άλλο άκρο και είμαστε μαζί 24 ώρες το 24ωρο εδώ και ένα μήνα ακριβώς.
 
Αυτές τις τέσσερις εβδομάδες που είμαι στο σπίτι, σίγουρα κερδίζω χρόνο για τα μωρά μου, αλλά δεν έχω χρόνο για εμένα. Εννοείται ότι από τις εξίμισι το πρωί που ξυπνούν μέχρι τις 10 με 11 που κοιμούνται το βράδυ είμαι «νον στοπ».
 
Το αρνητικό είναι ότι απομονωθήκαμε εντελώς από τον έξω κόσμο, λείπουν πολύ οι παππούδες και οι γιαγιάδες. Κι από τη στιγμή που ζούμε σε διαμέρισμα και δεν έχουμε αυλή για να παίξουν μένουν κλεισμένα στο σπίτι. Βλέπουν απέναντι το πάρκο και θέλουν να πάνε να παίξουν αλλά δεν τους το επιτρέπουμε, οπότε εκτονώνονται στο σπίτι.
 
Στις τέσσερις εβδομάδες που διανύουμε βγήκα έξω μόλις δύο φορές, μια για να πάω γιατρό και μια στο σουπερμάρκετ.
 
Και ο σύζυγος μου προσπαθεί να με βοηθά όσο μπορεί, όμως λείπει αρκετές ώρες και λόγω της φύσης της δουλειάς του που έρχεται σε επαφή με κόσμο πρέπει πρώτα να απολυμανθεί και μετά να κάνει ότι είναι να κάνει.
 
Παράλληλα τα μωρά που είναι έξι ετών, τεσσάρων ετών και επτά μηνών, έχουν διαφορετικές ανάγκες. Ο μεγάλος που πάει στην πρώτη δημοτικού θα πρέπει να διαβάσει όσα στέλνουν οι δασκάλες, όμως όταν έχεις άλλα δύο παιδιά είναι πολύ δύσκολο να βοηθήσεις.
 
Χριστόφορος Φ. Δικηγόρος 30 ετών
Δεν είναι ο προσωρινός περιορισμός  στο σπίτι που με προβληματίζει. Αυτόν τον εκμεταλλεύεσαι για να δημιουργήσεις. Ο μεγάλος μου προβληματισμός είναι οι συνέπειες που για πολλούς θα έχουν ως αποτέλεσμα τον «περιορισμό» τους στο σπίτι για ακόμα μεγαλύτερη χρονική διάρκεια. Ειδικά σε περίπτωση που δεν λάβουμε ως κράτος τα πιο αποτελεσματικά μέτρα για τη στήριξη των επιχειρήσεων και της οικονομίας του τόπου.
 
Η καθημερινότητα μου, όπως και όλων των υπόλοιπων εργαζομένων έχει αλλάξει ριζικά. Αντί στις επτά ξυπνάω στις εννέα το πρωί. Σίγουρα η μέρα μου είναι σε πιο αργούς ρυθμούς, ωστόσο το άγχος για το μέλλει γενέσθαι είναι πολύ περισσότερο.
 
Αν και η εταιρεία στην οποία εργάζομαι εντάχθηκε στο σχέδιο μερικής αναστολής, πηγαίνω στο γραφείο καθημερινά για να οργανώνομαι και να προετοιμάζω υποθέσεις όταν με το καλό επιστρέψουμε στους κανονικούς μας ρυθμούς.
 
Πάντως ένα σημείο που νομίζω ότι απασχολεί, όχι μονό εμένα αλλά και πολλούς άλλους είναι οι επαφές με την οικογένεια και τους φίλους. Η όλη κατάσταση έχει επηρεάσει και τις οικογενειακές σχέσεις αφού από την καθημερινή επαφή διαπροσωπική επαφή που είχα με τα άλλα μέλη της οικογένειας μου, πλέον η οποία επαφή είναι μόνο μέσω τηλεφώνου, παρά το γεγονός ότι μας χωρίζουν μόνο μερικά χιλιόμετρα.
 
Γιώργος Σ. Φοιτητής στο εξωτερικό
Είμαι πρωτοετής φοιτητής στην Ολλανδία. Όλοι βιώνουμε κάτι πρωτόγνωρο, το οποίο έχει επηρεάσει σχεδόν κάθε γωνιά του πλανήτη.    Στο πανεπιστήμιο όπου φοιτώ, υπάρχουν πάρα πολλοί φοιτητές από διάφορα μέρη του κόσμου και ιδιαίτερα πάρα πολλοί φοιτητές ανταλλαγής (exchange students).
 
Λόγω των συνθηκών όλοι οι φοιτητές αυτής της κατηγορίας   αναγκάστηκαν να επιστρέψουν στην χώρα και το πανεπιστήμιο τους. Οι περισσότεροι  πρωτοετής φοιτητές, ένιωσαν την ανάγκη να επιστρέψουν πίσω στις οικογένειες και στις πατρίδες τους. Στην Ολλανδία, η κυβέρνηση δεν πήρε τα ίδια αυστηρά μέτρα όπως σε άλλες χώρες. Επέλεξε την ανοσία αγέλης.  Επιτρέπεται η κυκλοφορία με ελάχιστους περιορισμούς και γενικά ο τρόπος ζωής δεν έχει αλλάξει δραματικά. Οι Ολλανδοί είναι ένας λαός αυτοπειθαρχημένος και κοινωνικά ώριμος για να αντιμετωπίσει τέτοιες καταστάσεις με ηρεμία και σοβαρότητα. 
 
Η ζωή όμως  έγινε αρκετά μοναχική. Περνάω αρκετό χρόνο μιλώντας με την οικογένεια μου και φίλους στην Κύπρο και στο εξωτερικό.
 
Προσπαθώ να ασκούμαι με τρέξιμο και ποδηλασία ή με γυμναστική στο σπίτι.  Υπάρχουν φυσικά και τα μαθήματα του πανεπιστημίου με  την εκμάθηση μέσω του διαδικτύου. Ο καθένας μπορεί και πρέπει να μετατρέψει την μοναξιά σε κάτι δημιουργικό αν και ο νόστος της πατρίδας μεγαλώνει με κάθε μέρα που περνά. 
 

Χριστίνα Π.  Τελειόφοιτη μαθήτρια
Ως τελειόφοιτη μαθήτρια που είμαι, περίμενα αυτή την περίοδο της ζωής μου, να υπάρχει μια ισορροπία, ώστε να είμαι αφοσιωμένη στον στόχο μου. Να ολοκληρώσω δηλαδή τη φοίτηση μου στο Λύκειο, να παρακαθίσω στις Παγκύπριες και να πετύχω όλα όσα περίμενα τα τελευταία χρόνια.
 
Όμως τα πράγματα δεν ήρθαν όπως τα περίμενα… Η πανδημία έφερε σε μια πολύ δύσκολη θέση τόσο εμένα όσο και τους χιλιάδες άλλους τελειόφοιτους. Δεν ξέρουμε, πότε, αν και με ποια ύλη θα δώσουμε εξετάσεις. Χάνουμε όλες τις στιγμές που θα ζούσαμε στην τελευταία χρονιά μας στα θρανία. Και την ίδια ώρα είμαστε φυλακισμένοι στο σπίτι.
 
Η καθημερινότητα μας άλλαξε ριζικά. Κάνουμε μαθήματα μέσω διαδικτύου, που πλέον είναι ο μόνος τρόπος για να επικοινωνήσουμε με τον έξω κόσμο.
 
Όλα όσα στο μυαλό μας φάνταζαν δεδομένα πριν την εποχή του κορωνοϊού, σήμερα μοιάζουν με πολυτέλεια. Ξυπνάμε και κοιμόμαστε με την ευχή να τελειώσει σύντομα όλο αυτό.
 
Αλλά έτσι κι αλλιώς δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο, αφού πρέπει να επικεντρωθούμε στο διάβασμα για τις εξετάσεις. Πλέον και η ψυχολογία μας είναι χάλια. Η στιγμή που περιμέναμε να κάνουμε το βήμα παραπάνω για να ανοίξουμε τα φτερά μας μετά από 12 χρόνια στο σχολείο έφυγε ανεπίστρεπτί.
 

Μιχάλης Σ.  Συνταξιούχος
Αυτό που ζούμε σήμερα είναι κάτι το πρωτοφανές. Σίγουρα για εμένα και τη γυναίκα μου που είμαστε συνταξιούχοι και είμασταν έτσι κι αλλιώς τις περισσότερες ώρες στο σπίτι δεν άλλαξαν πολλά πράγματα. Όμως όπως και να το κάνεις, το να μην μπορείς να δεις τα παιδιά σου και τα εγγόνια σου, είναι λυπηρό.

 

Οπωσδήποτε, έχουμε να βγούμε από το κάγκελο του σπιτιού μας και έξω πάνω από ένα μήνα γιατί φοβόμαστε. Ευτυχώς έρχονται ο γιος μας και η κόρη μας και μας φέρνει ότι χρειαζόμαστε. Πλέον επικοινωνούμε με όλους μέσω τηλεφώνου και έχουμε για συντροφιά την τηλεόραση.

 

Επίσης είναι λυπηρό που τούτες τις μέρες δεν μπορούμε να πάμε στην εκκλησία όπως κάνουμε εδώ και δεκαετίες. Σίγουρα όμως ξέρουμε ότι είναι για το καλό όλων μας που γίνεται.

 

Ας ευχηθούμε ότι αυτή η κατάσταση σύντομα θα αλλάξει και θα επανέλθουμε στους κανονικούς μας ρυθμούς.

 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

• Έσφιξε ο κλοιός σε επιχειρήσεις λιανικού εμπορίου-Στοίχημα οι ημέρες του Πάσχα
• Ένας μήνας καραντίνα... Πέντε Κύπριοι περιγράφουν πως βιώνουν τον εγκλεισμό
• Ξεπέρασαν τα δύο εκατομμύρια τα επιβεβαιωμένα κρούσματα κορωνοϊού στον πλανήτη
• Από ύποπτο κρούσμα κορωνοϊού τελικά διαγνώσθηκε με φυματίωση
• Στις 84 οι καταγγελίες για άσκοπες μετακινήσεις-Στη Λεμεσό οι περισσότερες
• Συγκλονιστικό... Ετοιμοθάνατος στην Εντατική ζήτησε την αγαπημένη του μαντολινάτα (video)