«Μπορούμε όλοι να το παλέψουμε μαζί»-Το μήνυμα μιας Κύπριας από το Μιλάνο
07:22 - 18 Μαρτίου 2020
«Μιλώντας με φίλους και οικογένεια, νοιώθω ότι υπάρχει κάποια υπευθυνότητα σε ατομικό επίπεδο στην Κύπρο. Ο κόσμος άκουσα ότι περιορίστηκε ήδη αρκετά και δείχνει υπομονή, αν και έχω διαβάσει σχόλια στο Facebook από κόσμο που παραπονιέται ότι όλα αυτά είναι υπερβολές, για παράδειγμα. Έχοντας δει τα πράγματα από το ‘μέλλον’ και ζώντας σε μία κουλτούρα που είναι πολύ παρόμοια με την κυπριακή, δεν είναι καθόλου υπερβολές». Αυτό είναι το μήνυμα που στέλνει η Μ., μία Κύπρια, μόνιμη κάτοικος Μιλάνου, στους συμπολίτες μας μέσω του REPORER.
Τα μέτρα δεν είναι υπερβολή στη μάχη κατά του κορωνοϊού. «Δεν χρειάζεται να υπάρχει πανικός, απλώς μια μαζική προσπάθεια από όλους να περιοριστούμε για μερικές εβδομάδες, για να μείνει η κατάσταση υπό έλεγχο», τονίζει.
Τα μέτρα δεν είναι υπερβολή στη μάχη κατά του κορωνοϊού. «Δεν χρειάζεται να υπάρχει πανικός, απλώς μια μαζική προσπάθεια από όλους να περιοριστούμε για μερικές εβδομάδες, για να μείνει η κατάσταση υπό έλεγχο», τονίζει.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΟΥ ΚΟΡΩΝΟΪΟΥ
Ερωτηθείσα για την εμπειρία της, ζώντας σε μία πολύ πληγείσα από τον κορωνοϊό περιοχή, περιγράφει πως η κατανόηση του εύρους του προβλήματος έγινε πολύ αργά και πολύ σταδιακά. «Επιστρέψαμε από το Βερολίνο, μέσα Φεβρουαρίου, και μας πήραν τη θερμοκρασία στο αεροδρόμιο. Σκεφτήκαμε οκ, καλά κάνουμε, να είμαστε ασφαλείς. Αυτό ήταν το μόνο μέτρο που είχα δει», θυμάται.
«Τις επόμενες εβδομάδες, άρχισαν τα πρώτα κρούσματα σε μία ενορία της Λομβαρδίας, περίπου 30 χιλιόμετρα από το Μιλάνο. Θυμάμαι τρώγαμε μεσημεριανό την Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου, στη δουλειά και συζητούσαμε πόσο σοβαρό ήταν το θέμα, κάποιοι έλεγαν είναι απλώς γρίπη, άλλοι ανησυχούσαν περισσότερο. Είχαμε μόνο την Κίνα ως μέτρο σύγκρισης και όταν κάτι είναι τόσο μακρινό, κάποτε δεν πιστεύεις ότι θα μπει και στη δική σου πραγματικότητα», περιγράφει.
Παράλληλα, στο Μιλάνο, την περίοδο εκείνη ήταν η Εβδομάδα Μόδας, που σίγουρα δεν βοήθησε, καθώς πηγαίνει πολύς κόσμος από το εξωτερικό, που μετά επέστρεψαν στις χώρες τους. «Πολλά events είχαν γίνει χωρίς κόσμο, επειδή κάποιοι σχεδιαστές είπαν πως δεν ήθελαν να ρισκάρουν, αλλά σίγουρα υπήρχε κόσμος που κόλλησε και μετά πήγε πίσω, πριν δείξει συμπτώματα. Υπήρχε μία ανησυχία αλλά κανένας δεν φανταζόταν που θα φτάναμε σήμερα, επειδή όλοι υποτίμησαν πόσο μεταδοτικός είναι ο ιός».
Από την ανήσυχη ηρεμία στην αντίληψη
«Εκείνο το Σαββατοκύριακο άρχισε να ανεβαίνει ο αριθμός των κρουσμάτων απότομα και ο κόσμος άρχισε να φοβάται», αναφέρει η Μ. «Οι περιοχές που βρήκαν τα πιο πολλά κρούσματα έγιναν κόκκινες ζώνες, δηλαδή όπως είναι τώρα όλη η χώρα. Δεν δικαιούταν κανένας να μπαίνει και να βγαίνει. Στο Μιλάνο υπήρχε πάλι ανήσυχη ηρεμία, ο κόσμος περίμενε να δει τι θα γίνει. Κάποιες εταιρείες άρχισαν να λένε στο προσωπικό τους να εργάζεται από το σπίτι και στην πορεία η Κυβέρνηση περίμενε, ουσιαστικά, αν δει αν τα μέτρα τους ήταν αποτελεσματικά. Όταν δεν σταμάτησε ο αριθμός να κατεβαίνει, αλλά άρχισε να ανεβαίνει απειλητικά, κατάλαβαν ότι η κατάσταση έβγαινε σιγά σιγά εκτός ελέγχου. Έβλεπες πιο λίγο κόσμο έξω, στις υπεραγορές ποτέ δεν είχαμε πρόβλημα να αγοράσουμε οτιδήποτε, υπήρχαν ελλείψεις μόνο σε καθαριστικά και αντισηπτικά. Γενικά ο κόσμος συμπεριφέρθηκε σωστά, απλώς ήταν πολύ αργά».
«Η αλλαγή δεν έγινε μέσα σε μια νύχτα, γινόταν σιγά σιγά. Αλλά τώρα τα πράγματα σίγουρα έχουν φτάσει εκεί που δεν ήθελε κανένας. Στην αρχή ήταν απλώς πιο ήσυχα έξω, μετά κάποια μπαρ και κλαμπ έκλεισαν, μετά η Κυβέρνηση έκλεισε ουσιαστικά τα πάντα εκτός από καταστήματα, εστιατόρια και καφέ και τις υπεραγορές και τα φαρμακεία. Δηλαδή έκλεισαν τα σινεμά, τα θέατρα, και τα σχολεία προληπτικά. Πριν από δέκα μέρες άρχισε να επιβάλλεται το μέτρο των κοινωνικών αποστάσεων, αλλά μάλλον ήταν πολύ αργά τότε, επειδή ο αριθμός των κρουσμάτων συνέχιζε να ανεβαίνει με τρελούς ρυθμούς», περιγράφει.
«Ο αυτοπεριορισμός δεν υπήρχε ιδιαίτερα ως έννοια, πάλι επειδή οι νεαροί σκέφτονταν ‘είναι εντάξει, δεν θα το πάθω εγώ, δεν θα πάθω τίποτα’. Δεν υπήρχε ακόμη η κατανόηση ότι μπορείς να κολλήσεις πάρα πολύ εύκολα κάποιον με άλλα προβλήματα υγείας ή κάποιον ηλικιωμένο που μπορεί να μην έχει το ίδιο ανοσοποιητικό με σένα. Εγώ, για παράδειγμα, τις δύο εβδομάδες πριν το lockdown, πήγαινα δουλειά και απλώς στο τραμ πρόσεχα να μην κάτσω κοντά σε κάποιον, για να μην κολλήσω και για να μην τους κολλήσω, καθώς ποτέ δεν ξέρεις. Μπαίνει σιγά σιγά στο υποσυνείδητό σου. Παίρναμε μαζί μας αντισηπτικό παντού και στη δουλειά ήμασταν πιο προσεκτικοί, να πλένουμε τα χέρια μας και να καθαρίζουμε τις επιφάνειες που αγγίζαμε. Αλλά θέλει μεγάλη προσπάθεια αυτό και καταλαβαίνεις ότι κάπου δεν θα τηρηθεί η ίδια ‘αυστηρότητα’», εξηγεί.
Ερωτηθείσα για την εμπειρία της, ζώντας σε μία πολύ πληγείσα από τον κορωνοϊό περιοχή, περιγράφει πως η κατανόηση του εύρους του προβλήματος έγινε πολύ αργά και πολύ σταδιακά. «Επιστρέψαμε από το Βερολίνο, μέσα Φεβρουαρίου, και μας πήραν τη θερμοκρασία στο αεροδρόμιο. Σκεφτήκαμε οκ, καλά κάνουμε, να είμαστε ασφαλείς. Αυτό ήταν το μόνο μέτρο που είχα δει», θυμάται.
«Τις επόμενες εβδομάδες, άρχισαν τα πρώτα κρούσματα σε μία ενορία της Λομβαρδίας, περίπου 30 χιλιόμετρα από το Μιλάνο. Θυμάμαι τρώγαμε μεσημεριανό την Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου, στη δουλειά και συζητούσαμε πόσο σοβαρό ήταν το θέμα, κάποιοι έλεγαν είναι απλώς γρίπη, άλλοι ανησυχούσαν περισσότερο. Είχαμε μόνο την Κίνα ως μέτρο σύγκρισης και όταν κάτι είναι τόσο μακρινό, κάποτε δεν πιστεύεις ότι θα μπει και στη δική σου πραγματικότητα», περιγράφει.
Παράλληλα, στο Μιλάνο, την περίοδο εκείνη ήταν η Εβδομάδα Μόδας, που σίγουρα δεν βοήθησε, καθώς πηγαίνει πολύς κόσμος από το εξωτερικό, που μετά επέστρεψαν στις χώρες τους. «Πολλά events είχαν γίνει χωρίς κόσμο, επειδή κάποιοι σχεδιαστές είπαν πως δεν ήθελαν να ρισκάρουν, αλλά σίγουρα υπήρχε κόσμος που κόλλησε και μετά πήγε πίσω, πριν δείξει συμπτώματα. Υπήρχε μία ανησυχία αλλά κανένας δεν φανταζόταν που θα φτάναμε σήμερα, επειδή όλοι υποτίμησαν πόσο μεταδοτικός είναι ο ιός».
Από την ανήσυχη ηρεμία στην αντίληψη
«Εκείνο το Σαββατοκύριακο άρχισε να ανεβαίνει ο αριθμός των κρουσμάτων απότομα και ο κόσμος άρχισε να φοβάται», αναφέρει η Μ. «Οι περιοχές που βρήκαν τα πιο πολλά κρούσματα έγιναν κόκκινες ζώνες, δηλαδή όπως είναι τώρα όλη η χώρα. Δεν δικαιούταν κανένας να μπαίνει και να βγαίνει. Στο Μιλάνο υπήρχε πάλι ανήσυχη ηρεμία, ο κόσμος περίμενε να δει τι θα γίνει. Κάποιες εταιρείες άρχισαν να λένε στο προσωπικό τους να εργάζεται από το σπίτι και στην πορεία η Κυβέρνηση περίμενε, ουσιαστικά, αν δει αν τα μέτρα τους ήταν αποτελεσματικά. Όταν δεν σταμάτησε ο αριθμός να κατεβαίνει, αλλά άρχισε να ανεβαίνει απειλητικά, κατάλαβαν ότι η κατάσταση έβγαινε σιγά σιγά εκτός ελέγχου. Έβλεπες πιο λίγο κόσμο έξω, στις υπεραγορές ποτέ δεν είχαμε πρόβλημα να αγοράσουμε οτιδήποτε, υπήρχαν ελλείψεις μόνο σε καθαριστικά και αντισηπτικά. Γενικά ο κόσμος συμπεριφέρθηκε σωστά, απλώς ήταν πολύ αργά».
«Η αλλαγή δεν έγινε μέσα σε μια νύχτα, γινόταν σιγά σιγά. Αλλά τώρα τα πράγματα σίγουρα έχουν φτάσει εκεί που δεν ήθελε κανένας. Στην αρχή ήταν απλώς πιο ήσυχα έξω, μετά κάποια μπαρ και κλαμπ έκλεισαν, μετά η Κυβέρνηση έκλεισε ουσιαστικά τα πάντα εκτός από καταστήματα, εστιατόρια και καφέ και τις υπεραγορές και τα φαρμακεία. Δηλαδή έκλεισαν τα σινεμά, τα θέατρα, και τα σχολεία προληπτικά. Πριν από δέκα μέρες άρχισε να επιβάλλεται το μέτρο των κοινωνικών αποστάσεων, αλλά μάλλον ήταν πολύ αργά τότε, επειδή ο αριθμός των κρουσμάτων συνέχιζε να ανεβαίνει με τρελούς ρυθμούς», περιγράφει.
«Ο αυτοπεριορισμός δεν υπήρχε ιδιαίτερα ως έννοια, πάλι επειδή οι νεαροί σκέφτονταν ‘είναι εντάξει, δεν θα το πάθω εγώ, δεν θα πάθω τίποτα’. Δεν υπήρχε ακόμη η κατανόηση ότι μπορείς να κολλήσεις πάρα πολύ εύκολα κάποιον με άλλα προβλήματα υγείας ή κάποιον ηλικιωμένο που μπορεί να μην έχει το ίδιο ανοσοποιητικό με σένα. Εγώ, για παράδειγμα, τις δύο εβδομάδες πριν το lockdown, πήγαινα δουλειά και απλώς στο τραμ πρόσεχα να μην κάτσω κοντά σε κάποιον, για να μην κολλήσω και για να μην τους κολλήσω, καθώς ποτέ δεν ξέρεις. Μπαίνει σιγά σιγά στο υποσυνείδητό σου. Παίρναμε μαζί μας αντισηπτικό παντού και στη δουλειά ήμασταν πιο προσεκτικοί, να πλένουμε τα χέρια μας και να καθαρίζουμε τις επιφάνειες που αγγίζαμε. Αλλά θέλει μεγάλη προσπάθεια αυτό και καταλαβαίνεις ότι κάπου δεν θα τηρηθεί η ίδια ‘αυστηρότητα’», εξηγεί.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: Οι εκτιμήσεις για την εξασθένηση του κορωνοϊού στην Κύπρο και τα θετικά στοιχεία
Η ζωή σε καραντίνα
«Όταν σοβάρεψε η κατάσταση, η Κυβέρνηση εφάρμοσε το lockdown στη Λομβαδία, δηλαδή να είναι όλοι σπίτι εκτός αν πραγματικά χρειάζεται. Επειδή οι Ιταλοί είναι ανυπάκουοι, πολλοί πήραν τρένα για να μην μείνουν παγιδευμένοι, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι μπορούσαν να κολλήσουν κάποιον άλλο στο τρένο ή να κολλήσουν εκείνοι και να μεταδώσουν τον ιό στις οικογένειές τους, σε περιοχές που δεν είχαν τόσο μεγάλο πρόβλημα. Μετά η Κυβέρνηση εφάρμοσε το μέτρο σε όλη τη χώρα. Αλλά νομίζω ήταν ήδη πολύ αργά, ο χρόνος θα δείξει», αναφέρει.
«Τις πρώτες μέρες του lockdown, τα εστιατόρια, τα μπαρ και τα καταστήματα μπορούσαν να είναι ανοιχτά μόνο μέχρι τις 6:00 το απόγευμα. Μετά έκλεισαν και αυτά, επειδή ο κόσμος γύριζε όσο είχε την ευκαιρία. Όσο δίνεις την ευκαιρία, λαοί όπως τους Ιταλούς θα βγαίνουν. Πλέον, μπορούμε να πηγαίνουμε μόνο σούπερμαρκετ και φαρμακείο. Μπορείς να πας περίπατο στον δρόμο, αλλά πρέπει να γεμίζεις μία φόρμα από την Κυβέρνηση, ότι πας απλώς περίπατο ή σουπερμάρκετ και θα πας πίσω σπίτι», εξηγεί η Μ.
Ερωτηθείσα πώς άλλαξε η ζωή της μετά την επιβολή των πλέον αυστηρών μέτρων, περιγράφει μία κατάσταση εντελώς διαφορετική από ό,τι έχουμε συνηθίσει. «Ευτυχώς ζούμε σε μία εποχή που είναι εύκολο να δουλέψεις από το σπίτι, αν εργάζεσαι σε γραφείο, έτσι Δευτέρα με Παρασκευή ο χρόνος περνά σχετικά γρήγορα. Πάμε έναν περίπατο, είτε μετά το μεσημεριανό είτε το απόγευμα, και ερχόμαστε πίσω σπίτι. Όταν περπατάς έξω δεν έχει κόσμο, νοιώθεις παράξενα να πλησιάσεις κάποιον άλλον».
Σε ό,τι αφορά στις υπεραγορές, όπως εξηγεί, μπορεί να πηγαίνει μόνο ένα άτομο από κάθε οικία και ο άλλος να περιμένει έξω, καθώς αφήνουν πολύ μικρό αριθμό ατόμων μέσα. «Όταν ερχόμαστε πίσω από το σουπερμάρκετ σκουπίζουμε ακόμη και τα πράγματα που αγοράσαμε, επειδή δεν ξέρεις ποιος μπορεί να τα έχει αγγίξει. Πλέον πρέπει να είσαι υπερβολικά προνοητικός, επειδή τα νοσοκομεία είναι τόσο γεμάτα, που ακόμα κι αν είσαι αρκετά άτυχος, ώστε να χρειαστείς ιατρική βοήθεια, δεν ξέρεις αν θα μπορούν να σε βοηθήσουν. Αν σπάσεις το πόδι σου, για παράδειγμα, πάλι μπορεί να μην καταφέρει κάποιος να σε δει. Πρέπει να σκεφτεί και αυτά τα ενδεχόμενα ο κόσμος. Αν κατακλιστούν πλήρως τα νοσοκομεία με κόσμο άρρωστο με Covid-19, σημαίνει πως κόσμος που χρειάζεται άλλου είδους περίθαλψη, μπορεί να μην μπορεί να την λάβει», ανέφερε περαιτέρω.
«Γενικώς, όμως, νοιώθουμε καλά. Μένω με τον σύντροφό μου και έτσι έχουμε παρέα. Σίγουρα είναι πιο δύσκολο για άτομα που μένουν μόνα τους. Αλλά κάνουμε video calls με τις οικογένειες και τους φίλους μας, κάνουμε γυμναστική στο σπίτι, πάμε στο σουπερμάρκετ, προσπαθούμε να συνεχίσουμε τη ζωή μας κανονικά. Για τη δουλειά κάνουμε πολλά video calls», σημειώνει, εξηγώντας την καινούρια της καθημερινότητα.
«Από την άλλη βλέπεις τον κόσμο στα μπαλκόνια και τα παράθυρα, υπάρχει μία αλληλεγγύη που είναι ωραία. Τώρα που ο κόσμος κατάλαβε την σοβαρότητα (και δεν μιλούμε για την θνησιμότητα αλλά το πόσο γρήγορα εξαπλώνεται και πόσα άτομα μπορεί να στείλει στο νοσοκομείο ταυτόχρονα), δείχνει κατανόηση», προσθέτει.
«Είναι σίγουρα άσχημο αίσθημα, προσπαθώ να μην διαβάζω συνεχώς ειδήσεις, για να μπορώ να συγκεντρωθώ στη δουλειά ή σε άλλα πράγματα που κάνω στο σπίτι. Σίγουρα το ότι ακούς σειρήνες ή καμπάνες πολύ συχνά έξω δεν βοηθά, επειδή σκέφτεσαι ότι κάποιος άλλος θέλει βοήθεια ή ότι η καμπάνα μπορεί να είναι κάποια κηδεία», εξηγεί.
Η ζωή σε καραντίνα
«Όταν σοβάρεψε η κατάσταση, η Κυβέρνηση εφάρμοσε το lockdown στη Λομβαδία, δηλαδή να είναι όλοι σπίτι εκτός αν πραγματικά χρειάζεται. Επειδή οι Ιταλοί είναι ανυπάκουοι, πολλοί πήραν τρένα για να μην μείνουν παγιδευμένοι, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι μπορούσαν να κολλήσουν κάποιον άλλο στο τρένο ή να κολλήσουν εκείνοι και να μεταδώσουν τον ιό στις οικογένειές τους, σε περιοχές που δεν είχαν τόσο μεγάλο πρόβλημα. Μετά η Κυβέρνηση εφάρμοσε το μέτρο σε όλη τη χώρα. Αλλά νομίζω ήταν ήδη πολύ αργά, ο χρόνος θα δείξει», αναφέρει.
«Τις πρώτες μέρες του lockdown, τα εστιατόρια, τα μπαρ και τα καταστήματα μπορούσαν να είναι ανοιχτά μόνο μέχρι τις 6:00 το απόγευμα. Μετά έκλεισαν και αυτά, επειδή ο κόσμος γύριζε όσο είχε την ευκαιρία. Όσο δίνεις την ευκαιρία, λαοί όπως τους Ιταλούς θα βγαίνουν. Πλέον, μπορούμε να πηγαίνουμε μόνο σούπερμαρκετ και φαρμακείο. Μπορείς να πας περίπατο στον δρόμο, αλλά πρέπει να γεμίζεις μία φόρμα από την Κυβέρνηση, ότι πας απλώς περίπατο ή σουπερμάρκετ και θα πας πίσω σπίτι», εξηγεί η Μ.
Ερωτηθείσα πώς άλλαξε η ζωή της μετά την επιβολή των πλέον αυστηρών μέτρων, περιγράφει μία κατάσταση εντελώς διαφορετική από ό,τι έχουμε συνηθίσει. «Ευτυχώς ζούμε σε μία εποχή που είναι εύκολο να δουλέψεις από το σπίτι, αν εργάζεσαι σε γραφείο, έτσι Δευτέρα με Παρασκευή ο χρόνος περνά σχετικά γρήγορα. Πάμε έναν περίπατο, είτε μετά το μεσημεριανό είτε το απόγευμα, και ερχόμαστε πίσω σπίτι. Όταν περπατάς έξω δεν έχει κόσμο, νοιώθεις παράξενα να πλησιάσεις κάποιον άλλον».
Σε ό,τι αφορά στις υπεραγορές, όπως εξηγεί, μπορεί να πηγαίνει μόνο ένα άτομο από κάθε οικία και ο άλλος να περιμένει έξω, καθώς αφήνουν πολύ μικρό αριθμό ατόμων μέσα. «Όταν ερχόμαστε πίσω από το σουπερμάρκετ σκουπίζουμε ακόμη και τα πράγματα που αγοράσαμε, επειδή δεν ξέρεις ποιος μπορεί να τα έχει αγγίξει. Πλέον πρέπει να είσαι υπερβολικά προνοητικός, επειδή τα νοσοκομεία είναι τόσο γεμάτα, που ακόμα κι αν είσαι αρκετά άτυχος, ώστε να χρειαστείς ιατρική βοήθεια, δεν ξέρεις αν θα μπορούν να σε βοηθήσουν. Αν σπάσεις το πόδι σου, για παράδειγμα, πάλι μπορεί να μην καταφέρει κάποιος να σε δει. Πρέπει να σκεφτεί και αυτά τα ενδεχόμενα ο κόσμος. Αν κατακλιστούν πλήρως τα νοσοκομεία με κόσμο άρρωστο με Covid-19, σημαίνει πως κόσμος που χρειάζεται άλλου είδους περίθαλψη, μπορεί να μην μπορεί να την λάβει», ανέφερε περαιτέρω.
«Γενικώς, όμως, νοιώθουμε καλά. Μένω με τον σύντροφό μου και έτσι έχουμε παρέα. Σίγουρα είναι πιο δύσκολο για άτομα που μένουν μόνα τους. Αλλά κάνουμε video calls με τις οικογένειες και τους φίλους μας, κάνουμε γυμναστική στο σπίτι, πάμε στο σουπερμάρκετ, προσπαθούμε να συνεχίσουμε τη ζωή μας κανονικά. Για τη δουλειά κάνουμε πολλά video calls», σημειώνει, εξηγώντας την καινούρια της καθημερινότητα.
«Από την άλλη βλέπεις τον κόσμο στα μπαλκόνια και τα παράθυρα, υπάρχει μία αλληλεγγύη που είναι ωραία. Τώρα που ο κόσμος κατάλαβε την σοβαρότητα (και δεν μιλούμε για την θνησιμότητα αλλά το πόσο γρήγορα εξαπλώνεται και πόσα άτομα μπορεί να στείλει στο νοσοκομείο ταυτόχρονα), δείχνει κατανόηση», προσθέτει.
«Είναι σίγουρα άσχημο αίσθημα, προσπαθώ να μην διαβάζω συνεχώς ειδήσεις, για να μπορώ να συγκεντρωθώ στη δουλειά ή σε άλλα πράγματα που κάνω στο σπίτι. Σίγουρα το ότι ακούς σειρήνες ή καμπάνες πολύ συχνά έξω δεν βοηθά, επειδή σκέφτεσαι ότι κάποιος άλλος θέλει βοήθεια ή ότι η καμπάνα μπορεί να είναι κάποια κηδεία», εξηγεί.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: ΒΙΝΤΕΟ: Η ζωή μας που άλλαξε-Τα νεκρά εμπορικά κέντρα και η μαζική φυγή
«Μπορούμε όλοι να το παλέψουμε μαζί»
Ερωτηθείσα πως είναι να το ξαναβιώνει τώρα όλο από την αρχή, βλέποντας τη δική της πατρίδα να πλήττεται τώρα από τον κορωνοϊό, η Μ. κάνει λόγο για αγανάκτηση. Ωστόσο, όπως αναφέρει, «στην Κύπρο είναι αρκετά νωρίς, έτσι έχουμε χρόνο να το προλάβουμε», τονίζοντας την ανάγκη για μέτρα από την Κυβέρνηση. Υπογραμμίζει, ωστόσο, πως η ευθύνη είναι όλων μας.
«Τώρα μπορούμε να έχουμε σίγουρα πολύ καλύτερη ιδέα για τον τρόπο και την ταχύτητα που εξαπλώνεται ο ιός. Δεν είναι το πόσο επικίνδυνος είναι ως ιός, δηλαδή δεν είναι έμπολα, αλλά το πιο επικίνδυνο πράγμα φάνηκε πως είναι η ταχύτητα εξάπλωσης και το πώς επηρεάζει άτομα σε ευάλωτες ηλικίες ή με ασθένειες. Αν εξαπλωθεί απότομα, δεν θα έχουμε αρκετά κρεβάτια για όλους στα νοσοκομεία. Η Ιταλία, δυστυχώς, ήταν η πρώτη και πιάστηκε απροετοίμαστη», αναφέρει.
«Ξέρουμε ότι οι νέοι μπορεί να είναι μία χαρά, αλλά δεν αξίζει κάποιοι άλλοι να χάσουν ένα γονιό, ένα παππού ή μια γιαγιά, επειδή οι κλινικές ήταν γεμάτες. Βλέπω κόσμο που το συγκρίνει με την γρίπη και πόσους σκοτώνει η γρίπη και λένε γιατί δεν κάνετε το εμβόλιο της γρίπης κτλ. Είναι λίγο αφελής αυτή η σκέψη, επειδή ο κορωνοϊός δεν υπήρχε πριν, αυτοί που θα πεθάνουν δεν θα πέθαιναν απαραιτήτως από τη γρίπη. Είναι επιπρόσθετοι θάνατοι, από μία καινούρια ασθένεια από την οποία δεν έχει κανένας ανοσία», πρόσθεσε.
Καταληκτικά, η Μ. τονίζει, μετά την εμπειρία της στο Μιλάνο: «Η ζωή μας μπορεί να αλλάξει από τη μία ημέρα στην άλλη, αλλά με συλλογική προσπάθεια μπορούμε όλοι να το παλέψουμε μαζί. Είναι πρωτοφανείς συνθήκες για όλους, αλλά είμαστε τυχεροί να ζούμε σε μια εποχή που η τεχνολογία μας δίνει τη δυνατότητα να κρατήσουμε κοινωνική επαφή από το σπίτι και να κάνουμε τη δουλειά μας από το σπίτι, περιμένοντας τη βελτίωση της κατάστασης. Μερικές εβδομάδες σπίτι δεν θα βλάψουν κανέναν όσο η εξάπλωση αυτού του ιού σε δεκάδες χιλιάδες συμπολίτες μας».
«Μπορούμε όλοι να το παλέψουμε μαζί»
Ερωτηθείσα πως είναι να το ξαναβιώνει τώρα όλο από την αρχή, βλέποντας τη δική της πατρίδα να πλήττεται τώρα από τον κορωνοϊό, η Μ. κάνει λόγο για αγανάκτηση. Ωστόσο, όπως αναφέρει, «στην Κύπρο είναι αρκετά νωρίς, έτσι έχουμε χρόνο να το προλάβουμε», τονίζοντας την ανάγκη για μέτρα από την Κυβέρνηση. Υπογραμμίζει, ωστόσο, πως η ευθύνη είναι όλων μας.
«Τώρα μπορούμε να έχουμε σίγουρα πολύ καλύτερη ιδέα για τον τρόπο και την ταχύτητα που εξαπλώνεται ο ιός. Δεν είναι το πόσο επικίνδυνος είναι ως ιός, δηλαδή δεν είναι έμπολα, αλλά το πιο επικίνδυνο πράγμα φάνηκε πως είναι η ταχύτητα εξάπλωσης και το πώς επηρεάζει άτομα σε ευάλωτες ηλικίες ή με ασθένειες. Αν εξαπλωθεί απότομα, δεν θα έχουμε αρκετά κρεβάτια για όλους στα νοσοκομεία. Η Ιταλία, δυστυχώς, ήταν η πρώτη και πιάστηκε απροετοίμαστη», αναφέρει.
«Ξέρουμε ότι οι νέοι μπορεί να είναι μία χαρά, αλλά δεν αξίζει κάποιοι άλλοι να χάσουν ένα γονιό, ένα παππού ή μια γιαγιά, επειδή οι κλινικές ήταν γεμάτες. Βλέπω κόσμο που το συγκρίνει με την γρίπη και πόσους σκοτώνει η γρίπη και λένε γιατί δεν κάνετε το εμβόλιο της γρίπης κτλ. Είναι λίγο αφελής αυτή η σκέψη, επειδή ο κορωνοϊός δεν υπήρχε πριν, αυτοί που θα πεθάνουν δεν θα πέθαιναν απαραιτήτως από τη γρίπη. Είναι επιπρόσθετοι θάνατοι, από μία καινούρια ασθένεια από την οποία δεν έχει κανένας ανοσία», πρόσθεσε.
Καταληκτικά, η Μ. τονίζει, μετά την εμπειρία της στο Μιλάνο: «Η ζωή μας μπορεί να αλλάξει από τη μία ημέρα στην άλλη, αλλά με συλλογική προσπάθεια μπορούμε όλοι να το παλέψουμε μαζί. Είναι πρωτοφανείς συνθήκες για όλους, αλλά είμαστε τυχεροί να ζούμε σε μια εποχή που η τεχνολογία μας δίνει τη δυνατότητα να κρατήσουμε κοινωνική επαφή από το σπίτι και να κάνουμε τη δουλειά μας από το σπίτι, περιμένοντας τη βελτίωση της κατάστασης. Μερικές εβδομάδες σπίτι δεν θα βλάψουν κανέναν όσο η εξάπλωση αυτού του ιού σε δεκάδες χιλιάδες συμπολίτες μας».
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Ροη Ειδησεων
Πριν 2 λεπτά | Διεθνή
Την μικρότερη ανάπτυξη διετίας σημείωσε η οικονομία των ΗΠΑ το α΄ τρίμηνοΠριν 5 λεπτά | Ποδόσφαιρο Κύπρος
Έριξε οκτάρα στη Χέρενφεν του Λοΐζου η Αϊντχόφεν και έγραψε ιστορίαΠριν 9 λεπτά | Ποδόσφαιρο Διεθνή
Νέβιλ: Αν η Νότιγχαμ δεν σταματήσει να ασχολείται με τη διαιτησία θα πέσειΠριν 11 λεπτά | Companies
Nikos Christodoulides: Invest Cyprus is launching a major campaign for the rebranding of CyprusΠριν 14 λεπτά | Ποδόσφαιρο Διεθνή
Ο Αντσελότι προανήγγειλε την επιστροφή του ΚουρτουάΠριν 20 λεπτά | People
Η Μαρίνα Σάττι ξέσπασε σε κλάματα για την απώλεια του πατέρα τηςΠριν 27 λεπτά | People
Ελεονώρα Μελέτη: Η αντίδραση της κόρης της για τις Ευρωεκλογές, η σεξουαλική παρενόχληση & η επίθεση
