Είναι πάντα ο βιαστής… Η υποκρισία, η πολιτική ορθότητα και η ορθή πολιτική

Δεν είναι ποτέ αυτό που φορά. Δεν είναι ποτέ το πού βρίσκεται. Δεν είναι ποτέ οι συνθήκες. Είναι πάντα ο βιαστής. Είναι πάντα ο βιαστής και η έλλειψη σεβασμού του. Είναι πάντα ο βιαστής και ο ναρκισσισμός του. Είναι πάντα ο βιαστής και η τοξικότητά του. Ποτέ, μα ποτέ δεν είναι το θύμα.

Ο βιασμός είναι πάντα βία. Είτε βάλει το θύμα τις φωνές είτε όχι. Είτε αντισταθεί είτε όχι. Είτε είναι ναρκωμένο είτε όχι. Γιατί δεν φταίει ποτέ το θύμα, φταίει πάντα ο βιαστής.

Δεν έχει σημασία αν είναι γνωστός ή άγνωστος. Αν είναι συγγενής, συνάδελφος, γείτονας ή περαστικός. Αν έχαιρε εμπιστοσύνης ή όχι. Αν είναι μεγαλύτερος ή μικρότερος. Σημασία έχει ότι το έκανε και είναι βιαστής. Και το φταίξιμο είναι πάντα δικό του.

Είναι πραγματικά σοκαριστική η ευκολία με την οποία κάποιοι σπεύδουν να επιμερίσουν ευθύνη στο θύμα, δημιουργώντας έδαφος για απόδοση ελαφρυντικών στον δράστη. Που εξετάζουν τι μπορεί να το κατέστησε ευάλωτο, αντί γιατί ο βιαστής εκμεταλλεύτηκε την ευαλωτότητά του. Που εκφράζουν αποτροπιασμό όταν το θύμα είναι παιδί, αλλά «απορίες» μόλις ενηλικιωθεί.

Και είναι πραγματικά ενοχλητικό που η πατριαρχία βρίσκει χαραμάδα να παρεισφρήσει στο σήμερα, να ξεπλύνει τον «αλάνθαστο» άντρα από τα λάθη του και να τα φορτώσει στην «υποδεέστερη» γυναίκα. Που εξυψώνει τα ασήμαντα για να υποβιβάσει τα σημαντικά, για τα οποία φταίει πάντα ο βιαστής.

Κι είναι κι αυτή η ατελείωτη υποκρισία, με μια κοινωνία που αναζητεί τρόπους να προσέχουν οι γυναίκες, παρά τρόπους να μην βιάζουν οι άντρες, στρέφοντας την προσοχή μακριά από το πρόβλημα. Λες και θα υπήρχε οποιοσδήποτε λόγος να προστατεύσουμε τα θύματα, αν δεν υπήρχαν βιαστές που να τα καθιστούν θύματα.  

Οι βιαστές, όμως, δεν υπάρχουν στο κενό. Τρέφονται από την σάρκα μιας κοινωνίας που επιτρέπει να ευδοκιμεί στο σώμα της κουλτούρα βιασμού. Που την καταναλώνει με χίλιους δυο τρόπους, σε κάθε έκφανση της καθημερινότητας. Που παρακολουθεί την αντικειμενοποίηση των γυναικών τρώγοντας ποπ-κορν μπροστά από μια οθόνη και μετρά την αξία τους σε πόντους, μεγέθη σουτιέν και μπότοξ, μέχρι να γίνει άλλο ένα κακό. Κι ακόμη και τότε αντιδρά με απαιτήσεις για πολιτική ορθότητα, παρά για ορθή πολιτική, στοχευμένη στον βιαστή.

Αν θέλουμε να βάλουμε ένα τέλος στους βιασμούς, πρέπει πρώτα να βάλουμε ένα τέλος σε ό,τι επιτρέπει στους βιαστές να υπάρχουν και να δρουν. Στην ανοχή των Αρχών και της κοινωνίας, στην τοξική αρρενωπότητα, στην έλλειψη παιδείας. Στον σεξισμό καθημερινής χρήσης, στον μισογυνισμό της διπλανής πόρτας, στα μονίμως στραβά μάτια. Σε αυτούς που λένε στις γυναίκες να προσέχουν, αντί στους άντρες να μην βιάζουν. Στη θέαση του revenge porn, στα likes στην αντικειμενοποίηση του σώματος, στο κάθε «όχι» που καταπνίγεται στην επιβολή.

Πρέπει να απαιτήσουμε ορθές πολιτικές πρόληψης και ανάλογες, χωρίς χαϊδέματα, τιμωρίες. Και πρέπει όλες οι ενέργειές μας να λαμβάνουν υπόψη το αυτονόητο: Πως φταίει πάντα ο βιαστής και ποτέ το θύμα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

• «Πακέτο» είναι η κουλτούρα βιασμού και η τοξική αρρενωπότητα
• Το acid που «καίει» τη νοοτροπία μας και ο ριζωμένος σεξισμός