Κουλίας Vs Θεμιστοκλέους-Δικαστική κόντρα δεκαπέντε ετών, δικαιωμένοι και οι δύο

Μετά από περιπέτειες δεκαπέντε χρόνων, την περασμένη Τρίτη έκλεισε οριστικά η υπόθεση ενός πολιτικού λιβέλου που ταλαιπωρεί τα Δικαστήρια από το 2006. Πρόκειται για την αγωγή που κατέθεσε ο πρώην υπουργός Κώστας Θεμιστοκλέους κατά του Ζαχαρία Κουλία για σχόλιο του δεύτερου κατά τη διάρκεια ραδιοφωνικής εκπομπής του Λάζαρου Μαύρου, η οποία από τότε απασχόλησε το Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας, το Ανώτατο Δικαστήριο, στη συνέχεια το ΕΔΑΔ και τέλος και πάλι το Ανώτατο Δικαστήριο.  

 Η κατηγορία του Ζαχαρία Κουλία, έτσι όπως καταγράφηκε στην απόφαση της υπόθεσης που εκδόθηκε την περασμένη Τρίτη αφορά, όσα απέδωσε στον Κώστα Θεμιστοκλέους περί είσπραξης χρηματικού ποσού από τουρκική εταιρεία για να προβεί στη συνέχεια σε μια δήλωση ότι δεν υπάρχει ψευδοκράτος. Ειδικότερα στις 26 Μαΐου του 2006 ο κ. Κουλίας μιλώντας στην Πρώτη Εκπομπή στο Ράδιο Πρώτο κατηγόρησε τον Θεμιστοκλέους πως το προηγούμενο βράδυ συμμετείχε σε δείπνο που παρέθεσε ο τότε κατοχικός ηγέτης Μεχμέτ Αλί Ταλάτ, καταγγέλλοντας μάλιστα πως εισέπραξε επτά χιλιάδες από τουρκική εταιρεία και την επόμενη ημέρα δήλωνε πως δεν υπάρχει ψευδοκράτος.

Η αγωγή του Κώστα Θεμιστοκλέους απορρίφθηκε από το Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας, με τον ίδιο στη συνέχεια προσφεύγει στο Ανώτατο Δικαστήριο το οποίο τον Δικαίωσε. Συγκεκριμένα το Ανώτατο, σε απόφαση που εξέδωσε το 2012, θεώρησε ότι τα όσα δήλωσε ο Ζαχαρίας Κουλίας ήταν δυσφημιστικά και πως η αγωγή του Κώστα Θεμιστοκλέους θα έπρεπε να επιτύχει.

Για αυτό το λόγο διέταξε όπως η πρωτόδικη υπόθεση να παραμεριστεί με έξοδα υπέρ του Κώστα Θεμιστοκλέους και η υπόθεση να επαναεκδικαστεί από άλλο Δικαστήριο. «Το πρωτόδικο Δικαστήριο δεν ασχολήθηκε καθόλου και δεν έστρεψε την προσοχή του στην αξιολόγηση της όποιας σχετικής μαρτυρίας και βεβαίως, δεν έχουμε, διαπιστώσεις ως προς τα όσα θα ήταν δυνατόν να συσχετιστούν προς το ύψος της αποζημίωσης. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, θα ήταν, για να πούμε το λιγότερο, ανασφαλές να προχωρήσουμε εμείς σε πρωτογενή συζήτηση. Συνακόλουθα διατάσσεται επανεκδίκαση της υπόθεσης, αναφορικά με το ύψος της αποζημίωσης, από άλλο δικαστή», ανέφερε στην απόφαση του το Ανώτατο.

Η υπόθεση στη συνέχεια επαναεκδικάστηκε δικαιώνοντας τον Κώστα Θεμιστοκλέους και υποχρεώνοντας τον Ζαχαρία Κουλία να πληρώσει αποζημιώσεις 25 χιλιάδων ευρώ πλέων τους τόκους από την ημερομηνία καταχώρησης της αγωγής το 2006, που υπολογίστηκαν περίπου δέκα χιλιάδες, καθώς επίσης και τα δικηγορικά έξοδα.

Σημειώνεται πως μετά την αποτυχία της πρώτης του αγωγής ο Κώστας Θεμιστοκλέους προσέλαβε ως δικηγόρο τον Μιχάλη Παπαπέτρου, ενώ τον βουλευτή Ζαχαρία Κουλία, εκπροσώπησε ο νομικός Ανδρέας Αγγελίδης. Ο κ. Κουλίας μετά την δικαίωση του Κώστα Θεμιστοκλέους από το Ανώτατο Δικαστήριο προσέφυγε στο ΕΔΑΔ επικαλούμενος παραβίαση της Σύμβασης της ΕΣΔΑ και καταγγέλλοντας ουσιαστικά ότι παραβιάστηκαν τα δικαιώματα του για δίκαιη δίκη από αμερόληπτο Δικαστήριο και το δικαίωμα της ελευθερίας της έκφρασης, αντίστοιχα.

Ειδικότερα η προσφυγή του κ. Κουλία επικεντρωνόταν στο γεγονός ότι ένας εκ των Δικαστών του Ανωτάτου Δικαστηρίου, απέκρυψε από τον Ζαχαρία Κουλία και τον Ανδρέα Αγγελίδη ότι ο γιος του εργαζόταν στο δικηγορικό γραφείο του Μιχάλη Παπαπέτρου που εκπροσωπούσε τον Κώστα Θεμιστοκλέους.

Το ΕΔΑΔ στην απόφαση του που εκδόθηκε στις 28 Μαΐου του 2020, δικαίωσε τον Ζαχαρία Κουλία αφού αποφάσισε  ότι υπήρξε παραβίαση του δικαιώματος της δίκαιης δίκης με καταστρατήγηση του Άρθρου 6(1) της Σύμβασης και επιδίκασε υπέρ του και εναντίον της Κυπριακής Δημοκρατίας, ως αποζημίωση ποσό ύψους €9.800, το οποίο ήδη καταβλήθηκε. Αξίζει να σημειωθεί πως την Κυπριακή Δημοκρατία εκπροσώπησε ως αντίδικος του Ζαχαρία Κουλία, ο Γενικός Εισαγγελέας.

Μετά τη δικαίωση στο ΕΔΑΔ ο Ζαχαρίας Κουλίας αποτάθηκε εκ νέου στο Ανώτατο Δικαστήριο, αξιώνοντας την ακύρωση της προηγούμενης απόφασης που δικαίωνε τον Κώστα Θεμιστοκλέους, υποστηρίζοντας πως η απόφαση του ΕΔΑΔ «εξαφάνισε» την απόφαση του Ανωτάτου, καθιστώντας άκυρη την οποιαδήποτε μεταγενέστερη διαδικασία. Στο μεταξύ πέραν από της ουσίας της αντιδικίας μεταξύ των δύο πολιτικών προσώπων, σε ένα άλλο επίπεδο, στην πορεία της υπόθεσης προέκυψαν και άλλα ζητήματα που έχουν να κάνουν με την οικογενειοκρατία στη Δικαιοσύνη και είχαν απασχολήσει τη κοινή γνώμη τον Ιανουάριο του 2019, μετά τις καταγγελίες του δικηγόρου, Νίκου Κληρίδη.

Ο κ. Κουλίας τόνισε, «πως η κρίση του ΕΔΑΔ ότι η απόφαση του Εφετείου (297/08) έπασχε ως παραβίαση της δίκαιης δίκης επέφερε τη δεσμευτική και προφανή πρόσθετη συνέπεια να πρέπει να αποκατασταθεί η δίκη στο στάδιο που εκκρεμούσε η Αγωγή 3775/06 και η κατ' αυτής Πολιτική Έφεση 297/08 πριν την τότε απόφαση στην εν λόγω Έφεση της 24.1.2012.  Αποκατάσταση που θα υπάρξει με την εφαρμογή της οφειλόμενης υποχρέωσης για συμμόρφωση στο δεδικασμένο σε σχέση με ό,τι επακολούθησε».

Στην απόφαση του το Δικαστήριο, αφού εξέτασε τις θέσεις των δύο πλευρών και αφού τόνισε πως το ΕΔΑΔ δεν λειτουργεί ως Δικαστήριο τρίτου βαθμού, εξέφρασε τη θέση πως η απόφαση του ΕΔΑΔ δεν αντικρούει αλλά συμπλέει, κατά τα λοιπά με την απόφαση του Εφετείου. Μάλιστα έκρινε πως από τη στιγμή που ο Ζαχαρίας Κουλίας, «δεν έχει υποστεί τέτοια παραβίαση η οποία να μην είναι επιδεκτική αποζημίωσης και να μην εξαντλείται με αυτή, ούτε έχει υποστεί, ως η περίπτωση ποινικών υποθέσεων, στέρηση της ατομικής του ελευθερίας η αποκατάσταση της οποία δεν ικανοποιείται με χρηματική αποζημίωση».  Αντίθετα, προσθέτει, «έχει κριθεί πως δεν υπήρξε υποκειμενική αμεροληψία εναντίον του και δεν παραβιάστηκε το δικαίωμα έκφρασης του».

«Ενόψει του καινοφανούς ζητήματος που ετέθη ενώπιον μας προς επίλυση, θεωρούμε δίκαιο, κάθε διάδικος να επιβαρυνθεί τα έξοδα του», καταλήγει η απόφαση του Δικαστηρίου.