Ανήλικος εκμεταλλευόταν σεξουαλικά τις αδελφές του-Απορρίφθηκε έφεση Εισαγγελέα

«Διαπιστώνουμε ότι το Κακουργιοδικείο έχει λάβει υπόψη του όλους τους σχετικούς παράγοντες ως όφειλε. Τους ανέπτυξε προσδιορίζοντας, με αναφορά στη νομολογία, τη σημασία που έπρεπε να δοθεί στον κάθε ένα. Η καθοδήγηση του υπήρξε υποδειγματική και ασκώντας την ευχέρεια του επέβαλε τις προσβαλλόμενες ποινές. Εάν επρόκειτο να επανακαθορίσουμε την ποινή θα επιλέγαμε αυστηρότερη. Όμως, δεν είναι αυτός ο ρόλος μας. Το Κακουργιοδικείο έφθασε στα ακραία επιτρεπτά όρια επιείκειας που οι περιστάσεις της υπόθεσης μπορούσαν να επιτρέψουν. Δεν τα ξεπέρασε όμως και συνεπώς κρίνουμε ότι η ποινή που επιβλήθηκε δεν ήταν έκδηλα ανεπαρκής». 

Αυτή ήταν η κατάληξη του Ανωτάτου, το οποίο απέρριψε έφεση του Γενικού Εισαγγελέα, σε σχέση με το ύψος της ποινής που επιβλήθηκε σε κατηγορούμενο για αδικήματα που αφορούν σεξουαλικής εκμετάλλευσης παιδιού και συγκεκριμένα σε βάρος των δύο ανήλικων αδελφών του, όταν και ο ίδιος ήταν ανήλικος.

Κατά τον χρόνο που διαπράχθηκαν τα αδικήματα, ο κατηγορούμενος ήταν 14-18 ετών και ήταν ο μεγαλύτερος γιος της οικογένειας, ενώ οι αδελφές του, θύματα της υπόθεσης, ήταν ηλικίας 7 μέχρι 11 ετών και 5 μέχρι 9 ετών, αντίστοιχα.

Σύμφωνα με τα γεγονότα, ο ανήλικος εκμεταλλεύτηκε σεξουαλικά την μια του αδελφή δεκαπέντε φορές σε διαφορετικές περιπτώσεις και την δεύτερη εννέα, με αποτέλεσμα οι δύο ανήλικες να υποστούν ψυχική βλάβη, με τον κατηγορούμενο να παραδέχεται δύο συναφείς κατηγορίες. Την πρόκληση ψυχικής βλάβης σε μέλος της οικογένειας από άλλο μέλος της οικογένειας κατά παράβαση του περί Βίας στην Οικογένεια Νόμου, ενώ παραδέχθηκε και τις κατηγορίες που αφορούσαν επίθεση κατά της μιας του αδελφής, αφού την απείλησε πως θα την χτυπήσει.

Το Κακουργιοδικείο, λαμβάνοντας όλα τα δεδομένα που είχε ενώπιον του και τους μετριαστικούς παράγοντες όπως παρουσιάστηκαν από τον δικηγόρο του κατηγορούμενου, Αλέξανδρο Κληρίδη, επέβαλε στον νεαρό ποινή φυλάκισης δύο ετών στις κατηγορίες της σεξουαλικής εκμετάλλευσης, ενώ στις υπόλοιπες του επιβλήθηκαν ποινές φυλάκισης μερικών μηνών, με την μεγαλύτερη τη φυλάκιση για έξι μήνες στις κατηγορίες της πρόκλησης ψυχικής βλάβης. Κάποιες από τις ποινές ήταν συντρέχουσες και κάποιες άλλες διαδοχικές, με το σύνολο της ποινής στην ουσία να ορίζεται στα τέσσερα χρόνια.

Ο Γενικός Εισαγγελέας έκρινε πως οι ποινές που επιβλήθηκαν ήταν έκδηλα ανεπαρκείς και αποτέλεσμα σφάλματος αρχής εκ μέρους του Κακουργιοδικείου, εξού και καταχώρησε έφεση ενώπιον του Ανωτάτου.  

Ήταν η θέση της εκπροσώπου της Νομικής Υπηρεσίας, πως «δεν διαφωνεί με οτιδήποτε αναφέρεται στην απόφαση του Κακουργιοδικείου αναφορικά με τη σοβαρότητα των αδικημάτων και τις επιμέρους παραμέτρους που λαμβάνονται υπόψη κατά την επιμέτρηση της ποινής. Ούτε ισχυρίστηκε ότι το Κακουργιοδικείο έλαβε υπόψη στοιχεία που δεν έπρεπε ή αγνόησε άλλα που όφειλαν να προσμετρήσουν στην κρίση του. Εντούτοις, εισηγείται, παρά την ορθή καθοδήγηση, το Κακουργιοδικείο κατέληξε σε ανεπαρκή ποινή».

Το Ανώτατο στην απόφαση του, ανέφερε μεταξύ άλλων, πως το Κακουργιοδικείο ορθά σημείωσε ότι τα αδικήματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης παιδιών, όχι μόνο στρέφονται κατά των ηθών, αλλά προσβάλλουν και ενίοτε συνθλίβουν την προσωπικότητα και το ψυχισμό του θύματος και πως πρέπει να αντιμετωπίζονται με αυστηρότητα. Επιπρόσθετα, ανέφερε πως το Κακουργιοδικείο ανέφερε ότι αποτελεί θλιβερή διαπίστωση ότι τα τελευταία χρόνια αυτής της φύσης τα αδικήματα παρουσιάζουν ανησυχητικές αυξητικές διαστάσεις, ότι έχουν πολλαπλασιαστεί επικίνδυνα και έχουν καταντήσει κοινωνική μάστιγα, γεγονός που καθιστά το στοιχείο της αποτροπής κατά την επιλογή της ποινής, εντονότερο.

Κατά την επιμέτρηση της ποινής λήφθηκαν διάφοροι παράμετροι, μεταξύ αυτών πως τα «τα δύο κορίτσια ήταν σε πολύ τρυφερή ηλικία, είχαν ωστόσο αντίληψη ότι αυτό που συνέβαινε δεν ήταν σωστό. Και αισθάνονταν αηδία, συναισθήματα που επιτάθηκε με την πάροδο του χρόνου, όταν μεγαλώνοντας κατάλαβαν το πόσο λάθος ήταν. Τα κορίτσια γνώριζαν μεταξύ τους ότι την ίδια μεταχείριση αντιμετώπιζε και το άλλο. Άλλωστε, από μια φορά, ήταν το καθένα μάρτυρας της κακοποίησης του άλλου».

Όπως αναφέρεται στην απόφαση, λήφθηκε υπόψη την συγγένεια μεταξύ θύτη και θυμάτων, λέγοντας πως, «όταν ο δράστης είναι ο πατέρας ή ο αδελφός, ανατρέπεται συθέμελα ο ψυχικός κόσμος του παιδιού. Τα αδικήματα διαπράττονταν στην κατοικία της οικογένειας, στο χώρο όπου τα δύο κορίτσια θα έπρεπε να αισθάνονται ασφάλεια και οικογενειακή θαλπωρή, αντί όμως τούτου, βίωσαν τον εξευτελισμό και την καταρράκωση της αξιοπρέπειας τους, από τον μεγαλύτερο τους αδελφό, που στην απουσία πατέρα από την οικογένεια, θα έπρεπε να αναδειχτεί ο προστάτης και καθοδηγητής τους. Αντί τούτου όμως, εκμεταλλεύτηκε τη θέση εξουσίας και την επιρροή που είχε στα αδύναμα κοριτσάκια, προσχεδιασμένα και συστηματικά διέπραξε σε βάρος τους σοβαρά εγκλήματα και τα διέλυσε ψυχολογικά».

Σημειώνεται πως οι καταγγελίες έγιναν οκτώ χρόνια μετά που τερματίστηκε η σεξουαλική εκμετάλλευση των κοριτσιών, τον Απρίλιο του 2021, όταν η μια εκ των ανήλικων, ανέφερε το περιστατικό στη σύμβουλο μαθητών του σχολείου της,.

Πέραν την ηλικίας του νεαρού, το Κακουργιοδικείο έλαβε υπόψη την άμεση παραδοχή του, κάτι που λαμβάνεται υπόψη, αφού αποφεύγεται έτσι η παρουσία του θύματος στο Δικαστήριο για να μαρτυρήσει και να αναβιώσει την τραυματική εμπειρία, ενώ λήφθηκε υπόψη και το λευκό του ποινικό μητρώο. Επίσης, λήφθηκαν υπόψη οι προσωπικές και οικογενειακές περιστάσεις του κατηγορούμενου, περιλαμβανομένου του χωρισμού των γονέων του, όταν αυτός ήταν στην ηλικία των 14 ετών και την εγκατάλειψη της οικογένειας από τον πατέρα. Δέχθηκε ακόμα το Κακουργιοδικείο, ότι ο νεαρός είχε ειλικρινά μεταμεληθεί.

Το Ανώτατο, αφού άκουσε τις θέσεις τόσο του δικηγόρου του κατηγορούμενου Αλέξανδρου Κληρίδη, όσο της δικηγόρου της Δημοκρατίας, απέρριψε την έφεση του Γενικού Εισαγγελέα και έκανε δεχτεί την θέση της υπεράσπισης ότι η ποινή που επέβαλε το Κακουργιοδικείο ήταν η ορθή, λέγοντας πως το Κακουργιοδικείο, «έχει λάβει υπόψη του όλους τους σχετικούς παράγοντες ως όφειλε» κατά την επιβολή της ποινής, τονίζοντας πως η «επέμβαση του εφετείου χωρεί μόνο όπου η ποινή που επιβλήθηκε, αντικειμενικά κρινόμενη, είναι είτε έκδηλα ανεπαρκής, είτε έκδηλα υπερβολική».