Το ντοκιμαντέρ για τον Σουμάχερ μου στέρησε την ελπίδα

Ο Πάνος Σεϊτανίδης είδε το «Σουμάχερ» και μοιράζεται εντυπώσεις από το πολυαναμενόμενο ντοκιμαντέρ του Netflix

Blockbusters στο Netflix υπάρχουν πολλά, που έχουν καθηλώσει το εθισμένο στο θέαμα κοινό, που περιμένει αδηφάγα νέες προβολές και νέα επεισόδια. Με αρκετές δόσεις Formula 1 ήδη, αφού στη συγκεκριμένη πλατφόρμα είδαμε τις δύο πρώτες σεζόν του «Drive To Survive», το οποίο έδινε μία εκ των έσω ματιά σε αυτόν τον μαγικό κόσμο. Όμως τώρα τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Στο επίκεντρο δεν ήταν οι πρωταγωνιστές του σήμερα, δεν ήταν οι οδηγοί που βλέπουμε τις Κυριακές στις πίστες του κόσμου.

Αυτή τη φορά, όλα είχαν να κάνουν με τον άνθρωπο που έχουμε να δούμε από τις 29 Δεκεμβρίου του 2013. Τον θρύλο που έχει εξελιχθεί σε φάντασμα, βιώνοντας τον δικό του Γολγοθά μετά το σοβαρό τραυματισμό του στο κεφάλι κάνοντας σκι στο γαλλικό τουριστικό θέρετρο της Μεριμπέλ.

Μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, μακριά από τα αδιάκριτα μάτια. Μακριά από όσους δεν είναι «οικογένεια». Τα εν οίκω μη εν δήμω έλεγε και διόλου τυχαία, είναι ατάκα που επαναλαμβάνει στο ντοκιμαντέρ η σύζυγός του, Κορίνα.

Η ανυπομονησία λοιπόν ήταν μεγάλη. Η αγωνία για το τι θα δούμε, το ίδιο. Είχα ραντεβού στον οδοντίατρο την ώρα που τελικά ανακοινώθηκε πως θα ήταν διαθέσιμο, του ζήτησα να περιμένει μερικά λεπτά ώστε να αρχίσω το download στο κινητό στις 10.00, για να το δω αμέσως μετά! Είμαι σίγουρος πως κάτι αντίστοιχο (έστω και μακριά από τον οδοντίατρο), κάνατε και πολλοί άλλοι. Τι μένει όμως μετά από αυτά τα 112 λεπτά; Ακολουθούν σκέψεις αλλά και spoilers.

Χόρτασα δράση, χόρτασα ουρλιαχτά των V10, αυτό το τραγούδι που είχα λησμονήσει στην ανάλατη υβριδική εποχή της F1. Θυμήθηκα πράγματα που ήξερα, είδα κάποια καινούρια – είμαι σίγουρος πως όσοι δεν είχαν προλάβει τον Μίκαελ, τώρα κατάλαβαν πολλά γύρω από τον θρύλο. Τον απόλυτο επαγγελματία, των αδίστακτο ανταγωνιστή, τον πολυπρωταθλητή που κόπιασε για κάθε στιγμή επιτυχίας.

Γνώρισαν όμως και τον άνθρωπο πίσω από τον μύθο, τον οικογενειάρχη, τον μπαμπά, τον σύζυγο. Την αθέατη πλευρά του Σουμάχερ. Και παρότι ήταν ένα καλοδουλεμένο ντοκιμαντέρ, με στιγμές συγκινητικές (ειδικά το τελευταίο δεκάλεπτο), δεν κατάφερε να με γεμίσει.

Μου άρεσε η έμφαση που δόθηκε στη σύντομη αλλά άκρως ανταγωνιστική σχέση με τον Άιρτον Σένα, ομολογώ πως εκτίμησα περισσότερο τον Φλάβιο Μπριατόρε βλέποντας το ειλικρινά συγκλονισμένο πρόσωπό του στο περιθώριο του βάθρου εκείνης της καταραμένης Πρωτομαγιάς.

Ξέρω πως σε λιγότερο από δύο ώρες δεν μπορείς να στριμώξεις μία ζωή και μία καριέρα με χρονικό εύρος άνω των δύο δεκαετιών, με τόσα και τόσα συμβάντα. Όμως υπήρχαν πράγματα που μου έλειψαν: Περίμενα περισσότερες αντιδράσεις από τον ίδιο μετά την κατάκτηση του πρώτου τίτλου με τη Ferrari. Περίμενα οι παραγωγοί να σταθούν στο Grand Prix Αγίου Μαρίνου του 2003 όταν μαζί με τον αδερφό του, Ραλφ, ο Σουμάχερ, επέστρεψαν στη Γερμανία μετά τις κατατακτήριες για να δουν τη μητέρα τους που είχε τραυματιστεί και ήταν σε κώμα. Την οποία έχασαν λίγες ώρες πριν την εκκίνηση. Περίμενα να δούμε έστω και λίγο, τις μάχες με τον Juan Pablo Montoya (το κομμάτι 2001-2004 κρατά μόνο μερικά δευτερόλεπτα) αλλά και την άτυπη παράδοση-παραλαβή όταν ο Σούμι ηττήθηκε από έναν πιτσιρικά που λεγόταν Φερνάντο Αλόνσο. Περίμενα να δω την τελευταία του νίκη (στην Κίνα το 2006) και περισσότερα για την (πρώτη) αποχώρησή του από την ενεργό δράση. Περίμενα να δω περισσότερα για την επιστροφή του – θεωρώ ακόμα μεγάλη μαγκιά το ότι τσαλακώθηκε, το ότι αδιαφόρησε για την υστεροφημία του και τα στατιστικά, απλά για να κάνει αυτό που αγαπούσε.

Περίμενα να δω κάτι για την pole με τη Mercedes στο Μονακό (που δεν κράτησε λόγω ποινής στο grid που κουβαλούσε από προηγούμενο GP) και να δω πολλά για το τελευταίο του βάθρο, στη Βαλένθια. Δεν έγινε καμία αναφορά.

Ήλπιζα όμως (δεν περίμενα, απλά ήλπιζα) να δούμε και κάτι που εκτός από νοσταλγία, να μας χαρίσει και ελπίδα. Καθώς ουδείς γνωρίζει την ακριβή κατάσταση του Γερμανού, ονειρευόμουν το ντοκιμαντέρ να κλείσει με ένα δικό του κλείσιμο του ματιού. Κι ας μη μπορεί να μιλήσει, να μας καθησυχάζει όλους με αυτή την τόσο χαρακτηριστική για εκείνον κίνηση, πως είναι εδώ. Και συνεχίζει να μάχεται.

Αντί αυτού, ερμηνεύοντας τα λόγια της Κορίνα και του γιου του, Μικ, σε συνδυασμό με τη γλώσσα του σώματος, η ελπίδα που σιγόκαιγε μέσα μου σβήνει. Όσα ειπώθηκαν στο ντοκιμαντέρ με στεναχώρησαν βαθιά γιατί με έφεραν ενώπιον μίας σκληρής πραγματικότητας που έως τώρα αρνιόμουν πεισματικά να δεχθώ.

Όσο κι αν ονειρευόμασταν το αντίθετο, όσο κι αν ελπίζαμε να μπορεί να μιλήσει, να κινηθεί, να είναι ενεργός, φοβάμαι πως ο Μίκαελ δεν είναι πια εδώ. Σίγουρα όχι ο Μίκαελ που ξέραμε.