«Μου είπαν δεν έχω τίποτα, αλλά το κατάλαβα μόνη μου μετά… Τελικά είχα καρκίνο»

Άλλοι το λένε μοίρα, άλλοι τύχη και άλλοι παιχνίδι της ζωής... Είναι από τις περιπτώσεις ωστόσο, που λες χρειάζεσαι αρκετή δόση τύχης, για να προλάβεις ορισμένα γεγονότα, προτού γίνουν χειρότερα. Έτσι και η περίπτωση της κα. Κούλας Κάιζερ από την Πάφο, η οποία κατάφερε να διαγνώσει από μόνη της τον καρκίνο, να τον πολεμήσει στη συνέχεια και σήμερα να είναι νικήτρια και να παραδίδει τα πιο ηχηρά μαθήματα ζωής... 

Η ιστορία της 60χρονης, μητέρας δυο κοριτσιών ηλικίας 22 και 24 ετών, ξεκίνησε πριν από δυο χρόνια, όταν σε ένα τεστ μαστογραφίας, της είπαν οι γιατροί ότι είναι μια χαρά, ενώ στην ουσία δεν ήταν, αφού ο καρκίνος πρωτοεμφανίστηκε στο κορμί της και συγκεκριμένα στον δεξί της μαστό. «Κάνω τεστ μαστογραφίας τα τελευταία δώδεκα χρόνια, για πρόληψη. Οπόταν έκανα το τεστ ρουτίνας και τον Ιούλιου του 2020, δυστυχώς, μου είπαν ότι ήταν όλα εντάξει. Μετά από λίγο καιρό όμως, ένα μήνα περίπου, από μόνη μου κατάλαβα ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα στο στήθος μου. Υπήρχε κάποια παραμόρφωση στη θηλή μου που δεν μου άρεσε βασικά. Βλέποντας το λέω ότι κάτι πάει Χ εδώ, ασχέτως που μου είπαν ότι όλα ήταν εντάξει. Κάτι μου έλεγε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά...». 

Έτσι, λαμβάνοντας υπόψη την διαίσθησή της η κα. Κάιζερ, πήρε την πρωτοβουλία από μόνη της, για να διερευνήσει περαιτέρω την κατάσταση της υγείας της. «Αγνοώντας το τι μου είπαν οι γιατροί στην Πάφο, πήρα την πρωτοβουλία από μόνη μου να το κοιτάξω περισσότερο. Έτσι, ξεκίνησε το ταξίδι μου με τον καρκίνο στη Λευκωσία... Πήγα σε ένα κέντρο και ο γιατρός εκεί κατάλαβε αμέσως ότι υπάρχει πρόβλημα. Έτσι όταν έγινε η βιοψία, διαγνώστηκα με καρκίνο του μαστού επίπεδο 2. Ήταν στα αρχικά του στάδια…». 

Η μάχη με τον καρκίνο είχε ήδη ξεκινήσει για την κα. Καίζερ. Αφού έσφιξε τα δόντια της, άρχισε την οδυνηρή διαδικασία για την καταπολέμηση του καρκίνου. «Μη χάνοντας χρόνο, αμέσως παραπέμφθηκα στο ογκολογικό της Λευκωσίας. Υπάρχει μια επιτροπή που αποφασίζει τη θεραπεία σου εκεί, δηλαδή άλλοι κάνουν χειρουργείο πρώτα, άλλοι χημειοθεραπείες κτλ. Οπόταν αποφασίζουν οι γιατροί τι θα γίνει. Με εμένα αποφασίστηκε αρχικά να κάνω χημειοθεραπείες, μετά να γίνει χειρουργείο και μετά να γίνουν ακτινοβολίες. Τώρα είμαι στο στάδιο του φαρμάκου του ορμονικού, αλλά ήδη έκανα το τεστ των έξι μηνών και είμαι καθαρή και είμαι καλά. Έκανα οκτώ χημειοθεραπείες, μετά έκανα χειρουργείο, όπου δεν αφαιρέθηκε ο μαστός μου, απλώς αφαιρέθηκε η θηλή και το καρκίνωμα που υπήρχε στο δεξί στήθος».

Δυο χρόνια αργότερα, η κα. Κάιζερ θυμάται τα συναισθήματα που την κατέκλεισαν, μόλις είχε ακούσει από το στόμα του γιατρού, τη λέξη καρκίνος. «Στην αρχή μόλις διαγνωστείς και ακούς τη λέξη καρκίνος, συνήθως περνούν πάρα πολλά αρνητικά μηνύματα από το μυαλό σου. Θάνατος, φοβία, σοκ… Εκεί που δεν το περιμένεις, ειδικά και στην περίπτωση τη δική μου, επειδή δεν υπήρχε ούτε κληρονομικότητα στην οικογένεια με το κεφάλαιο καρκίνου, ποτέ μου δεν πέρασε από το μυαλό μου ότι θα ζούσα έτσι εμπειρία. Οπόταν στην αρχή είναι ένα πολύ μεγάλο σοκ.

Όταν έγινε η διάγνωση μου εμένα, ήρθα σπίτι και μου λέει η 24χρονη κόρη μου ‘μάμα, τι έγινε, πήγες στον γιατρό, τι σου είπε;’. Εγώ δεν ήθελα να της πω ευθέως και απλά της είπα ότι είδαν μια σκιά και πρέπει να κάνω κάποιες εξετάσεις. Και μου λέει αμέσως η κόρη μου, ‘μάμα πε μου ότι έχεις καρκίνο. Πες τη λέξη και μη φοβάσαι. Εγώ το κατάλαβα’. Και τότε της είπα, 'ναι, διαγνώστηκα με καρκίνο κόρη μου'. Παλιά τη λέξη καρκίνος, φοβούνταν να την πουν. Έλεγαν εκείνο το κακό και εκείνη η ευλοϊμένη η αρρώστια. Πριν κάποια χρόνια, η λέξη καρκίνος ούτε καν αναφερόταν».

Η ζωή στο ογκολογικό είναι εντελώς διαφορετική. Άνθρωποι κάθε ηλικίας, μικροί και μεγάλοι, δίνουν τον δικό τους αγώνα... «Μπαίνοντας στο ογκολογικό, συνειδητοποιείς τι είναι η ζωή. Δηλαδή βλέπεις τόσα άτομα που υποφέρουν, άτομα πιο μικρά από μένα και λες, μα τι είναι η ζωή τελικά; Μπαίνοντας σε αυτόν τον χώρο, συνειδητοποιείς ότι υπάρχει μια άλλη πλευρά της ζωής, την οποία οι περισσότεροι δεν την ξέρουμε. Είναι μηνύματα τα οποία δεν τα βλέπεις, αν δεν αντιμετωπίσεις το πρόβλημα του καρκίνου».

Όταν διαγνωστεί εγκαίρως ο καρκίνος, θεραπεύεται. Αυτό είναι το ξεκάθαρο μήνυμα της κα. Κάιζερ, η οποία φορώντας σήμερα το χαμόγελό της λέει ότι, «το ογκολογικό Λευκωσίας είναι ένα εξαίρετο κέντρο. Όλη μου η πορεία που έχει γίνει εκεί, ήταν εξαιρετική. Ο ανθρώπινος παράγοντας, οι θεραπείες, και όλα εκεί ήταν εξαιρετικά. Εγώ τον καρκίνο τον πολέμησα με πάρα πολύ θετική αύρα. Δεν είπα αμάν έχω καρκίνο, θα πεθάνω. Όλα αυτά σίγουρα περνούν από το μυαλό σου, αλλά οφείλεις να σκέφτεσαι θετικά. Ήμουν ευλογημένη όμως, καθώς είχα στο πλευρό μου καλούς φίλους, την οικογένεια μου και τον σύζυγό μου, οι οποίοι με βοήθησαν για να το πολεμήσουμε μαζί».

Ο καιρός κατά τον οποίο έδινε τη δική της μάχη η 60χρονη, ήταν κατά τη διάρκεια της πανδημίας του κορωνοϊού, κάτι που τελικά τη βοήθησε, για να μην έχει απέναντί της, τις ποικίλες αντιδράσεις του κόσμου. «Όταν είχα καρκίνο του μαστού εγώ, ήταν κατά τη διάρκεια της πανδημίας του κορωνοϊού, στα αρχικά στάδια. Οπόταν εγώ ήμουν σπίτι και δεν έβγαινα πολύ έξω, μονάχα όταν πήγαινα στους γιατρούς. Έτσι, δεν είχα να αντιμετωπίσω τον κόσμο, δηλαδή με το φουλάρι μου, χωρίς μαλλιά, να με βλέπουν, να με λυπούνται και να με βλέπουν παράξενα. Δεν είχα αυτό το κεφάλαιο εγώ λόγω του κορωνοϊού ουσιαστικά».

Αυτό που έκανε εντύπωση στην κα. Κάιζερ τα τελευταία δυο χρόνια, είναι το πόσο ραγδαία εξελίσσεται ο καρκίνος. «Όταν διαγνώστηκα εγώ ήμουν το νούμερο 042682 και σε ένα χρόνο που πήγα να κάνω το check up μου, βλέπω τους αριθμούς στον πίνακα και πλέον είναι 3,000 περισσότεροι. Προχωρά πολύ γρήγορα αυτή η ασθένεια… Οφείλω να πω όμως, ότι ήταν ένα μάθημα ζωής για εμένα. Πολέμησα το κεφάλαιο του καρκίνου με θετική αύρα, με καλούς γιατρούς, με υποστήριξη από τους κοντινούς μου ανθρώπους και με πίστη στον Θεό».

Όταν αντιμετωπίζεις ένα πρόβλημα υγείας όπως αυτό του καρκίνου, λέει η κα. Καίζερ, «πας πιο κοντά και στην εκκλησία. Εγώ είμαι απλά μια Χριστιανή, που δεν πήγαινα κάθε Κυριακή στην εκκλησία. Με την εμπειρία μου αυτή όμως, πήγα πιο κοντά στην εκκλησία. Πηγαίνω να ανάψω και το κεράκι μου. Είμαι πιο κοντά στον Θεό σήμερα. Κλείνοντας, το μήνυμα που θέλω να στείλω, είναι ότι ακούγοντας τη λέξη καρκίνος, να μην φοβόμαστε. Όταν γίνεται έγκαιρη διάγνωση, θεραπεύεται».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

• Η μεγαλύτερη μάχη του οκτάχρονου Λούκα-«Υποφέρει, είναι δεμένα τα χέρια μας…»
• Ένας επίγειος άγγελος, 9 ετών… «Είναι πάντα χαρούμενος…»
• «Όσο μεγαλώνει, μεγαλώνουν και οι όγκοι στο σώμα της… Ζει καθημερινά με πόνους»
• «Μπορεί να μην μιλά ο Αλέξανδρος, αλλά τα μάτια του λένε τα πάντα…»
• «Έστω ένας ήχος καινούργιος και ένα χαμόγελό του, για εμάς είναι σπουδαίο»
• «Η Μαρία-Φωτεινή είναι η ζωή μας… Αγαπάμε αυτή, αγαπάμε και την επιληψία της»
• «Ένα παιδί μου είπε ‘γιατρέ δεν έχω ελπίδα;’ Θα πολεμήσουμε είπα, αλλά χάσαμε…»
• Έχασε τη μητέρα του από καρκίνο στα 13, διαγνώστηκε κι αυτός και βγήκε νικητής