«Επήα τζυνήιν τζιαι μετά που σαρανταοκτώ ώρες εγέννησα… Με φώναζαν Σωτήρη»

«Τζυνήιν άρκεψα να πηαίνω που τα εννιά μου. Έπαιρνε με ο πατέρας μου, μετά από πολλά παρακάλια τζιαι κλάματα, διότι τότε η επικρατούσα άποψη ήταν ότι οι κοπέλες μένουν στο σπίτι, δεν είναι για το κυνήγι. Είχαμε ένα μικρό πόλεμο τότε, ενδοοικογενειακά, ώσπου και έγινε το δικό μου. Έπαιξα τον πρώτο μου λαό στα δεκαέξι μου και από τότε ο πατέρας μου, μου αγόρασε και όπλο. Έχω ακόμη ένα αδελφό, ο οποίος δεν είχε το ίδιο πάθος με εμένα για το κυνήγι. Τελείωσα ως μουσικός εγώ και όταν παντρεύτηκα, μια καλή μέρα, είχα πουλήσει το αυτοκίνητό μου και αγόρασα ένα διπλοκάμπινο για να βάζω τους σκύλους μου πίσω και το σσιηπέττο μου. Αφού με είδε ο άντρας μου, λαλεί μου τι έπαθες, μεταμορφώθηκες; Και γω του είπα ναι, έγινα τζείνο που έπρεπε να είμαι…»

Γυναίκα κυνηγός... Πόσο νορμάλ ακούγεται για μερικούς, αλλά και πόσο παρανόρμαλ, για άλλους τόσους... Μάλλον, η δεύτερη άποψη, επικρατεί ακόμη περισσότερο, μέσα σε ένα ανδροκρατούμενο σπορ, όπως αυτό του κυνηγιού. Χιλιάδες κυνηγοί, μετρούν αντίστροφα κάθε χρόνο μέχρι την τελευταία Κυριακή του Οκτώβρη, για να βγουν έξω στην ύπαιθρο κυνηγώντας λαγούς και περδίκια. Έτσι και φέτος, σαράντα και πλέον χιλιάδες κυνηγοί, βάζουν τα όπλα επ' ώμου και είναι έτοιμοι για την πρώτη τους εξόρμηση. Ανάμεσα σε αυτούς και η κ. Τούλα Ναθαναήλ, η οποία είναι μια παραδοσιακή λάτρης του κυνηγιού. 

Η 55χρονη κυνηγός η οποία ταυτόχρονα είναι συγγραφέας και γραμματέας του Κόμματος Κυνηγών, γύρισε τον χρόνο πίσω στον REPORTER και θυμήθηκε τα πρώτα της χρόνια στην ύπαιθρο ως κυνηγός, η οποία μάλιστα ακόμη και κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της, βρισκόταν έξω στα βουνά εξασκώντας το αγαπημένο της σπορ... «Ήμουν έγκυος το μωρό μου, το οποίο θα εγενιέτουν σύμφωνα με τον γιατρό, 2 Νοεμβρίου. Η πρώτη Κυριακή του κυνηγιού, ήταν 30 Οκτωβρίου, θυμούμαι. Έτσι, έπιασε με που κοντά ο άντρας μου, τζιαι λαλεί μου εν τζιαι φαντάζουμε να διανοηθείς, δυο μέρες πριν γεννήσεις, να πάεις τζυνήιν. Λαλώ του εκάμαμε συμφωνία ότι ώσπου με φτάνει η ζώνη που βάλλεις τες χαρτούτσιες στη μέση, θα πιέννω τζυνήιν, τζιαι λαλεί μου μα αφού εν σε φτάνει η ζώνη. Λαλώ του όχι, άμαν την κουτσακώσω κάτω που την κοιλιά μου, φτάνει με μια χαρά. Τζιαι έτσι αναγκάστηκε ο άντρας μου τζιαι ήρτε μαζί μου στο τζυνήιν, δυο μέρες πριν γεννήσω, για να με προσέχει. Τζιαι μετά που σαραντοκτώ ώρες εγέννησα...». 

Η κ. Τούλα Ναθαναήλ, σπάει κανόνες αλλά και στερεότυπα, χωρίς να φοβάται το οτιδήποτε στη ζωή της. Μάλιστα, η ίδια τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, ζει μέσα στη φύση με τα ζώα της, κάπου απόμερα, χωρίς να βρίσκεται ανάμεσα σε σπίτια, δρόμους και καυσαέρια... «Μένω εκτός πολιτισμού. Έχω ένα αγρόκτημα με διάφορα ζώα, χωρίς ρεύμα, χωρίς νερό. Έχω φωτοβολταϊκά και διάτρηση και καταφέρνω να μένω μακριά από όλους. Η συναναστροφή μου με κόσμο προσπαθώ να είναι μόνο η απαραίτητη… Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, αυτή είναι η ζωή μου…

Σήμερα τα πράγματα είναι πάρα πολύ διαφορετικά, σε σύγκριση με τότε, διότι τότε βγάζαμε επίσης άδεια κυνηγιού στα 21 μας και όχι στα 18 μας. Δηλαδή μιλούμε πριν 34 χρόνια, που είχα βγάλει εγώ την άδεια μου που ήμουν 21 χρονών, ήταν πολλά διαφορετικά, αλλά και άσχημα τα πράματα. Ήσουν σημείο αναφοράς στο βουνό. Δεν υπήρχε περίπτωση να περάσει απαρατήρητη μια γυναίκα στο βουνό. Γι’ αυτό και 'γω φορούσα πάντα καπέλο και είχα τα μαλλιά μου πιασμένα μέσα. Από μακριά που με έβλεπαν αρκετοί, υπήρχαν ωραίες φάσεις, που έφερναν γέλιο. Ας πούμε μου έλεγαν, ‘ρε κουμπάρε εν δικός σου ο σσιήλλος;’, τους έλεγαν και γω, ‘ναι ρε κουμπάρε, εν δικός μου’...». 

Οι κυνηγετικές ιστορίες, όπως κάθε κυνηγού φυσικά, αμέτρητες... Αρκετές εξ' αυτών, φέρνουν αρκετό γέλιο, ωστόσο, ο καθένας μπορεί να εκλάβει τα δικά του μηνύματα μέσα από αυτές... Έτσι και η κ. Τούλα Ναθαναήλ, μας αφηγείται τις δικές της, όμορφες και συνάμα ξεκαρδιστικές ιστορίες από τα κυνήγια της στη φύση...

«Κάποτε είχα ένα καλό λαγόσκυλο και για έντεκα χρόνια κυνηγούσα μόνη μου και δεν ήθελα παρέα. Μια φορά ήμουν σε ένα τόπο και ενόμιζα ήμουν μόνη μου και κατάφερε ο σκύλος να πιάσει τον λαό, πριν προλάβω να τον παίξω. Τζιαι εκατέβηκε ένας κύριος που το βουνό, τζιαι ελάλε μου 'ρε κουμπάρε περίμενε, περίμενε…' Αμάν λαλώ, τώρα που θα έρθει κάτω, θα δει ότι δεν είμαι κουμπάρος… Αφού ήρθε και με είδε, λέω του, ντάξει δεν είμαι κουμπάρος, αλλά κουμέρα… (γέλια) Υπήρχαν πολλές τέτοιες περιπτώσεις…

Μια άλλη φορά στις τζίκλες, επιάσαμε πόστο η ώρα τρεις το πρωί. Ήταν τόσο σκοτεινά, που δεν έβλεπες ούτε τη μύτη σου… Εγώ φορούσα και κουκούλα και μόνο τα μάτια μου φαίνονταν, διότι δεν ήθελα να βλέπουν ότι είμαι κοπέλα. Το βήξιμο επίσης στο κυνήγι, είναι σήμα κατατεθέν, ότι δίπλα σου έχει κάποιον άλλον. Ήρθε εκεί κοντά ένας άλλος κυνηγός που ήταν δίπλα μου και μου λέει 'καλημέρα κουμπάρε'. Έτσι του είπα και γω, 'καλημέρα κουμπάρε'. 'Είσαι τόπακας', ρωτά με. Όχι, του είπα, δεν είμαι που δαμέ και μετά μου πρόσφερε και τσιγάρο. Αφού έπιασα το τσιγάρο, μετά θυμήθηκα ότι δεν έχω τρόπο να τον πιω, αφού φορούσα τον σκούφο και δεν ήθελα να τον βγάλω για να δει το πρόσωπό μου. Τέλοσπαντων, μιλούσαμε κανονικά μέχρι που αρχίσαμε τις πρώτες τουφεκιές και παίξαμε ήδη αρκετές τζίκλες και μου έλεε πάνω σου κουμπάρε η μια, πάνω σου κουμπάρε η άλλη. Ύστερα βγήκε ο ήλιος και ασυναίσθητα εγώ, είχα βγάλει την κουκούλα και αφού έπιασα ένα χωματόδρομο, βρήκα τον συγκεκριμένο άνθρωπο μαζί με την παρέα του και του είπα γειά σου κουμπάρε και έμεινε και με έβλεπε… Δεν έβγαλε άχνα… (γέλια)

Πριν πέντε χρόνια ακόμα, πήγα μαζί με την παρέα μου σε ένα πολλά άσσιημο, πετρώδες βουνό. Βγήκα πάνω εγώ στο βουνό και δίπλα μου πέρασε ένας ηλικιωμένος με δυο εγγόνια του. Αφού είχαν απλώσει το μαντήλι τους πάνω σε μια πέτρα και έτρωγαν και έπιναν ζιβανία, με το που περάσαμε λέει ο ηλικιωμένος στα εγγόνια τους, 'ρε επείραξε μας η ζιβανία και θωρούμε γεναίτζιες στα βουνά…'.

Ένα ευφάνταστο τρόπο βρήκε επίσης η κ. Τούλα Ναθαναήλ, για να μην γίνεται εύκολα αντιληπτή από τους γύρω της, καθώς όπως μας είπε, «όταν πήγαινα με την παρέα μου κυνήγι, με φώναζαν Σωτήρη. Δεν δεχόμουν να φωνάζουν Τούλα στα βουνά. Μετά έμαθα, τζιαι ακόμα τζιαι τωρά άμαν ακούσω τζιαι φωνάζουν Σωτήρης, γυρίζω να δω ποιος μου φωνάζει. Η πλάκα μια φορά στο βουνό, είχε ένα που φώναζε Σωτήρης και γύρισα να δω τι με θέλει και μου λέει τι έχει; Εν του σσιήλου που φωνάζω. Έφθασα χρυσές εποχές του κυνηγιού. Δεν κυνηγούσα ποτέ μου με άγχος, γιατί ήξερα ότι αν χάσω ένα λαό, θα βρω άλλο. Είχε και θήραμα αλλά είχαμε και σκύλλους καλούς. Τα πράγματα ήταν αλλιώς. Είχες το δικαίωμα να σηκωθείς το πρωί και να πάεις όπου θες κυνήγι. Η διαφορά με τότε ήταν ότι οι κυνηγοί ναι μεν ήταν χιλιάδες, αλλά όχι όπως τώρα που είναι της μόδας, όποιος μιτσής βγαίνει από το στρατό, πάει αγοράζει ένα διπλοκάμπινο, ένα σκύλο και ένα όπλο και ξαφνικά έγινε κυνηγός».

Για να πας κυνήγι λαγού και πέρδικας, χρειάζεσαι παιδεία, σύμφωνα με την 55χρονη κυνηγό. «Και δεν εννοώ παιδεία, που μαθαίνεται στα σχολεία. Εννοώ να έχεις την υποδομή του να θέλεις να ξυπνάς πρωί, να σε βρει η ανατολή έξω από το κρεβάτι, να έχεις περάσει από κάποιες χειρωνακτικές εργασίες και να μην φοβάσαι δηλαδή να πατήσεις κάπου που ίσως να επικίνδυνα. Χωρίς αυτά δεν μπορείς να είσαι κυνηγός. Δεν μπορείς να βλέπεις το βουνό και να λες αν το βγω, πώς θα το κατεβώ μετά; Άμαν το σκέφτεσαι αυτό, σημαίνει ότι δεν κάμνεις γι’ αυτή τη δουλειά…».

«Όταν βλέπω άλλες γυναίκες στο κυνήγι, ενθουσιάζουμαι… Πήγαμε ένα τόπο μια φορά σε ένα άβατο σημείο και μετά καθίσαμε να φάμε.. Εκεί βρήκαμε μια παρέα που έτρωε και εκεί είχε μια ξανθιά που καθόταν μες την παρέα τους. Εκεί, ένιωσα ότι ήξερα την γυναίκα χίλια χρόνια… Πήγα κοντά της και της είπα, συνάδελφε, τι κάμνεις; Χαίρομαι πολλά που σε βρίσκω δαπάνω… Αρέσκει μου πολλά να βλέπω άλλες γυναίκες κυνηγούς…

Γενικώς όμως, είμαι πολλά απογοητευμένη με την κατάσταση που επικρατεί και τους ανθρώπους που βλέπω. Το μήνυμα που θα έστελλα είναι ότι το κυνήγι δεν είναι ούτε για να γίνουμε άνδρες, ούτε για να γίνουμε οι γυναίκες άνδρες. Δεν έχει να κάμει με αντριλλίκκι. Το κυνήγι έχει να κάμει με την αγνή σου την επαφή με τη φύση, εάν και εφόσον αντιλαμβάνεσαι τι είναι αυτό. Η ουσία της ζωής, δεν είναι ούτε οι φούστες, ούτε τα νύχια μας, ούτε το show γενικώς… Το μήνυμά μου είναι απλό, να σταματήσει ο κόσμος να βλέπει το έξω και να δει το μέσα του… Το μέσα του κάθε ανθρώπου είναι διαφορετικό και ξεχωριστό…».