«Έβλεπα το μωρό μου να κλαίει, δεν το άκουγα… Ο ήχος της εντατικής, η μυρωδιά…»

Είναι από τις δυσκολότερες στιγμές που μπορεί να βιώσει μια μητέρα... Μια μητέρα, η οποία αδημονεί να φέρει στον κόσμο το παιδί της και το πρώτο πράγμα που θέλει να κάνει, είναι να το κρατήσει στην αγκαλιά της... Μα όταν παρουσιαστούν ορισμένες επιπλοκές σε μια εγκυμοσύνη, η προωρότητα αποτελεί μονόδρομος και η γέννα πλέον από χαρμόσυνο γεγονός, μετατρέπεται σε έναν Γολγοθά... Έτσι και για την Κλαίρη Χατζηγεωργίου, η οποία έμελλε να φέρει νωρίτερα στον κόσμο τον Χάρη, όταν ήταν μόλις εξίμισι μηνών... 

Ήταν 2 Ιανουαρίου του 2014... «Ο Χάρης μου γεννήθηκε στο Μακάρειο Νοσοκομείο στις 28 βδομάδες και πέντε μέρες, που σημαίνει ότι ήταν εξίμισι μηνών. Έγιναν όλα ξαφνικά, παρόλο που αναμενόταν ο τοκετός να επέλθει πιο γρήγορα λόγω κάποιου προβλήματος που υπήρχε στον πλακούντα, ωστόσο κανένας από τους γιατρούς δεν μπορούσε να προβλέψει πόσο πρόωρα ήταν να γεννηθεί ο Χάρης μου. Το μωρό μου μόλις γεννήθηκε, διασωληνώθηκε αμέσως. Έμεινε στη μονάδα για περίπου τεσσερισήμισι μήνες. Έκανε αρκετό καιρό διασωληνωμένος. Είχε φορές που ήταν αρκετά σοβαρή η κατάστασή του και αυτό μας οδήγησε στην απόφαση να τον βαφτίσουμε ενώσω βρισκόταν στην εντατική...».

Ο Χάρης, ήταν η τρίτη εγκυμοσύνη για την κ. Κλαίρη. Οι άλλες δυο γέννες ήταν φυσιολογικές και ευχάριστες, όπως είναι συνήθως όλες, με δώρα και μπαλόνια... «Η τρίτη όμως, ήταν για όλους μας μια δυσάρεστη εμπειρία. Εγώ λόγω των διαφόρων επιπλοκών που είχα, χρειάστηκε να περάσουν πέντε μέρες για να μπορέσω να δω πρώτη φορά το μωρό μου στην εντατική. Έβλεπα το με φωτογραφίες, που μου έδειχνε ο σύζυγός μου. Ήταν πάρα πολλά τα συναισθήματα που ένιωσα όταν αντίκρυσα για πρώτη φορά το παιδί μου.  Ήταν φόβος, στεναχώρια, αγωνία που σου δημιουργεί το άγνωστο και ένα γιατί… Ίσως και λίγες τύψεις ένιωθα. Ήταν πάρα πολλά πράγματα μαζί… Ένας χώρος εντατικής δημιουργεί από μόνος του αυτά τα συναισθήματα. Ο ήχος από τα μηχανήματα, η μυρωδιά που έχει ο χώρος. Πέρασαν επτά χρόνια και ακόμη είναι στο μυαλό μου… Ανασφάλεια, μέχρι να κερδίσεις και την εμπιστοσύνη των νοσοκόμων εκεί. Φεύγει ένα κομμάτι από πάνω σου και μετά φεύγεις και πρέπει να επιστρέψεις στο σπίτι σου… Πολλές φορές έλεγα, πρέπει να είμαι εδώ εγώ, γιατί να φύγω… Ένιωθα ανίκανη να προστατέψω και να συνεισφέρω στο μωρό μου. Ένα βρέφος έχει τεράστια ανάγκη τη μητέρα του τις πρώτες μέρες και τους πρώτους μήνες. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι… Πολλές φορές υπήρχαν και έκτακτα περιστατικά και δεν μπορούσαμε καν να βλέπουμε το βρέφος μας».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: «Δυστυχώς πολλές μάνες δεν είναι έτοιμες, αυτά τα μωράκια γεννιούνται μαχητές»

Γεννήθηκε μόλις στα 1.128 γραμμάρια ο Χάρης. Όπως λέει η κ. Κλαίρη, «ήταν πάρα πολύ μικρούλης. Ένα γυμνό πραγματάκι σε μια θερμοκοιτίδα, που μπορούσες να βλέπεις μέσα από το δέρμα του, ήταν σαν διάφανο… Ήταν πολύ εύθραυστο, ίσα ίσα με τις δυο παλάμες μου το μέγεθος του. Εκείνο που θυμάμαι αρκετά έντονα, αφού πέρασαν αρκετές μέρες και πηγαινοερχόμασταν στην εντατική, το μωρό είχε φορές που συσπόταν. Επειδή είχε τον αναπνευστήρα όμως στη θερμοκοιτίδα, δεν ακουγόταν ήχος. Έβλεπες ένα μωρό να κλαίει, αλλά δεν άκουγες το κλάμα του. Ήταν ένα πολλά δυσάρεστο πράγμα, να το βλέπεις και να μην μπορείς να το αγκαλιάσεις… Μας πήρε πάρα πολλή καιρό για να αποσωληνωθεί και να μπορέσω να τον αγκαλιάσω. Είχε περάσει πάνω από ανάμιση μήνας για να βγει από τη θερμοκοιτίδα και να μπορέσω να τον πάρω αγκαλιά. Μόλις τον αγκάλιασα για πρώτη φορά, ήταν σαν να και γεννούσα εκείνη την ώρα… Ήταν το δεύτερο μεγάλο γεγονός για μένα, μετά τη γέννα…». 

Η χαρά όταν αποσωληνώθηκε ο Χάρης, ήταν τεράστια για τους γονείς του, αφού επιτέλους μπορούσαν να το σφίξουν στην αγκαλιά τους... «Μετά ήρθαν πιο ευχάριστες μέρες, πάντα φυσικά στην ανασφάλεια, αλλά όταν το μωρό βγαίνει από τη θερμοκοιτίδα και μπαίνει σε κρεβατάκι, είναι διαφορετικά, γιατί μπορούσα εγώ να το φροντίζω. Την ίδια ώρα που οι άλλοι παίρνουν ρούχα και διάφορα δώρα, το δικό μου βρισκόταν στη θερμοκοιτίδα γυμνό, με ένα πανάκι το οποίο αν και ήταν το πιο μικρό, κάλυπτε τα δυο τρίτα του σώματός του. Οπότε ήταν μεγάλη η χαρά όταν αποσωληνώθηκε, γιατί μπορούσαμε να του παίρνουμε διάφορα ρούχα, παρόλο που όλα ήταν μεγάλα του. Μετά φυσικά αρχίζουν άλλες αγωνίες, γιατί τα πρώτα χρόνια γενικά ενός πρόωρου μωρού είναι δύσκολα. Έπρεπε να συνεχίζουμε τις επισκέψεις στους γιατρούς αλλά και διάφορα MRI για να ελέγχεται το βρέφος.  Είναι μεγάλη η χαρά για την οικογένεια όμως, γιατί στο σπίτι περιμένουν τα αδελφάκια του να το δουν και να το αγκαλιάσουν και να παίζουν μαζί του».

Εκείνο που πρέπει να έχει ένας γονιός, όταν έχει να αντιμετωπίσει την προωρότητα, είναι πίστη και θετική σκέψη. Όπως μας ανέφερε η κ. Κλαίρη, «για να περάσει κάποιος ορισμένη περίοδο στην εντατική, πρέπει να νιώσει εμπιστοσύνη απέναντι στο προσωπικό που προσέχει τα μωρά και να ξέρει ότι οι άνθρωποι εκεί δίνουν τον εαυτό τους για τα μωρά. Εμείς που τους βιώσαμε, είναι αφοσιωμένοι σ’ αυτό που κάνουν. Άρα το ένα πράγμα είναι η εμπιστοσύνη που πρέπει να επιδεικνύουμε, η πίστη ότι όλα θα πάνε καλά και να πηγαίνεις εκεί με θετική σκέψη, κυρίως όταν βρίσκεσαι πάνω από τη θερμοκοιτίδα. Δεν είναι κακό ούτε να κλαίει, ούτε να λυπάται μια μάνα, γιατί είναι απόλυτα φυσιολογικό να νιώθεις αυτά τα συναισθήματα. Δεν πρέπει να νιώθεις όμως ενοχές γι’ αυτό το πράγμα. Η προωρότητα ασφαλώς και είναι ένα δυσάρεστο γεγονός της εγκυμοσύνης, αλλά όταν συμβεί πρέπει να οπλιστείς με αρκετή δύναμη, τουλάχιστον την ώρα που είσαι εκεί να εκπέμπεις στο μωρό θετική ενέργεια. Είχε φορές που πήγαινα πάνω από τη θερμοκοιτίδα και σιγοτραγουδούσα θυμάμαι… Νόμιζα ότι με αυτό τον τρόπο έδινα ζωή στο μωρό μου που βρίσκεται μέσα στη θερμοκοιτίδα…». 

Σήμερα ο Χάρης φέρει άκρας υγείας και είναι ήδη επτά χρονών και η μητέρα του είναι πιο περήφανη από ποτέ για τον μαχητή της ζωής της... «Δόξα τω Θεό σήμερα ο Χάρης είναι πολύ καλά… Μπορεί στα στάδια ανάπτυξής του να καθυστέρησε λίγο, με την έννοια του να καθίσει, να περπατήσει και να μιλήσει, όμως σήμερα είναι ένα φυσιολογικότατο αγοράκι, το οποίο είναι στην πρώτη τάξη του Δημοτικού. Είναι πολύ ζωηρός και εξακολουθεί να είναι μαχητής αφού προσπαθεί για όλα πάρα πολύ...».