«Ξέρετε κύριοι ποσά φτωχά παιδάκια με διαφορετικές ιστορίες φοιτούν εκεί μέσα;»

«Η Φανερωμένη είναι ένα σχολείο, όχι όμως κανονικό́ σχολείο, κάτι πολύ́ πιο μεγάλο. Ξέρετε εσείς κύριοι που θέλετε να το κλείσετε, πόσα παιδιά́ από́ διαφορετικές χώρες φοιτούν εκεί́ μέσα; Ξέρετε πόσα καινούρια και φτωχά́ παιδάκια από́ το Ιράκ φοιτούν εκεί́ μέσα; Και όχι μονό από́ το Ιράκ… Παιδιά́ με διαφορετικά́ προβλήματα και ιστορίες».

Αυτό είναι μόνο ένα μικρό κομμάτι από την δημοσίευση της Fernanda Raikova στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, που μετά από την είδηση ότι πρόκειται να κλείσει το σχολείο της Φανερωμένης, ένιωσε την ανάγκη να παρέμβει και να υπερασπιστεί τον χώρο που μεγάλωσε και της χάρισε τις πιο όμορφες αναμνήσεις.

 

Η 20χρονη Fernanda, μπορεί να έχει τελειώσει το σχολείο εδώ και πολλά χρόνια, να παντρεύτηκε και να εγκατέλειψε την Κύπρο, όμως ακόμα και σήμερα θυμάται την οικογένεια που η ίδια επέλεξε, σε ένα χώρο που στέγασε τα όνειρα και τις αθώες ψυχές εκατοντάδων άλλων μαθητών.

Τα πρώτα χρόνια στην Κύπρο

Έφτασε στην Κύπρο σε ηλικία μόλις έξι ετών, μαζί με την μητέρα και τον θείο της, με τους οποίους ζούσε μαζί στην Βουλγαρία. Οι γονείς της χώρισαν όταν η μητέρα της ήταν ακόμα έγκυος, ενώ ο πατέρας της δεν ήταν ποτέ κοντά τους για να τους στηρίξει. Το άτομο που έσπρωξε την οικογένεια να μετακομίσει στην Κύπρο, ήταν η γιαγιά της, η οποία άφησε την χώρα για να έρθει στην Κύπρο δύο φορές.

«Πρώτα ήρθε στην Κύπρο η γιαγιά μου το 2004 αλλά χρειαζόταν βίζα. Ξεκίνησε να δουλεύει φροντίζοντας μια γιαγιά, όμως λόγω της γλώσσας και επειδή δεν μπορούσε να συνεννοηθεί, την έδιωξαν. Αναγκάστηκε να φύγει και να κοιμάται σε πάρκα, μέχρι να τα καταφέρει να επιστρέψει στην Βουλγαρία. Όταν το 2007, η Βουλγαρία μπήκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ξαναγύρισε στην Κύπρο, έμεινε αρχικά με μια ξαδέλφη της, δούλεψε σαν καθαρίστρια, έπλενε πιάτα στα εστιατόρια. Όταν βρήκε δικό της σπίτι, έφερε και εμένα και την μητέρα μου με τον θείο μου».

 

Το σπίτι που βρήκε η γιαγιά της Fernanda, όπως είπε στον REPORTER, ήταν πίσω από το σχολείο της Φανερωμένης. Εκεί ξεκίνησαν όλα... Παρόλο που φοβόταν και χρειάστηκε να επαναλάβει την πρώτη τάξη για να μάθει την γλώσσα, θυμάται πόσο πολύ την βοήθησαν οι δάσκαλοι της και το κουράγιο που της έδωσε η γιαγιά της.

«Η γιαγιά μου, μου είχε πει να μην φοβάμαι, διότι στο σχολείο είχε και παιδιά από την Βουλγαρία που μπορούσα να μιλάω, αφού δεν ήξερα την γλώσσα και ότι οι δάσκαλοι ήταν πολύ καλοί. Δυσκολευόμουν με την γλώσσα, γι’ αυτό αποφασίσαμε να επαναλάβω την τάξη για να μάθω καλύτερα. Είχα μια εξαιρετική δασκάλα, ήταν και αυτή που με βοήθησε να γράψω το κείμενο που έγραψα στο Facebook».

Τελικά, έμαθε να μιλάει και να γράφει ελληνικά έχοντας την στήριξη των δασκάλων της. Μάλιστα, βοήθησε και την μητέρα και γιαγιά της να μάθουν για να μπορέσουν να βρουν δουλειά εύκολα στην Κύπρο, μιας και οι περισσότεροι τις απέρριπταν λόγω της έλλειψης επικοινωνίας.

«Ήταν πολύ δύσκολο για την μαμά μου να βρει δουλειά τότε, διότι δεν ήξερε ούτε ελληνικά ούτε αγγλικά. Η μόνη δουλειά που μπορούσε να κάνει, ήταν να πλένει πιάτα σε εστιατόρια μέχρι τα ξημερώματα. Τώρα είναι καθαρίστρια σε τράπεζα. Εγώ της έμαθα Ελληνικά, όταν ξεκίνησε δουλειά άρχισε να ρωτάει τι είναι το ένα και τι το άλλο μέχρι που έμαθε και μόνη κάποια πράγματα».

 

Η «ομπρέλα» της Φανερωμένης και οι δάσκαλοι πρότυπο

«Στο σχολείο ήμασταν παιδιά από κάθε άκρη της γης, με διαφορετικές θρησκείες και παραδώσεις. Από Ρουμανία, Βουλγαρία, Πακιστάν Ρωσία, Γεωργία και δεν μαλώσαμε ποτέ για την εθνικότητά μας. Οι δάσκαλοί μας είχαν μάθει να μην τσακωνόμαστε ο ένας με τον άλλο και να έχουμε σεβασμό. Σε αυτό το σχολείο ήμασταν σαν οικογένεια. Ξυπνάς το πρωί και δεν νιώθεις ότι πας στο σχολείο. Πας κάπου που θα δεις ανθρώπους που αγαπάς και περιμένεις να δεις, πώς και πώς. Τις φιλίες που είχα στο σχολείο, τις έχω ακόμα και ας είμαι στην Αγγλία».

Τα γέλια, οι αγκαλιές, οι συμβουλές και οι γεμάτες μέρες που έζησε σε αυτό το σχολείο, βαθιά χαραγμένες στην ευγενική της ψυχή. Ένας από τους πιο σημαντικούς παράγοντες που κάνουν το σχολείο αυτό τόσο ξεχωριστό, όπως εξηγεί η Fernanda, είναι οι δάσκαλοι, οι οποίοι στέκονται φάροι δίπλα στους μαθητές, μαθαίνοντας τους όχι μόνο μαθηματικά και ελληνικά, αλλά και πώς να προχωρήσουν στην έξω ζωή.

«Από την πρώτη τάξη μέχρι που έφυγα από το σχολείο, θυμάμαι ότι είχα καθηγητές που με βοήθησαν πάρα πολύ. Με την γλώσσα, με τα μαθήματα, όπως και τους άλλους μαθητές. Ακόμα και στα διαλείμματα κάθονταν μαζί μας. Βοηθούσαν ακόμα και τους γονείς μας που δεν ήξεραν Ελληνικά, όταν χρειάζονταν χαρτιά για το σχολείο ή με τις βίζες τους. Ήθελαν να μας μάθουν τους νόμους της Κύπρου, για να γνωρίζουμε τα δικαιώματά μας, πού να πάμε και τι να κάνουμε. Μας έκαναν να νιώθουμε ότι δεν ήμασταν ξένα παιδιά, αλλά από Κύπρο. Πηγαίναμε εκδρομές και οι δάσκαλοι μαζί μας, ήταν σαν να είναι οι γονείς μας. Έβλεπα και άλλα σχολεία αλλά οι δάσκαλοι δεν είχαν την ίδια σχέση με τους μαθητές τους. Θυμάμαι τις συμβουλές τους ακόμα, τα γέλια που κάναμε στην τάξη. Είχε πλάκα… Ήταν η ζωή μας εκεί μέσα!».

 

«Αν κλείσει αυτό το σχολείο, που θα πάνε αυτά τα παιδιά»;

Η Fernanda, νιώθει απογοήτευση για όλους αυτούς που δεν κάνουν τίποτα για να σταματήσουν το κλείσιμο του σχολείου. Αναρωτιέται, πού θα πάνε τα παιδιά που φοιτούν εκεί, πώς οι γονείς θα μπορέσουν να ανταπεξέλθουν, μιας και οι περισσότεροι μένουν στην περιοχή και δεν έχουν οχήματα για να μεταφέρουν τα παιδιά τους σε άλλα σχολεία. Την ίδια στιγμή πιστεύει ότι είναι απαράδεκτο να σκέφτονται μόνο την οικονομία και να αγνοούν την τύχη του σχολείου, επειδή σε αυτό φοιτούν κυρίως ξένοι και όχι Κύπριοι.

«Είναι ντροπή τους που δεν νοιάζονται για το τι θα απογίνει το σχολείο μας, οι μαθητές του και οι δασκάλοι. Θα κάνουν αυτό το πράγμα για τα οικονομικά; Αποφάσισαν να κλείσουν το σχολείο, διότι σκέφτηκαν ότι εκεί μέσα είναι ξένοι και δεν θα κάνουν τίποτα αν κλείσει. Αν το έκαναν σε σχολείο με Κύπριους όμως, ξέρουν ότι θα αντιδρούσαν όλοι. Στο σχολείο έχει παιδιά από Συρία και Ιρακ. Ξέρω άτομο που έχασε τους δικούς του στον πόλεμο και ήρθε στην Κύπρο με τον θείο του χωρίς να έχει πολλά. Αν κλείσει αυτό το σχολείο, πού θα πάνε αυτά τα παιδιά; Μόνο ένα συμμαθητή Κύπριο είχα και θυμάμαι ότι μας έβριζε και μας μιλούσε άσχημα, έλεγε ότι ήρθαμε για να πάρουμε τα χρήματα και τις δουλειές τους. Σκέφτηκε κανένας πόσο bullying θα δεχτούν αυτά τα παιδιά, αν πάνε σε άλλα σχολεία που θα είναι μόνο Κύπριοι»;

 

Η σιωπή που επικρατεί, έκανε την Fernanda να αντιδράσει, παρόλο που συνήθως δεν μιλάει και δεν εκφράζεται για τέτοια ζητήματα.

«Στεναχωρήθηκα όταν είδα ότι θέλουν να κλείσουν το σχολείο μας. Δεν έγραψε κανένας τίποτα και σκέφτηκα ότι είμαι μόνη μου σε αυτό. Ξέρω μια γυναίκα που έχει τρία παιδιά που πάνε στην Φανερωμένη, η μια της κόρη στο Γυμνάσιο και τα δύο της αγόρια στο Δημοτικό. Πώς θα πηγαίνει αυτή η μητέρα τα παιδιά της στο σχολείο; Ζορίζεται πάρα πολύ. Υπάρχουν και άλλοι που δεν έχουν αυτοκίνητο, τα παιδιά εκεί πήγαιναν σχολείο με τα πόδια. Το Υπουργείο Παιδείας που είναι;

Δεν μπορώ να φανταστώ το σχολείο μου κλειστό. Μιλάω μαζί σου για αυτό και κάτι με πνίγει, κρατιέμαι να μην κλάψω πραγματικά. Τα γέλια των παιδιών, οι δάσκαλοι που παίζουν με τα παιδιά, αυτό το πράγμα κρατάει το σχολείο ζωντανό. Τέτοιο σχολείο σαν το δικό μας δεν είδα ξανά».

 

«Μου έγραψε ότι το σχολείο μας είναι γκέτο επειδή είμαστε ξένοι»

Τόσο την έπνιγε η αδικία και το παράπονο, που αποφάσισε να γράψει ένα μικρό κείμενο στα κοινωνικά δίκτυα. Παρόλο που αρκετοί την υποστήριξαν και στάθηκαν στο πλευρό της, συγκινημένοι από τα όμορφά λόγια τα οποία ήταν βγαλμένα από την καρδιά της, υπήρξαν και αυτοί, που για άλλη μια φορά μέσα από απαρχαιωμένες απόψεις την πλήγωσαν.

«Όταν έγραψα για το σχολείο μου στο Facebook, μια δασκάλα μου έγραψε ότι το σχολείο μας είναι γκέτο, επειδή είμαστε ξένοι οι περισσότεροι και ότι πολλοί συνάδελφοί της, δεν θέλουν να δουλέψουν εκεί μέσα. Με έκανε να νιώσω πολύ άσχημα. Ήθελα να απαντήσω και να της πω ότι, αυτοί οι δάσκαλοι που δεν θέλουν να δουλέψουν εκεί, καλύτερα να αλλάξουν επάγγελμα, αφού δεν κάνουν για αυτό, αλλά δεν το έκανα…Της απάντησε ένας δάσκαλός μου και της είπε ότι, δουλεύει εκεί 11 χρόνια και την αγάπη και τον σεβασμό που είδε εκεί, δεν τα είδε πουθενά. Μόνο όσοι δεν πέρασαν από την Φανερωμένη, πιστεύουν τέτοια πράγματα».

 

Η ίδια αναγνωρίζει ότι μπορεί στην παλιά Λευκωσία να συμβαίνουν πολλά εξαιτίας των ξένων, ωστόσο δεν είναι όλοι οι ίδιοι. Φτάνουν στην Κύπρο με μεγάλες δυσκολίες, ελπίζοντας για μια κανονική ζωή. Αυτοί που κάποιοι αποκαλούν ξένους, έχουν ζήσει χρόνια στην χώρα και αισθάνονται ότι βρίσκονται στο σπίτι τους.

«Δεν είναι ωραίο να μιλάς έτσι, δεν είμαστε όλοι το ίδιο. Παραδέχομαι ότι στην παλία Λευκωσία, γίνονται διάφορα από τους ξένους, αλλά δεν είμαστε όλοι έτσι. Πιστεύουν ότι ερχόμαστε για να πάρουμε την υπηκοότητα, με πονάει πάρα πολύ αυτό. Εγώ είμαι τόσα χρόνια στην Κύπρο και δεν θέλω την ταυτότητα. Ερχόμαστε στην Κύπρο από δύσκολες καταστάσεις με πολλές στερήσεις. Δεν ερχόμαστε για να κλέψουμε τα χρήματά της Κύπρου. Ερχόμαστε μόνο για να έχουμε μια κανονική ζωή. Τα λεφτά μας τα βγάζουμε με σκληρή δουλειά. Ούτε εγώ, ούτε η οικογένειά μου είμαστε άνθρωποι που ζητούν βοήθεια από κανέναν, δεν μας αρέσει. Εξάλλου την Κύπρο εγώ την νιώθω περισσότερο σπίτι από την χώρα μου. Πολλές φορές, οι δικοί μου λένε να φύγουν να επιστρέψουν επιτέλους στο σπίτι τους και μετά λένε, μα το σπίτι μας είναι η Κύπρος. Τι θα πάμε να κάνουμε στην Βουλγαρία».

 

«Λένε ότι το σχολείο θα πάρει ζωή… Δηλαδή τώρα είναι νεκρό;»

Άλλες δύο μαθήτριες του σχολείου εξέφρασαν το παράπονό τους στον REPORTER, οι οποίες δεν θέλουν σε καμία περίπτωση το αγαπημένο τους σχολείο να κλείσει και να χάσουν τους φίλους και καθηγητές τους.

Η Μαρία, η οποία φοιτάει στο σχολείο εδώ και τρία χρόνια, δηλώνει ότι το αγαπάει πολύ και θα στεναχωρηθεί αν τελικά κλείσει. «Θυμάμαι όλες τις δασκάλες που είχα μέχρι σήμερα. Με θυμώνει η σκέψη ότι θα κλείσουν το σχολείο μου, δεν έχουν δικαίωμα να το κάνουν. Εμείς μεγαλώσαμε μαζί και θα συνεχίσουμε ότι και να γίνει.»

Η Anora, με αγανάκτηση αναφέρει ότι σε περίπτωση που κλείσει το σχολείο, θα πρέπει να μεταφερθεί σε κάποιο άλλο μακριά. «Νιώθω θυμό, μετά από τόσα χρόνια τους ήρθε να το κλείσουν. Δεν σκέφτονται τα παιδιά που φοιτούν μέσα! Λένε πως αν στεγαστεί η Αρχιτεκτονική σχολή εκεί, το σχολείο θα πάρει ζωή. Τι θέλουν να πουν δηλαδή; Ότι μαζί μας τώρα το σχολείο είναι νεκρό;».