«Ένα λεπτό μπορεί να σώσει εμένα ή ένα άλλο παιδί που ψάχνει για συμβατό δότη»

«Να ζουν την κάθε τους στιγμή σαν να είναι η τελευταία. Η ζωή είναι το πιο σημαντικό αγαθό που έχουμε. Να λέμε δόξα τω Θεώ που έχουμε την υγεία μας, γιατί δεν ξέρουμε τι θα ξημερώσει την αυριανή μέρα. Ούτε αν είσαι 5 χρονών, ούτε αν είσαι 20, ούτε αν είσαι 40 χρονών. Σήμερα περνώ εγώ μια περιπέτεια, αύριο μπορεί να είσαι εσύ, μεθαύριο μπορεί να είναι ο άλλος.»

Αυτό είναι το μήνυμα του 26χρονου δημοσιογράφου Ραφαήλ Στυλιανού από τη Λεμεσό, ο οποίος τον περασμένο Νοέμβριο διαγνώστηκε για δεύτερη φορά με οξεία λεμφοπλαστική αναιμία και αναμένει την εξεύρεση συμβατού δότη, ώστε να μεταβεί στη Γερμανία για μεταμόσχευση μυελού των οστών.

Όταν ακούς τον Ραφαήλ, διαπιστώνεις ότι η ψυχική του δύναμη είναι τεράστια και η δίψα του για ζωή άσβεστη. Δεν τα παρατά, δεν απογοητεύεται και πεισμώνει κάθε μέρα και πιο πολύ, για να βγει ξανά νικητής.

Μιλώντας στον REPORTER, ο Ραφαήλ γύρισε το χρόνο πίσω στο 2013, όταν είχε διαγνωστεί για πρώτη φορά με τη συγκεκριμένη ασθένεια, συνέκρινε την πρώτη με την δεύτερη περιπέτεια της υγείας του, ενώ απηύθυνε και δραματική έκκληση στον κόσμο να δώσει δείγμα για να εξευρεθεί συμβατός δότης μυελού των οστών τόσο για τον ίδιο, όσο και για άλλους συνανθρώπους μας που περνούν την ίδια ασθένεια.

«Η πρώτη φορά που αντιμετώπισα αυτή την ασθένεια ήταν στις αρχές Οκτωβρίου του 2013, όταν διαγνώστηκα στο Γενικό Νοσοκομείο Λεμεσού, με οξεία λεμφοπλαστική αναιμία. Ξεκίνησε από εκεί ένας γολγοθάς και έκανα καθημερινά χημειοθεραπείες, μέχρι τo τέλος του καλοκαιριού του 2014. Όταν σταμάτησα τις θεραπείες στο νοσοκομείο και μετά, ακολούθησα μια σταθεροποίηση για τρία χρόνια, όπου πάλι έκανα χημειοθεραπείες, αλλά πιο αραιά. Μετά καθάρισα το κορμί μου εντελώς και συνέχισα να κάνω κανονικά τη ζωή μου.

Το 2020 υποτροπίασα με τη λευχαιμία, αλλά αυτή τη φορά δεν μπορώ να το ξεπεράσω μόνο με τις χημειοθεραπείες, αλλά πρέπει να βρεθεί συμβατός δότης μυελού των οστών και να μεταφερθώ στη Γερμανία για να γίνει η επέμβαση». «Μου ήρθε σαν κεραμίδα στο κεφάλι»
Συγκρίνοντας τις δύο περιπέτειες, ο Ραφαήλ παραδέχεται ότι την πρώτη φορά που διαγνώστηκε με οξεία λεμφοπλαστική αναιμία, πέρασε πιο δύσκολες στιγμές, αφού τότε, ήταν όλα άγνωστα για τον ίδιο. Δεν ήξερε τι θα αντιμετωπίσει, αλλά και πως θα νικούσε την αρρώστια.

«Την πρώτη φορά, ήταν μόλις ξεκίνησα τη φοιτητική μου ζωή και η διάγνωση για λευχαιμία μου ήρθε σαν κεραμίδα στο κεφάλι. Σκεφτόμουν ότι οι φίλοι μου διασκέδαζαν, όλοι ζούσαν κανονικά τη ζωή τους και εγώ ήμουν σε ένα νοσοκομείο και πάλευα για την υγεία μου. Ήταν πολύ δύσκολα τότε, αλλά ήταν κοντά μου οι φίλοι μου, η οικογένειά μου, όπως είναι και τώρα και τα κατάφερα μέσα από δύσκολες συνθήκες.

Αυτή τη φορά όμως, δεν το περίμενα καθόλου, γιατί ο καιρός που μας δίνουν για να υποτροπιάσουμε είναι πέντε με έξι χρόνια. Όταν πέρασε αυτό το διάστημα, είπα εντάξει δεν θα επιστρέψει, αλλά ήρθε στα επτά χρόνια. Τώρα ξέρω τις χημειοθεραπείες, ξέρω τι θα αντιμετωπίσω και είμαι συνειδητοποιημένος».

Το πιο δύσκολο κομμάτι όμως, όπως πιστεύει, θα είναι όταν μεταφερθεί στη Γερμανία, γιατί εκεί λόγω της κατάστασης που υπάρχει με τον κορωνοϊό, θα είναι μόνος του.

«Δεν θα έχω τους δικούς μου ανθρώπους δίπλα μου. Εκεί πιστεύω θα μου στοιχίσει ψυχολογικά και είναι κάτι που πρέπει να διαχειριστώ. Αυτό με την ψυχολογία, το κατάλαβα και τώρα που νοσηλευόμουν στο νοσοκομείο Λεμεσού, όπου επίσης δεν δεχόμουν επισκέψεις. Είναι άλλο να βλέπεις κάποιο να σου μιλά και άλλο να τον βλέπεις πίσω από μια κάμερα. Όταν δεν έχεις κάποιο να μιλήσεις, να περάσει η ώρα σου, είναι δύσκολες οι στιγμές». Η διαδικασία για εξεύρεση συμβατού δότη
Ο Ραφαήλ, πριν μεταβεί στη Γερμανία, θα πρέπει να κάνει τρεις κύκλους θεραπειών στην Κύπρο, τη μία εκ των οποίων έχει ήδη ολοκληρώσει. Πλέον, ελπίζει ότι θα βρεθεί συμβατός δότης και το επόμενο διάστημα, θα καταφέρει να ταξιδέψει στη χώρα της Κεντρικής Ευρώπης, ώστε να προχωρήσει σε μεταμόσχευση.

«Το πότε θα πάμε στη Γερμανία, εξαρτάται από το πότε θα βρεθεί ο συμβατός δότης. Αν καταστεί δυνατός ο εντοπισμός συμβατού δότη, τότε θα μας ανάψει το πράσινο φως, για να πάμε μέσα του Φεβράρη. Γι' αυτό όσο πιο γρήγορα βρεθεί, τόσο πιο γρήγορα θα μπορέσω κι εγώ να μεταφερθώ στη Γερμανία, για να γίνει η μεταμόσχευση. Στην περίπτωση που εξαντλήσουμε εντελώς το χρόνο που έχουμε στη διάθεσή μας και δεν βρεθεί συμβατός δότης, είναι ο πατέρας μου κατά 50% συμβατός, αλλά ο γιατρός στη Γερμανία, μας είπε ότι είναι προτιμότερο να είναι ένας δότης που να είναι 100% συμβατός.

Με αφορμή αυτό, κάνω δημόσια έκκληση στον κόσμο να δώσει ένα λεπτό από τη ζωή του και να δώσει δείγμα, γιατί μέσα σε αυτά τα εξήντα δευτερόλεπτα από τη ζωή του, μπορεί να σώσει εμένα ή ένα άλλο παιδί που ψάχνει για συμβατό δότη. Ένα λεπτό από την καθημερινότητα τους αν σπαταλήσουν, μπορούν να γίνουν ήρωες για ένα άλλο άνθρωπο. Πολλοί λένε εντάξει θα πάμε και δεν πάνε ποτέ. Το επαναλαμβάνω συνεχώς, πως είναι μόνο ένα λεπτό από την καθημερινότητα μας».

Οι χώροι και οι ώρες των δειγματοληψιών
Καραϊσκάκειο Ίδρυμα στη Λευκωσία: Από τις 9:00 μέχρι τις 16:00, Δευτέρα με Παρασκευή.

Νέα πτέρυγα του Γενικού Νοσοκομείου Λάρνακας: Από τις 8:30 μέχρι τις 15:00 το απόγευμα τις καθημερινές

Royal Clinic και στην Κλινική Ευαγγελισμός στην Πάφο: Ίδιες ώρες και μέρες

Περίβολο της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου Χαβούζας στη Λεμεσό: Πέμπτη 14:00 με 20:00 το απόγευμα και την Παρασκευή 7:30-14:00.

Η πρόταση γάμου και το μήνυμα στον κόσμο
Στο μεταξύ, ο Ραφαήλ με την έλευση του νέου χρόνου, έκανε πρόταση γάμου στην εκλεκτή της καρδιάς του Σαλώμη, παίρνοντας φυσικά θετική απάντηση. Μια πρόταση, μέσα από την οποία ήθελε να στείλει το μήνυμα πως ότι κι να έχουμε να αντιμετωπίσουμε, δεν σταματά η ζωή μας και πρέπει να συνεχίσουμε.

«Ήταν αυτό που είπα και στη γυναίκα μου, ότι το 2020 ξεκίνησε με ένα κορωνοϊό, οι τελευταίοι δύο μήνες ήταν πολύ δύσκολοι, αφού επέστρεψε η λευχαιμία και τώρα θα αναγκαστούμε να χωριστούμε για κάποιο διάστημα, όμως αφού μπήκαμε στο χορό θα χορέψουμε και θα είμαστε μαζί σε όλα. Η ζωή συνεχίζεται, φθάνει να καταλάβουμε ότι η ζωή είναι το μεγαλύτερο αγαθό. Ήθελα να μας βρει ο χρόνος ευτυχισμένους, για να πάει όλη χρονιά έτσι. Να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες και να βρούμε το δρόμο μας.

Παράλληλα, θέλω να στείλω και ένα μήνυμα στον κόσμο, να ζουν την κάθε τους στιγμή σαν να είναι η τελευταία. Η ζωή είναι το πιο σημαντικό αγαθό που έχουμε πάνω μας. Να λέμε δόξα τω Θεώ που έχουμε την υγεία μας, γιατί δεν ξέρουμε τι θα ξημερώσει την αυριανή μέρα. Ούτε αν είσαι 5 χρονών, ούτε αν είσαι 20, ούτε αν είσαι 40 χρονών. Σήμερα περνώ εγώ μια περιπέτεια, αύριο μπορεί να είσαι εσύ, μεθαύριο μπορεί να είναι ο άλλος».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

• «Όταν ήμουν 15 ετών έπεσα σε κώμα, όταν επανήλθα καθηλώθηκα σε τροχοκάθισμα»
• «Οι πρώτες λέξεις που ψέλλισε ήταν, αγαπώ σε… Την ακούαμε από τον ασύρματο»
• «Καίγομαι από καπνιστήρι και λέω πόσο μαρτύρησε το παιδί μου μέχρι να ξεψυχήσει»
• «Tην αγκάλιασα, ένιωθα ότι το ήθελε… Νιώθουμε ανάγκη να είμαστε συγγενείς τους»