Μετά την πρώτη ιστορία του μικρού Άμπτι και της μητέρας του, από την ιστοσελίδα της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ της Κύπρου, δημοσιεύτηκε αυτές τις ημέρες μια δεύτερη ιστορία αιτητών ασύλου που βρίσκονται στην Κύπρο. Αυτή της 33χρονη Celine και του 2χρονου παιδιού της από το Κονγκό.
Η Celine , 33 χρονών, κατάγεται από το Κόνγκο και είναι μητέρα τριών παιδιών. Απόφοιτη γυμνασίου και μοδίστρα, αναγκάστηκε πριν από 8 χρόνια να εγκαταλείψει την πατρίδα της, τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κόνγκο, μια χώρα που η σύγχρονη ιστορία της σημαδεύτηκε από ένα μακροχρόνιο εμφύλιο πόλεμο και η επικράτηση στη συνέχεια της πολιτικής αστάθειας και σωρείας παραβιάσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Ζει σήμερα στη Λευκωσία με το δίχρονο γιο της μαζί με δύο άλλες μητέρες και τα παιδιά τους. Τα άλλα δύο της παιδιά, ηλικίας μέχρι 10 χρονών, βρίσκονται στην επιμέλεια στενών συγγενικών της προσώπων στο Κόνγκο, αφού η ίδια δεν είναι σε θέση να τα στηρίξει.
Η Celine έκανε αίτηση ασύλου το 2009 και έκτοτε περιμένει την απόφαση στην αίτηση ασύλου της. Εξαρτάται πλήρως από το σύστημα κοινωνικής πρόνοιας για να επιβιώσει, ενώ η παρατεταμένη διαδικασία ασύλου παρατείνει και την ανησυχία της για ένα αβέβαιο μέλλον όπου τίποτα δεν μπορεί να προγραμματίσει, ούτε για την ίδια ούτε για τα παιδιά της. "Αν τουλάχιστον είχα μια ραπτομηχανή και να είχα το δικαίωμα να εργαστώ, θα ήμουν τόσο χαρούμενη," λέει. "Θα ήθελα να ζω και με τα τρία μου παιδιά, να εργάζομαι και να υποστηρίζω την οικογένειά μου".
Ο δίχρονος γιος της γεννήθηκε πρόωρα και χρειάστηκε ειδική φροντίδα για πολλούς μήνες μετά τη γέννησή του. "Έχει ακόμα ευαίσθητους πνεύμονες και δεν μπορούμε να βγαίνουμε έξω όταν έχει κρύο. Πρέπει να είμαι πολύ προσεκτική, " λέει η Celine. Ενώ μια ραπτομηχανή θα μπορούσε να την κρατά απασχολημένη, αναλώνει το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου της στο σπίτι και στην αδράνεια.
Τα κουπόνια δεν φτάνουν. "Δεν μπορώ να αγοράσω τα βασικά πράγματα που χρειάζομαι για το γιο μου. Από τα EUR95 που λαμβάνω σε μετρητά κάθε μήνα, τα EUR80 συμπληρώνουν το ενοίκιο και τους λογαριασμούς, καθώς το επίδομα ενοικίου των EUR100 δεν αρκεί. Στο τέλος δεν απομένει τίποτα. Ακόμη και με το παιδικό συμπλήρωμα (25 Ευρώ), δεν μπορώ να καλύψω τις ανάγκες του παιδιού μου και στηριζόμαστε σε δωρεές από φιλανθρωπικούς οργανισμούς που δεν είναι πάντα διαθέσιμες,» αναφέρει χαρακτηριστικά η Celine. Η εύθραυστη κατάσταση υγείας του γιου της απαιτεί να επισκέπτεται τακτικά τον γιατρό, αλλά αυτό δεν είναι πάντοτε δυνατό, καθώς πρέπει να πληρώνει 3-6 ευρώ σε κάθε επίσκεψη, ποσό που συνήθως δεν μπορεί να καλύψει.
Η μετακίνηση αποτελεί μια επιπλέον πρόκληση με τα πόδια ν’αποτελούν το μόνο προσιτό μεταφορικό μέσο για την Celine και τον γιο της, καθώς τα λεφτά δεν αρκούν ούτε για εισητήριο του λεωφορείου. Για την Celine, το να επισκεφτεί το επαρχιακό γραφείο κοινωνικής πρόνοιας για να ρωτήσει αν είναι έτοιμα τα κουπόνια της, για παράδειγμα όταν υπάρχουν καθυστερήσεις, σημαίνει περπάτημα με το γιο της από το κέντρο της πόλης όπου διαμένει στο Καϊμακλί και πίσω.
Η παρατεταμένη αγωνία από τα πολλά χρόνια αναμονής κι αβεβαιότητας έπληξαν την υγεία της νεαρής μητέρας που υποφέρει από υψηλή πίεση και παλεύει την κατάθλιψη. Μοναδική παρηγοριά για την Celine η παρέα με τις συγκάτοικές της και βεβαίως τα όνειρά της. «Ονειρεύομαι το γιο μου να μεγαλώνει και να γίνει γιατρός μια μέρα», λέει η Celine. "Γιατρός με ειδίκευση για πρόωρα βρέφη, όπως ακριβώς γεννήθηκε κι ο ίδιος."
* Το όνομα άλλαξε για σκοπούς προστασίας
