O Economist έντυσε «Τσόρτσιλ» τον Στάρμερ-«Έχει βρει σκοπό στο εξωτερικό, τον χρειάζεται και στο σπίτι του»

Με χιούμορ, εγκώμια και έναν προβληματισμό σχολιάζει ο Economist την παρουσία του Βρετανού πρωθυπουργού, Κιρ Στάρμερ, στο διεθνές στερέωμα.

Με ένα ευφάνταστο σκίτσο, όπου ο Στάρμερ εμφανίζεται ντυμένος με την χαρακτηριστική ενδυμασία του ιστορικού ηγέτη της Βρετανίας κατά την διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, το βρετανικό μέσο ενημέρωσης επικροτεί αυτό που χαρακτηρίζει ως πετυχημένη πορεία μέχρι τώρα, του Βρετανού πρωθυπουργού στον τομέα της Εξωτερικής πολιτικής.

Οι διπλωματικοί ελιγμοί του Στάρμερ

Όπως σημειώνει χαρακτηριστικά, στην Ουάσινγκτον ο Στάρμερ απομάκρυνε τη Βρετανία από το στόχαστρο της δασμολογικής επίθεσης του Ντόναλντ Τραμπ, γοητεύοντας τον πρόεδρο με μια επιστολή του βασιλιά Καρόλου. Στο Λονδίνο προσπάθησε να συσπειρώσει τους Ευρωπαίους συναδέλφους του γύρω από ένα σχέδιο για την ειρήνη στην Ουκρανία. Προσπαθώντας να μεσολαβήσει στην τοξική σχέση μεταξύ του Ουκρανού προέδρου Βολοντίμιρ Ζελένσκι και του Τραμπ, η ακαμψία του Στάρμερ που υπήρξε βάρος στο εσωτερικό της χώρας του είναι ξαφνικά πλεονέκτημα για τις εξωτερικές υποθέσεις.

Ωστόσο τονίζει ότι το σχέδιο του Στάρμερ μπορεί κάλλιστα να καταρρεύσει. Ο Τραμπ ανέστειλε τις αποστολές όπλων στην Ουκρανία και παραμέρισε τις προτάσεις ότι η Αμερική θα μπορούσε να παράσχει το στρατιωτικό «στήριγμα» που ο Βρετανός ηγέτης λέει ότι είναι απαραίτητο για μια αγγλογαλλική ειρηνευτική δύναμη.

Παρ' όλα αυτά, μέσα σε λίγες ημέρες ο Στάρμερ σκιαγράφησε έναν νέο ρόλο για τη Βρετανία στον κόσμο. Πρέπει τώρα να αντιμετωπίσει μια Αμερική που παραμένει απαραίτητη, αλλά που έχει γίνει αναξιόπιστη -κάτι που ο Βρετανός πρωθυπουργός σοφά αρνείται να πει δημοσίως, υπογραμμίζει ο Economist.

Περιθωριοποιημένη μετά το Brexit, η Βρετανία αναδεικνύεται σε ηγέτη στο έργο της Ευρώπης να επωμιστεί την άμυνά της. Αυτό θα πρέπει επίσης να μεταμορφώσει την εσωτερική ατζέντα της κυβέρνησής του, διότι απαιτεί ένα άλμα στις αμυντικές δαπάνες σε επίπεδα που είχαν παρατηρηθεί για τελευταία φορά πίσω στη δεκαετία του 1980.

Ο κίνδυνος είναι ότι προσπαθεί να προστατεύσει τους ψηφοφόρους, να διατηρήσει δηλαδή την δημοσκοπική του απήχηση στο εσωτερικό από τις δύσκολες επιλογές που απορρέουν από τη ζωή σε έναν κόσμο στον οποίο η Αμερική δεν θα χρηματοδοτεί πλέον την ευρωπαϊκή άμυνα και η Βρετανία θα μπορούσε να κληθεί να βάλει το χέρι στην τσέπη.

Είναι χαρακτηριστική σε ένα σημείο του δημοσιεύματος η αναφορά στον Γουίνστον Τσόρτσιλ. Ο βρετανικός λαός, έλεγε ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, έχει μοναδική όρεξη για κακές ειδήσεις, και όσο χειρότερα τόσο το καλύτερο. Η αλήθεια που πρέπει να μεταδώσει ο Στάρμερ είναι ότι η Βρετανία δεν μπορεί να πληρώσει για τον επανεξοπλισμό περικόπτοντας τους προϋπολογισμούς των υπουργείων χωρίς να το καταλάβουν οι ψηφοφόροι. Ο πρώτος υποψήφιος για περικοπές θα πρέπει να είναι κοινωνική πρόνοια. Οι Εργατικοί έχουν υποσχεθεί μεταρρύθμιση, αλλά δεν έχουν ακόμη πει τι σκοπεύουν να κάνουν. Η κυβέρνηση χρειάζεται επίσης έναν νέο ρεαλισμό όσον αφορά τη φορολογία.

Οι εξοπλισμοί και το παράδειγμα του Τσόρτσιλ

Πάνω απ' όλα, για να τεθεί η άμυνα σε ασφαλή βάση, απαιτείται ριζοσπαστισμός στην αντιμετώπιση της χρόνιας έλλειψης οικονομικής ανάπτυξης της Βρετανίας, σημειώνεται χαρακτηριστικά. Η κυβέρνηση μιλάει για τις προοπτικές των θέσεων εργασίας για τους εργάτες που θα φέρει ο στρατιωτικός επανεξοπλισμός. Είναι μια ωραία πολιτική, αλλά οι θέσεις εργασίας αυτές θα είναι σχετικά λίγες σε αριθμό, και η δημιουργία τους θα συμπιέσει την υπόλοιπη οικονομία μέσω υψηλότερων φόρων ή λιγότερων κρατικών δαπανών αλλού.

Στην αναζήτηση εξοικονομήσεων, η κυβέρνηση θα πρέπει να αντισταθεί στις περικοπές των προϋπολογισμών για τις υποδομές, οι οποίες είναι εύκολο να επιβληθούν, αλλά θα καταπνίξουν τη μακροπρόθεσμη ανάπτυξη. Οι Εργατικοί θα πρέπει επίσης να αναστείλουν ή να καταργήσουν τους νέους, μη φιλικούς προς τις επιχειρήσεις νόμους για την απασχόληση.

Καταλήγοντας, το να καταστήσει τη Βρετανία ετοιμοπόλεμη δεν θα είναι δημοφιλές έργο και είναι γεμάτο πολιτικούς κινδύνους. Ο Τσώρτσιλ είναι ένα καλό παράδειγμα του πώς οι ψηφοφόροι μπορούν να τιμωρήσουν ακόμη και τον μεγαλύτερο ήρωα της εξωτερικής πολιτικής τους. Το 1945, παρά τον θρίαμβό στο πεδίο της μάχης, έχασε τις εκλογές. Επανεξελέγη πρωθυπουργός το 1951 και παραιτήθηκε το 1955.

Πηγή: iefimerida.gr