«Είχα καρκίνο στο παχύ έντερο. Είχα έντονη απώλεια βάρους και εναλλαγές στην τουαλέτα. Επίσης είχε κοπεί η περίοδός μου, αλλά μέσα μου ένιωθα ότι κάτι δεν πάει καλά. Θα μπορούσε να κοπεί το έντερο, ήμουν στο δεύτερο στάδιο. Δεν πρόλαβε να κάνει μετάσταση. Όσο κακό και να είναι, έχεις και μία τύχη. Διαγνώστηκα μία εβδομάδα πριν το χειρουργείο»
ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ: Όλα τα νέα των celebrities με ένα κλικ στο #CelebrityNewsCyprus
Η Εβελίνα Σκίτσκο, το μοντέλο με καταγωγή από τη Μολδαβία, μεγαλωμένη στην Κύπρο, η οποία έγινε ευρύτερα γνωστή ως φιναλίστ στο ριάλιτι μόδας #GNTM, πρόσφατα, συγκλόνισε το κοινό αποκαλύπτοντας τη μάχη που έδωσε και κέρδισε εναντίον του καρκίνου του παχέος εντέρου.
Η Εβελίνα Σκίτσκο μίλησε στην εκπομπή #Buongiorno με τη Φαίη Σκορδά, αποκαλύπτοντας στιγμές από τα παιδικά της χρόνια, την καριέρα της στο μόντελινγκ αλλά και τη δύσκολη εμπειρία της με την ασθένεια.
Η Εβελίνα Σκίτσκο μιλάει για την πορεία της στο μόντελινγκ, την προσωπική της ζωή, την κόρη της Αριάνα και την πρόσφατη περιπέτειά της με τον καρκίνο στο παχύ έντερο.
Η ίδια περιέγραψε τη μετακόμιση από τη Μολδαβία στην Κύπρο σε ηλικία πέντε ετών, με τη μητέρα της, καθώς ο πατέρας της είναι Γερμανός. Παρά το διαζύγιο των γονιών της, η Εβελίνα μεγάλωσε μέσα σε αγάπη και ασφάλεια.
Γεννήθηκα στη Μολδαβία και μετακομίσαμε όταν ήμουν πέντε στην Κύπρο με τη μαμά μου. Ο μπαμπάς μου είναι Γερμανός, η μαμά μου Μολδαβή. Δεν είχαμε ρίζες από Κύπρο.
Η είσοδός της στον χώρο του μόντελινγκ ήταν σχεδόν τυχαία. Η μητέρα της στάθηκε πάντα στο πλευρό της, υποστηρίζοντας κάθε επαγγελματικό βήμα.
Ξεκίνησα στα 13 το μόντελινγκ, με βρήκαν στο δρόμο δύο σχεδιαστές και μου πρότειναν να κάνω μια φωτογράφιση. Εγώ είπα “γιατί όχι”
Η μεγαλύτερη χαρά της ζωής της είναι η κόρη της, Αριάνα, η οποία σήμερα είναι 8 ετών. Η μητρότητα αποτέλεσε πηγή δύναμης και έμπνευσης, ειδικά κατά τη διάρκεια της μάχης με τον καρκίνο.
Στα 19-20 έγινα μαμά. Σίγουρα ήταν λίγο δύσκολο στην αρχή, αλλά όχι τόσο όσο το κάνουν να φαίνεται.
Η Εβελίνα Σκίτσκο μίλησε για πρώτη φορά με λεπτομέρεια για την ασθένειά της, τα συμπτώματα που αρχικά αγνόησε και το κρίσιμο τηλεφώνημα που άλλαξε τα πάντα:
Η φωτογραφία που ανέβασα είναι από τη μέρα του χειρουργείου για την αφαίρεση όγκου… Το χειρουργείο έγινε στις 4 Απριλίου… είχα διαγνωστεί περίπου μία εβδομάδα πριν το χειρουργείο. Ήμουν πολύ τυχερή επειδή είχα μία πολύ καλή ομάδα γιατρών που έπραξε πάρα πολύ γρήγορα στην περίπτωσή μου, δεν το περιμένανε κιόλας για την ηλικία μου… Δεν ήταν στο στήθος, ήταν στο παχύ έντερο…
Είχα συμπτώματα έντονα, τα οποία τα αγνοούσα για πολύ καιρό, η αλήθεια είναι. Όπως τις εναλλαγές στην τουαλέτα, από δυσκιλιότητα σε ευκιλιότητα, αλλά πολύ έντονα. Είχα πολύ έντονη απώλεια βάρους. Που κάπως δικαιολογούσα ότι είναι λόγω της γυμναστικής, λόγω των ταξιδιών, όλα αυτά, αλλά τελικά δεν ήταν. Ήταν συμπτώματα και σοβαρά συμπτώματα. Όπως επίσης και το ότι είχε κοπεί η περίοδός μου.
Που κι αυτό μου το δικαιολογούσαν ότι μπορεί να είναι λόγω του ότι είχα χάσει κάποια κιλά, λόγω των ταξιδιών, της αστάθιας αυτής γενικότερα. Εγώ μέσα μου όμως γνώριζα καλά ότι δεν είναι λόγω αυτού, επειδή. Το ένιωθα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.
Η διάγνωση ήρθε γρήγορα και ακολούθησε άμεση δράση.
Πήγα σε γαστρολόγο. Κατάλαβα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά επειδή είχα τις εναλλαγές στην τουαλέτα, και κατάλαβα ότι θα ναι εντερικό το πρόβλημα. Ε, οπότε πήγα σε γιατρό, με έβαλε να κάνω εξετάσεις και στις αναλύσεις που κάναμε, είδαμε ότι κάπου από κάπου χάνω αίμα. και μου είπε ότι θα ήταν καλό να κάνουμε μία κωλονοσκόπηση για να αποκλείσουμε κάποια ενδεχόμενα.
Και το βρήκαν εκεί. Έπρεπε να γίνει άμεσα το χειρουργείο. Έγινε φυσικά βιοψία, αλλά θεωρώ πως οι γιατροί λίγο πολύ καταλαβαίνουν όταν βλέπουν κάτι αν είναι κακοήθεια ή καλοήθεια. Οπότε πριν προλάβω να ανοίξω τα μάτια, μου είχα ήδη επικοινωνήσει με τον χειρουργό μου. Το σώμα μας μας δίνει σημάδια. Το θέμα είναι να τα δούμε και να δράσουμε. Εμένα πέρασε ένας χρόνος για να αποφασίσω να πάω στον γιατρό.
Φόβο δεν είχα, επειδή να σου πω την αλήθεια, πάντα φοβόμαστε για τους άλλους. Μην πάθει η μαμά μου, η αδερφή μου, οι φίλοι μου κάτι. Δε σκεφτόμαστε ότι μπορεί να πάθουμε εμείς κάτι. Οπότε, δεν το περίμενα. Όταν μου το ανακοίνωσαν νομίζω δεν πρόλαβα πολύ να συνειδητοποιήσω τι γινότανε, επειδή όλα έδρασαν τόσο γρήγορα που που ήτανε καλό προς εμένα. Η ψυχολογία νομίζω σε αυτό είναι το παν. Οπότε το ότι είχα μια πολύ καλή ομάδα γιατρούς που εμπιστευόμουνα κιόλας. Δηλαδή δε μου είπαν ότι όλα θα πάνε καλά και εγώ τους πίστεψα. Μου είχαν πει ότι έχω τη χειρότερη περίπτωση, αλλά με τις καλύτερες προϋποθέσεις.
Μετά το χειρουργείο χρειάστηκε να υποβληθεί και σε χημειοθεραπείες λόγω μικροκυττάρων στους λεμφαδένες. Η ψυχολογία της υπήρξε καθοριστική, όπως ανέφερε.
Ημουν και παράλληλα πολύ τυχερή. Επειδή στο σημείο που ήτανε μπορούσε να αφαιρεθεί, να κοπεί το έντερο κανονικά και να το ξαναενώσουνε. Ε, ήμουνα δεύτερο στάδιο. Δεν πρόλαβε να κάνει μετάσταση. Που σίγουρα όλα αυτά τα βλέπεις και λες ότι όσο κακό και να είναι αυτό που σου λένε ότι έχεις, ξέρεις ότι κατά κάποιο τρόπο έχεις και μία τύχη.
Στην συνέχεια, όταν έκανα το χειρουργείο, είχανε πάρει και λίγους λεμφαδένες για να δουν αν είχαν επηρεαστεί. Και βρήκανε κάποια μικροκύτταρα εκεί, οπότε έπρεπε να συνεχίσει μία χημειοθεραπεία 8 μήνες. Την έκανα κι αυτή. Αυτό μπορώ να πω ότι το ένιωσα λίγο περισσότερο. Γιατί δεν ήταν ένα χειρουργείο που κοιμάσαι, ξυπνάς και είναι όλα καλά. Εκεί το νιώθεις. Δηλαδή 8 μήνες το νιώθεις
Με ευαισθησία εξήγησε την κατάστασή της στην κόρη της με τρόπο που θα μπορούσε να κατανοήσει:
Η κόρη μου το ξέρει, αλλά με έναν κάπως πιο παραμυθένιο τρόπο. Ξέρει ότι η μαμά είχε ένα μικροβιάκι, το οποίο έκανε ένα χειρουργείο και το αφαίρεσε. και ότι μετά αυτό το μικροβιάκι έχει αφήσει κάποια υπολείμματα και πρέπει να κάνω μία θεραπεία για να πεθάνουν. Αυτό. Όταν μεγαλώσει θα καταλάβει όμως.
Τα παιδιά γενικά καταλαβαίνουν. Καταλαβαίνουν και νιώθουν τα πάντα και εφόσον είχε μάθει με τη μαμά της να να είμαι πιο δραστήρια, να κινούμαι συνέχεια, το ένα, το άλλο. Το να με βλέπει ξαφνικά ξαπλωμένη λίγο περισσότερο, κάπως με ρωτούσε ή κάποιες μέρες που ζαλιζόμουνα λίγο, το καταλάβαινε. Τώρα είναι όλα καλά
Η εμπειρία αυτή την έκανε να εκτιμήσει ακόμη περισσότερο τους ανθρώπους που βρίσκονται δίπλα της.
Είμαι τυχερή για τα άτομα που έχω δίπλα μου. Πλέον βλέπω διαφορετικά τα πράγματα και ξέρω ότι θα αλλάξει κι άλλο. Έκανα ξεσκαρτάρισμα μεγάλο. Καταλαβαίνεις ποιοι πραγματικά είναι δίπλα σου
