Τον Ιούνιο του 2024, ο Γενικός Εισαγγελέας, Γιώργος Σαββίδης, πολύ ορθά, είχε αναφέρει πως «σε ένα Κράτος Δικαίου, η Δικαιοσύνη δεν απονέμεται ούτε με όρους λαϊκισμού ούτε με βάση επιθυμίες τρίτων». Πρακτικά αυτό συνεπάγεται με το ότι η Δικαιοσύνη και κατ΄ επέκταση οι θεσμοί που την απαρτίζουν, θα πρέπει να λειτουργούν ανεξάρτητα, αντικειμενικά και αυστηρά βάσει του νόμου, μακριά από οποιεσδήποτε πιέσεις, συμφέροντα και κίνητρα.
Η τότε τοποθέτηση του Γιώργου Σαββίδη, ήταν και η απάντηση σε όσους πολλές φορές επέκριναν την Νομική Υπηρεσία για τις αποφάσεις της, που κατά κύριο λόγο είχαν να κάνουν με υποθέσεις που δεν οδήγησε ενώπιον της Δικαιοσύνης. Ωστόσο, το ίδιο ισχύει και στην αντίθετη περίπτωση. Ότι δηλαδή οι αποφάσεις της Νομικής Υπηρεσίας για τις υποθέσεις που οδηγεί ενώπιον Δικαστηρίων, θα πρέπει να λαμβάνονται με τα ίδια δεδομένα, μακριά από οποιαδήποτε άλλα κίνητρα, σε διαφορετική περίπτωση, πέραν του ότι εργαλειοποιείται η Δικαιοσύνη, χρησιμοποιείται ένας από τους κορυφαίους θεσμούς του κράτους, κάτι που συνεπάγεται με κατάχρηση εξουσίας, προς εξυπηρέτηση άλλων συμφερόντων. Αυτό δημιουργεί μια άκρως επικίνδυνη κατάσταση, που πλήττει ολόκληρο το οικοδόμημα της Δικαιοσύνης, η οποία τα τελευταία χρόνια στην Κύπρο, δέχθηκε πληγές που ακόμη παραμένουν ανοιχτές.
Είναι για αυτό το λόγο που η γυναίκα του Καίσαρα δεν αρκεί να είναι τίμια, πρέπει και να φαίνεται. Ειδικότερα όταν ληφθεί υπόψη πως στο μικρό νησί που ζούμε, αργά ή γρήγορα, το παρασκήνιο μπορεί να έρθει στο προσκήνιο, τα κοινά μυστικά να πάψουν να είναι μυστικά και τότε οι συνέπειες ενδέχεται να είναι αλυσιδωτές και ασυμμάζευτες.
Σε μια Δημοκρατία, η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, δεν αμφισβητείται μόνο όταν υπάρχει άμεση πολιτική ή διοικητική παρέμβαση. Πολλές φορές, οι πιο αποτελεσματικοί αλλά κατ΄ επέκταση και επικίνδυνοι τρόποι επηρεασμού της Δικαιοσύνης, είναι έμμεσοι, διακριτικοί αλλά και παρασκηνιακοί. Ανάμεσα σε αυτούς, η συστηματική χρήση διαρροών προς τα ΜΜΕ και η διοχέτευση κατ' επιλογή πληροφοριών από πηγές που συνήθως ενεργούν με το ίδιο modus operandi, αποτελούν πρακτικές που αφενός σκοπό έχουν να διαμορφώσουν κλίμα, καθοδηγώντας την κοινή γνώμη και έμμεσα τα Δικαστήρια, αφετέρου διαβρώνουν σιωπηρά τον πυρήνα της θεσμικής λειτουργίας. Αυτό προκύπτει και από το γεγονός όπου πολλές φορές ενώ ζητείται ενημέρωση για πολύκροτες υποθέσεις που εκκρεμούν εδώ και χρόνια, η στρόφιγγα της πληροφόρησης κλείνει, ενώ σε άλλες περιπτώσεις, η διοχέτευση πληροφοριών κινείται με ιλιγγιώδη ταχύτητα.
Η γενικότερη έλλειψη θεσμικής πειθαρχίας, η συσκότιση σε πολύκροτες υποθέσεις και η «διαφώτιση» σε άλλες, αναμφίβολα δεν ξεδιαλύνουν τις σκιές, αντιθέτως τις πυκνώνει. Και αυτό διότι, αποδίδονται κίνητρα, ειδικότερα όταν οι αποφάσεις σε γενικές γραμμές είναι αντιφατικές. Από την άλλη, όταν επιχειρείται από τους ίδιους τους θεσμούς, που εμφανίζονται ενάντια στα λαϊκά δικαστήρια, να κριθεί μια υπόθεση δημόσια, πριν οδηγηθεί στο Δικαστήριο, τότε, πέραν του ότι αποτελεί έμμεση παρέμβαση στην απονομή της Δικαιοσύνης, η δημοκρατία κινδυνεύει όχι από κατάρρευση, αλλά από σιωπηλή διάβρωση.
Η κοινωνική πίεση αυξάνεται, τα ΜΜΕ - με καθοδήγηση μέσω διοχέτευσης πληροφοριών -αναπαράγουν εντυπώσεις, προσπαθώντας στην ουσία να αναγκάσουν έμμεσα την Δικαιοσύνη να λειτουργήσει υπό το βάρος ενός δημόσιου αφηγήματος που έχει ήδη επιβληθεί. Έτσι, οι διαρροές, δεν είναι απλώς μια μορφή πληροφόρησης, αλλά εργαλείο προετοιμασίας ή ακόμη και χειραγώγηση της κοινής γνώμης, ώστε να δημιουργηθούν οι συνθήκες πίεσης και προς τα Δικαστήρια.
Εντούτοις, σε ουκ ολίγες περιπτώσεις, το αφήγημα των διαρροών είναι εκ διαμέτρου αντίθετο με τα στοιχεία που παρουσιάζονται σε δικαστικές διαδικασίες, οι οποίες όμως παραμένουν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, με την κοινή γνώμη στην ουσία να «χάνεται» στην πορεία του χρόνου. Αποτέλεσμα, μέσω διαρροών και πάλι, όταν μια υπόθεση ανατρέπεται από το αρχικό αφήγημα, οι θεσμοί να επικαλούνται άλλοθι, τα οποία δεν μπορούν να ελέγξουν τα Δικαστήρια στο παρασκήνιο, απορροφώντας τους κραδασμούς όταν η απόφαση τους δεν συμβαδίζει με το κλίμα ή το πολιτικό momentum.
Η Δικαιοσύνη αποτελεί τον βασικότερο πυρήνα του κράτους δικαίου και δεν μπορεί να χρησιμοποιείται για σκοπούς ξένους. Οποιαδήποτε προσπάθεια εργαλειοποίησης της Δικαιοσύνης, με οποιονδήποτε τρόπο, μέσο και λόγο, τότε ολόκληρο το οικοδόμημα της εμπιστοσύνης καταρρέει και συνιστά σοβαρή απειλή, τόσο για τους θεσμούς όσο και για τα δικαιώματα των πολιτών, ενώ υπονομεύει και την ίδια τη νομιμότητα των θεσμών.
Σε μια εποχή όπου η εμπιστοσύνη των πολιτών προς τους θεσμούς είναι υπό αμφισβήτηση, η ενίσχυση της ανεξαρτησίας και της διαφάνειας στη Δικαιοσύνη, δεν είναι πολυτέλεια, αλλά αναγκαιότητα. Αν η Δικαιοσύνη μετατραπεί σε εργαλείο σκοπιμοτήτων, τότε ανοίγει η πόρτα σε ένα σύστημα που λειτουργεί με ψιθύρους αντί με αποδείξεις, με τεχνάσματα αντί με νόμο. Και σε μια τέτοια πραγματικότητα, το τίμημα δεν το πληρώνουν οι θεσμοί αλλά η κοινωνία. Για αυτό, η θωράκιση της Δικαιοσύνης αποτελεί τη μοναδική εγγύηση ότι το κράτος δικαίου δεν θα μετατραπεί σε κράτος εντυπώσεων.
