Παρόλο που δεν είναι πρωτάκουστο Ελληνοκύπριοι να διαπράττουν εγκλήματα στα κατεχόμενα ή εγκληματίες να χρησιμοποιούν το κατεχόμενο μέρος του νησιού μας για να διαφύγουν την σύλληψη, η περίπτωση των πέντε Ελληνοκυπρίων, που ζουν ένα Γολγοθά από τον Ιούλιο, ήταν ξεκάθαρο πως δεν ενέπιπτε σε αυτές. Ούτε συναλλαγές με τον υπόκοσμο στην άλλη πλευρά του οδοφράγματος είχαν, ούτε έκαναν κάτι κακό. Απλώς βρέθηκαν στον λάθος τόπο, την λάθος ώρα∙ την ώρα που οι εγκάθετοι της κατοχής έψαχναν διακαώς κάποιον να «συλλάβουν».
Ο στόχος ήταν ξεκάθαρος, τον είχαν άλλωστε προαναγγείλει. Έψαχναν διακαώς να κάνουν αντίποινα για τις διώξεις των σφετεριστών ε/κ περιουσιών από τις νόμιμες Αρχές ενός υπαρκτού κράτους. Γίνονταν συσκέψεις επί συσκέψεων, δημόσιες δηλώσεις και αντιπαραθέσεις σε υψηλούς τόνους. Το ψευδοκράτος κατηγορείτο ότι έχανε το έλεγχο, ενώ η ανθηρή βιομηχανία που στήθηκε πάνω σε κλεμμένες περιουσίες υπέστη τεράστιο πλήγμα, με αλυσιδωτές επιπτώσεις στην οικονομία. Ο Ερσίν Τατάρ και η ψευδοκυβέρνηση έπρεπε να δείξουν ότι κάνουν κάτι, οτιδήποτε και πως δεν είναι «κράτος» μόνο στη φαντασία τους.
Οι πέντε Ελληνοκύπριοι αποδείχθηκαν ο τέλειος στόχος, διότι δεν είχαν καμία επίγνωση του κινδύνου στον οποίο βρίσκονταν. Είχαν περάσει πολλές φορές στα κατεχόμενα χωρίς να αντιμετωπίσουν οποιαδήποτε προβλήματα και δεν έκαναν τίποτα κακό. Δεν θα μπορούσαν να φανταστούν πως ολόκληρος ο κατοχικός μηχανισμός θα γονάτιζε πάνω τους, θα τους απήγαγε και θα τους είχε για μήνες υπό παράνομη «κράτηση», με «κατηγορίες» ξεκάθαρα γελοίες, οι οποίες ουδέποτε έβγαζαν νόημα.
Η βασικότερη «κατηγορία» εναντίον τους ήταν ότι ένας άνθρωπος που πέρασε δεκάδες φορές το οδόφραγμα, χωρίς κανένα πρόβλημα, κρύφτηκε μέσα στο αυτοκίνητο και δεν έδειξε την ταυτότητά του και οι υπόλοιποι συγκάλυψαν την «παράνομη είσοδο σε στρατιωτική ζώνη». Δεν υπήρχαν ποτέ περιθώρια αμφιβολίας ότι αυτή η «κατηγορία» ήταν κατασκευασμένη και τραβηγμένη από τα μαλλιά. Και, όπως φάνηκε εκ του αποτελέσματος, δεν κατάφεραν καν να την αποδείξουν ενώπιον του «στρατιωτικού δικαστηρίου», που υπάρχει μόνο για να εξυπηρετεί την κατοχή.
Ουσιαστικά, η «αθώωση» των πέντε Ελληνοκυπρίων δείχνει ότι το ψευδοκράτος δεν κατάφερε να κοροϊδέψει ούτε το ψευδοδικαστήριο. Παρά το γεγονός πως συνέβαλε στην παράταση της ταλαιπωρίας ανθρώπων που δεν έκαναν τίποτα κακό, ακόμα και αυτό δεν μπορούσε να αποδεχθεί αυτές τις γελοίες «κατηγορίες». Ή ότι ένα υποτιθέμενο «κράτος» θα έκανε τόσο πλημμελή διερεύνηση και θα αποδείκνυε τόσο πανηγυρικά ότι είναι ένα… παναήρι.
Το «δικαστήριο» έκρινε ότι δεν υπήρχε κανένα λογικό κίνητρο για τον πρώτο κατηγορούμενο να περάσει κρυφά από το οδόφραγμα των Στροβιλιών, καθώς ούτε του είχε απαγορευτεί η είσοδος ούτε εκκρεμούσε εναντίον του κάποιο «ένταλμα». Αντιθέτως, «τα αρχεία κατέδειξαν εκατοντάδες νόμιμες διελεύσεις τόσο του ιδίου όσο και των συγκατηγορουμένων του στο παρελθόν». Ταυτόχρονα, αναφέρθηκε στις ελλείψεις στην έρευνα, όπως ο έλεγχος δακτυλικών αποτυπωμάτων στην ταυτότητα τους ενός Ε/κ ο οποίος «κατηγορείτο» ότι πέρασε κρυφά στα κατεχόμενα από το οδόφραγμα, ένα στοιχείο που η υπεράσπιση θεωρούσε κρίσιμο. Επιβεβαιώθηκε επίσης ότι οι κάμερες στο σημείο διέλευσης ήταν εκτός λειτουργίας, ενισχύοντας την αμφιβολία, ενώ απορρίφθηκε ως αβάσιμος ο ισχυρισμός ότι ο κατηγορούμενος εισήλθε για συλλογή πληροφοριών.
Αυτό που σίγουρα αποδείχθηκε ενώπιον «ψευδοδικαστηρίου» (τόσο του «στρατιωτικού», όσο και του «αστικού» όπου εξακολουθούν να «δικάζονται» δύο από τους Ε/κ για… παραβίαση προσωπικών δεδομένων), ήταν πως πίσω από την υπόθεση βρίσκονταν πρόσωπα με συμφέροντα στη βιομηχανία σφετερισμού, που προσπαθούσαν να χρησιμοποιήσουν αυτούς τους ανθρώπους ως το «get out of jail card» τους, ενώ αρκετοί από τους «μάρτυρες» είχαν δεχθεί… παραινέσεις από τις κατοχικές αρχές να κάνουν καταγγελίες ή να δώσουν «μαρτυρία» εναντίον τους και μάλιστα, σε ορισμένες περιπτώσεις, κατόπιν παραπλανητικών πληροφοριών. Ενδεικτική ήταν η περίπτωση της γυναίκας που είχε καταγγείλει αρχικά την παρουσία τους, η οποία, όταν αντιλήφθηκε πως επρόκειτο για πρόσφυγες που επισκέφθηκαν την περιουσία τους, δήλωσε ότι δεν είχε τέτοιο παράπονο, διότι δεν επρόκειτο για κλέφτες ή οποιαδήποτε άλλο επικίνδυνο.
Δυστυχώς οι δύο από τους πέντε συμπολίτες μας έχουν να αντιμετωπίσουν και το άλλο σκέλος της παράνοιας στο «αστικό δικαστήριο» μέχρι να τελειώσει η περιπέτειά τους. Και δυστυχώς δεν περίμενε κανένας κάτι καλύτερο από την παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων από ένα παράνομο, κατοχικό μόρφωμα που παραβιάζει ανθρώπινα δικαιώματα εδώ και πέντε δεκαετίες. Προσπάθησε να βγει κερδισμένο, προσπάθησε στις πλάτες αθώων προσφύγων να πείσει πως «περπατούν» τα χαρτιά και οι «νόμοι» και οι «δομές» του, όπως συμβαίνει με το νόμιμο, υπαρκτό κράτος. Και τελικά άδειασε τον εαυτό του, ενώ στις ελεύθερες περιοχές, οι πραγματικοί σφετεριστές, που διέπραξαν πραγματικά εγκλήματα, κατηγορούνται σε πραγματικές δίκες, από ένα πραγματικό κράτος και τους επιβάλλονται πραγματικές ποινές.
Τα τεχνάσματα των κατεχομένων έχουν εκπυρσοκροτήσει. Οι παράνομοί τους παραμένουν παράνομοι και το ψευδοκράτος τους παραμένει ψευδοκράτος. Χρειάζεται, όμως, μεγάλη προσοχή, σε περίπτωση που αναζητήσουν τα επόμενα «θύματα».
