Άλλες έξι χώρες, ανάμεσά τους και η Γαλλία, αναγνώρισαν την Παλαιστίνη ως κράτος στη διεθνή σύνοδο που πραγματοποιήθηκε στη Νέα Υόρκη τη Δευτέρα πριν από την ετήσια γενική συνέλευση του ΟΗΕ που ξεκινά σήμερα. Ο Νετανιάχου θα δυσκολευτεί να προχωρήσει σε αντίποινα κατά των χωρών που αναγνώρισαν την Παλαιστίνη
Εκτός από τη Γαλλία, που συμπροέδρευε με τη Σαουδική Αραβία της συνόδου για τη λύση των δύο κρατών, παλαιστινιακό κράτος αναγνώρισαν και οι Ανδόρα, Βέλγιο, Λουξεμβούργο, Μάλτα και Μονακό. Στη σύνοδο στη Νέα Υόρκη συμμετείχαν και Ηνωμένο Βασίλειο, Αυστραλία, Καναδάς και Πορτογαλία που είχαν κάνει το ίδιο την προηγούμενη ημέρα, την Κυριακή.
Οργή Νετανιάχου – Τι περιθώρια αντίδρασης έχει;
Ο Guardian, σε ανάλυσή του, εξετάζει πόσο έχει στριμωχτεί ο Μπενιαμίν Νετανιάχου από το κύμα αναγνωρίσεων της Παλαιστίνης από παραδοσιακούς συμμάχους του Ισραήλ και αν έχουν μεγάλη αξία οι απειλές που έχει εκτοξεύσει.
Οι επιλογές του, σημειώνει το βρετανικό μέσο, είναι ίσως πιο περιορισμένες από ό,τι θα ήθελε να πιστεύουν οι υποστηρικτές του.
Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός έχει απειλήσει επανειλημμένα με την προσάρτηση των κατεχόμενων παλαιστινιακών εδαφών και με διμερείς ενέργειες εναντίον των χωρών που προσχώρησαν στο στρατόπεδο όσων αναγνώρισαν την Παλαιστίνη ως κράτος.
Ωστόσο, η επίσημη διεκδίκηση μέρους ή του συνόλου της Δυτικής Όχθης θα έθετε σε κίνδυνο τις Συμφωνίες του Αβραάμ που ομαλοποίησε τις σχέσεις με περιφερειακές δυνάμεις στη Μέση Ανατολή, συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων.
Ο Guardian γράφει ότι η συμφωνία αυτή ήταν ίσως το πιο σημαντικό επίτευγμα εξωτερικής πολιτικής της πρώτης προεδρίας του Ντόναλντ Τραμπ, το οποίο επισημαίνεται στις υποψηφιότητες για το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης που ο ίδιος επιδιώκει ανοιχτά, και ένα από τα σημαντικότερα επιτεύγματα του Νετανιάχου.
Τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα έχουν ήδη δηλώσει ότι η προσάρτηση αποτελεί «κόκκινη γραμμή», και η κατάρρευση της συμφωνίας, με τα ΗΑΕ να είναι ένας από τους σημαντικότερους εταίρους της, θα ενείχε υψηλό κίνδυνο αποξένωσης του σημαντικότερου υποστηρικτή του Νετανιάχου.
Δύσκολο δίλημμα για το Ισραήλ
Το Ισραήλ επέλεξε μια διμερή αντίδραση στην Ιρλανδία, τη Νορβηγία και την Ισπανία όταν αναγνώρισαν το παλαιστινιακό κράτος πέρσι, συμπεριλαμβανομένης της απόσυρσης των πρέσβεων του.
Το να κάνει το ίδιο πράγμα τώρα, όταν τόσο πολλοί σημαντικοί σύμμαχοι έχουν ακολουθήσει το παράδειγμά τους, θα ήταν πολύ πιο περίπλοκο – και θα μπορούσε να βλάψει το Ισραήλ πολύ περισσότερο από τους στόχους του, δήλωσαν πρώην Ισραηλινοί διπλωμάτες.
Αυτό θα επιτάχυνε την πορεία του Ισραήλ προς την απομόνωση και τη μετατροπή του σε καθεστώς «υπέρ-Σπάρτης» («super-Sparta»), το οποίο ο Νετανιάχου εξυμνούσε την περασμένη εβδομάδα, αλλά στη συνέχεια έκανε πίσω μετά τη δημόσια κατακραυγή και τις οικονομικές προειδοποιήσεις που του απηύθυναν επιχειρηματίες.
Ο Αλόν Λιέλ, πρώην διπλωμάτης που υπηρέτησε ως πρέσβης του Ισραήλ στη Νότια Αφρική, δήλωσε: «Νομίζω ότι είναι ένα τόσο δύσκολο δίλημμα που ο Νετανιάχου αποφάσισε να το αναβάλει. Δεν υπάρχει περίπτωση το Ισραήλ να μην αντιδράσει, και δεν υπάρχει περίπτωση το Ισραήλ να αντιδράσει με έξυπνο τρόπο. Το υπουργικό συμβούλιο βρίσκεται στο σημείο να συζητήσει ποια λάθη θα κάνει».
Η Εβραϊκή Πρωτοχρονιά, που γιορτάζεται τη Δευτέρα και την Τρίτη, και η επικείμενη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ έδωσαν στον Νετανιάχου την ευκαιρία για μια ανάπαυλα, ενώ εξετάζει τις επιλογές του.
Θα επισκεφθεί τις ΗΠΑ για τη Γενική Συνέλευση και δήλωσε ότι η απάντησή του προς το Ηνωμένο Βασίλειο, τη Γαλλία και άλλες χώρες θα δοθεί μετά τη συνάντησή του με τον Τραμπ.
Το ραντεβού αυτό θα πραγματοποιηθεί μετά τη συνάντηση του προέδρου των ΗΠΑ με Άραβες ηγέτες στη Νέα Υόρκη.
Δεν κλήθηκαν στο συμβούλιο ασφαλείας Μπεν – Γκβιρ και Σμότριχ
Πριν από την αναχώρησή του για τις ΗΠΑ, ο Νετανιάχου συγκάλεσε συνεδρίαση του ισραηλινού υπουργικού συμβουλίου ασφαλείας για να συζητήσουν τις πιθανές αντιδράσεις στην αναγνώριση, σύμφωνα με τα ισραηλινά μέσα ενημέρωσης.
Σε μια σαφή ένδειξη των ανησυχιών για τους κινδύνους της προσάρτησης της Δυτικής Όχθης, οι δύο ισχυρότεροι υποστηρικτές αυτής της επιλογής – οι ακροδεξιοί υπουργοί Ιταμάρ Μπεν – Γκβιρ και Μπεζαλέλ Σμότριχ – δεν προσκλήθηκαν.
Εκτός από το μέλλον των Συμφωνιών του Αβραάμ – τις οποίες ο Τραμπ και ο Τζο Μπάιντεν ήλπιζαν να επεκτείνουν ώστε να συμπεριλάβουν και τη Σαουδική Αραβία – πολλά μέλη της οικογένειας Τραμπ και σύμμαχοί τους έχουν βαθιές οικονομικές σχέσεις στην περιοχή.
Εσωτερικές πιέσεις
Ωστόσο, οι εσωτερικές πολιτικές πιέσεις λόγω της δίκης για διαφθορά και των επικείμενων εκλογών ενδέχεται να υπερτερήσουν των ανησυχιών του Νετανιάχου για την εναντίωση του Τραμπ, δήλωσε ο Άλον Πίνκας, ένας άλλος πρώην Ισραηλινός διπλωμάτης.
«Ο Νετανιάχου πριν από δύο ή τρία χρόνια δεν θα τολμούσε να προσαρτήσει τίποτα», δήλωσε ο Πίνκας, ο οποίος στο παρελθόν διετέλεσε γενικός πρόξενος στη Νέα Υόρκη.
«Ο Νετανιάχου του Σεπτεμβρίου 2025 είναι εκτός ελέγχου, αποκομμένος από την πραγματικότητα, με έντονη μανία μεγαλείου [σχετικά με την ιδέα ότι] αναδιαμορφώνει τον περιφερειακό χάρτη, φοβούμενος τις εκλογές και τη δίκη του [για κατηγορίες διαφθοράς]. Αν όλα αυτά οδηγούν σε μερική προσάρτηση, τότε μπορεί πραγματικά να κάνει κάτι».
Μέσα στο Ισραήλ, γράφει ο Guardian, η συζήτηση έχει κινηθεί με συγκεχυμένο τρόπο γύρω από την επιμονή ότι η αναγνώριση είναι μια άχρηστη χειρονομία προς ένα ανούσιο σύμβολο και την οργή προς τις χώρες που το έχουν κάνει.
Στο μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού φάσματος του Ισραήλ, από την ακροδεξιά έως τον κεντροαριστερό ηγέτη Γιαΐρ Γκολάν, οι αποφάσεις για την αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους έχουν καταδικαστεί σαν «ανταμοιβή για την τρομοκρατία».
Ωστόσο, ακόμη κι αν μια κυρίαρχη Παλαιστίνη εξακολουθεί να είναι περισσότερο ιδέα παρά πραγματικότητα, η αναγνώρισή της έχει βαθιές νομικές και διπλωματικές επιπτώσεις, σημειώνει ο Guardian.
Η αναγνώριση από τη Βρετανία έχει ιδιαίτερο διπλωματικό και ιστορικό βάρος λόγω του ρόλου που διαδραμάτισε στη θέσπιση των βάσεων για τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ με τη διακήρυξη Μπάλφουρ του 1917.
Ο Λιέλ δήλωσε: «Το βλέπω ως κάτι περισσότερο από ένα διμερές γεγονός. Πρέπει να το κατανοήσουμε από την ιστορική προοπτική της διακήρυξης Μπάλφουρ. Είναι μια μορφή διόρθωσης του ιστορικού ρόλου της Βρετανίας».
Πηγή: in.gr
