Η κατάρα του διχασμού, η μικροπολιτική σκοπιμότητα και η υποκρισία της καταδίκης

Οι κατακτητές θα έτριβαν τα χέρια τους. Δεν χρειάστηκε καν να προσπαθήσουν. Δεν έκαναν τίποτα για να το προκαλέσουν. Τα κάναμε όλα μόνοι μας. Σαν πιστοί σε κάποια κατάρα, μπήκαμε πάλι στον κύκλο της διχαστικής πάλης. Και ξυπνήσαμε τον Καζαντζάκη στους δρόμους και στα έδρανα.

«Μια μέρα ο Αλλάχ βρέθηκε μπόσικος, έπιασε φωτιά και κοπριά κι έπλασε το Ρωμιό. Μα ευτύς, ως τον είδε, το μετάνιωσε.

Είχε ένα μάτι ο αφιλότιμος που τρυπούσε ατσάλι. «Τι να γίνει τώρα, μουρμούρισε ο Αλλάχ, την έπαθα. Ας πιάσω να κάμω τώρα τον Τούρκο, να σφάξει το Ρωμιό, να βρει ο κόσμος την ησυχία του.»

Και ευτύς, χωρίς να χασομεράει, βάνει σ’ ένα ταψί τον Τούρκο και το Ρωμιό να παλέψουν. Πάλευαν, πάλευαν ως το βράδυ, κανένας δεν έριχνε το κάτω τον άλλον. Μα ευτύς, ως σκοτείνιασε, βάνει ο άτιμος Ρωμιός τρικλοποδιά, κάτω ο Τούρκος!

«Ο διάολος θα με πάρει, μουρμούρισε ο Αλλάχ, την έπαθα πάλι. Τούτοι οι Ρωμιοί θα φάνε τον κόσμο, πάνε οι κόποι μου χαμένοι… Τι να κάμω;»

Ολονύχτα δεν έκλεισε μάτι ο κακομοίρης, μα το πρωί, πετάχτηκε απάνω και χτύπησε τις χερούκλες του: «Βρήκα βρήκα» φώναξε. Έπιασε πάλι φωτιά και κοπριά, κι έφτιαξε έναν άλλο Ρωμιό, και τους έβαλε στο ταψί να παλέψουν.

Άρχισε το πάλεμα. Τρικλοποδιά ο ένας, τρικλοποδιά κι ο άλλος. Μπηχτές ο ένας, μπηχτές κι ο άλλος. Μπαμπεσιά ο ένας, μπαμπεσιά κι ο άλλος… Πάλευαν, πάλευαν, έπεφταν, σηκώνουνταν, πάλευαν πάλι, ξανάπεφταν, ξανασηκώνουνταν, πάλευαν… Κι ακόμα παλεύουν! Κι έτσι ο κόσμος βρήκε την ησυχία του…!»

Δεν είναι πως δεν το ξέρουν πως ο διχασμός οδηγεί στο σκοτάδι. Είναι που δεν τους νοιάζει, μέχρι να γίνει κάτι που θα τους αναγκάσει να δείξουν ότι νοιάστηκαν. Ορισμένοι, μάλιστα, το συνεχίζουν. Βγαίνει ο ένας και τα ρίχνει στον άλλο, προσπαθώντας να κερδίσει και λίγες ψήφους στον δρόμο. Πασχίζουν να πείσουν πως ο δικός τους διχαστικός λόγος είναι ο καλός κι ο διχαστικός λόγος των άλλων είναι ο κακός. Μια μάχη με την κοινή λογική, που έχει μόνο χαμένους.

Δεν τα υπολόγισαν καλά. Ο Γρίβας φαίνεται να λειτουργούσε ευεργετικά στις συσπειρώσεις κάποιων και το τραβούσαν ποντάροντας στην πόλωση. Η πόλωση, όμως, είναι γόνιμη. Εκτός από ψήφους μπορεί να γεννήσει και βία. Έξω από τη Βουλή η βία ήταν λεκτική. Κι έπειτα εξελίχθηκε σε βανδαλισμούς στα γραφεία της ΕΔΕΚ. Δεν ήταν βίαιοι όλοι οι διαδηλωτές, παρά μόνο μια χούφτα. Ήταν όμως αρκετοί. Γιατί η βία δεν χρειάζεται πολλούς. Ένα και μόνο βίαιο πρόσωπο μπορεί να προξενήσει τεράστιες πληγές. Κι οι πληγές σήμερα είναι στο σώμα της Δημοκρατίας μας.

Αφού έσπειραν την τοξικότητα και τη διχόνοια, έσπευσαν να καταδικάσουν τη βία που θέρισαν. Να αφήσουν να νοηθεί πως δική τους επιπολαιότητα ήταν καθήκον και των άλλων ανευθυνότητα. Να αισθανθούν δικαιωμένοι για τον τρόπο που εκείνοι έξυσαν τις ιστορικές μας πληγές και να κακίσουν τον τρόπο που το έκαναν οι άλλοι.

Αυτοί που συναποτελούν το πολιτικό μας σύστημα είναι που επιτρέπουν να ανασύρονται ο Γρίβας κι ο Μακάριος κάθε φορά που έχουμε εκλογές, ακριβώς επειδή θεωρούν πως θα τους αποφέρουν κέρδος, ανεξαρτήτως της πλευράς της Ιστορίας στην οποία στέκονται. Και το κάνουν πάντοτε, ενώ γνωρίζουν το ρίσκο του διχασμού. Η έλξη της εξουσίας φαίνεται να είναι πιο δυνατή από την ανάγκη για την τήρηση ισορροπιών και την ηρεμία. Τίποτα δεν φαίνεται να έχει περισσότερη σημασία από την ευκαιριακή μικροπολιτική σκοπιμότητα.  

Τα κόμματα προκάλεσαν μόνα τους την κατάσταση που σήμερα καταδικάζουν. Άλλοι σε μεγαλύτερο κι άλλοι σε μικρότερο βαθμό -σημασία δεν έχει στο σημείο που φτάσαμε- έβαλαν το λιθαράκι τους για να αναβιώσουν τα πάθη του παρελθόντος και να χτιστεί ένα νέο τείχος διχόνοιας στην κοινωνία μας. Κι ακόμη και μέσα από την καταδίκη τους, κάποια φροντίζουν να συντηρούν τη συζήτηση, αφού διαβλέπουν έδαφος για συντήρηση της πόλωσης που τόσο επιδιώκουν.

Ας συμπεριφερθούν, επιτέλους, με λίγη υπευθυνότητα. Ο τόπος δεν έχει ανάγκη από άλλες έριδες, δεν χρειάζεται άλλο διχασμό. Έχει μπόλικα προβλήματα και χωρίς να φέρνουμε ξανά εκείνα του παρελθόντος στο προσκήνιο. Έχει άλυτο Κυπριακό και πολίτες που δεν βγάζουν τον μήνα. Υποφέρει από απανωτές θεσμικές κρίσεις, από σκάνδαλα, από μεταναστευτικές ροές που δεν μπορεί να διαχειριστεί. Έχει αδικημένες γενιές, νέους που φοβούνται να κάνουν οικογένεια, ανθρώπους εγκλωβισμένους σε ένα κύκλο στασιμότητας. Ας ασχοληθούν πρώτα με αυτά κι ύστερα τσακώνονται για την Ιστορία.

Ας επιδείξουν τα κόμματα λίγη πολιτική ωριμότητα. Γιατί όσο διατηρούν τον εθνικό διχασμό, ο δικός μας κόσμος δεν θα βρει ποτέ την ησυχία του. Ο δικός μας ο κόσμος θα ξανασταυρώνεται…

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ:

• Δυνάμεις ασφαλείας απαθείς θεατές, ατιμωρησία και επιλεκτική εφαρμογή νόμων
• Βροχή οι καταδίκες για τα επεισόδια μετά το κλίμα διχασμού
• Συνεχίζονται οι πολιτικές αντιδράσεις για τα έκτροπα-Αναζητούν φταίχτες
• Πυρά Σιζόπουλου κατά ΔΗΣΥ, ΑΚΕΛ, ΕΛΑΜ για επίθεση-«Αποτέλεσμα τοξικού κλίματος»