Ο αστυνομικός που διένυσε έντεκα ώρες με το αναπηρικό για να εκπληρώσει το τάμα του

«Το 2009 ήμουν ένα πράμα μικρό μες το κρεβάτι και κατάφερα να είμαι σήμερα σε μια κατάσταση που να μπορώ να κάνω πράγματα μαζί σας, να πηγαίνω στη δουλεία μου σαν εσάς και να προσπαθώ να γίνομαι όσο ενεργός μπορώ, έστω αν υπάρχουν και τα κινητικά προβλήματα. Πολλές φυσιοθεραπείες, ένας αγώνας. Πήγαινα το πρωί και έφευγα το μεσημέρι. Το πάλευα και το παλεύω ακόμα όσο μπορώ. Θέλω να ευχαριστήσω τη σύζυγο μου και την κόρη μου, γιατί χωρίς τη βοήθεια τους και την υποστήριξη τους τόσα χρόνια, δεν θα ήμουν δαμέ…»

Υπομονή, αισιοδοξία και θέληση… Αυτές είναι μόνο μερικές λέξεις που χαρακτηρίζουν τον 49χρονο Μάριο Ευαγόρου, ο οποίος πριν από δώδεκα χρόνια διαγνώσθηκε με μυελοπάθεια και από τότε καθηλώθηκε σε αναπηρικό καροτσάκι.Έκτοτε δίνει τον δικό του σκληρό αγώνα, έχοντας ως κυριότερο όπλο την πίστη του στον Θεό και την Παναγία. Δεν τα έβαλε ποτέ κάτω και συνέχισε να παλεύει, φορώντας καθημερινά το χαμόγελο του. Σήμερα, υπηρετεί στην Τροχαία Λεμεσού και απολαμβάνει τη ζωή με τον δικό του έντονο τρόπο, χωρίς να αφήνει σε κανένα το περιθώριο να πιστέψει πως είναι διαφορετικός από τους υπόλοιπους.

Τον Οκτώβριο του 2009, ο 49χρονος μετέβη στην Ελλάδα για επέμβαση, ενώ έκανε από το πρωί μέχρι τη νύχτα φυσιοθεραπείες και έπειτα επέστρεψε στην δουλειά του. Πιο δυνατός και αισιόδοξος για τη συνέχεια, έχοντας πάντα στο πλάι του την οικογένεια τουκαι τους δικούς του ανθρώπους, οι οποίοι όλα αυτά τα χρόνια τον στηρίζουν στον αγώνα του που δίνει.  

Αναμφίβολα, ο καθένας από εμάς, όταν έρθει αντιμέτωπος με μια μικρή δυσκολία, διερωτάται «γιατί σε μένα». Πολλές φορές μάλιστα, μπορεί να έρθει στο δρόμο μας κάτι μικρό, μα στα μάτια μας φαντάζει το πιο μεγάλο. Διερωτόμαστε πώς να συνεχίσουμε τη ζωή μας και τι θα κάνουμε από εδώ και πέρα.

Ένα τρανό παράδειγμα, που αποδεικνύει πως όταν υπάρχει θέληση και πίστη μπορούμε να τα καταφέρουμε, είναι η ιστορία του Μάριου, ο οποίος αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση.  

Η διαδρομή πίστης και το τάμα ζωής

Ο Μάριος Ευαγόρου, ο οποίος συνοδευόμενος από τους φίλους του, διένυσε για έντεκα ώρες με το αναπηρικό του καροτσάκι την απόσταση από Λεμεσό προς την Πάφο, με σκοπό να εκπληρώσει το τάμα που έκανε στον Άγιο Εφραίμ.

Κρατώντας στα χέρια του την εικόνα του Άγιου Εφραίμ, ξεκίνησε από την οικία του στον Ύψωνα, διένυσε 74 χιλιόμετρα και κατέληξε στην ανεγειρόμενη εκκλησία του Αγίου Εφραίμ, που βρίσκεται πλησίον της Ιεράς Μονής του Αγίου Νεοφύτου στην Τάλα. Με τη στήριξη της οικογένειας του αλλά και των φίλων του, οι οποίοι αποτέλεσαν συνοδοιπόροι στο τάμα του μέχρι το τέλος, ο 49χρονος δεν πτοήθηκε και ολοκλήρωσε μια διαδρομή πίστης. 

«Με το τάμα μου ήθελα να δείξω στον κόσμο ότι η ζωή, δεν τελειώνει με μια αναποδιά σαν τη δική μου. Ήθελα να δείξω πως ο κόσμος πρέπει να πιστεύει στο Θεό, στους Αγίους και να είναι κοντά στην εκκλησία. Έχω το λαδάκι του Άγιου Εφραίμ, βοηθά αρκετό κόσμο. Γίνονται πολλά θαύματα. Πρέπει να είμαστε κοντά στον Θεό. Εύχομαι σε όλους τους ανθρώπους που έχουν αναπηρίες και διάφορες ασθένειες να μη τα βάζουν ποτέ κάτω. Όταν έχουμε τη πίστη μας θα μας βοηθήσει και Θεός και η Παναγία να συνεχίσουμε.  

Ευχαριστώ όσους βοήθησαν και συνείσφεραν για να γίνει αυτό το τάμα. Με την πίστη και θέληση όλα γίνονται. Δεν ήμουν μόνος μου. Ευχαριστώ την Αστυνομία Κύπρου, την Αστυνομία των Βάσεων και ειδικά την Τροχαία Λεμεσού, που εργάζομαι. Χωρίς αυτούς όλους δεν θα κατάφερνα τίποτε. Το τάμα το σκέφτηκα εγώ με τον φίλο μου το Σάββα, ο οποίος είναι παλιός δρομέας και έχει χρόνια που τρέχει. Μετά τα θαύματα που είδαμε από τον Άγιο Εφραίμ, μου είπε να κάνουμε και εμείς κάτι για αυτή την εκκλησία που θα κτιστεί για τον Άγιο. Μου είπε να τρέξουμε 74 χιλιόμετρα και έτσι έγινε.

Σιγά-σιγά ήμασταν οι δύο και μετά προστέθηκαν και άλλα πρόσωπα. Δεν το δημοσιεύσαμε κάπου για να μην μαζευτεί και αρκετός κόσμος, λόγω και της κατάστασης με τον κορωνοϊό. Ο σκοπός μας ήταν να γίνει το τάμα μου για να βοηθηθεί η εκκλησία του Αγίου. Δεν θέλω τη δημοσιότητα και ούτε την επιδίωξα. Ξεκινήσαμε από τον Ύψωνα από το σπίτι μου και φθάσαμε μέχρι την Τάλα εκεί που κτίζεται η εκκλησία».

​«Δεν θέλω ούτε μπράβο, ούτε συγχαρητήρια»

Όπως είπε στον REPORTER ο κ. Ευαγόρου, «ήμουν πολύ ενθουσιασμένος, γιατί θα έκανα το τάμα μου. Δεν έβλεπα δυσκολίες μπροστά μου, αν και υπήρξαν τις έβαλα στην άκρη. Είπα θα κάνω το τάμα μου στον Άγιο, δεν μέτρησα ούτε δυσκολίες, ούτε τίποτα. Ούτε και οι φίλοι μου μέτρησαν δυσκολίες, είπαμε θα πάμε και θα φθάσουμε στο τέρμα. Αυτός ήταν και ο σκοπός μας. Ήταν διαδρομή 11 ωρών. Όσες ώρες και αν ήταν θα το έκανα. Αν δεν είχα τη βοήθεια του Αγίου και της Παναγίας, δεν θα το έκανα. Αν δεν ήθελε ο Άγιος και Παναγία, σε καμιά περίπτωση δεν θα έκανα το τάμα μου. Τι δέκα τι έντεκα ώρες, θα το κάναμε.

Κατά τη διάρκεια της διαδρομής, ένιωθα ευτυχισμένος και στο τέλος χαρούμενος που κατάφερα να φθάσω. Ήταν μια διαδρομή πίστης και ελπίζω να βοήθησα και την εκκλησία για να τελειώσει σύντομα, αυτό θέλει και ο Άγιος. Εκπλήρωσα το τάμα και αυτό ήθελα. Δεν θέλω ούτε μπράβο, ούτε συγχαρητήρια. Το έκαμα για να κάμω το τάμα μου, προσωπικά για τον εαυτό μου. Ευχαριστώ τους φίλους μου που με βοήθησαν και το καταφέραμε όλοι μαζί».  ​

​

​