«Ο αδελφός μου με βίαζε από τα 13 μου, δεν μίλησα ποτέ»-Βία, απειλές και σιωπή

Κουβαλάει για 30 χρόνια, όπως εξιστορεί, τον πόνο, τον θυμό και την θλίψη. Τόλμησε να εξομολογηθεί πως έπεσε θύμα σεξουαλικής κακοποίησης, πριν από μερικούς μήνες. Το είπε στη Ράνια Ευριπίδου... Έζησε, όπως καταγγέλλει, όλα τα παιδικά της χρόνια με τον θύτη της και μόλις βρήκε την ευκαιρία έτρεξε μακριά του. Όπως υποστηρίζει ο άνθρωπος που την κακοποίησε σεξουαλικά, είναι ο αδελφός της. 

Η Ελπίδα (έτσι θα την ονομάσουμε), ανέφερε πως ο εφιάλτης της ξεκίνησε από την τρυφερή ηλικία των δεκατριών ετών. Ο φερόμενος δράστης, ο αδελφός της, ήταν τέσσερα χρόνια μεγαλύτερος. Καταγγέλλει πως η σεξουαλική κακοποίηση της διήρκησε ενάμιση χρόνο. Σήμερα είναι 42 ετών και έχει δύο παιδιά, σπάει την σιωπή της και καλεί τα θύματα, να τολμήσουν να μιλήσουν, όσα χρόνια κι αν περάσουν, αφού έτσι θα επέλθει η λύτρωση. 

Μιλώντας στον REPORTER, η Ελπίδα αφηγήθηκε τα όσα αποτρόπαια βίωσε, στα χέρια του μεγάλου της αδελφού. Στα χέρια του ανθρώπου που έπρεπε να βρίσκει το κουράγιο και την στήριξη, όταν ο πατέρας της την χτυπούσε. 

«Είχα πάντα τον θυμό μέσα μου. Ήταν ο αδελφός μου αυτός που με κακοποίησε σεξουαλικά και έπρεπε να τον βλέπω σε οικογενειακές συγκεντρώσεις. Θύμωνα αλλά δεν το είπα ποτέ σε κανένα».

Η Ελπίδα δεν μίλησε σε κανέναν, εκτός από την Ράνια Ευριπίδου, η οποία μας έφερε σε επαφή της 42χρονη, ελπίζοντας πως μέσα από την ιστορία της, να βρουν το κουράγιο και άλλα θύματα να μιλήσουν.

«Μόνο 30 χρόνια μετά κατάφερα και μίλησα για πρώτη φορά για όσα μου συνέβησαν στην Ράνια, που κατάφερε να φέρει ενώπιον της Δικαιοσύνης, τον θύτη της, μετά από τόσα χρόνια. Με την Ράνια επικοινώνησα για το παιδί μιας φίλης μου, που κακοποιήθηκε από τον πατέρα του. Έτσι βρήκα την δύναμη να μιλήσω και για τη δική μου ιστορία. Δεν ξαναμίλησα ποτέ με κανέναν για αυτό το πράγμα, εμπιστεύτηκα το πρόσωπο της Ράνιας».

Στα δεκατρία της χρόνια ξεκίνησε ο εφιάλτης... 

Πριν να ξεκινήσει να εξιστορεί τα όσα βίωσε, έκανε μια μεγάλη παύση... Λες και ο οργανισμός της, την μπλόκαρε από το να μιλήσει. Τα όσα είχε βαθιά θαμμένα μέσα στην ψυχή της για 30 ολόκληρα χρόνια έπρεπε να βρουν διέξοδο, μα δεν γνώριζαν τον δρόμο. 

«Ήμουν 13 χρονών όταν συνέβη για πρώτη φορά. Οι γονείς μου απουσίαζαν πολλές ώρες από το σπίτι... ήμασταν μόνοι με τον αδελφό μου, που ήταν 17 ετών, στο σπίτι...

Δεν ξεκίνησε δειλά-δειλά, ήταν βίαιο εξαρχής, με πλησίαζε στο δωμάτιο των γονιών μας. Ήταν τέσσερα χρόνια μεγαλύτερος από εμένα, αντιλαμβανόταν τι έκανε και με απειλούσε να μην μιλήσω σε κανένα, ούτε στους γονείς μας, ούτε σε κανέναν. Καταλάβαινα και εγώ τι γινόταν αλλά με εκφόβιζε να μην μιλήσω με κανέναν. ''Δεν θα σε πιστέψουν'', μου έλεγε».

Όσο και να προσπαθούσε να μην τον πιστέψει, είχε βαθιά μέσα την ριζωμένο τον φόβο, πρώτα απέναντι στον πατέρα της που την χτυπούσε και μετά απέναντι στον αδελφό της. Πώς να μιλήσει και να ζητήσει βοήθεια όταν της καταλόγιζαν συνεχώς τα πάντα; 

«Μεγάλωνα σε μια οικογένεια που φοβόμουν να μιλήσω σε οποιονδήποτε. Ο πατέρας μου με χτυπούσε. Ξεσπούσε πάνω μου για πράγματα που μπορούσαν να κάνουν οι άλλοι, αλλά πάντα έφταιγα εγώ. Ήμουν το «κακό» παιδί της οικογένειας, έτσι με αποκαλούσαν. Ο πατέρας μου, ήταν πολύ αυστηρός δεν μπορούσες να μιλήσεις μαζί του, αυτό που ήθελε αυτό θα έκανε. 

Η μητέρα μου ήταν μια απλή νοικοκυρά, φοβόταν να αντιδράσει. Μέναμε σε ένα χωριό, ο ένας γνώριζε τον άλλο. Τότε δεν μπορούσαν οι γυναίκες να αντιδράσουν. Που να πήγαινε; Να πάρει τρία μωρά και να πάει που;»

Ο εφιάλτης της κακοποίησης τελείωσε μόνο όταν ο αδελφός της έφυγε για σπουδές, αφήνοντας χαραγμένη την ψυχή της και αποξενώνοντας την από τους γύρω της. 

«Ο αδελφός μου συνέχισε να με κακοποιεί για περίπου ενάμιση χρόνο. Όλο αυτό έγινε πέντε με έξι φορές ακόμα, μέχρι που έφυγε για σπουδές στο εξωτερικό. Όταν έφυγε, ήταν η περίοδος που απελευθερώθηκα. Όλη αυτή η κατάσταση, με έκανε να απομακρυνθώ και από τους φίλους στο σχολείο που ήταν κοντά μου». 

Έβλεπε τον θύτη στα οικογενειακά τραπέζια 

Στην προσπάθεια της να βρει μια διέξοδο, έφυγε από το σπίτι της όσο πιο σύντομα μπορούσε και όπως μαρτυρά η ίδια, από το ένα πρόβλημα βρέθηκε στο άλλο.

«Κατάφερα να πάω κολέγιο μόνο για ένα χρόνο. Μετά βρήκα δουλειά και ενοικίασα μόνη μου. Έφυγα από το σπίτι, δεν ήθελα να μείνω μου θύμιζε αυτές τις άσχημες καταστάσεις. Έκανα το μεγάλο λάθος, όταν γνώρισα έναν άντρα δεκαπέντε χρόνια μεγαλύτερό, μαζί κάναμε δύο παιδιά. Ποτέ δεν του μίλησα για τα όσα πέρασα και τι μου συνέβη παλιά. Δεν ήταν ένας καλός χαρακτήρας που θα με στήριζε. Δεν ήταν κακοποιητικός αλλά δεν ταιριάζαμε... ήθελε να κάνει ότι ήθελε, δεν με άκουγε, δεν συμβιβαζόταν με όσα συζητούσαμε, σηκωνόταν και έφευγε... Μέχρι που τελικά χωρίσαμε. Ουσιαστικά έφυγα από το ένα πρόβλημα και βρέθηκα στο άλλο».

Το πρόβλημα, όπως μας εξήγησε από την αρχή, ήταν ότι αναγκαζόταν να βλέπει τον αδελφό της σε κάθε οικογενειακή συγκέντρωση. Έπρεπε να παριστάνει ότι όλα είναι καλά, να διαχειριστεί την θλίψη και τον θυμό της, ενώ καθόταν στο ίδιο τραπέζι με τον άνθρωπο που την σημάδεψε με τον πιο φρικτό τρόπο. Προσπαθώντας να εξηγήσει όλα όσα ένιωθε αντικρίζοντας το πρόσωπό του, ακόμα και μετά από τόσα χρόνια, τα λόγια έμοιαζαν μπερδεμένα και αδύνατα να περιγράψουν με λέξεις τα όσα ένιωθε... Παύσεις και απαντήσεις μονολεκτικές σε αρκετές περιπτώσεις που σου δίνουν την εντύπωση ότι, κάθε συνάντηση ήταν μια αναβίωση του εφιάλτη...

«Στις οικογενειακές συγκεντρώσεις, έβλεπα τον αδελφό μου συνέχεια, μιλούσα με όλους έτρωγα για λίγο, μία με δύο ώρες και έφευγα. Δεν ήθελα να τον βλέπω, ούτε ήθελα να δώσω αφορμή σε κάποιον να καταλάβει τι γινόταν. Δεν ήθελα να γνωρίζει κάποιος τι συνέβη πριν τόσα χρόνια, δεν ένιωθα ντροπή, ένιωθα θυμό. Δεν ήθελα να το δείχνω σε άλλους και να καταλαβαίνουν ότι έχω νεύρα για κάτι. 

Δεν το συζητήσαμε ποτέ μεταξύ μας αυτό που μου έκανε. Ο ίδιος παντρεύτηκε και χώρισε. Δεν μένει κάπου κοντά μου πλέον, θα βρεθούμε μόνο σε γενέθλια ή σε κάποιο οικογενειακό τραπέζι. Είμαι πολύ ψυχρή, θα πω ένα «γεια είσαι καλά» και τέλειωσε. Δεν απολογήθηκε ποτέ για ότι έγινε. Είχε τον χαρακτήρα, ότι είναι ο μεγάλος αδελφός και μπορεί να κάνει ότι θέλει. Δεν φοβάμαι την θέση του (αναφέρεται στο επάγγελμά του), αλλά δεν θέλω να ανοίξω μια πληγή την οποία προσπαθώ να κλείσω μετά από τόσα χρόνια. Δεν είναι μια υπόθεση που θα τελειώσει τόσο εύκολα. 

Έχει πολλούς που πέρασαν το ίδιο με εμένα. Είναι δίκες που δεν τελειώνουν τόσο εύκολα. Πιστεύω ότι κάποιος, μπορεί να βρει την λύτρωση και την δικαιοσύνη καταγγέλλοντας, εγώ όμως δεν θέλω να μπω σε αυτή την διαδικασία...».

Το μήνυμα προς όλα τα θύματα

Πώς να θάψεις μέσα σου όλα όσα βίωσες; Η Ελπίδα διαπιστώνει ότι είναι σχεδόν αδύνατον. Πάντοτε στο μυαλό της θα υπάρχουν οι μνήμες. Το ζήτημα όμως είναι, όπως αναφέρει, να μάθει να το διαχειρίζεται για να μην την πονάει τόσο. Ο δρόμος προς την απελευθέρωση της καρδιάς και του μυαλού της, είναι μακρύς ακόμα...

«Προσπάθησα μέσω του χρόνου, να ξεπεράσω κάποιες καταστάσεις, να μην τα σκέφτομαι αλλά πάντα θα υπάρχουν στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Προσπαθώ όμως να αντιμετωπίσω την κατάσταση μου, μιλώ με ψυχολόγο τους τελευταίους μήνες για να το ξεπεράσω. Ξέρω ότι θα υπάρχει μέσα στην μνήμη μου πάντα, όμως τουλάχιστον δεν θα με πονάει τόσο όπως παλιά. Πιο παλιά, προσπαθούσα να κάνω άλλα πράγματα όπως πολεμικές τέχνες για να βγάζω τον θυμό μου και να εκτονώνομαι, να μην τα σκέφτομαι».

Η ίδια ακόμα και μετά από τόσα χρόνια συνεχίζει να επισκέπτεται το πατρικό της σπίτι, όπου έζησε την φρίκη και φροντίζει τους δικούς της, ακόμα και αν εκείνη δεν μπόρεσαν να την προστατεύσουν. 

«Αποφεύγω να επισκέπτομαι το πατρικό μου σπίτι, διότι μου θυμίζει όσα έζησα. Πάω πολύ αραιά για λίγο, για να δω τους δικούς μου. Το κάνω περισσότερο για την μητέρα μου, που ήταν πάντα οικοκυρά. Ήταν μια γυναίκα του χωριού, που δεν γνώρισε ποτέ κάτι άλλο στην ζωή της, για να μπορέσει να σκεφτεί διαφορετικά. Δεν την κατηγορώ για ότι έγινε, δεν έφταιγε σε κάτι όπως ούτε και εγώ».

Το δικό της μήνυμα μέσα από όσα πέρασε, είναι ότι πρέπει επιτέλους όλα τα θύματα να βρουν την δύναμη και να προχωρήσουν στην καταγγελία. Όμως ακόμη και αν δεν το κάνουν, η ιστορίες τους θα δώσουν κουράγιο σε άλλα θύματα. Το να ξεχάσει κανείς είναι αδύνατον, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να πάψει να προσπαθεί. 

«Δεν μπορείς να τραβήξεις έτσι μια γραμμή και να τα διαγράψεις όλα, θα το ξεπεράσεις μέχρι ένα βαθμό που θα πεις δεν με ενοχλεί. Δεν είναι τόσο εύκολο για τον καθένα να μιλήσει για το τι πέρασε. Είναι πράγματα, που για χρόνια ο κόσμος δεν είχε την δύναμη να μιλήσει, τώρα ακούγονται τόσα πολλά, που ο κόσμος βρίσκει την δύναμη να καταγγείλει. 

Ποτέ μου δεν έχασα την πίστη μου στον Θεό, μπορεί να μου συνέβησαν όλα αυτά, αλλά μου έδινε δύναμη να προχωρήσω πιο κάτω. Είμαι άνθρωπος που δεν τα βάζει κάτω, υπήρξαν όμως φορές που ήμουν πιο αδύναμη. Σιγά-σιγά, μέσα από τις καταστάσεις αυτές δυναμώνεις. Έτυχε να κάνω και τρεις δουλειές για να τα βγάλω πέρα. Δεν τα βάζω κάτω. Θέλω να γεμίζω κάθε ώρα της ζωής μου, να μην κάθομαι να σκέφτομαι, να πηγαίνω πίσω και να λέω γιατί; Προσπαθώ να το αποβάλω.

Γνωρίζω άτομα που έχουν περάσει παρόμοιες καταστάσεις με τις δικές μου. Σύστησα την Ράνια για να μιλήσουν μαζί της και να προχωρήσουν υποθέσεις, διότι είναι κρίμα αφορούν μωρά. Στεναχωριέμαι και θυμώνω όταν ακούω τέτοια πράγματα, ιδιαίτερα όταν είναι μωρά. Τι καταλαβαίνει αυτός ο άνθρωπος από το μωρό, είναι παράλογα, παρανοϊκά πράγματα, δεν τα χωράει ο νους μου. 

Ποτέ δεν είναι αργά να μιλήσει το θύμα, απλά πρέπει να βρει τον κατάλληλο χρόνο για να το κάνει. Υπάρχουν και άτομα που μπορεί να μην μιλήσουν ποτέ λόγω του χαρακτήρα τους. Θέλω να μεταφέρω το μήνυμα ότι, καλό είναι να καταγγέλλονται τέτοια περιστατικά όσο πιο σύντομα γίνεται. Δεν είναι εύκολο αφού οι διαδικασίες είναι χρονοβόρες, όμως μπορεί να έρθει η λύτρωση». 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Δειτε Επισης

Πέφτουν τα τείχη, ανοίγει ο δρόμος για την δικαίωση των 57 θυμάτων των Τεμπών
Συνελήφθησαν δύο πρόσωπα-Κλάπηκαν κοσμήματα και χρυσαφικά από οικία
Φωτιά σε δύο οχήματα έξω από μηχανουργείο στην Πάφο-Επηρεάστηκε και τρίτο
Καλωσόρισε τη λειτουργία διαδρόμου από την Κύπρο, τόνισε ανάγκη χερσαίων περασμάτων ο Μπορέλ
ΒΙΝΤΕΟ: Επί ποδός καθ' όλη της διάρκεια της νύχτας συνεργεία της Πυροσβεστικής-Πλημμύρησαν σπίτια και δρόμοι
Σαραντατετράχρονος έβρισε και γρονθοκόπησε αλλοδαπό στην Πάφο-Συνελήφθη για υπόθεση ρατσισμού
Η βαθμολογία των έξι Ευρωβουλευτών για το έργο τους-Η κοινοβουλευτική και δημόσια επιρροή τους
Τα πολλά ψηφοδέλτια, οι εκατοντάδες υποψήφιοι και το ενδεχόμενο σύγχυσης των ψηφοφόρων
Παραλύουν ΚΙΕ, Ολοήμερα και Μουσικά Σχολεία την Πέμπτη-Έξω από το ΥΠΑΝ οι εκπαιδευτικοί
Δεν λαμβάνουν γονική άδεια οι αυτοτελώς εργαζόμενοι-Δύο νομοσχέδια ενώπιον της Βουλής