«Αυτό που έκαναν με τις θεραπείες είναι εξευτελισμός της ανθρώπινης φύσης»

«Η φυσιοθεραπεία είναι όπως το οξυγόνο σε αυτά τα παιδιά και αν τους το κόψεις θα πεθάνουν. Μπορεί ο ΟΑΥ να έκοψε τις θεραπείες στα παιδιά μας, αλλά εμείς ως γονείς δεν μπορούμε να το κάνουμε και αντλούμε από το υστέρημά μας αυτά τα λεφτά, που είναι τριάντα ευρώ η κάθε θεραπεία και τις παρέχουμε εμείς στα παιδιά μας. Αυτό είναι εξευτελισμός της ανθρώπινης φύσης, σε όλο του το μεγαλείο. Δεν μπορείς να κόψεις τις θεραπείες σε αυτά τα παιδιά, από τη στιγμή που ξέρεις ότι είναι η επιβίωσή τους».

Αυτά είναι τα λόγια του κύριου Τάσου Χριστοδούλου. Του πατέρα του εικοσάχρονου Στυλιανού, που παλεύει καθημερινά, με όλες του τις δυνάμεις, για να καταφέρει να προσφέρει στο παιδί του ό,τι καλύτερο μπορεί. Ανάμεσα σε αυτά και το αναφαίρετο δικαίωμα στην καλύτερη πρόσβαση στην υγεία.

Ο κ. Χριστοδούλου, όπως και τόσοι άλλοι γονείς, έπρεπε να καλύψει το κενό που άφησε η απόφαση του ΟΑΥ να μειώσει της θεραπείες των ατόμων με εγκεφαλική παράλυση και να θέσει κριτήρια. Και αυτό γίνεται με προσωπικά του έξοδα, αφού δεν μπορεί να αφήσει το παιδί του χωρίς τις θεραπείες του.

«Εγώ προτιμώ να μείνω νηστικός, παρά να σταματήσω τις θεραπείες του Στυλιανού. Είναι λες και του κόβω το οξυγόνο. Είναι λες και κλείνω τη βαλβίδα του οξυγόνου. Δεν μπορείς να σταματήσεις τις φυσιοθεραπείες σε αυτά τα παιδιά. Είναι το Α και το Ω γι’ αυτά τα παιδιά».

Παρά το γεγονός ότι ο Στυλιανός πάσχει από εγκεφαλική παράλυση, οι γονείς του τον χαρακτηρίζουν ως ευλογία, που μπήκε στο σπίτι τους και τους βοήθησε να καταλάβουν τι αξίζει πραγματικά.

«Ο Στυλιανός είναι τρίδυμο παιδί της οικογένειας, τα άλλα δύο είναι φοιτητές στο Πανεπιστήμιο Κύπρου και είναι 20 ετών σήμερα. Όταν γεννήθηκε κόλλησε σταφυλόκοκκο στη Μονάδα Νεογνών στο Μακάρειο Νοσοκομείο. Η δυνατή αντιβίωση για τον σταφυλόκοκκο του προκάλεσε αμνιακό επεισόδιο και δημιουργήθηκε η εγκεφαλική παράλυση, δηλαδή ο μισός εγκέφαλος δεν λειτουργεί.

Το μικρόβιο το κόλλησε όταν ήταν μόλις 10 ημερών. Όταν τα άλλα δύο μας παιδιά έφυγαν από το Μακάρειο και πήγαν στο σπίτι, οι γιατροί αναγκαστικά έβαλαν τον Στυλιανό με άλλα δύο παιδιά, τα οποία είχαν σταφυλόκοκκο. Ο Στυλιανός κατάφερε να επιβιώσει, με τη δυνατή αντιβίωση, όμως έπαθε το επεισόδιο και του προκάλεσε την ασθένεια».

Οι επιληπτικές κρίσεις, η επίσκεψη στο Ισραήλ και η δύσκολη διάγνωση

«Αρχικά δεν μας είπαν ότι το παιδί είχε αυτό το πρόβλημα. Όταν δημιουργήθηκε και βγήκε στους 2,5 μήνες από το Μακάρειο μας είπαν “επειδή είχε αυτό το επεισόδιο, πρέπει να κάνετε δύο-τρεις μήνες φυσιοθεραπείες και εργοθεραπείες, για να φτάσει το παιδί στο επίπεδο με τα άλλα μωρά”. Ξεκίνησε τις φυσιοθεραπείες από την ηλικία των τριών μηνών και μέχρι σήμερα κάνει φυσιοθεραπείες, υγροθεραπείες, εργοθεραπείες ασταμάτητα και τον κρατούμε σε μία καλή κατάσταση, για να έχει μία καλή ζωή.

Ο Στυλιανός πήγαινε καλά, άρχισε και να μιλά, έλεγε “μάμα”, “παπά”. Σε ηλικία 2 ετών και κάτι, όμως, επειδή η εγκεφαλική παράλυση μεγάλωνε, του δημιούργησε επιληπτική κρίση. Εμείς δεν ξέραμε τι είναι και πήγαμε ξανά στο Μακάρειο. Έγινε εισαγωγή, έμεινε ένα μήνα, του χορηγούσαν επιληπτικά φάρμακα για να σταματήσουν τις κρίσεις και δεν τα κατάφερναν.

Με δικά μου προσωπικά έξοδα, πήραμε τον Στυλιανό και τον πήραμε στο Ισραήλ. Εκεί οι γιατροί κατάφεραν να τον βοηθήσουν. Από τους πολλούς σπασμούς που είχε, όμως, επηρεάστηκαν οι φωνητικές του χορδές και πλέον δεν μιλά. Εκεί μας ανακοίνωσαν και τη διάγνωση, εγκεφαλική παράλυση.

Όταν ακούσαμε τη διάγνωση, χάσαμε τη γη κάτω από τα πόδια μας. Σιγά-σιγά αρχίσαμε να το συνειδητοποιούμε και κατάλαβα ότι ως πατέρας και στυλοβάτης της οικογένειας, δεν είχα δικαίωμα να κλάψω και να λυγίσω. Έπρεπε να γίνω βράχος, επειδή είχα άλλα τρία παιδιά τότε, μετά ήρθε και το άλλο και έπρεπε να τα βοηθήσω.

Το δεχτήκαμε και εγώ και η γυναίκα μου. Είδαμε ότι αυτό είναι σαν ευλογία, έτσι είδαμε το παιδί μας. Ότι είναι ένας άγιος μέσα στο σπίτι μας και τον βοηθήσαμε όσο μπορούσαμε και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε όσο μπορούμε και αντέχουμε, επειδή για μας είναι το Α και το Ω ο Στυλιανός. Μπορώ να τα δώσω όλα για εκείνο και θα συνεχίσω να αγωνίζομαι για το καλό του και να έχει μία καλή ζωή».

Οι δυσκολίες που αντιμετώπισαν

Ο δρόμος τους, μέχρι και σήμερα, όπως είναι λογικό, δεν μπορούσε να είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Κάθε άλλο. Ο κ. Χριστοδούλου έπρεπε και πρέπει να ανταπεξέλθουν αρκετές δυσκολίες, για να καταφέρουν όσα κατάφεραν.

«Αντιμετωπίσαμε τεράστιες δυσκολίες. Για παράδειγμα με τα τροχοκαθίσματα. Δεν βρίσκαμε το κατάλληλο τροχοκάθισμα, έπρεπε να παραγγείλουμε και μετά να περιμένουμε να έρθει. Μας έδιναν άλλα τροχοκαθίσματα, που δεν ήταν κατάλληλα. Ευτυχώς το τμήμα κοινωνικής ενσωμάτωσης μπορεί να επιχορηγήσει 70% της τιμής για το καροτσάκι.

Κάτι που μας δυσκολεύει πολύ, είναι το θέμα με τα αυτοκίνητα. Επειδή είμαστε μικρή χώρα, οι εταιρείες που εισάγουν καινούργια αυτοκίνητα, δεν φέρνουν αναπηρικά και αναγκαζόμαστε να το κάνουμε εμείς από το εξωτερικό, μεταχειρισμένα. Πρέπει να φέρουμε ένα κατάλληλο αυτοκίνητο που να μπορεί να εξυπηρετεί το παιδί σου. Εγώ μπήκα σε διαδικασίες, έκανα παραγγελία, περιμέναμε να έρθει από την Ιαπωνία και όταν ήρθε, το τροχοκάθισμα χτυπούσε στην οροφή.

Το πούλησα και τώρα μπήκα στη διαδικασία να φέρω άλλο. Μέτρησα τις διαστάσεις και παράγγειλα το όχημα να έρθει. Δεν είναι εύκολα τα πράγματα. Μία οικογένεια που έχει ένα παιδί με αναπηρία, αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα στη διαχείριση, στη σίτιση και πολλά προβλήματα οικονομικά.

Εκτός αυτού, δεν υπάρχει ένας χώρος που να μένουν αυτά τα παιδιά, όταν χρειάζονται οι γονείς να λείψουν. Για παράδειγμα, αποφοιτούσε η κόρη μου στην Αγγλία, αλλά δεν μπορούσαμε να πάμε και οι δύο στο εξωτερικό, έπρεπε να μείνει ένας μας στην Κύπρο, για να φροντίζει το Στυλιανό. Δεν υπάρχει ένας χώρος οργανωμένος για μας τους γονείς που θα πω έχω κάτι και πρέπει να πάω στο εξωτερικό, είτε για λόγους υγείας, είτε για λόγους διασκέδασης. Θα μπορούσα να πάρω το παιδί μου σε αυτό το χώρο, που θα υπάρχουν επαγγελματίες νοσηλευτές, που θα γνωρίζουν πώς θα ταΐσουν τα παιδιά, πώς θα κινηθούν. Ο Στυλιανός έχει προτεραιότητα όμως».

Όταν κλήθηκε να περιγράψει, εν συντομία, τον Στυλιανό, το πρόσωπό του έλαμψε και τα μάτια του γέμισαν με αγάπη.  

«Δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια τι αγάπη νιώθουμε εμείς οι γονείς, όταν μας αγκαλιάζουν αυτά τα παιδιά. Όλο το χρυσάφι να μου χαρίσει κάποιος δεν θα γυρίσω να τον δω. Προτιμώ την αγκαλιά του παιδιού μου, το φιλί του. Η θετική αύρα που βγάζουν είναι απερίγραπτη. Είναι άγια αυτά τα παιδιά. Όταν μιλούσα με ένα πάτερ και του είπα για το θέμα του Στυλιανού, μου είπε “έχεις μία ευλογία και ένα άγιο μέσα στο σπίτι σου. Αυτά τα παιδιά έχουν μία θέση στον παράδεισο και μαζί τους έχουν και οι γονείς τους και τα αδέλφια τους”. Μπορεί να έχουμε το πρόβλημα αυτό, αλλά ήρθε ο Στυλιανός και με την ευλογία του, μας άλλαξε τη ζωή.

Αν είχα επιλογή από το Θεό να κάνω ένα παιδί χωρίς προβλήματα ή ένα παιδί με αναπηρία, θα επέλεγα το παιδί με αναπηρία. Τώρα που ξέρω, θα είχα ένα παιδί με αναπηρία. Η αγάπη που παίρνουμε από αυτά τα παιδιά είναι απερίγραπτη. Νιώθω ότι είμαι ο πιο δυνατός άνθρωπος στον κόσμο και αυτή τη δύναμη την παίρνω από αυτό το παιδί, νιώθω ότι μπορώ να κάνω τα πάντα».

Η απουσία θέλησης από πλευράς Κυβέρνησης

Από την κουβέντα μας, δεν μπορούσαν να λείπουν και οι χειρισμοί της Κυβέρνησης, όσον αφορά στις υπηρεσίες που παρέχονται σε αυτά τα παιδιά, όπως για παράδειγμα τα σπιτάκια που είχαν ανακοινωθεί και θα τους προσφέρουν το δικαίωμα να ζουν ανεξάρτητα.

«Θέλουμε να δώσουμε όσα μπορούμε για να διασφαλίσουμε στο Στυλιανό μία καλή ζωή, επειδή δεν θέλω να είναι βάρος για τα αδέλφια του. Αυτά τα παιδιά, όταν φύγουν οι γονείς τους, καταλήγουν σε ιδρύματα και γηροκομεία. Θα έπρεπε το κράτος να φρόντιζε γι’ αυτά τα παιδιά να υπάρχει μία στέγη, κάποιο χώρο να πηγαίνουν, όταν μεγαλώσουν οι γονείς και δεν μπορούν να τα φροντίσουν.

Τα παιδιά πηγαίνουν μέχρι τα 21 στα ειδικά σχολεία και μετά είναι το χάος. Μετά τα ειδικά σχολεία δεν πάνε κάπου. Υπάρχουν κάποια ιδιωτικά και αν μπορούν να πάνε εκεί καλώς, διαφορετικά μένουν στο σπίτι. Όλες οι κινήσεις που έμαθαν με τη φυσιοθεραπεία, με την υδροθεραπεία χάνονται, επειδή δεν υπάρχει συνέχεια.

Ήμουν πρόεδρος στο Ειδικό σχολείο Ευαγγελισμός στο Γέρι και προσπαθήσαμε με την κ. Ζέτα Αιμιλιανίδου να μας δώσουν χώρο, ώστε να κάνουμε ένα χώρο για να πηγαίνουν τα παιδιά μετά τα 21, που φεύγουν από τα ειδικά σχολεία. Να πηγαίνουν το πρωί μέχρι το απόγευμα, για να πηγαίνουν οι γονείς στη δουλειά και μετά να πηγαίνουν σπίτι. Να κάνουν στο χώρο εκείνο τις θεραπείες τους, να κοινωνικοποιούνται και μετά να επιστρέφουν στο σπίτι».

Εκτός από τα σπιτάκια ανεξάρτητης διαβίωσης, στο διάβα του, όσο ήταν πρόεδρος στο Ειδικό Σχολείο του Ευαγγελισμού, ο κ. Χριστοδούλου αντιμετώπισε και ένα φαινόμενο αρκετά συχνό στις μέρες μας. Είδε ότι οι ευθύνες είναι μπαλάκι που αναπηδά ανάμεσα στα Υπουργεία, αλλά κανένας δεν απλώνει το χέρι να το αρπάξει.  

«Ζητήσαμε πολλές φορές βοήθεια για στήριξη των παιδιών στο σχολείο, για τεχνικά μέσα και τροχοκαθίσαματα, μας έστελναν από το ένα Υπουργείο στο άλλο. Δυστυχώς στην Κύπρο, έχουμε τρία Υπουργεία για αυτά τα μωρά, που δεν μιλούν μεταξύ τους. Το Υπουργείο Υγείας, το Υπουργείο Παιδείας και το Υπουργείο Εργασίας, που έπρεπε να επικοινωνούν μεταξύ τους, όμως δεν επικοινωνούσαν. Υπήρχαν δυσκολίες και τώρα μετά από 5-6 χρόνια αντιλήφθηκαν τα προβλήματα. Όμως, δεν μπορούμε να πολεμούμε για τα αυτονόητα. Είναι θέμα επιβίωσης γι’ αυτά τα παιδιά.

Ένιωσα πολλές φορές ότι εμείς οι γονείς αγωνιζόμασταν για να κάνουμε πράγματα στα σχολεία που έπρεπε να κάνει το Υπουργείο Παιδείας, για να έχουν ευημερία τα παιδιά μας και να έχουμε καλύτερα αποτελέσματα. Κάναμε πολλά πράγματα και αυτά τα 18 χρόνια που συμμετέχω στα κοινά, ανεβάσαμε πολύ ψηλά τον πήχη και ανέβηκε το βιοτικό επίπεδο των παιδιών, όμως υπάρχει πολύς δρόμος ακόμη για να γίνει. Δυστυχώς, δεν γίνεται τίποτα στην Κύπρο. Κάνουμε ένα βήμα μπροστά κάθε δέκα χρόνια».

Η αδιακρισία της κοινωνίας

Μπορεί η οικογένειά του να βλέπει τον Στυλιανό ως ευλογία και αποδεχτά, στα λόγια και μόνο, όλοι να θεωρούμε αυτά τα παιδιά ως επίγειους αγγέλους, όταν φτάσει η ώρα να τα συναντήσει κάποιος όλα αλλάζουν. Η περιέργεια έρχεται πρώτη και όλοι μένουν να κοιτούν αυτά τα άτομα περίεργα και αδιάκριτα, χωρίς να σκεφτεί κανείς τι αισθήματα προκαλεί εκείνη την ώρα στον γονιό ή ακόμη και στο παιδί.

«Καθημερινά γινόμαστε δέκτες αδιάκριτων βλεμμάτων. Μπορεί να πάρω τον Στυλιανό, πάνω στο καροτσάκι, στην εκκλησία και την ώρα που θα μπούμε μέσα, να μείνουν όλοι να μας κοιτάνε, λες και είναι εξωγήινος. Το έχω ξεπεράσει αυτό το πράγμα, έχω βάλει ένα πέπλο και δεν βλέπω τους γύρω μου, όμως τους νιώθω. Τα μωρά αυτά δεν θέλουν ούτε τον οίκτο κανενός, θέλουν μόνο αγάπη. Ήρθα σε σύγκρουση με αρκετό κόσμο, όταν βλέπω ότι καταπατώνται τα δικαιώματα αυτών των παιδιών. Δυστυχώς υπάρχει ρατσισμός στην Κύπρο. Πρέπει να ξεκινήσουν αυτά τα παιδιά να μπαίνουν στα σχολεία, να έρθουν σε επαφή με τα άλλα παιδιά.

Όσο ήμουν στον Ευαγγελισμό, έκανα καθημερινά επισκέψεις στα σχολεία του Γερίου, για να έχουν επαφές τα παιδιά του σχολείου μας με τα υπόλοιπα παιδιά. Τα φέρναμε στο σχολείο μας να δουν που κάνουν θεραπείες, κάναμε κοινές γιορτές. Κοινωνικοποιήσαμε το Γέρι ολόκληρο, για να κοινωνικοποιηθούν και τα παιδιά μας και τα έχουν αποδεχθεί. Μόνο με τέτοιες ενέργειες μπορείς να φέρεις την κοινωνία κοντά και να καταλάβει η κοινωνία ότι αυτά τα παιδιά έχουν δικαιώματα».

Οι δυσκολίες με τις εκπτώσεις στις θεραπείες

Η απόφαση του Οργανισμού Ασφάλισης Υγείας, να μειώσει τις θεραπείες των ατόμων με εγκεφαλική παράλυση, ήρθε σαν κεραυνός εν αιθρία τον περασμένο Φεβρουάριο. Από τότε, ο κ. Χριστοδούλου και η οικογένειά του, αλλά και άλλες τόσες οικογένειες αυτών των παιδιών, επωμίζονται έξτρα έξοδα, τα οποία θα έπρεπε να καλύπτει το κράτος.

«Τα παιδιά με εγκεφαλική παράλυση δικαιούνταν 76 θεραπείες τον χρόνο, πριν ξεκινήσει ο ΟΑΥ και μέχρι πέρσι ο ΟΑΥ κάλυπτε αυτές τις 76 θεραπείες. Ξαφνικά αποφάσισαν ότι θα δικαιούνται μόνο κάποια παιδιά σε μικρή ηλικία, μέχρι και πέντε ετών, αυτές τις θεραπείες και τα παιδιά που είναι πιο μεγάλης ηλικίας θα δικαιούνται μόνο δύο θεραπείες τον μήνα. Μιλούμε για παιδιά με εγκεφαλική παράλυση, τετραπληγία, διπληγία, που δεν μπορούν να περπατήσουν, δεν μπορούν να κουνήσουν χέρια και πόδια. Η φυσιοθεραπεία είναι όπως το οξυγόνο σε αυτά τα παιδιά και αν τους το κόψεις θα πεθάνουν. Μπορεί ο ΟΑΥ να έκοψε τις θεραπείες στα παιδιά μας, αλλά εμείς ως γονείς δεν μπορούμε να το κάνουμε και αντλούμε από το υστέρημά μας αυτά τα λεφτά, που είναι τριάντα ευρώ η κάθε θεραπεία και τις παρέχουμε εμείς στα παιδιά μας.

Το παιδί μου πέρσι, στις 16 Ιουλίου, είχε κάνει εγχείρηση με σπονδυλόδεση, χρειάστηκε να μείνει ένα μήνα στο νοσοκομείο και μετά έκανε δεύτερη εγχείρηση με κατακλήσεις και έμεινε ακόμη ένα μήνα στο νοσοκομείο. Άρα, μιλούμε για δύο-τρεις μήνες στο κρεβάτι. Για να μπορέσει να αναρρώσει το παιδί, να μπορεί να κάτσει, να μπει σε ορθοστάτη και να κάνει αυτά που έκανε προηγουμένως, έπρεπε να κάνει πολλές θεραπείες. Και υδορθεραπείες και φυσιοθεραπείες και εργοθεραπείες. Ξαφνικά τώρα μας έκοψαν τις φυσιοθεραπείες και αναγκαζόμαστε να πληρώνουμε. Φέρνω δύο φυσιοθεραπευτές στο σπίτι για τον Στυλιανό και κάνουμε τέσσερις θεραπείες την εβδομάδα.

Κάθε τρεις μήνες βάζει ο ειδικός γιατρός οκτώ θεραπείες στο σύστημα και δικαιούται ο Στυλιανός 2 θεραπείες τον μήνα. Τις υπόλοιπες τις πληρώνω. Ο Στυλιανός κάνει τέσσερις θεραπείες την εβδομάδα, δηλαδή δεκαέξι τον μήνα. Τις δύο καλύπτει ο ΟΑΥ και τις άλλες τις πληρώνω. Είναι μεγάλο το κόστος, αβάστακτο και πρέπει οι υπεύθυνοι να το ξαναμελετήσουν. Δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτό το πράγμα, να επωμίζονται τα έξοδα συνεχώς οι γονείς και οι οικογένειες. Στείλαμε επιστολές, κάναμε διαμαρτυρίες, κινηθήκαμε νομικά, αλλά δεν έχει λυθεί το πρόβλημα. Μας είχαν ενημερώσει ότι θα ξαναδούν το θέμα και μείναμε εκεί.

Είναι πολύ δύσκολη η κατάσταση τώρα. Υπάρχουν ακόμη ειδικότητες που δεν έχουν ενταχθεί στο ΓεΣΥ και επιπρόσθετα είναι το κόστος των θεραπειών. Μία οικογένεια που δεν μπορεί να ανταπεξέλθει, απλά σταματά τις θεραπείες. Αυτά τα πράγματα έπρεπε να τα προσφέρει το κράτος και όχι οι γονείς. Έχει υποχρέωση το κράτος να προσφέρει εκπαίδευση και υγεία γι’ αυτά τα παιδιά και τώρα δεν προσφέρει ούτε στο ένα, ούτε στο άλλο. Αν δεν κάναμε αγώνες εμείς οι γονείς και να στηρίξουμε τα ειδικά σχολεία, η εκπαίδευση θα ήταν πολύ χαμηλή. Κράτος που δεν έχει παιδεία και υγεία, δεν είναι κράτος. Δυστυχώς εμείς δεν έχουμε ούτε παιδεία ούτε υγεία.

Οι γονείς που βιώνουμε αυτά τα πράγματα θέλουμε πολλή στήριξη και από το κράτος και από τις κοινωνικές παροχές, για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε να κάνουμε αυτά που κάνουμε για τα παιδιά μας. Αυτό που έκανε η Κυβέρνηση, το Υπουργείο Υγείας μαζί με τον ΟΑΥ να μας κόψουν ξαφνικά τις φυσιοθεραπείες, είναι εξευτελισμός της ανθρώπινης φύσης, σε όλο του το μεγαλείο. Δεν μπορείς να κόψεις τις θεραπείες σε αυτά τα παιδιά, από τη στιγμή που ξέρεις ότι είναι η επιβίωσή τους.

Αφού θα τα κόψεις εσύ αυτές τις θεραπείες εσύ, θα τα επωμιστεί η οικογένεια τα έξοδα. Εγώ έχω άλλα τέσσερα παιδιά. Οι δύο είναι φοιτητές και έχω και μαθήτρια Λυκείου. Είναι δύσκολη κατάσταση και δουλεύω δύο δουλειές για να μπορούμε να κάνουμε φυσιοθεραπείες στο παιδί μας».

Το μήνυμα με παραλήπτες όλους

«Τα παιδιά με αναπηρίες, είτε τετραπληγία, είτε διπληγία, είτε αυτισμό, είτε με εγκεφαλική παράλυση, χρειάζονται αγάπη και όχι οίκτο και οι γονείς το ίδιο. Δεν ζητούμε ελεημοσύνη από κανένα, μόνο την στήριξη και την κατανόηση του κράτους».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: 

• Η κραυγή αγωνίας της Κάλλιας για τις θεραπείες… «Είναι λες και με σκοτώνουν»
• Δεν κάνουν πίσω οι γονείς, πάνε Δικαστήριο για τις εκπτώσεις στις θεραπείες
• Ένας μήνας και ακόμη γίνονται εκπτώσεις στις θεραπείες παιδιών-«Αίσχος»
• Ξεγύμνωσαν το κράτος, λύγισαν τους βουλευτές-«Βρίσκομαι εδώ για να εκλιπαρώ»
• Εντείνονται οι φωνές για τις εκπτώσεις σε θεραπείες παιδιών με αναπηρία-«Αυθαίρετη απόφαση»
• Έξαλλοι οι γονείς παιδιών με εγκεφαλική παράλυση, απειλούν με δυναμικά μέτρα
• Πυρά γονιών παιδιών με εγκεφαλική παράλυση κατά ΟΑΥ-«Μας έχει αποκλείσει»
• «Εκπτώσεις» στις θεραπείες παιδιών με εγκεφαλική παράλυση-Αντιδράσεις από γονείς