Άφησε τα οικονομικά, φόρεσε ποδιά και πήρε τον πηλό στα χέρια του (pics)

Λένε πως τα χρήματα δεν φέρνουν την ευτυχία… Ο κος Σταύρος είναι ένας από αυτούς που στηρίζουν αυτή την άποψη, αφού ενώ γνώριζε πως η δουλειά του, τα οικονομικά, θα του επέφεραν περισσότερα χρήματα, εντούτοις έκανε στροφή στην καριέρα του και ασχολήθηκε με τον πηλό, ανεξαρτήτως αν γνώριζε πως τα έσοδα του θα είναι πολύ λιγότερα. 

Σπούδασε στη Γαλλία οικονομικά και εργάστηκε σε μεγάλα εργοστάσια στην Κύπρο αλλά το καλλιτεχνικό αίμα που κυλούσε στις φλέβες του δεν τον άφηνε σε ησυχία. Η αγάπη του για τα βιβλία, η καθημερνή τριβή με την τέχνη και οι επισκέψεις σε πολλά μουσεία, τον οδήγησαν σε έναν άλλο και πολύ διαφορετικό δρόμο και τρόπο ζωής από αυτόν που είχε συνηθίσει. Έβγαλε το κουστούμι, φόρεσε την ποδιά και άρχισε να φτιάχνει τα δικά του έργα από πηλό.

Το 2004 πήρε την μεγάλη απόφαση. Σε ένα στενό, στην παλιά πόλη της Λευκωσίας, άνοιξε ένα βιβλιοπωλείο και δίπλα ακριβώς το προσωπικό του εργαστήρι κεραμικής. Το βιβλιοπωλείο έκλεισε, το εργαστήρι ωστόσο αποτελεί μέχρι και σήμερα πηγή έμπνευσης και στέκι δημιουργικότητας για τους μαθητές του.

Αν και ο ίδιος είναι αυτοδίδακτος, οι γνώσεις του είναι αστείρευτες όσον αφορά τον πηλό, ενώ πηγή έμπνευσής του αποτελούν συνήθως Έλληνες φιλόσοφοι και οτιδήποτε μπορεί να του κάνει εντύπωση.

«Όταν ολοκλήρωσα τις σπουδές μου στη Γαλλία και κάτι σεμινάρια στην Αγγλία, εργάστηκα σε εργοστάσια στην Κύπρο και σε άλλες δουλειές μέχρι το 2004, οπότε αποφάσισα να φύγω γιατί δεν μου άρεσαν τα οικονομικά δρώμενα και άνοιξα το δικό μου εργαστήρι. Πάντα μου άρεσε ο πηλός. Είναι εύπλαστο υλικό και μπορείς να φτιάξεις μ΄ αυτόν ότι έχεις στο μυαλό σου. Αγόρασα τον πρώτο μου τροχό, τα υλικά που χρειαζόμουν και δειλά-δειλά έστησα τον προσωπικό μου χώρο. Παράλληλα, διατηρούσα δίπλα ένα βιβλιοπωλείο με διαλεχτά βιβλία και βιβλία τέχνης, αλλά το 2008 αποφάσισα να το κλείσω και κράτησα μόνο το εργαστήρι», εξιστορεί ο κος Σταύρος, μιλώντας με την απόλυτη ηρεμία που τον χαρακτηρίζει, στον REPORTER για τα πρώτα του βήματα, τον χώρο που διατηρεί και τα παιδιά του που ακολούθησαν τον δικό του δρόμο.

Όποτε έκανε διάλειμμα από τη δουλειά ή όποτε είχε ελεύθερο χρόνο, ζωγράφιζε. Του πήρε χρόνια για να καταλάβει αυτό που πλέον θεωρεί ως δεδομένο. Ότι δηλαδή σημασία έχει να γελάς και να κάνεις πράγματα που σε κάνουν χαρούμενο μακριά από το άγχος. «Πήρα μια σημαντική απόφαση όταν θα άνοιγα το εργαστήρι. Έζησα τη ζωή μου, έχοντας δουλειά με σταθερό μισθό, όπως επίσης έζησα χωρίς να έχω χρήματα και να ασχολούμαι με την τέχνη μου. Η πιο χαρούμενη περίοδος της ζωής μου είναι από τότε που ασχολήθηκα μόνο με αυτό που αγαπώ και αυτό έχει σημασία για εμένα. Θεωρώ πως πρέπει να έχουμε πάντα στο μυαλό μας το τι είναι η ευτυχία για τον καθένα μας και να το ακολουθούμε».

Ο κος Σταύρος δεν πήγε σε κάποια σχολή για να μάθει την τέχνη του πηλού, αλλά έγινε τεχνίτης με την βοήθεια των βιβλίων και την εμπειρία που απέκτησε. «Δεν είχα πάει σε κάποιο δάσκαλο για να μου μάθει την κεραμική. Ότι έμαθα, το έμαθα μόνος μου. Αυτό που με βοήθησε είναι οι γνώσεις που είχα στην τεχνολογία, την τέχνη και συνάμα το γεγονός ότι γνώριζα κάθε υλικό από την φυσική του και την χημική του πλευρά. Αισθάνομαι πως η ζωή μου συνδυάστηκε με τέτοιο τρόπο που με καθοδήγησε σε αυτό το δρόμο».

Η ηρεμία στη φωνή του πηγάζει από την ηρεμία που χρειάζεται κάποιος για να πλάσει πηλό και να έχει το σωστό αποτέλεσμα. «Για να φτιάξεις αντικείμενα όπως μια μορφή με καμπύλες ή ένα ποτήρι, πρέπει να είσαι απόλυτα ήρεμος και συγκεντρωμένος, γιατί η παραμικρή μη αρμονική κίνηση πάνω σε οτιδήποτε σπάνια θα δώσει το σωστό αποτέλεσμα. Πολλές φορές, όταν δεν είμαι ήρεμος και προσπαθήσω να φτιάξω κάτι, δεν τα καταφέρνω. Είναι το πρώτο πράγμα που λέω στους μαθητές μου, “να βγάζετε ηρεμία για να τα καταφέρετε”.

Είναι πολλοί αυτοί που θεωρούν πως ο κεραμίστας απλά φτιάχνει αντικείμενα αλλά αυτό δεν ισχύει, γιατί ο κεραμίστας εργάζεται σκληρά. Πρέπει να φτιάξει πηλό, να τον φέρει σε κατάσταση που να μπορεί να τον επεξεργαστεί, στη συνέχεια θα πρέπει να καθαρίσει τους τροχούς από τον πηλό. Μετά θα πρέπει να το ζωγραφίσεις να είσαι αισθητικά ορθός. Όλα θέλουν πάρα πολύ δουλειά».

Ο ίδιος, μπορεί να εμπνευστεί από ότι δει στο δρόμο του, από ανθρώπους και από άλλα περίεργα που θα σκεφτεί να υλοποιήσει. Όπως τότε που συνάντησε μια κοπέλα με ένα σχέδιο στο μπλουζάκι. Όταν το είδε, αντιλήφθηκε πως είχε σχεδιάσει κάτι παρόμοιο σε ένα δικό του βάζο. «Μπορώ να πάρω έμπνευση από οτιδήποτε δω. Είμαι αστείρευτη πηγή έμπνευσης και δεν σταματάω ποτέ. Πολλές φορές μου αρέσει να αναμιγνύω πράγματα και εικόνες. Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι πως και στον κόσμο αρέσει η ασυμμετρία και τα παράξενα σχέδια».

«Για εμένα είναι πολύ σημαντικό, πριν να ξεκινήσω να φτιάχνω κάτι να ξέρω που θα φτάσω. Τις περισσότερες φορές το σχεδιάζω και θεωρώ επιτυχία μου εάν φτιάξω κάτι όπως ήταν στο αρχικό μου σχέδιο γιατί ο πηλός παίζει τα δικά του παιχνίδια. Έχει μνήμη και δεν ξεχνά τίποτα. Μπορεί να κάνεις κάτι στραβό στο σχέδιό σου και να σου το δείξει όταν ολοκληρωθεί η διαδικασία και στεγνώσει».

Στο πάνω όροφο βρίσκεται το μικρό μαγαζί, που εκθέτει τα έργα του. Πολύχρωμα ποτήρια, πρόσωπα που παίρνουν μορφή σε βάζα, κηροπήγια και άλλα που συνδυάζουν την προσωπική του συλλογή. Το πρώτο του έργο ήταν μια πυραμίδα, αφού λατρεύει τον Πυθαγόρα και τα γεωμετρικά σχήματα, ενώ πολλά είναι αυτά που έχουν συναισθηματική αξία και δεν είναι προς πώληση. «Αυτή η πυραμίδα, είχε τετράγωνα κομμάτια και δίπλα μια σφαίρα. Μπορούσες να βάλεις μέσα κερί. Η έμπνευση από τον Πυθαγόρα γιατί πάντα στα έργα μου αναμιγνύω φιλοσοφία και πηλό. Υπάρχουν και κομμάτια που έχω δεθεί συναισθηματικά μαζί τους και δεν τα πούλησα ποτέ».

Υπερήφανος, όπως λέει, νιώθει όταν αναγνωρίζεται η δουλειά του από τους συλλέκτες του εξωτερικού. Έρχονται στην Κύπρο ή επικοινωνούν μαζί του για να αγοράσουν έργα του. «Αυτή είναι η αναγνώριση για εμένα», αναφέρει, δηλώνοντας περήφανος και για τα δύο του παιδιά που ακολούθησαν την ίδια πορεία, ο ένας ως κεραμιστής και ο δεύτερος ως τεχνίτης μετάλλων.

Κλείνοντας την συζήτηση, αναφέρεται στην Ελληνίδα Ελένη Βερναδάκη, όταν σε μια συνέντευξη την ρώτησαν εάν είναι κεραμίστρια αυτή απάντησε πως είναι πηλοπλάστης. «Αυτό είμαι και εγώ, πηλοπλάστης. Μου αρέσει να παίζω με τον πηλό». 

Ο κος Σταύρος, χρησιμοποιεί το εργαστήρι του για workshops, όπου οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να παρακολουθήσουν κοντά του σύντομα μαθήματα κεραμικής από την αρχή. Πλάθουν πηλό, μαθαίνουν να χρησιμοποιούν τον τροχό και να ζωγραφίζουν τις δικές τους δημιουργίες. Επίσης, έχει και λίγους σταθερούς μαθητές.