Ένα σίκλιφ παρά μέρα, τη... δουλειά την κάνει πέρα-Η εύκολη λύση στο δημόσιο

Είναι η μάστιγα που ταλανίζει εδώ και πολλά χρόνια τον δημόσιο τομέα, αλλά κανενός δεν ιδρώνει τ' αυτί. Τουναντίον, όπως γινόταν στο παρελθόν, συνεχίζει να γίνεται και σήμερα και, όπως φαίνεται, θα συνεχίσει να αποτελεί την εύκολη λύση των δημόσιων υπαλλήλων για να απουσιάσουν δικαιολογημένα από τον χώρο εργασίας τους. Ένας πόνος στον αυχένα, στη μέση, στο πόδι ακόμη και στο... νύχι, για μια μεγάλη μερίδα υπαλλήλων του δημόσιου τομέα θεωρείται ως σοβαρός λόγος για να απουσιάσουν από τη δουλειά, αφού χρήζουν ξεκούρασης έστω και μιας ημέρας. 

Διόλου τυχαία δεν είναι, άλλωστε, και τα τελευταία στατιστικά στοιχεία που δόθηκαν στη δημοσιότητα στο πρόσφατο παρελθόν, με τους δημόσιους υπαλλήλους που απουσίαζαν από την εργασία τους με ιατρικό πιστοποιητικό, από μια μέχρι και έξι ημέρες, να είναι στο 22,51%. Δηλαδή, ένας στους πέντε που εργάζεται στον δημόσιο τομέα, απουσίαζε για λόγους ασθενείας. Παράλληλα, από επτά μέχρι και δεκατρείς μέρες, απουσίαζε το 16,35%, ενώ από δύο μέχρι και έξι μήνες, έλειπε το 4,15%. 

Είναι κοινό μυστικό, ότι η άδεια ασθενείας από ένα «δικό» μας γιατρό είναι η εύκολη λύση για οποιονδήποτε που εργάζεται, καθώς ένα χαρτί υπογεγραμμένο από εγκεκριμένο γιατρό, θεωρείται η καλύτερη απόδειξη για το ότι οφείλουμε να καθίσουμε στο σπίτι για  ανάρρωση.

Μιλώντας στον REPORTER, ο Πρόεδρος της Επιτροπής Δεοντολογίας του ΠΙΣ, Δρ. Μιχάλης Αναστασιάδης, ανέφερε ότι έχουν φθάσει κοντά τους αρκετές αναφορές για τέτοιου είδους παραβάσεις, ακόμη και επίσημη καταγγελία. «Είχαμε αναφορές, αλλά και επίσημη καταγγελία με λίγη ιδιαιτερότητα, για έκδοση λανθασμένων πιστοποιητικών. Εμείς, ως ΠΙΣ, προτρέπουμε και συνιστούμε στα μέλη μας όπως είναι ιδιαίτερα σχολαστικοί και προσεκτικοί στην έκδοση τέτοιων πιστοποιητικών και πόσο μάλλον εάν είναι fake. Είναι κάτι αντιεπαγγελματικό, αντιδεοντολογικό και παράνομο. Καμιά φορά είναι πολύ περίεργες οι συνθήκες που εκδίδονται τέτοιου είδους πιστοποιητικά και συνήθως, βεβαίως, είναι λόγω της απαίτησης των ασθενών».

Ένας γιατρός, εξηγεί ο κ. Αναστασιάδης, «δεν σημαίνει ότι για να είναι αρεστός στον ασθενή του, πρέπει να του ικανοποιεί όλες του τις παράλογες απαιτήσεις. Σαφώς καταδικάζουμε το φαινόμενο στον βαθμό που εκδηλώνεται. Έχουμε ενώπιον μας υποθέσεις που εξετάσαμε και άλλες υποθέσεις που συνεχίζουμε να εξετάζουμε. Είχαμε αναφορές παλαιότερα και από τον Δήμο Πάφου με μια μαζική καταγγελία και είχαμε επίσης και από τον Δήμο Λευκωσίας. Είναι ένα φαινόμενο γενικά το οποίο δεν είναι σπάνιο δυστυχώς, αλλά είναι καταδικαστέο».

Την ίδια ώρα, αρκετά δύσκολη είναι και η στοιχειοθέτηση τέτοιων καταγγελιών, καθώς ο «ασθενής» δεν πρόκειται να παραδεχθεί ότι του έγινε παραποιημένη διάγνωση από τον γιατρό του. «Είναι η μεγαλύτερη δυσκολία η στοιχειοθέτηση, καθότι πολλές φορές η εξασφάλιση μαρτυρίας από εκείνον ο οποίος είναι ο λήπτης πιστοποιητικού ή βεβαίωσης, συνήθως αρνείται να επιβεβαιώσει, κάτι για το οποίο είναι ο γιατρός που φέρει ευθύνη. Την ίδια ώρα από την άλλη, ο εργοδότης είναι αυτός που πλήττεται, αλλά και αυτός πώς μπορεί να αποδείξει ότι ένα πιστοποιητικό είναι λανθασμένο; Φυσικά, υπάρχουν και κάποιες εξόφθαλμες περιπτώσεις που δεν χρειάζεται καν να είσαι γιατρός, για να διαπιστώσεις το ψεύδος που υπάρχει».

Ταυτόχρονα, ο κ. Αναστασιάδης, εξέφρασε την πεποίθησή του ότι τα περισσότερα μέλη του Παγκύπριου Ιατρικού Συλλόγου, «τηρούν τα πλαίσια της ιατρικής, γιατί είναι κάτι που άπτεται της επιστήμης και αυτό το φαινόμενο είναι κακή άσκηση της ιατρικής. Θεωρούμε ότι είναι ένα φαινόμενο που αν δεν μπορεί να εξαλειφθεί πλήρως, πρέπει να μειωθεί στον μέγιστο δυνατό βαθμό».