Συγκίνησαν, δίδαξαν, έστειλαν ηχηρά μηνύματα… Οι ιστορίες που ξεχώρισαν το 2021

Μας συγκλόνισαν με τις ιστορίες τους, μας συγκίνησαν με το μεγαλείο ψυχής τους, μας έκαναν να αναγνωρίσουμε την δύναμη που κρύβει ένας άνθρωπος μέσα του… Μέσα από τις ιστορίες τους, απέδειξαν το «ό,τι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό» είναι μία μεγάλη αλήθεια…

Κατάφεραν να μπουν στη ζωή μας, όταν απλά διηγήθηκαν την ιστορία τους. Πέτυχαν να μας αλλάξουν, έστω και στο ελάχιστο την καθημερινότητά μας, προς το καλύτερο. Άλλοι έστειλαν ηχηρά μηνύματα, για θέματα που αφορούν όλους, μικρούς και μεγάλους, άλλοι παρέδωσαν μαθήματα ανθρωπιάς. Όλοι μας έκαναν να σκεφτούμε δίπλα και τριπλά τις συμπεριφορές μας και τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε καθημερινά τους γύρω μας, αλλά και να αξιολογούμε διαφορετικά τις καταστάσεις, με τις οποίες ερχόμαστε αντιμέτωποι.

Είναι η Ραφαέλλα, η Encarnita, η Αγγέλικα, ο Robert, η κα. Μαρία, η κα. Στέλλα, ο κ. Παύλος… Άνθρωποι που μένουν δίπλα μας, αλλά σηκώνουν το δικό τους σταυρό, εδώ και τόσα χρόνια… Κάποιοι μίλησαν ξανά, κάποιοι μίλησαν για πρώτη φορά στον REPORTER, όλοι όμως κατάφεραν να μας καθηλώσουν.

Η πάθηση του γιου της που την έκανε πιο δυνατή

Η εγκυμοσύνη της, στο τρίτο της παιδί, ήταν θυελλώδης. Έμαθε για την πάθηση του παιδιού της όταν ήταν στον πέμπτο μήνα της κύησης και έχασε τη γη κάτω από τα πόδια της. «Σχιστία άνω χείλους» ήταν η διάγνωση των γιατρών.

Η Γιάννα Ανδρέου κατάφερε να ξεπεράσει το αρχικό της σοκ, έβαλε κάτω όλα τα δεδομένα, έτρεχε από γιατρό σε γιατρό για να λάβει απαντήσεις. Τελικά, συνάντησε τον Χριστόδουλο Λάσπο, ιδρυτή του Κυπριακού Κέντρου Σχιστιών & Δυσμορφιών Προσώπου MEDICLEFT και του Συνδέσμου ΧΡΥΣΑΛΛΙΔΑ, ο οποίος την κατεύθυνε. Από εκεί και πέρα, όλα ξεκαθάρισαν.

Με τη βοήθεια του γιατρού, αλλά και του Συνδέσμου, τόσο η κα. Ανδρέου, όσο και ο σύζυγός της, κατάφεραν να προχωρήσουν τη ζωή τους, να κλείσουν τα αυτιά τους στα αρνητικά σχόλια του κόσμου και να βοηθήσουν άλλες οικογένειες που ήρθαν αντιμέτωπες με την ίδια πάθηση.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: «Στην αρχή έπαθα σοκ, έκλαιγα… Με ρωτούσαν θα τον κυκλοφοράς; Δεν ντρέπεσαι;»

Η Encarnita στα 17 πήρε την απόφαση να κόψει το πόδι της

Σε ηλικία 17 ετών, που οι περισσότεροι προετοιμάζονται για τις Παγκύπριες Εξετάσεις, ενώ την ίδια ώρα προσπαθούν να φτιάξουν όσες περισσότερες αναμνήσεις μπορούν, με τους συμμαθητές τους, λίγο πριν το τέλος της σχολικής τους πορείας, η Encarnita Ιωάννου, ήρθε αντιμέτωπη με την πιο δύσκολη απόφαση για ένα άτομο. Κλήθηκε να αποφασίσει αν πρέπει να κόψει το πόδι της ή όχι.

Ένα τροχαίο ατύχημα είχε ως αποτέλεσμα να της αλλάξει τη ζωή. Από το τροχαίο τραυματίστηκε στα πόδια και κρίθηκε αναγκαία η μεταφορά της στο Ισραήλ. Εκεί κατάλαβε τη σοβαρότητα της κατάστασής της, αφού οι γιατροί έπρεπε να συναρμολογήσουν και τα δύο της πόδια. Τα κατάφεραν με το δεξί και το πάνω μέρος του αριστερού, όμως για το κάτω μέρος ήταν δύσκολο. Χρειάστηκε να κάνουν τρεις μεγάλες χειρουργικές επεμβάσεις, παίρνοντας μύες από άλλα σημεία του κορμιού της, όμως δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα. Τελικά, κλήθηκε να πάρει την απόφαση για ακρωτηριασμό του αριστερού της ποδιού.

Ήρθε αντιμέτωπη με νέες καταστάσεις, αφού έπρεπε να μάθει να περπατά από την αρχή, έπεσε ψυχολογικά πολλές φορές, αλλά δεν το έβαλε κάτω, πείσμωσε, ωρίμασε απότομα και δεν στερήθηκε πολλά πράγματα στη ζωή της.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: «Μετά από τροχαίο, στα 17 μου, έπρεπε να αποφασίσω αν θα κόψω ή όχι το πόδι μου»

Η κα. Μαρία έκανε όλη την Κύπρο να τη θαυμάζει

Η κα. Μαρία Λοΐζου είναι ένα άτομο που όλοι έχουν μάθει για την πάθησή της, την λιποδυστροφία, αλλά και για το bullying που βίωσε λόγω αυτής της πάθησης. Θύτες ήταν οι άγνωστοι, οι περίεργοι περαστικοί, που την κοιτούσαν με βλέμμα αποκρουστικό και με λόγια σκληρά στην άκρη της γλώσσας τους. Θύτες ήταν η ίδια της η οικογένεια, τα ξαδέλφια της που την φώναζαν πίθηκο… Ήταν μόλις 14 ετών…

Λόγω του εκφοβισμού που ζούσε καθημερινά, αναγκάστηκε να σταματήσει το σχολείο, παρόλο που το αγαπούσε πολύ και να πηγαίνει με τον πατέρα της, στα ζώα και στα πρόβατα. Ακόμη και σε μεγαλύτερη ηλικία, ήταν δέκτης απαράδεκτων καταστάσεων και κοροϊδιών. Η ίδια αναγκάστηκε να αλλάξει, να γίνει πιο σκληρή για να προστατεύσει τον εαυτό της.

Κατάφερε να φτιάξει τη δική της οικογένεια. Βρήκε την αγάπη και την αποδοχή στα μάτια του άνδρα της και μαζί μεγαλώνουν την κόρη τους, μαθαίνοντάς της ότι δεν πρέπει να κρίνει τον άλλο από την εξωτερική του εμφάνιση.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: «Ξαδέλφια μου με έλεγαν πίθηκο, ήταν πολύς ο πόνος… Ήμουν μία κορούδα 14 χρονών»

Η κα. Στέλλα παλεύει καθημερινά για τα δικαιώματα του παιδιού της

Βγαίνει συνεχώς μπροστά, για να διαμαρτυρηθεί και να διεκδικήσει τα δικαιώματα των παιδιών της. Φωνάζει και ξεμπροστιάζει τα κακώς έχοντα του συστήματος και τον τρόπο που αντιμετωπίζει τα παιδιά με αναπηρία. Την ίδια ώρα, παλεύει να προσφέρει στους γιους της το καλύτερο δυνατό.

Η κα. Στέλλα Μιχαήλ διηγήθηκε την ιστορία της και έδειξε τα προβλήματα που βιώνει καθημερινά ο γιος της, Ρωμαίος, λόγω της άγνοιας που υπάρχει, για θέματα αναπηρίας. Μέσα από τα λόγια της, είναι διάχυτο το αίσθημα του πόνου, που νιώθει η κάθε μάνα όταν κοροϊδεύουν το παιδί της.

«Τον ανέβασαν μέχρι και βίντεο στο TikTok που του έκαναν bullying. Είμαι τυχερή στην ατυχία μου, που ο Ρωμαίος δεν καταλαβαίνει νοητικά ότι τον κοροϊδεύουν. Πιστεύει ότι είναι όλοι φίλοι του και τον αγαπούν. Τρέχει από πίσω τους και του κλείνουν τα κάγκελα να μην περάσει, γιατί δεν τον θέλουν. Μένει έξω και φωνάζει ο γιος μου, 'άνοιξε μου ρε φίλε, άνοιξε μου!'».

Είναι μόνο ένα από τα πολλά παραδείγματα, της ιστορίας του 16χρονου Ρωμαίο, ο οποίος αντιμετωπίζει σοβαρά επιληπτικά επεισόδια, νοητική υστέρηση και έχει ατροφικό μεσολόβιο εγκεφάλου. Την ίδια ώρα, ο 14χρονος αδελφός του, Παναγιώτης, έχει διαγνωστεί με αυτισμό. Η κα. Στέλλα έχει βρει στήριγμα στην 12χρονη κόρη της Μιχαηλίνα, η οποία έχει ωριμάσει πολύ γρήγορα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: «Ο Ρωμαίος δέχτηκε πάρα πολύ bullying... Τον ανέβασαν βίντεο και τον κορόιδευαν»

Η Μαρίτσα Καραολή που είχε την πατρίδα πάνω από όλα

Οι ιστορίες των αγωνιστών της ΕΟΚΑ πάντα συγκλονίζουν και φυσικά αυτή της κας. Μαρίστσας Καραολή δεν μπορεί να αποτελέσει εξαίρεση. Ήταν μόλις 26 ετών όταν μυήθηκε στην ΕΟΚΑ, μαζί με τον άνδρα της, Ανδρέα Καραολή και το γεγονός ότι είχε φέρει στον κόσμο ήδη τρία παιδιά, δεν την πτόησε, αφού είχαν την πατρίδα πάνω από όλα.

Ζει στο Παλαιχώρι, μέχρι και σήμερα και είναι η γυναίκα που κατάφερε να φυγαδεύσει και να γλυτώσει τον Γρηγόρη Αυξεντίου, τον Κυριάκο Μάτση, τον Αντώνη Παπαδόπουλο, τον Αυγουστή Ευσταθίου και άλλους αγωνιστές, που τα έβαλαν με τους Άγγλους.

Μάλιστα, στο σπίτι της δημιουργήθηκαν δύο κρησφύγετα, στα οποία κρύβονταν αγωνιστές, όποτε χρειαζόταν, αλλά και όπλα που χρησίμευαν στον πόλεμο. Η κα. Μαρίτσα και ο άνδρας της παραχώρησαν και ένα από τα δύο δωμάτια που είχαν στο σπίτι τους, στον Αυξεντίου, για να μεταφέρει εκεί, άλλους αντάρτες.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: ΒΙΝΤΕΟ: «Εν για σας μωρά που βασανιζούμαστε, το τομάρι μας έχουμεν το ξεγραμμένο»

«Μπάσταρτο με ανεβάζαν, μπάσταρτο με κατεβάζαν»

Είναι από τις ιστορίες που τα λόγια είναι λίγα, για να την περιγράψουν. Έξι λέξεις, μαρτυρούν μία σκληρή πραγματικότητα, όπως τη βίωσε για χρόνια ο Χρίστος. Ο 21χρονος Χρίστος βρήκε διέξοδο από τον πόνο που ένιωθε όταν τον κοροϊδεύαν τα άλλα παιδιά, αλλά και τον χωρισμό των γονιών του, στα ναρκωτικά.

Ξεκίνησε να κάνει χρήση στα 12, όταν ένας φίλος του έκανε χρήση κάνναβης και σιγά-σιγά άρχισε πιο «σκληρά». Έγινε βίαιος, κυνηγούσε την οικογένειά του μέσα στο σπίτι, για να τους χτυπήσει. Έψαχνε να βρει διέξοδο από την ζωή του. «Μπάσταρτο με ανεβάζαν, μπάσταρτο με κατεβάζαν, επειδή δεν γνώρισα ποττέ τον τζύρη μου τζιαι έφυεν».

Όταν του είπε ο μικρός του αδελφός να σταματήσει, επειδή μύριζε το σπίτι, προσπάθησε να βάλει τέρμα στη ζωή του. Τότε κατάλαβε ότι πρέπει να λάβει βοήθεια. Μέσα στην Αγία Σκέπη βρήκε τους ανθρώπους, που πραγματικά νοιάζονται για εκείνον, τους ανθρώπους που τον στήριξαν και του έδειξαν πώς μπορεί να τους εμπιστευτεί.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: «Μπάσταρτο με ανεβάζαν, μπάσταρτο με κατεβάζαν γιατί εν εγνώρισα τον τζύρη μου»

Η πολύτεκνη γιαγιά Ανδριανή που έκανε 11 παιδιά

Έχει αποκτήσει έντεκα παιδιά, μέσα σε δεκατρία χρόνια, τα οποία της χάρισαν 46 εγγόνια, 74 δισέγγονα και ένα τρισέγγονο και για εκείνη, η οικογένεια είναι η αρχή και το τέλος της. Είναι η γιαγιά Ανδριανή, από την Κερύνεια, η οποία πλέον ζει μόνιμα στην Πάφο.

Γέννησε τα παιδιά της πριν την εισβολή των Τούρκων. Μέχρι το 1968 είχε έντεκα παιδιά, όμως σήμερα εν ζωή βρίσκονται μόνο δέκα εξ αυτών. Κατάφερε να ανταπεξέλθει στις δυσκολίες της εποχής, την φτώχεια, την πείνα και να μεγαλώσει τα παιδιά της με τον καλύτερο τρόπο.

Μετά την εισβολή κατέληξαν στην Πάφο, αφού ο άνδρας της ήταν ψαράς και τους είπαν ότι στην περιοχή έχει πολλά ψάρια. Σήμερα, αν και βλέπει όλη την οικογένεια μαζεμένη, μόνο σε γάμους και βαπτίσεις, αισθάνεται πολύ ευτυχισμένη. «Είμαστε ένα χωρκό μόνοι μας» είχε πει.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: «Έκαμα έντεκα μωρά, έχασα ένα… Ξέρεις ότι τες νύχτες κάθουμαι τζιαι μιλώ του;»

Ο Θανάσης κατάφερε να νικήσει τη λευχαιμία και να επιστρέψει θριαμβευτής

Η ιστορία του Θανάση είχε γίνει γνωστή από τον Οκτώβριο του 2020, όταν έφευγε από την Κύπρο για Γερμανία, όπου έδωσε μία γενναία μάχη, με τη λευχαιμία. Ήταν αισιόδοξος, λες και ήξερε το αποτέλεσμα, πριν ακόμη ξεκινήσει τις θεραπείες του. Χρειάστηκαν οκτώ μήνες για να επαληθευτεί.

Κατάφερε να νικήσει τη λευχαιμία, αλλά έζησε την πιο άσχημη εμπειρία της ζωής του και ευχή του να μην την περάσει ποτέ κανένας άλλος, αλλά έμαθε να ξεχωρίζει τα πραγματικά προβλήματα της ζωής. Η αρχή του αγώνα του, ήταν για εκείνον η πιο δύσκολη στιγμή όλης της πορείας του και η τελευταία του χημειοθεραπεία ήταν η πιο γλυκιά στιγμή.

«Η πρώτη χημειοθεραπεία είναι μια ανάμνηση που εύχουμαι κανένας να μην την περάσει. Δεν μπορείς να φας, νιώθεις συνέχεια αναγούλες, είσαι όπως το ζόμπι. Πηγαίνεις συνέχεια στην τουαλέτα. Δεν μπορείς να κάτσεις. Φώναζα συνέχεια των νοσοκόμων, γιατί ένιωθα ότι παρέλυσε το κορμί μου. Από την άλλη, η πιο γλυκιά στιγμή μου, ήταν πριν λίγες μέρες που μου είπαν ότι μπορώ να φύγω, να επιστρέψω στην Κύπρο για ένα μήνα και να έρθω ξανά πίσω στη Γερμανία για επαναξιολόγηση. Όταν έμαθα ότι έρχομαι Κύπρο, την ώρα που έφευγα από το νοσοκομείο έβαλα τα κλάματα. Συγκινήθηκα από τη χαρά μου. Πλέον φεύγω από αυτό το νοσοκομείο και ας ελπίσουμε ότι δεν θα υπάρξει γυρισμός. Ότι φεύγω για πάντα.  Μετά όταν θα επιστρέψω, είναι για να δω αν όλα κυλούν ομαλά».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: «Όταν βγήκα από το νοσοκομείο έκλαψα, η Μαρία με πήρε μια ζεστή αγκαλιά»

Ένα γήπεδο τον φώναζε τραυλό αλλά δεν τα έβαλε κάτω

Ο Αντώνης Γιωργαλλίδης είναι γνωστός για τις επιδόσεις του στα γήπεδα, αφού το όνομά του είναι συνδεδεμένο με το κυπριακό ποδόσφαιρο. Η πορεία του, ως τερματοφύλακας, είναι γνωστή απ’ άκρη σ’ άκρη του νησιού. Αυτό που τον κάνει να ξεχωρίζει, όμως, είναι η άλλη όψη του νομίσματος. Όταν ήρθε αντιμέτωπος με ένα ολόκληρο στάδιο, που χρησιμοποίησε το πρόβλημά του στην ομιλία, ως περιεχόμενο χλευασμού και του φώναζαν «Δεν θα μάθεις να μιλάς ποτέ ρε τραυλέ».

Αντιμετώπισε το bullying, λόγω του τραυλισμού του, στο σχολείο δεν μιλούσε πολύ, επειδή δεν ήθελε να τον ξεχωρίζουν τα άλλα παιδιά. Έκανε λογοθεραπείες, συνεχώς, για να μπορέσει να αντιμετωπίσει το πρόβλημά του. Μέχρι που κατάλαβε ότι έπρεπε να αφήσει τις ανασφάλειές του στην άκρη και να αρχίσει να μιλά, αφού το αποδέχθηκε και ήταν καλά με τον εαυτό του.

Ωστόσο, κάποιοι προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν την πάθησή του εις βάρος του, ακόμη και όταν έγινε επαγγελματίας.  Ένα γήπεδο του φώναζε και τον χλεύαζε.

«Δεν ένιωθα άσχημα για μένα, αλλά ένιωθα άσχημα γι’ αυτούς που βρίσκονταν στις κερκίδες ανάμεσα σε 20.000 άτομα και ίσως είχαν το πρόβλημα του τραυλισμού. Αυτό το πράγμα με ενοχλούσε, γιατί σίγουρα επηρεάζονται κάποια άτομα τα οποία εμείς οι ίδιοι προσπαθούμε να βοηθήσουμε. Εγώ τα άκουσα όλα… Όπως το είσαι ττάττης, τταττεύκεις, τραυλίζεις, ειδικά στα παιχνίδια μου έλεγαν ας πούμε, δο-δο-δο-δοκάρι, για να με κοροϊδέψουν. Μετά όταν το αποδέχτηκα, τα άκουγα και γελούσα. Παλιά, όμως, όταν ήμουν ακόμη σχολείο και σήκωνα το χέρι στην τάξη και ήθελα να πιώ νερό, άκουγα τα σχόλια και τα γέλια, γιατί μέχρι να το πω στη δασκάλα, πάσχιζα...».

Η συνέντευξη του Αντώνη Γιωργαλλίδη στον REPORTER βραβεύτηκε στα βραβεία της ΕΑΚ, στην κατηγορία «συνέντευξη».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: «Ένα γήπεδο μου φώναζε ‘δεν θα μάθεις να μιλάς ποτέ ρε τραυλέ’... Το αποδέχθηκα»

«Με κλείδωσαν σε κλουβί, μου φώναζαν φάλαινα που εν να χάσεις κιλά φκάλουμε σε»

Ακόμη μία ιστορία σχολικού εκφοβισμού, που συγκλόνισε και μας έκανε να αναρωτηθούμε «τι πραγματικά συμβαίνει στις σχολικές μονάδες». Μία ιστορία που έδειξε τα κενά που υπάρχουν, όσον αφορά στην επιτήρηση, ενώ φανερώνει ότι το πρόβλημα δεν είναι μεμονωμένο. Το πρόβλημα ξεκινά από το σπίτι και επεκτείνεται στην κοινωνία.

Αυτή είναι η ιστορία της Ραφαέλας Αποστόλου, η οποία για χρόνια ζούσε bullying στο σχολείο, επειδή είχε παραπάνω κιλά, από ό,τι το «κανονικό». Στην αρχή δεν μιλούσε, αλλά όταν τα πράγματα έφτασαν στο απροχώρητο, αποφάσισε να ανοιχτεί στην οικογένειά της. Μίλησε στη μητέρα της και αποφάσισε να αλλάξει σχολείο, μπας και βελτιωθεί η κατάσταση. Βρέθηκε, όμως, στο ίδιο έργο θεατής. Την κορόιδευαν και στο νέο της σχολείο.

«Με κλείδωσαν μέσα σε κλουβί και μου φώναζαν τανκς, φάλαινα, δεν θα σε βγάλουμε ποτέ… Εσκέφτηκα πολλές φορές να κάμω κακό στον εαυτό μου», ήταν ένα από τα περιστατικά που βίωσε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: «Με κλείδωσαν σε κλουβί, μου φώναζαν φάλαινα που εν να χάσεις κιλά φκάλουμε σε»

Ο Robert ζούσε σε καλύβα και έκανε το όνειρό του πραγματικότητα με τη βοήθεια Κυπρίων

Η ιστορία του Robert ξεκινά από την Τανζανία, όμως καταλήγει στην Κύπρο. Το όνειρό του ήταν να μορφωθεί και να αποκτήσει ακαδημαϊκά προσόντα. Ζούσε σε καλύβα, μέσα σε μπανανοφυτίες και παρά τις κακουχίες που έζησε, δεν το έβαλε κάτω. Ήταν διατεθειμένος να κάνει ότι χρειαζόταν για να το πετύχει. Δεν τα παράτησε ούτε όταν ο παππούς του δεν μπορούσε να πληρώσει τα δίδακτρα, για να φοιτήσει στο γυμνάσιο.

Ο Σταμάτησε το σχολείο, όταν ήταν 13 ετών και άρχισε να δουλεύει σε οικοδομές, αφού υπήρχε οικονομική ανάγκη, για να βγάζει 12 ευρώ, ώστε να πληρώσει τα δίδακτρα. Και κάπου εδώ,  ξεκινά μια απίθανη ιστορία που τον συνέδεσε με την Κύπρο, στην οποία κάνει πλέον το διδακτορικό του ως πολιτικός μηχανικός, με στόχο όπως λέει να επιστρέψει στη χώρα του και να βοηθήσει παιδιά να σπουδάσουν όπως βοηθήθηκε και ο ίδιος.

Ο Ρόμπερτ πέτυχε ένα άθλο, αφού είναι μόλις ο εντέκατος πολιτικός μηχανικός στην Τανζανία των 60 εκατομμυρίων κατοίκων, που απέκτησε τόσο υψηλά ακαδημαϊκά προσόντα. Αυτό τον έχει καταστήσει ήδη περιζήτητο στα πανεπιστήμια της χώρας του.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: Πώς το όνειρο παιδιού που ζούσε σε καλύβα πραγματοποιήθηκε με τη βοήθεια Κυπρίων

Βρήκε τον στρατιώτη που την βοήθησε 47 χρόνια πριν

Μία επετειακή συνέντευξη ήταν αρκετή για να ενώσει δύο οικογένειες. Με αφορμή την επέτειο της τουρκικής εισβολής, στον REPORTER μίλησε η κα. Ξένια Ευστρατίου-Πολυκάρπου, η οποία διηγήθηκε την ιστορία της, όπως την έζησε εκείνη την ημέρα. Θυμήθηκε όλα όσα πέρασε από τα πρώτα λεπτά που εισέβαλε στο νησί ο κατοχικός στρατός, την πορεία που έκανε με την οικογένειά της και άλλους γείτονες μέσα στη νύκτα, για να φτάσουν στο Μπελαπάις, τους στρατιώτες που βρήκαν στο δρόμο και ενώθηκαν μαζί τους, τους πέντε μήνες που έμεινε εγκλωβισμένη, μέχρι τη λύτρωση.

Ένα χαρακτηριστικό σημείο στη συνέντευξή της ήταν όταν η γιαγιά της, στην προσπάθεια που έκαναν να φτάσουν στο Μπελαπάις, είχε κουραστεί και τους είπε «προχωράτε παιδιά μου και εν να μείνω πίσω εγώ». Τότε, ο ένας από τους στρατιώτες που ήταν μαζί τους, την πλησίασε, της είπε «όχι γιαγιά, εν να πάμε να σωθούμε ούλλοι», την ανέβασε στους ώμους του και την κουβάλησε.

Αυτό το σημείο, αυτή η εικόνα, ήταν ικανή για να αρχίσουν όλα. Ο Βάσος Θεμιστοκλέους, ο γιος του στρατιώτη, που τον λένε Λούκα, με το που διάβασε τη συνέντευξη της κας. Ξένιας και σκέφτηκε ότι κάτι του θυμίζει. Στο μυαλό του άρχισαν να έρχονται όλες οι ιστορίες που άκουσε από τον πατέρα του για την Τουρκική Εισβολή και τότε κατάλαβε ότι οι δύο αυτές ιστορίες συνάδουν.

Επικοινώνησε με τον REPORTER, βρήκε τα στοιχεία της κας. Ξένιας και ένωσε ξανά τους δύο ανθρώπους, που γνωρίστηκαν με τόσο παράδοξο τρόπο. Ο στρατιώτης και η νεαρή, που βοήθησε εκείνη τη νύχτα, για να γλυτώσουν από τους Τούρκους, χρειάστηκαν 47 χρόνια για να ανταμώσουν ξανά και να ενωθούν.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: Συγκινητική ιστορία… Βρήκε τον 17χρονο που τη βοήθησε 47 χρόνια μετά την εισβολή

Υπόκλιση στο μεγαλείο οκτώ ψυχών που στέλνουν τα πιο ηχηρά μαθήματα ζωής

O Ιάσονας, o Γιάννης, o Γιώργος, o Παναγιώτης, η Ζωή, η Αντωνία, η Ιουστίνη και ο Βασίλης... Οκτώ ψυχές που δεν ζητάνε τίποτα περισσότερο στη ζωή τους, παρά μόνο αγάπη, κατανόηση και σεβασμό στα δικαιώματά τους... Όλοι οι άνθρωποι, ανεξάρτητα από το αν παρουσιάζουν κάποιας μορφής αναπηρίας ή όχι, είναι ξεχωριστά και μοναδικά άτομα, με ενδιαφέροντα, ταλέντα και ικανότητες... Ικανότητες ξεχωριστές, τις οποίες εξασκούν πίσω από την πόρτα του Κέντρου Ενηλίκων ΑμΕΑ «Ιασόνειο– Χρώματα Ζωής»...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: «Με σπρώχνει βίαια… Όταν τον έβαλα στο μπάνιο, έσκυψε και είπε σ’ αγαπώ μάμα»

Ήταν εκείνες οι φωνές, οι κραυγές, τα βλέμματα, τα χαμόγελα, το πιάνο αλλά και η κουδουνίστρα της Ιουστίνης, που μας έκαναν να μπούμε στον δικό τους κόσμο... Ήταν λες και γνωριζόμασταν χρόνια και ήταν έτοιμα να μας αγκαλιάσουν και να μας δείξουν αυτά που μπορούν να κάνουν... Να τραγουδήσουν, να παίξουν, να χορέψουν και να μας σκουντήσουν για να ξυπνήσουμε από τον λήθαργο και να μπούμε και εμείς στον δικό τους ρυθμό...

Μπορεί να μην καταφέρνεις να αναπτύξεις συζήτηση μαζί τους, αλλά λίγες λέξεις, ένα χαμόγελο και μια αγκαλιά, είναι αρκετά για να αντιληφθείς το μεγαλείο της ψυχής αυτών των ατόμων... Ατόμων, που δεν διαφέρουν σε τίποτα από όλους τους υπόλοιπους συνανθρώπους μας και ζητάνε το αυτονόητο που για τους πλείστους δεν υπάρχει καν νόημα. Μα γι' αυτά έχει τεράστια σημασία... Και αυτό δεν είναι τίποτα άλλο, από μια φυσιολογική ζωή...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: ΒΙΝΤΕΟ: Υπόκλιση στο μεγαλείο οκτώ ψυχών που στέλνουν τα πιο ηχηρά μαθήματα ζωής

«Μου έριξαν βόμβα, σκότωσαν τα αδέλφια μου»

«Πλοιάριο με εκατό μετανάστες πλέει ανοιχτά του Κάβο Γκρέκο». Αυτός είναι ο πλέον συνηθισμένος τίτλος που μπορεί να συναντήσει κάποιος στα μέσα ενημέρωσης, όταν υπάρχει ενημέρωση από τις Αρχές για αφίξεις μεταναστών στη χώρα. Η μόνη διαφορά είναι πως σε κάθε περίπτωση, αλλάζει το νούμερο. Η ανθρώπινη ζωή όμως, μετριέται σε νούμερα;

Ένας απ' αυτούς που μετρήθηκαν στους αριθμούς, είναι και ο Σάαμ Μάξιμους Σάαμ. Ένα παιδί με αρχές, που χαρίζει, όπως μας είπαν αργότερα όσοι τον ζουν καθημερινά, μόνο αγάπη στους γύρω του. Μόνο που πίσω από το χαμόγελο του κρυβόταν μια θλιβερή ιστορία, η οποία θα μπορούσε να ήταν βγαλμένη μέσα από μια κινηματογραφική ταινία. Πόλεμος, λιποταξία, συνάντηση με τον... θάνατο και τελικά μια νέα πατρίδα.

Έζησε τον πόλεμο στη Συρία από τότε που ξέσπασε, είδε τη χώρα του να μετατρέπεται από επίγειο παράδεισο, σε κόλαση. Ήταν μόλις 16 ετών όταν κατατάγηκε στο στρατό και αποφάσισε να θεωρηθεί λιποτάκτης, από το να σκοτώσει άλλους ανθρώπους. Τελικά, έφυγε από τη Συρία για την Ευρώπη και κατέληξε στην Κύπρο, όπου γνώρισε την κα. Ευδοκία, μία γυναίκα 85 ετών, η οποία έγινε η δεύτερή του μάνα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: Η συγκλονιστική ιστορία ενός αριθμού-«Μου έριξαν βόμβα, σκότωσαν τα αδέλφια μου»

Ο Χρίστος επέστρεψε στο σχολείο και κατάφερε να πάρει πτυχίο Νομικής στα 36 του

Ο Χρίστος Φελλάς ήταν ένα από τα άτομα που δεν το έβαλαν ποτέ κάτω. Παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπισε στη ζωή του, έβαλε ένα στόχο. Να ολοκληρώσει τη φοίτησή του στο Εσπερινό Γυμνάσιο και Λύκειο Λάρνακας και να πάρει πτυχίο νομικής. Και τα κατάφερε. Στα 36 του έγινε πτυχιούχος.

Βγήκε από το σχολείο το 1999. Όταν ήταν στην Β’ τάξη του Γυμνασίου έμεινε ιδία, αφού λόγω ανωριμότητας και κακών παρεών, συνεχώς έκανε κοπάνα, με αποτέλεσμα να έχει σε όλα τα μαθήματα Ε. Οι νέοι συμμαθητές του τον κορόιδευαν και τον ανάγκασαν να αλλάξει σχολείο. Όταν ενηλικιώθηκε κατάλαβε ότι ήθελε να τελειώσει το σχολείο και άρχισε να φοιτά στο νυχτερινό σχολείο της Λάρνακας, μετά την προτροπή της γυναίκας του.

Τελείωσε το σχολείο με άριστα και αποφάσισε να σπουδάσει δικηγόρος, ώστε να τιμήσει τον πατέρα του.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: «Εβκήκα που το σχολείο, τώρα είμαι δικηγόρος… Είχε φορά που δεν είχα για πεζίνα»

«Κατάφερα να ζήσω ακόμη ένα χρόνο ζωής»

Ακόμη μία μαχήτρια ζωής. Ακόμη μία ιστορία που δείχνει το μεγαλείο που κρύβει μέσα του η ανθρώπινη ψυχή. Η Μαρία Μάρκου, αν και δίνει σκληρή μάχη τον τελευταίο χρόνο με τη λευχαιμία, στις 6 Δεκεμβρίου 2021 έσβησε τα κεράκια στην τούρτα της, που είχαν τον αριθμό 40.

Η Μαρία αυτή τη στιγμή είναι καθαρή από λευχαιμία, καθώς κατάφεραν να την κοιμίσουν, όπως λέει η ίδια. Συνεχίζει να παρακολουθεί την ασθένεια, αφού κανείς δεν γνωρίζει τι θα συμβεί με την εξέλιξή της. Με την επιστροφή στο σπίτι της, ένιωσε μεγάλη ανακούφιση και θεωρεί πολύ σημαντικό να βρίσκεται εκεί, με τα αγαπημένα της πρόσωπα, που αποτελούσαν το στήριγμά της, σε όλο αυτό τον αγώνα που έδινε και την πηγή δύναμής της.

«Μου έδιναν δύναμη και κουράγιο, τα μωρά μου και η οικογένειά μου, γιατί προφανώς δεν θέλεις να ζήσουν κάποια απώλεια, γιατί όλοι ξέρουμε πόσο δύσκολο είναι να χάνεις ένα δικό σου άτομο. Έτσι, επειδή δεν ήθελα να το ζήσουν αυτό το πράγμα, παλεύεις όσο μπορείς για να το αποτρέψεις αυτό το πράγμα να συμβεί. Επειδή δεν είμαι και τόσο μεγάλη σε ηλικία επίσης, ήθελα να συνεχίσω τη ζωή μου από εκεί που την άφησα, όταν ξεκίνησαν οι περιπέτειες με την υγεία μου. Είμαι χαρούμενη και αισιόδοξη με το ότι τα κατάφερα, απλώς ταυτόχρονα νιώθω κάποιες ενοχές, γιατί έχει άτομα δίπλα μου που δεν τα κατάφεραν. Και έτσι νιώθω κάπως, ότι εγώ τα κατάφερα και γιατί να μην τα καταφέρει ο άλλος δίπλα μου. Θέλω να τα καταφέρνουν όλοι, όπως τα κατάφερα και εγώ...».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: «Κατάφερα να ζήσω ακόμη ένα χρόνο ζωής, αυτό γιορτάζω πλέον μαζί με τα μωρά μου»

Ο αιωνόβιος Κύπριος που πολέμησε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο

Το όνομα του Παύλος Κασάπης. Δεν είναι γνωστό σε κανένα, που δεν κατάγεται από το Λυθροδόντα. Όμως θα έπρεπε, αφού είναι από τα άτομα που η ιστορία τους, προκαλεί θαυμασμό.

Ο κ. Παύλος σήμερα είναι 99 ετών και έχει ζήσει τόσα, που άλλοι θα ήθελαν δύο ζωές για να τα ζήσουν. Έχει πολεμήσει στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν ήταν ακόμη ανήλικος, μαζί με τον δίδυμο αδελφό του. Συμμετείχε μόνο σε μία αποστολή της ΕΟΚΑ, όμως πέρασε μήνες στα κρατητήρια, χάνοντας έτσι την κηδεία του πατέρα του.

Μετά την απελευθέρωσή του, έχασε τη δουλειά που είχε στο Υγειονομείο, αφού φοβούνταν να έχουν στην δούλεψή τους ένα συλληφθέντα για συμμετοχή στην ΕΟΚΑ, όμως τελικά βρήκε άλλη δουλειά, για να μπορεί να συντηρεί την οικογένειά του.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: Ο αιωνόβιος Κύπριος που αγωνίστηκε στον ΒΠΠ... «Ήμασταν συνέχεια στην μάχη»