«Είπα του, Γιώργο μου πρέπει να σου πω κάτι δυσάρεστο… Λέει, επέθανε ο παπάς;»

Η κάθε ιστορία, του κάθε συνανθρώπου μας που χάνει πρόωρα κάποιον δικό του άνθρωπο, από οποιαδήποτε αιτία, είναι συγκλονιστική… Το ίδιο και η δική της… Η μοίρα κτύπησε το δικό της σπίτι, στο δεύτερο κύμα της πανδημίας του κορωνοϊού, λίγο πριν τα Χριστούγεννα.  

Η αγωνία της οικογένειας της Μαρίας Κουρουφέξη, ήταν διπλή… Διαγνώστηκαν με κορωνοϊό, τόσο ο 70χρονος πατέρας της Ιωάννης, όσο και ο 43χρονος αδελφός της, Γιώργος, ο οποίος έχει σύνδρομο down. Η κατάσταση και των δύο επιδεινώθηκε και χρειάστηκε να μεταφερθούν στο νοσοκομείο. Ο πατέρας της διασωληνώθηκε στη ΜΕΘ Λευκωσίας και ο αδελφός της διακομίστηκε στο Νοσοκομείο Αμμοχώστου. Την ημέρα των γενεθλίων του αδελφού της κι ενόσω ο ίδιος νοσηλευόταν, “έσβησε” ο πατέρας της.

Η Μαρία Κουρουφέξη, εργοθερεπεύτρια στις υπηρεσίες Ψυχικής Υγείας παιδιών και εφήβων στο Μακάρειο Νοσοκομείο, μιλώντας στον REPORTER, αναφέρεται στις στιγμές αγωνίας που βίωσε η οικογένειά της περιμένοντας ένα τηλεφώνημα, στην τελευταία επικοινωνία με τον πατέρα της και σε όλα αυτά που την οδήγησαν στο να γίνει μέλος του Τομέα Αρωγής Ασθενών του Φόρουμ Εντατικής Θεραπείας και στη δημιουργία βοηθημάτων με συμβουλές προς τους ασθενείς που νοσηλεύτηκαν στις ΜΕΘ καθώς και προς τις οικογένειές τους.  

«Στις 15 του Δεκέμβρη διαγνώστηκαν θετικοί στον κορωνοϊό ο παπάς μου και ο αδελφός μου. Ο αδελφός μου, έγινε 43 χρονών την Πρωτοχρονιά, την ημέρα που πέθανε ο παπάς μου. Είναι άτομο με ειδικές ανάγκες. Προσέχαμε πάρα πολλά ως οικογένεια και όταν προσβλήθηκαν ήταν δύσκολο να το πιστέψουμε. Σκέψου ότι βρήκα φωτογραφία του παπά μου τον Μάρτιο του 2020, που βγήκε στην αυλή για να δώσει κάτι στον γείτονα και φορούσε μάσκα. Ήταν σε μια περίοδο που η μάσκα δεν ήταν καν υποχρεωτική. Σοκαριστήκαμε επειδή από την αρχή της πανδημίας, έλεα “να μην αρρωστήσει ο παπάς μου”. Είχε πρόβλημα με την καρδία του, αν και δεν πέθανε από αυτό. Ο παπάς μου πέθανε από αναπνευστική ανεπάρκεια λόγω covid.

Όταν διαγνώστηκαν μπήκαν και οι δύο σε καραντίνα. Μετά απλά εύχεσαι να είναι από αυτούς που θα το περάσουν ανώδυνα. Λες “τόσοι και τόσοι το περνούν σπίτι, γιατί όχι και οι δικοί μου;”. Όμως η κατάστασή τους επιδεινώθηκε και πήγαν μαζί στο Νοσοκομείο Λευκωσίας, για να εξετάσουν την κατάστασή τους. Το απόγευμα του Σαββάτου ήρθε πίσω ο αδελφός μου. Ευτυχώς που ήρθε, γιατί πρόλαβα να στείλω μια φωτογραφία του Γιώργου στον παπά μου, για να μην “φύγει” με την ένοια ότι ταλαιπωρείται ο γιος του. Μέχρι την Κυριακή τα ξημερώματα, ανέβασε 40 πυρετό ο αδελφός μου και τον μετέφεραν στο Νοσοκομείο Αναφοράς. Έμεινε εκεί μέχρι τις 6 Ιανουαρίου».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: Η συγκινητική ενέργεια επαγγελματία υγείας που έχασε τον πατέρα της από κορωνοϊό

«Αγαπούμεν σε»

«Ο πατέρας μου εισήχθη στις 19 του Δεκέμβρη στο νοσοκομείο και στις 21 του μήνα μας είπαν ότι πρέπει να διασωληνωθεί. Συνέβη κάτι πριν διασωληνωθεί, που για μένα είναι πολλά σημαντικό. Τα μεσάνυκτα της Κυριακής τηλεφώνησε της μάμας μου, προφανώς άρχισε να αποπροσανατολίζεται ως προς το χρόνο και της είπε ότι θέλει κρέμα. Ήταν πολλά δύσκολη η επικοινωνία. Η μάμα μου, πρωί-πρωί σηκώθηκε και πήγε να του πάρει κρέμα. Εκεί βρήκε μια νοσηλεύτρια, την κ. Φωτεινή και την παρακάλεσε να του φορτίσει το κινητό του. Η κ. Φωτεινή τον τάισε και του φόρτισε το κινητό του και έτσι καταφέραμε να του μιλήσουμε για τελευταία φορά, επειδή μετά από λίγες ώρες είπαν μας ότι πρέπει να διασωληνωθεί. Αυτό για μας ήταν πολλά σημαντικό και μετά ένιωσα την ανάγκη να βρω την κ. Φωτεινή, για να της πω ευχαριστώ. Εάν δεν ήταν φορτισμένο το κινητό του, δεν θα μπορούσα να μιλήσω στον παπά μου.

Όταν μιλήσαμε του είπα, “παπά εν να σε πάρουν κάπου και θα προσπαθήσουν να κάνουν παραπάνω πράματα για σένα… Αγαπούμεν σε…”. Μας είπε “και γω αγαπώ σας”…  Εκλαίαμεν. Δεν μπορούσαμε να πούμε παραπάνω πράματα, επειδή δεν ανέπνεε καλά. Μίλησε και με τη μάμα μου».

«Περιμένεις να κτυπήσει το τηλέφωνο…»

«Μετά διασωληνώθηκε. Από την αρχή μας είπαν ότι είναι σοβαρά. Τότε ξεκίνησε εκείνη η διαδικασία, όπου κάθε μέρα περιμένεις για ένα ολιγόλεπτο τηλεφώνημα. Ήταν μια μεγάλη αναμονή… Περιμένεις να κτυπήσει το τηλέφωνο για να σου πουν το παραμικρό θετικό και από την άλλη παρακαλάς να μην κτυπήσει σε περίεργη ώρα και ακούσεις κάτι κακό.

Κάθε μέρα επικοινωνούσαν γιατροί και μας ενημέρωναν, ειδικά με δύο γιατρούς ένιωσα ιδιαίτερη σύνδεση. Η γιατρός του, που ήταν η Άννα Βαβλίτου (σ.σ υποδιευθύντρια της ΜΕΘ του Γενικού Νοσοκομείου Λευκωσίας). Μια μέρα πριν, μας πήρε και έτρεμε η φωνή της. Λέει μου “έχει από το πρωί που παλεύκω με τα φάρμακα και δεν κατάφερα κάτι, λυπούμαι…”. Την Πρωτοχρονιά, μας πήραν τηλέφωνο ότι “έφυγε” ο παπάς μου».

 «Δεν μπορούσα να του το πω από το τηλέφωνο»

«Ευτυχώς ο Γιώργος πήγε καλά. Ενώ θα μπορούσε να βγει στις 3 Ιανουαρίου, το σεβάστηκαν ακόμη και τούτο, τον άφησαν για να πάμε εμείς στην κηδεία. Ο Γιώργος δεν το ήξερε, δεν μπορούσα να του το πω από το τηλέφωνο. Ρωτούσε για τον παπά μου και του λέγαμε αρχικά προσπαθούν οι γιατροί. Σε κάποια φάση, ήταν λες και το κατάλαβε και σταμάτησε να ρωτά. Όταν βγήκε από το νοσοκομείο, τον πήραμε με τον άντρα μου κάπου παραθαλάσσια και είπα του, “Γιώργο μου, πρέπει να σου πω κάτι δυσάρεστο”…. Λέει “επέθανε ο παπάς;”. Είπα του ναι και έβαλα τα κλάματα. Ακόμα προσπαθεί να το διαχειριστεί ο Γιώργος…

Εάν είχε ευκαιρία ο παπάς μου ήταν να εμβολιαζόταν. Ήταν συγκλονιστικό όταν πήγα να τον δω. Μας είπαν ότι μπορεί να πάει ένας να τον δει… Συγκλονίστηκα για τρεις λόγους. Πρώτον επειδή είδα τον παπά μου, δεύτερον επειδή είδα τόσα κορμιά παραταγμένα στη ΜΕΘ, που μόνο πόλεμο σου θύμιζε και τρίτο για το προσωπικό. Είδα το ζωτικό χώρο που δεν έχουν, το διάλειμμα που κάνουν στη μεταλλική σκάλα και συγκλονίστηκα.

Μετά που “έφυγε” ο παπάς μου, έπρεπε να βρω τρόπους να τον αποχαιρετήσω και ένας από τους τρόπους, ήταν να έρθω σε επαφή με τους ανθρώπους που τον φρόντισαν. Ήταν η κ. Φωτεινή, η γιατρός η Βαβλίτου και ο γιατρός ο Κυπρής. Αυτό με βοήθησε πάρα πολλά, επειδή σαν να ήταν η γέφυρα με τον παπά μου, να ξέρεις ποιος είναι ο άνθρωπος που τον άγγιξε για τελευταία φορά, που νοιάστηκε τελευταία φορά, την ώρα που εσύ δεν ήσουν τζιαμέ».  

Το φόρουμ και η ετοιμασία των εντύπων

«Μετά συνέχισα να κρατώ επαφή με το αντικείμενο, για να μπορώ να απαντώ και σε αυτά που ακούγονταν και σε αυτά που μου έλεγαν. Έτυχε φορά να μου πει κάποιος “ο παπάς σου δεν είναι από κορωνοϊό που πέθανε”. Αυτό το θεωρείς πολλά υβριστικό…

Όταν ήταν μέσα ο πατέρας μου σκεφτόμουν σε τι κατάσταση θα βγει και τι βοήθεια θα χρειαστεί. Έπεσα πάνω σε δύο έντυπα του NHS της Αγγλίας, με συμβουλές για τους ασθενείς. Μετά γράφτηκα στο Φόρουμ της ΜΕΘ Λευκωσίας και τους είπα ότι θα μπορούσαν να γίνουν τα έντυπα που βοηθούν τους ασθενείς και τους συγγενείς τους. Ρώτησα τη Μαρία Φωκά (σ.σ κλινική εκπαιδεύτρια της ΜΕΘ) εάν θα ήταν καλό να κάνουμε και εμείς, αντίστοιχα έντυπα. Στην ουσία είναι μετάφραση αλλά έκανα αρκετές προσαρμογές στο δικό μας σύστημα υγείας. Τα έλεγξαν στο Φόρουμ και αναρτήθηκαν εκεί.

Στόχος είναι να βοηθήσουν τους ασθενείς και τους συγγενείς τους, που κάποτε παίρνουν ένα άτομο πίσω από τη ΜΕΘ, που δεν είναι το ίδιο με πριν. Είναι  συμβουλές προς τους συγγενείς και τους ασθενείς που νοσηλεύτηκαν σε ΜΕΘ και έχουν σχέση με όλες τις παραμέτρους για το πώς μπορεί να επηρεαστεί ένας άνθρωπος, ψυχολογικά και σωματικά από την ασθένεια».

Δείτε εδώ το έντυπο με συμβουλές προς τους συγγενείς ασθενών που νοσηλεύτηκαν στις ΜΕΘ

Δείτε εδώ το έντυπο με συμβουλές προς τους ασθενείς που νοσηλεύτηκαν στις ΜΕΘ με κορωνοϊό

Το μήνυμά της για τον εμβολιασμό

«Ο άνθρωπος είναι ον που έχει ατομικά δικαιώματα, ωστόσο έχουμε και κοινωνικές ευθύνες. Με τον εμβολιασμό και την τήρηση των μέτρων αναλαμβάνουμε τόσο τις ατομικές, όσο και τις κοινωνικές μας ευθύνες.

Επίσης πρέπει να δείξουμε εμπιστοσύνη στους επιστήμονες. Είναι τους ίδιους ανθρώπους που εμπιστευόμαστε και σε αυτούς απευθυνόμαστε όταν πάθουμε οτιδήποτε άλλο».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: «Οι πρώτες λέξεις που ψέλλισε ήταν, αγαπώ σε… Την ακούαμε από τον ασύρματο»