«Δεν κάνω καλοκαίρια και δεν ντρέπομαι, εδώ πήρα το πτυχίο ζωής και ανθρωπιάς»

Οι δυσκολίες και τα εμπόδια που θα συναντήσουν κάποιοι άνθρωποι στη ζωή τους, είτε θα τους λυγίσουν, είτε θα αποτελέσουν και το έναυσμα για γίνουν ακόμη πιο δυνατοί... Μέσα στα δύσκολα όμως, θα μάθεις, θα μεγαλώσεις και θα γιγαντωθείς, έχοντας ως φάρο τη στιγμή που είδες στα μάτια τα προβλήματα που σε ταλάνιζαν και έχασες τη γη κάτω από τα πόδια σου, θεωρώντας πως δεν μπορούσες να καταφέρεις τίποτα... Μαζεύοντας όμως τα σπασμένα σου κομμάτια, με πείσμα, θέληση και θράσος, καταφέρνεις στη συνέχεια να κάνεις και τα όνειρά σου πραγματικότητα... Ανάμεσα σε αυτούς τους ανθρώπους και ο 29χρονος, Χαράλαμπος Τήλλυρος, ο οποίος έφθασε μια ανάσα από το να παρατήσει τις σπουδές του λόγω οικονομικών προβλημάτων που αντιμετώπισε. Μα η θέλησή του και η αξιοπρέπειά του, δεν του επέτρεπαν να σταματήσει. Μια φαεινή ιδέα για να πουλά καρπούζια στους δρόμους, αποδείχθηκε και η σωτήρια λύση για τον Τήλλυρο, ο οποίος έκανε αυτό που αγαπούσε επάγγελμα και έπειτα από οκτώ χρόνια σκληρής δουλειάς, στέλνει τα πιο ηχηρά μηνύματα και μαθήματα ζωής... 

Ο Χαράλαμπος Τήλλυρος, σπούδαζε δημοσιογραφία στο Πανεπιστήμιο Frederick με φοιτητικό δάνειο. Μα το 2014, στο δεύτερό του έτος των σπουδών του, ένα «όχι» που δέχθηκε για ανανέωση του φοιτητικού του δανείου, ήταν ένα χαστούκι για τον ίδιο... «Ήταν το 2014, όταν μετά το κούρεμα, δεν μου επιτράπηκε να ανανεώσω το φοιτητικό μου δάνειο. Με την πάροδο δυο χρόνων φοιτητικής ζωής, δυστυχώς βρέθηκα στη δυσάρεστη θέση να είμαι ένα βήμα από την απόφαση το να σταματήσω τις σπουδές μου. Πράγμα το οποίο δεν ήθελα ούτε εγώ, αλλά ούτε οι γονείς μου. Έτσι πάνω στο αστείο για αρχή μου έδωσε την ιδέα ένας φίλος να πάρω το αυτοκίνητό μου και να πουλώ καρπούζια. Μετά από δυο μέρες σκέψης, η σκέψη πέρασε πράξη και βρέθηκα να πουλώ καρπούζια. Ένα αντικείμενο, το οποίο για εμένα ήταν εντελώς άγνωστο, στον δρόμο Λεμεσού-Πλατρών, στο χωριό Μονάγρι. Έτσι για πρώτη χρονιά πήρα κάποια λεφτά, τα οποία τα έδωσα στο Πανεπιστήμιο, με αποτέλεσμα να συνεχιστεί το όνειρό μου. Σπούδασα δημοσιογράφος και κατάφερα να ολοκληρώσω το πτυχίο μου με άριστα και να προχωρήσω μάλιστα σε μεταπτυχιακό».

Έπειτα από οκτώ χρόνια, ο Τήλλυρος, συνεχίζει να πουλά καρπούζια στον δρόμο Λεμεσού-Πλατρών, πριν από το χωριό Άλασσα. «Παράλληλα, εδώ και ενάμισι χρόνο έκανα ένα μεγαλύτερο βήμα, ανοίγοντας τη δική μου μικρή επιχείρηση τη φρουταρία 'Ο Τήλλυρος' στη Λεμεσό, κάτω από αντίξοες συνθήκες όμως, λόγω της πανδημίας και των lockdown που υπήρξαν, γιατί οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις ήταν αυτές που επηρεάστηκαν».

Όπως λέει ο 29χρονος, «οκτώ χρόνια, πέρασαν τόσο γρήγορα, σαν να ήταν χθες. Όταν κάνεις κάτι στη ζωή σου, εννοείται ότι στερείσαι κάτι άλλο… Σίγουρα το να είσαι ολόκληρο καλοκαίρι για τρεις ολόκληρους μήνες καθημερινώς από το πρωί μέχρι το βράδυ, κάτω από τον ήλιο, χρειάζεται πολλές θυσίες και δεν είναι και το πιο απλό πράγμα. Δεν έκανα τίποτα άλλο όλη μέρα, παρά μόνο να είμαι στο πόστο μου και να πουλώ καρπούζια. Καθημερινώς έπρεπε να ξυπνώ από αρκετά πρωί για να πάω να φέρω φορτίο και να είναι έτοιμο το πόστο μου. Υπάρχουν και τα θετικά και τα αρνητικά εδώ, αλλά τα μόνο σίγουρο είναι ότι οκτώ χρόνια στο πόστο, πήρα ακόμη ένα πτυχίο, της ανθρωπιάς και της ζωής. Για να φθάσει ο καθένας μας στη δική του Ιθάκη, πρέπει να περάσει και από αυτά τα μονοπάτια της ζωής. Κανένας δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, επομένως μέσα από αυτές τις δυσκολίες, εγώ είμαι τυχερός και λέω το ότι δεν το μετανιώνω που ασχολήθηκα με αυτό το πράγμα και να είμαι σήμερα αυτός που είμαι».

«Με είπαν μέχρι και κλέφτη, μου έδωσαν πλαστά χαρτονομίσματα...»

Το να βρίσκεσαι ανελλιπώς πλάι ενός δρόμου δεν είναι και το πιο απλό πράγμα και ασφαλώς, θα δεις αμέτρητο κόσμο... Κάτι που χρειάζεται όμως, είναι υπομονή αλλά και επιμονή... «Οκτώ χρόνια στα καρπούζια, έμαθα πολλά. Αν δεν είχα και τον πατέρα μου επίσης, δεν θα πετύχαινα αρκετά πράγματα, αφού είναι το δεξί μου χέρι και είναι το άλφα και το ωμέγα σε όσα έκανα γιατί με στηρίζει και είναι δίπλα μου. Αν γυρίσω τον χρόνο πίσω όμως, δεν μετανιώνω ούτε επειδή δεν βρέθηκα στις θάλασσες και στις καφετέριες τα καλοκαίρια. Εγώ σαν Πάμπος, έμαθα να κάνω ότι κάνω, με τα δικά μου χέρια, τον δικό μου ιδρώτα και να μην τα περιμένω όλα έτοιμα. Ο πιο πολλής κόσμος, εκπλήσσεται μέχρι σήμερα στο νεαρό της ηλικίας μου και στις θυσίες που έκανα. Επομένως αυτό με χαροποιούσε και ήταν ένα κίνητρο που μου έδινε για να ξυπνώ καθημερινώς με όρεξη και να πηγαίνω δουλειά στο πόστο μου.

Κατάφερα να κερδίσω την  εμπιστοσύνη πάρα πολλού κόσμου γιατί τα προϊόντα μου είναι δέκα άλφα με βάσει και τη συνεργασία που έχω με τον παραγωγό μου. Σίγουρα στην πορεία μου όμως, υπήρξαν και αρνητικές στιγμές αλλά δεν με έριξαν ποτέ. Μέχρι και κλέφτη με είχαν πει και πλαστά χαρτονομίσματα έτυχε να μου δώσουν. Δυστυχώς υπάρχουν και τα αρνητικά σε αυτή τη δουλειά...».

Η μαστοριά για να ξεχωρίσεις το καλό καρπούζι

Εάν ρωτήσεις δέκα διαφορετικά άτομα για τον τρόπο που πρέπει να διαλέγεις το καλό καρπούζι, θα πάρεις δέκα διαφορετικές απαντήσεις, λέει ο Χαράλαμπος Τήλλυρος. «Το θέμα δεν έχει να κάνει με την περιοχή που πωλείται το καρπούζι, αλλά από που τα παίρνει ο κάθε καρπουζάς και ποιος είναι ο παραγωγός του. Δηλαδή ξεκινάμε από τα Κοκκινοχώρια σαν πρώτη περίοδος, μετά παίρνουμε από Δρομολαξιά-Κίτι και τέλος της καλοκαιρινής περιόδου, πάμε προς Ακάκι και Περιστερώνα.

Όταν ξεκίνησα να πουλώ καρπούζια, ήμουν ανάμεσα σε αγνώστους, αλλά με την πάροδο του χρόνου και με τη βοήθεια κάποιου φίλου, που για μένα είναι σαν τον πατέρα μου, γιατί με πήρε από το χέρι και μου έδειξε πώς να ξεχωρίζω τα καλά καρπούζια και μου γνώρισε τους καλούς παραγωγούς, έμαθα και 'γω την τέχνη. Καταρχάς όταν ένα καρπούζι βρίσκεται αρκετές μέρες κάτω από τον ήλιο ή μέσα στο αυτοκίνητο μπορεί να σκάσει. Το κτύπημα του καρπουζιού για να αντιληφθείς εάν είναι καλό, εγώ δεν επικροτώ αυτή την τακτική.  Το κοτσάνι επίσης όταν είναι πράσινο δείχνει να είναι φρέσκο και επίσης όταν φαίνεται ξηρό, δεν σημαίνει ότι δεν είναι καλό το καρπούζι γιατί μπορεί να ακουμπούσε σε κάποιο άλλο και φαίνεται έτσι. Όσο πιο κιτρινωπό είναι επίσης κάτω στην κοιλιά το καρπούζι, τόσο το καλύτερο, όπως και το πίσω μέρος του καρπουζιού όταν έχει κλήση προς τα μέσα και όταν το ξύνεις η φλούδα να φεύγει. Το πιο κύριο όμως επαναλαμβάνω, έχει να κάνει με τον παραγωγό».

«Η δουλειά δεν είναι ντροπή, ντροπή είναι να κάθεσαι...»

Όταν ρωτήσαμε τον Τήλλυρο εάν θα συνεχίσει να βρίσκεται στους δρόμους και να πουλά καρπούζια, ο ίδιος χαμογέλασε. Χαμογέλασε και με ιδιαίτερη περηφάνια, απάντησε πώς «ο Τήλλυρος φυσικά και θα συνεχίσει να βρίσκεται στον δρόμο Λεμεσού-Πλατρών πριν το χωριό Άλασσα, γιατί αυτό το ζητά και ο ίδιος ο κόσμος, αλλά και ο Τήλλυρος δέθηκε με το πόστο του και αυτό που κάνει.

Η δουλειά δεν είναι ντροπή. Ντροπή είναι να κάθεσαι και να περιμένεις το χρήμα να ‘ρθει να σε βρει. Εφόσον πάνε όλα καλά και φέρουμε άκρας υγείας, θα συνεχίσω όσα χρόνια γίνεται στο πόστο μου και με τη βοήθεια φυσικά του πατέρα μου και της μητέρας μου, για τους οποίους είμαι περήφανος, αφού ότι πέτυχα οφείλεται σε αυτούς, γιατί μου δίδαξαν τις αξίες και τα ιδανικά ώστε να πετύχω και φθάσω στη δική μου Ιθάκη».

Δυστυχώς, συνεχίζει να λέει ο ο Τήλλυρος, «σαν νοοτροπία στην Κύπρο έχουμε στο μυαλό ότι ένας 18χρονος μετά την ολοκλήρωση του σχολείου, αυτόματα σημαίνει σπουδές. Αυτό που λέω εγώ όμως, είναι ότι μόρφωση είναι η συμπεριφορά. Άρα το να μην καταφέρει να σπουδάσει κάποιος, δεν σημαίνει κάτι, φτάνει να έχει κατά νου τις αξίες της ζωής. Δεν είναι ντροπή η δουλειά, όποια δουλειά είναι αυτή. Είτε είσαι χτίστης, είτε είσαι μέσα στα χωράφια εργάτης. Η κάθε δουλειά έχει τη δυσκολία της, την κούρασή της, είτε αυτή είναι σωματική ή ψυχική. Αν δεν κοπιάσεις δεν θα μπορέσει να έρθει και το επιθυμητό αποτέλεσμα. Δεν ένιωσα ποτέ μου ντροπή γι’ αυτό που ξεκίνησα και δεν είναι τυχαίο ότι κάθε χρόνο οι πελάτες μου ήταν όλο και περισσότεροι. Είμαι περήφανος και για τα άτομα τα οποία με στήριξαν αλλά και γι’  αυτά που έχω πετύχει μέχρι σήμερα…».