«Να πάω έξω τζαι να κολλήσω; Ρισκάρεις το γηροκομείο για ένα πιάτο φαΐ;»
06:52 - 25 Δεκεμβρίου 2020
Είναι οι άνθρωποι που μια ζωή στέκονται στο πλευρό μας και μας προστατεύουν… Είναι οι παππούδες, οι γιαγιάδες, οι γονείς μας. Αυτή, ήταν η πρώτη χρονιά που χρειάστηκε να θυσιάσουμε και εμείς κάποια πράγματα, να αλλάξουμε συνήθειες για αυτούς, προστατεύοντάς του από την πανδημία του κορωνοϊού. Το κάναμε με όποιο κόστος, μείναμε μακριά τους, περιοριστήκαμε, φορέσαμε μάσκες και αρκεστήκαμε στο να τους χαιρετάμε μέσα από το αμάξι πηγαίνοντας μια βόλτα έξω από το σπίτι τους.
Η ανησυχία όλων αυτό τον καιρό, ήταν οι δικοί μας άνθρωποι. Ο φόβος της απώλειας που μας ώθησε να γίνουμε όλοι μαζί μια ασπίδα προστασίας αρχίζει σιγά-σιγά να καταρρέει. Εξάλλου, δεν ήταν εύκολοι αυτοί οι εννέα μήνες, μας κούρασαν, δοκίμασαν τα όριά μας, όμως το τέλος φαίνεται να είναι κοντά. Αυτές οι γιορτές είναι δύσκολες και διαφορετικές. Σε τίποτα δεν θυμίζουν τα οικογενειακά τραπέζια με τα γέλια και τις φωνές… Πολύ πιθανόν να λείπουν οι παππούδες μας που κάθονται στη κεφαλή του τραπεζιού με τα παιδιά και εγγόνια τους να βρίσκονται γύρω. Θα τρέχουν όμως στο μυαλό μας…
Εδώ και εννέα μήνες υπάρχουν και αυτοί που μιλάνε με τους δικούς τους μόνο από το τηλέφωνο ή από το παράθυρο ενός οίκου ευγηρίας, από απόσταση… Περιμένουν υπομονετικά να τελειώσει αυτό το «κακό», όπως το χαρακτηρίζουν, για να αγκαλιάσουν σφιχτά και πάλι τους αγαπημένους τους. Αυτοί οι άνθρωποι στέλνουν το δικό του μήνυμα αισιοδοξίας, ακόμα και αν δεν έχουν άλλη επιλογή από το να περάσουν αυτές τι γιορτινές ημέρες κλεισμένοι στους οίκους ευγηρίας.
«Είμαστε σε καραντίνα δεν δεχούμαστε επισκέψεις. Έχω 8 μήνες να φκώ έξω εγώ. Κάθε Χριστούγεννα πριν που τούτα επήγαινα στην οικογένειά μου αλλά τώρα εν μπορώ. Τζαι άδεια να μου δώσουν δεν θα πάω. Είναι μεγάλο το ρίσκο… Να πάω έξω να κολλήσω τζαι να φέρω τον ιό δαμέσα; Ρισκάρεις ολόκληρο το γηροκομείο για ένα πιάτο φαγητό; Όχι! Εγώ εν το δέχομαι…», δήλωσε στον REPORTER o 90χρονος Αντρέας ένοικος του κέντρου φιλοξενίας ενηλίκων, «Ο Τίμιος Σταυρός» στα Λεύκαρα.
Το πόσο πολύ σκεφτόταν και έβαζε πάνω από την προσωπική του ευτυχία τους υπόλοιπους ένοικους ήταν τόσο βαθιά συγκινητικό και το γεγονός ότι θα μπορούσε ο ίδιος να γίνει η αιτία για να αρρωστήσουν, τον γέμιζε θλίψη. Εξάλλου, όπως τόνισε, «αυτή είναι η οικογένειά μου τώρα, είναι το σπίτι μου. Είναι μια διαφορετική ζωή, έζησα και την παλιά και την καινούργια. Δεν στεναχωριέμαι καθόλου περιμένω την Δέσποινα (φροντίστρια) να έρθει για να πούμε τα αστεία μας».
Η κ. Νέλλη επικοινώνησε με τους δικούς της, όμως αντί να συζητήσουν τα τετριμμένα αποφάσισαν να τραγουδήσουν. «Δυο πράσινα μάτια με μπλε βλεφαρίδες με μάθανε πως ν’ αγαπώ…». Με το τραγούδι της αυτό κατάφερε να αλλάξει την ατμόσφαιρα που επικρατούσε. Χαρά και θλίψη κύκλωσαν το χώρο και μετά σιωπή. Άλλωστε πώς μπορούν τα λόγια να χωρέσουν σε κάτι τόσο όμορφο;
Η κ. Αγγελική βρίσκεται στο κέντρο φιλοξενίας ενηλίκων τα τελευταία δύο χρόνια. Στα 84 της θα περάσει και αυτή τα Χριστούγεννα μακριά από την οικογένειά της. Το μόνο που εύχεται είναι να περάσει σύντομα όλο αυτό άλλωστε την παρηγορεί το γεγονός ότι μπορεί να βλέπει να παιδιά της έστω και από το παράθυρο. «Στεναχορκούμαστε που εν μπορούμε να τους δούμε που κοντά αλλά πέρκιμον περάσει γλήορα τούντο κακό και πάλε… τι να κάμουμε; Έρκουνται τζαι βλέπουν με στο παράθυρο με τις μάσκες. Εν θα μαραζώσω αν μείνω μέσα τα Χριστούγεννα, εν νιώθω ότι είμαι μόνη μου, κάμνουμε όλοι παρέα. Έτσι… Εν να περάσουμε…»
Την ίδια άποψη έχει και η κ. Αντωνία, η οποία καθόταν ήσυχη στον καναπέ, παρακολουθώντας τηλεόραση. Εκείνη την στιγμή έβλεπε στην τηλεόραση μια όμορφη Χριστουγεννιάτικη ταινία. «Εν με πειράζει που εν να φύω… Οι δικοί μου έρκουνται τζαι θωρούν με που το παράθυρο, παιθκιά εν έκαμα τζαι ο άντρας που επέθανε», λέει στον REPORTER.
Αυτοί οι άνθρωποι που κλείστηκαν εδώ και τόσο καιρό, περιορίστηκαν και στερήθηκαν αγκαλιές και φιλιά που είχαν ανάγκη όσο κανένας κάνουν υπομονή. Αντιλαμβάνονται τον κίνδυνο και προστατεύουν ο ένας τον άλλο. Την ίδια στιγμή συμπολίτες μας αγνοούν τα μέτρα και γκρινιάζουν επειδή δεν μπορούν να απολαύσουν ένα καφέ σε μια καφετέρια...
Η Δέσποινα Κακουτσή υπεύθυνη της απογευματινής βάρδιας εξηγεί ότι υπάρχουν κάποια άτομα τα οποία ήταν συνηθισμένα να έρχονται οι δικοί τους μια φορά την εβδομάδα τουλάχιστον να τους βλέπουν ή έστω να τους παίρνουν στο σπίτι. Τώρα όμως μπορούν να τους δουν μόνο από το παράθυρο κρατώντας απόσταση δύο μέτρων και φορώντας την μάσκα τους.
«Τα άτομα που είναι από τα Λεύκαρα έχουν τα παιδιά τους και τους δικούς τους δίπλα τους και δεν μπορούν να τους δούν… Επικοινωνούν από το τηλέφωνο ή από το παράθυρο εξ αποστάσεως. Πολλά άτομα δεν αντιλαμβάνονται μέσα από το παράθυρο ότι είναι τα παιδιά τους που τους επισκέπτονται, είναι εντελώς διαφορετικό να μπορεί να έρθει κοντά σου το παιδί σου… Τότε το νιώθουν και το καταλαβαίνουν».
Φανερά συγκινημένη λέει πως, «εδώ μέσα θα ακούσεις και το ευχαριστώ και το έχε την ευχή μου.. Τους νιώθεις σαν δικούς σου παππούδες και στην προκειμένη περίπτωση σαν γονείς».
Δυστυχώς λόγω του κορωνοϊού όλες οι δραστηριότητες που έκαναν όπως παιχνίδια, γυμναστική και καλλιτεχνικά αναβλήθηκαν για την προστασία των ένοικων. Την ίδια στιγμή οι 12 φροντίστριες που βρίσκονται εκεί καθημερινά όπως μαρτυρούν και τα λεγόμενα των ένοικων τους προσέχουν και φροντίζουν πάρα πολύ. Για τα Χριστούγεννα θα τους ετοιμάσουν κάποια ιδιαίτερα γεύματα για να μπορέσουν και αυτοί να γιορτάσουν με τον τρόπο τους. Την ημέρα των Χριστουγέννων εστιατόριο της περιοχής θα τους προσφέρει ένα πλούσιο γεύμα για να απολαύσουν ενώ την Παραμονή της Πρωτοχρονιάς θα ετοιμάσουν σούβλα.
Οι ένοικοι στον οίκο ευγηρίας «Ο Τίμιος Σταυρός» στα Λεύκαρα, έχουν τις δικές τους ιστορίες… Από αυτές τις ιστορίες που μαζεύουν ολόκληρη την οικογένεια μπροστά από ένα τζάκι γεμάτο από κούτσουρα που καίνε και σκάνε.
Μια τέτοια ιστορία ήταν και αυτή του κ. Αντρέα ο οποίος έζησε μια γεμάτη ζωή όπως την ήθελε. Η οικογένειά του έχει μοιραστεί με τους μισούς να βρίσκονται στην Αμερική και τους υπολοίπους να βρίσκονται στην Κύπρο.
«Έζησα 40 χρόνια στην Αμερική από το 1952 μέχρι το 1992. Έφυγα από τα Λεύκαρα όταν ήμουν 22 χρόνων και ήρθα πίσω στα 62 μου. Έζησα 90 γεμάτα χρόνια. Έμαθα από την εποχή μου ήμουν μικρός να βοηθώ και έμεινε μέσα μου η λέξη βοήθεια. Να βοηθάς το συνάνθρωπό σου και όχι μόνο τον εαυτό σου, να προσπαθείς να φτιάξεις τον άνθρωπο που είναι δίπλα σου με καλοσύνη. Δεν έχω παράπονο από την ζωή… Εξάλλου όταν δίνεις αγάπη θα λάβεις και αγάπη, αν είσαι κανένας κακούργος.. όλα αυτά θα σου γυρίσουν πίσω».
Συνέχισε να μιλάει για την ζωή του ενώ δεν έπαψε στιγμή να χαμογελάει και να κάνει αστεία τόσο με τις φροντίστριες, όσο και με τους υπόλοιπους ένοικους. «Γεννήθηκα για το τραγούδι και τον χορό! Ακόμα και στην Αμερική αν δεν ξεκινούσε το γλέντι η Rose και ο Andy (Ροδοθέα η σύζυγος – Αντρέας ο ίδιος) δεν χόρευε κανείς.. Το κακό είναι που έχασα την γυναίκα μου νωρίς… Έβαλα τα δυνατά μου όμως να… κοιτάζω άλλες γυναίκες» είπε και γέλασε τόσο πολύ. Είχε την ικανότητά να μετατρέπει κάθε θλιβερή σκέψη σε γέλια και μια όμορφη στιγμή.
Τον κ. Αντρέα θα τον δεις συνήθως να κάνει βόλτες στον όμορφο κήπο του οίκου ευγηρίας, που όπως παραδέχτηκε, αγαπάει να φροντίζει. «Μου αρέσει να βγαίνω έξω στην αυλή και τον κήπο και να φροντίζω τα λουλούδια, να τα ποτίζω… είμαι ο κηπουρός εδώ μέσα. Όλο το προσωπικό εδώ μας φροντίζει πολύ καλά και βάζει τα δυνατά του. Από το φαγητό μέχρι την καθαριότητα του χώρου είναι όλα άψογα».
Η Διευθύντρια του ιδρύματος Λουΐζα Μουρουζίδου βρίσκεται εκεί από την πρώτη στιγμή. Μαζί με τον κ. Σοφοκλής Σοφοκλέους Δήμαρχο της περιοχής και πρόεδρο της διαχειριστικής επιτροπής προσπαθούν αν κρατήσουν τον οίκο ζωντανό και λειτουργικό.
Κάθε χρόνο λαμβάνουν χορηγία περίπου 18000 από το Υπουργείο Εργασίας, όπως και ετήσια χορηγία από τον Δήμο Λευκάρων 30000. Ταυτόχρονα δέχονται και εισφορές από άτομα και οικογένειες.
Το γηροκομείο λειτουργεί με προσωπικό 12 ατόμων, το οποίο όπως ανέφερε η κ. Λουΐζα, αποτελείται κυρίως από κύπριες γυναίκες της περιοχής, εκτός από δύο οι οποίες κατάγονται από την Βουλγρία και εργάζονται εκεί αρκετά χρόνια. Οι φροντίστριες δουλεύουν με όρεξη και θέλουν αν είναι πάντα σίγουρες ότι παρέχουν όσα περισσότερα μπορούν στους ένοικους.
Άλλο ένα πρόβλημα το οποίο αντιμετωπίζουν είναι ότι λόγω της τοποθεσίας του κέντρου φροντίδας στα Λεύκαρα δεν βρίσκουν εύκολα προσωπικό.
Η αλλαγή του κτιρίου και η μεταφορά των ενοίκων σε ένα πιο όμορφο και λειτουργικό μέρος ήταν εφικτή με την δωρεά των «Sir Argyros & Lady Annitsa Stakis» όπως και την σκληρή δουλειά του Δήμαρχου κ. Σοφοκλή ο οποίος μάζεψε χρήματα με πολύ κόπο. Έτσι τώρα οι ένοικοι απολαμβάνουν έναν ευάερο και ευήλιο χώρο με δύο σαλόνια, τραπεζαρία και μεγάλα δωμάτια με πρόσβαση στην πίσω μεριά όπου βρίσκεται η αυλή του ιδρύματος.
Ροη Ειδησεων
Πριν 4 λεπτά | People
Το «ευχαριστώ» του Χρήστου Μάστορα και η δημόσια υπόσχεση στη ΜαρινέλλαΠριν 17 λεπτά | ΕΛΛΑΔΑ
Νέο θρίλερ με τον φαντάρο που βρέθηκε νεκρός στη Ρω το 2018-«Δεν αυτοκτόνησε, τον δολοφόνησαν»Πριν 18 λεπτά | People
Χριστόφορος Παπακαλιάτης: «Όταν έβγαζα πολλά χρήματα από τη δουλειά μου, τα ξόδευα αμέσως…»Πριν 25 λεπτά | People
Χρήστος Χατζηπαναγιώτης: «Η Παναγιά και ο Ταξιάρχης μου κράταγαν το χέρι και με ξαναγύρισαν…»Πριν 31 λεπτά | People
Τα ήπιε με τον πατέρα του o James Καφετζής μετά το ναυάγιο στον Ειρηνικό – Η φωτογραφία τους στον ΠαναμάΠριν 36 λεπτά | CELEBRITY
Αντώνης Ρέμος: «Δεν έχω τις καλύτερες σχέσεις με τη Νατάσα Θεοδωρίδου…» - Το beef με τον Νότη ΣφακιανάκηΠριν 38 λεπτά | POLICE REPORTER
Ξάφριζε δωμάτια του ξενοδοχείου που εργαζόταν-Χειροπέδες σε 30χρονο, επιτέθηκε σε αστυνομικούς
