«Ο παπάς μου ήθελε στο επίκεντρο να είναι ο άνθρωπος...»

«Ήθελε να υπάρχει δικαιοσύνη, αγάπη, σεβασμός, αλληλεγγύη. Στο επίκεντρο να είναι ο άνθρωπος». Με αυτές τις λέξεις περιγράφει τον Παπαλάζαρο η κόρη του Μαρία. Έναν άνθρωπο χαρισματικό, έναν άνθρωπο βαθιά ιδεολόγο, έναν άνθρωπο που, όπως απέδειξαν οι κομματικές αντιδράσεις στο άκουσμα του θανάτου του, έχαιρε σεβασμού σε όλο το φάσμα της πολιτικής του τόπου για την αντιστασιακή δράση του. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας τον χαρακτήρισε εμβληματική μορφή στη σύγχρονη ιστορία της Κύπρου.
                                                            
Η συνάδελφος δημοσιογράφος Μαρία Παπαλαζάρου Φράγκου είναι το έκτο παιδί από τα εννιά που είχαν ο Παπαλάζαρος και η σύζυγός του, οι οποίοι ήταν παντρεμένοι για 67 χρόνια, μέχρι τον θάνατο της παπαδιάς πριν από δύο χρόνια. Ο μεγάλος της αδερφός Σωτήρης έπεσε από σφαίρες στην τουρκική εισβολή. Ο αδελφός της Κυριάκος δολοφονήθηκε λίγους μήνες πιο πριν από την ΕΟΚΑ Β. Μια βαθιά πληγή για ολόκληρη την οικογένεια και τους γονείς της, που έβρισκαν ο ένας στήριγμα στον άλλο.
 
Ο Παπαλάζαρος, όμως, δεν ήταν μόνο ένας άνθρωπος-σύμβολο. Περιγράφεται από αυτούς που τον ήξεραν ως ένας άνθρωπος γεμάτος καλοσύνη. Που αγαπούσε τους αγώνες, τον Θεό, τις ιδέες του. Που αγαπούσε την οικογένειά του, το χωριό του, τον συνάνθρωπό του. «Ήταν μεγαλόψυχος», λένε εκείνοι που τον γνώριζαν. «Πάντα ανθρωπιστής, αλληλέγγυος. Είχε βαθιά ανθρώπινα ιδανικά. Ήταν φιλοπρόοδος σε ό,τι κι αν ασχολήθηκε». Ο Θεός και η Αριστερά
«Όταν κατατάγηκε στον αγγλικό στρατό εθελοντής το 1946, υπηρέτησε στην Παλαιστίνη και την Αίγυπτο. Τότε γνωρίστηκε με τις ιδέες της Αριστεράς και όταν επέστρεψε στην Κύπρο έγινε μέλος του ΑΚΕΛ, γιατί ήθελε να υπηρετήσει αυτές τις ιδέες. Τις ίδιες ιδέες έβρισκε και στην εκκλησία. Το δίκαιο, την αλληλεγγύη, την αγάπη, τον σεβασμό στον άνθρωπο, την ανάγκη να μην υπάρχει εκμετάλλευση. Αυτά ήταν τα σύμβολα του χριστιανισμού και της ιδεολογίας του. Έγινε ιερέας την 1^η Νοεμβρίου του 1965. Αγαπούσε τον Θεό και την Εκκλησία. Στο επίκεντρο ήταν πάντα ο άνθρωπος, οι ανάγκες του, τα συμφέροντά του», είπε, εξηγώντας ότι ο πατέρας της ήταν βαθιά ανθρωπιστής.
 
Ο Παπαλάζαρος αγαπούσε πολύ τα γράμματα και την μόρφωση κι ας τα στερήθηκε ο ίδιος μεγαλώνοντας. «Γράμματα στο δημοτικό έμαθε πολύ λίγα. Πήγε ως την τετάρτη τάξη. Λόγω της φτώχιας της εποχής είχε βγει από το σχολείο. Αλλά επειδή ήθελε να μάθει γράμματα, την νύχτα, με συμβουλή της μητέρας του -μιας άγιας γυναίκας- πήγαινε στην εκκλησία, άναβε το κερί, έπιανε το εκκλησιαστικό βιβλίο και διάβαζε. Μετά ήταν η εφημερίδα. Η «Χαραυγή» ως επί το πλείστον, αλλά ό,τι έπεφτε στα χέρια του, το διάβαζε. Παρόλο που δεν πήγε σχολείο διάβαζε βιβλία, έγραφε, ακόνιζε το μυαλό του. Παρακολουθούσε την επικαιρότητα, πολιτική και άλλη», εξήγησε η κόρη του. Κι αυτή την αγάπη του για τα γράμματα, την μετέφερε και στα παιδιά του, καθώς το όνειρό του γι’ αυτά ήταν να μορφωθούν. «Μας έλεγε πάντα ότι ο μεγαλύτερος μας πλούτος, η μεγαλύτερη μας περιουσία, θα είναι η μόρφωσή μας. Άλλα παιδιά είχαν χωράφια. Ο παπάς μου ήθελε πάντα να διαβάζουμε, να μορφωθούμε, να σπουδάσουμε. Αυτή θα είναι η προίκα μας, μας έλεγε, δεν έχω άλλη προίκα να σας δώσω». Θυμάται, μάλιστα, πως τα βράδια, μάζευε όλη την οικογένεια γύρω από την σόμπα και έκαναν ερωτήσεις αυτομόρφωσης. Για θέματα της επικαιρότητας, για τις πρωτεύουσες των ξένων χωρών, για ό,τι μπορούσε να σκεφτεί. «Ήθελε να γνωρίζουμε τι συμβαίνει στον κόσμο. Ήταν άνθρωπος που έβλεπε μπροστά. Δεν ήθελε να μείνουμε στάσιμοι», ανέφερε η Μαρία Παπαλαζάρου Φράγκου.
 
Όπως τόνισε ο Παπαλάζαρος είχε πάντα άποψη αλλά ποτέ δεν ήταν οπαδός. «Κι εμάς τα παιδιά του δεν μας έμαθε να είμαστε οπαδοί, ούτε της θρησκείας ούτε του κόμματος. Ήθελε να ξέρουμε γιατί πιστεύουμε στον Θεό και στην Αριστερά. Να έχουμε άποψη».   Έδινε και έπαιρνε αγάπη
Το χωριό του, τα Χολέτρια, βρισκόταν πάντα στις προτεραιότητές του. Είχε καταστραφεί λόγω σεισμού κι ήταν μπροστάρης στον αγώνα οικοδόμησης του νέου οικισμού. Και το φρόντιζε. «Το χωριό είναι πνιγμένο στο πράσινο. Όλα τα μεγάλα δέντρα, τα παλιά, δίνουν την σκιά τους στους ντόπιους και τους ξένους. Υπάρχουν τεράστιοι ευκάλυπτοι στις άκριες του δρόμου, στο γήπεδο. Ο παπάς μου τα φύτεψε.  Τα έφερνε από το φυτώριο, εμείς μικροί μαθητές κουβαλούσαμε μεγάλους κουβάδες νερό, τα ποτίζαμε μέχρι που θεριέψαν. Ήθελε πάντα το καλό της κοινότητάς του, την πρόοδο της κοινότητάς του και των ανθρώπων της και ευρύτερα της Κύπρου», θυμάται.
 
Και το χωριό επέστρεφε την αγάπη αυτή στον Παπαλάζαρο. Η κόρη του περιέγραψε στον REPORTER δύο χαρακτηριστικά περιστατικά που έγιναν χθες, μετά το άκουσμα του θανάτου του, και καταδεικνύουν την αγάπη που εισέπραττε ο πατέρας της.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

• Έφυγε από τη ζωή το σύμβολο του αγώνα της αντίστασης, ο ιερέας Παπαλάζαρος
• Ν. Αναστασιάδης: Ο Παπαλάζαρος υπήρξε εμβληματική μορφή στη σύγχρονη ιστορία μας
• Θλίψη στους αντιστασιακούς για το χαμό του Παπαλάζαρου Νεοφύτου
• Δ.Συλλούρης: Ο Παπαλάζαρος άφησε το δικό του στίγμα στη σύγχρονη ιστορία