Η γνωστή-άγνωστη ιστορία της ζωής της... Χριστοδούλας
16:11 - 13 Απριλίου 2019
Ήταν 26 Αυγούστου όταν εγκλωβισμένη στον Άγιο Μέμνονα της Αμμοχώστου, μεταφέρθηκε από τις ειρηνευτικές δυνάμεις στην Δερύνεια και από εκεί, με μια βαλίτσα στο χέρι, περπάτησε ακούραστα για δέκα χιλιόμετρα, μέχρι το χωριό Σωτήρα. Εκεί όπου άφησε την τελευταία της πνοή κάτω από ένα δέντρο, κοντά στο οποίο σήμερα στήθηκε ένα μνημείο προς τιμή της.
Η ιστορία της Χριστοδούλας έγινε σύμβολο αγώνα κατά του καρκίνου, κινητοποιώντας από το 1976 μέχρι και σήμερα, χιλιάδες κόσμο σε ολόκληρη την Κύπρο.
Η Χριστοδούλα δεν υπήρξε μόνο ο άνθρωπος που πάλεψε με τον καρκίνο. Είχε τα χαρακτηριστικά μιας δυναμικής γυναίκας της εποχής, που η αγκαλιά της χωρούσε όλον τον κόσμο. Και αν όχι όλο τον κόσμο… όλο το χωριό. Άλλωστε αυτό αναφέρουν και μαρτυρίες.
Η Κύπρος τότε ήταν ένα χωριό. Γνώριζε πολύ καλά ο ένας τον άλλο και δεν υπήρχε τίποτα να τους χωρίζει παρά μόνο λίγα μέτρα απόστασης. Έτσι τουλάχιστον συνέβαινε στην Αμμόχωστο. Η Χριστοδούλα, ήταν από τις μορφές εκείνες των γυναικών που δεν μιλούσαν πολύ, αλλά έκρυβαν μέσα τους μεγάλη δύναμη. Αυτή της γυναίκας που εργαζόταν σκληρά στα περβόλια και διαμοίραζε τα δεδουλευμένα της σε όσους τα είχαν ανάγκη. Αυτά είναι τα πρώτα που εξιστορεί στον REPORTER ο εγγονός της Χριστοδούλας, Αντώνης Κωνσταντίνου, της οικογένειας Ττοφίνη, φέρνοντας στο μυαλό του την εικόνα της.
Η γιαγιά Χριστουδούλα, μαγείρευε μεγάλες μερίδες φαγητών. Το σπίτι της ήταν συσσίτιο και η ίδια είχε έγνοια τις οικογένειες που δεν είχαν φαγητό και καθημερινά περνούσε από εκεί να τους αφήσει μερίδες από το δικό τους. Δεν της άρεσε να υποφέρει κανείς από όσους γνώριζε. Εδινε με τον τρόπο για αυτούς, ό,τι μπορούσε.
Μητέρα τεσσάρων παιδιών και γιαγιά οκτώ εγγονιών, η Χριστοδούλα, έδινε χαρά με την παρουσία της, την οποία πολλές φορές οι ίδιοι αποζητούσαν. Ο κ. Αντώνης θυμάται πως προτιμούσε πολλές φορές να κοιμάται στο σπίτι της. Είχε κρεβάτια από εκείνα τα μεγάλα και ψηλά που στο τελείωμά τους είχαν κουνουπιέρα. Ένιωθε ασφάλεια κοντά της. Γνώριζε μάλιστα πως, το επόμενο πρωί το σπίτι θα ήταν γεμάτο κόσμο. Τι καλύτερο για ένα παιδί; Κόσμος ο οποίος θα περνούσε για την χαιρετήσει, θα περνούσε να πάρει τρόφιμα ή να πάρει την συμβουλή της. Τέτοια ήταν η Χριστοδούλα, έβρισκε χρόνο για όλα.
Δεν θύμωνε ποτέ, ούτε διαμαρτυρόταν ακόμα και αν πονούσε. Το χαμόγελό της είναι αυτό που έχει μείνει έντονα ως χαρακτηριστικό του προσώπου της στον κ. Αντώνη, ενώ μεγαλώνοντας αντιλαμβάνεται τη δύναμη που έκρυβε μέσα της η γιαγιά Χριστοδούλα. Θυμάται χαρακτηριστικά, πως ένα βράδυ ενώ κοιμόταν μαζί με της, είχε πέσει από το κρεβάτι. Δεν διαμαρτυρήθηκε.
Αν και δεν εμπλέκονται αρκετά στη διοργάνωση της πορείας, η περηφάνια που νιώθει η οικογένεια είναι μεγάλη, μιας και ο καρκίνος κτύπησε για δεύτερη φορά την οικογένεια επιφέροντας τον θάνατο και στον πατέρα του κ. Αντώνη, γιου της Χριστοδούλας, ο οποίος έχασε την μάχη πριν απο δέκα χρόνια. Ο οποίος πατέρας τους, όπως ανέφερε ο κ. Αντώνης, είχε κοινά στοιχεία του χαρακτήρα της γιαγιάς του. Δεν μιλούσε πολύ, ούτε διαμαρτυρήθηκε ποτέ αλλά υπέμεινε καρτερικά τον θάνατό του.
«Ένας λόγος παραπάνω για να φτιάξω εγώ το μνημείο»
Λίγα χρόνια πριν, ο Αντικαρκινικός Σύνδεσμος δέχθηκε με μεγάλη έκπληξη μια επιστολή. Μια επιστολή από τη μοναδική εγγονή που πήρε το όνομα της Χριστοδούλας. Την επιστολή συνόδευε μια σπάνια φωτογραφία στην οποία απεικονιζόταν το σύμβολο ελπίδας των καρκινοπαθών, η Χριστοδούλα. Με αφορμή την επιστολή αυτή, ο Δήμος Σωτήρας αποφάσισε την ανέγερση νέου μνημείου στο σημείο όπου άφησε την τελευταία της πνοή, το οποίο σε λίγους μήνες θα πάρει σάρκα και οστά.
Η Χριστοδούλα για τον κ. Γιαπάνη δεν είναι απλά ένα ακόμη μνημείο, αλλά όπως μας ανέφερε, ως άνθρωπος είναι αυτή που μεγάλωσε τον πατέρα του όταν αυτός και τα αδέλφια του ορφάνεψαν. Το μνημείο είναι για αυτόν ένα μεγάλο ευχαριστώ, που δεν κατάφερε ποτέ να της πει, για όσα πρόσφερε στο πατέρα του και στην οικογένεια του, που ήταν γείτονες τότε στην Αμμόχωστο.
Εκεί ανακάλυψε λεπτομέρειες, όπως το γεγονός πως αν και καλοκαίρι, η Χριστοδούλα δεν φορούσε ποτέ σανδάλια ή παντόφλες, αλλά πάντα κλειστά παπούτσια, γιατί όπως του εξήγησαν κοντινά της πρόσωπα, το θεωρούσε υποτιμητικό. Ήταν περήφανος άνθρωπος η Χριστοδούλα. Αυτή ήταν μια μικρή λεπτομέρεια που βοήθησε την πορεία του έργου.
Ροη Ειδησεων
Πριν 4 λεπτά | Υπηρεσίες
16α IN Business Awards: Απόψε η μεγάλη γιορτή του κυπριακού επιχειρείνΠριν 9 λεπτά | Κύπρος
Το παζλ της απασχόλησης στο Δημόσιο-Οι μόνιμοι, οι αορίστου και ορισμένου χρόνου και πόσοι οι ωρομίσθιοιΠριν 14 λεπτά | Ανάπτυξη Γης - Κατασκευές
Blame game και...γεφύρι της Άρτας η ενιαία ανάπτυξη του λιμανιού και της μαρίνας-Το plan b της KυβέρνησηςΠριν 44 λεπτά | ΤΟΠΙΚΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ
Πώς τοποθετούνται οι συνταξιούχοι για το πασχαλινό επίδομα-«Ούτε οι μισοί δεν θα το πάρουν»Πριν 44 λεπτά | POLICE REPORTER
«Όταν δεν υπάρχει ένα σύστημα που θα φοβάται ο πολίτης να διαπράξει ένα έγκλημα, γιατί να μην το κάνει;»Πριν 44 λεπτά | ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Δημοσκόπηση IMR: Προβάδισμα Γιάννη Αρμεύτη στον Δήμο ΛεμεσούΠριν 44 λεπτά | ΤΟΠΙΚΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ
Δίνει μάχη με το χρόνο το ΥΠΑΝ για αντιμετώπιση της παραβατικότητας στα σχολεία-Οι δύο δράσεις στα σκαριά
