Η μάχη των Ιρανών απέναντι στο σκοτάδι-Τις απειλούν ακόμη και με βιασμό

Ακμαιότατο παραμένει το ηθικό των γυναικών του Ιράν, παρά τις προσπάθειες καταστολής της εξέγερσής τους από το μισογυνιστικό θεοκρατικό καθεστώς της χώρας. Ούτε οι σφαίρες, ούτε οι απειλές, ούτε οι συλλήψεις στάθηκαν ικανά να τις κλείσουν στα σπίτια τους. Οι «ταραξίες» όπως τις ονομάζει το καθεστώς, έχουν μακριά μαλλιά, τα οποία απελευθερώνουν από τα δεσμά της μαντίλας, διεκδικώντας τη μόνιμη ελευθερία τους.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: Από την φρίκη στην ελευθερία-Μια Ιρανή στην Κύπρο εξηγεί τον μεγάλο ξεσηκωμό

Μαζί με πολλούς νέους άντρες, δίνουν κάθε βράδυ ραντεβού. Ραντεβού με τον αγώνα τους, ραντεβού με το μέλλον τους, ραντεβού με την ιστορία. Ο θάνατος της 22χρονης Κούρδισσας Μάχσα Αμινί (ή Τζίνα, όπως είναι το κουρδικό της όνομα) ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ασφυκτικά γεμάτο ποτήρι της καταπίεσής τους. Και λίγη σημασία είχε πια η εθνική καταγωγή. Σημασία έχει το χαράκωμα.

«Οι διαμαρτυρίες που βρίσκονται σε εξέλιξη είναι χωρίς προηγούμενο. Σηματοδοτούν ένα σημείο καμπής για το Ιράν και πιθανότατα για ολόκληρη τη Μέση Ανατολή. Μια γυναικεία επανάσταση που υπερβαίνει ταξικές και εθνοτικές διαφορές και ελπίζει στην γκρεμίσει την πατριαρχία, που εκδηλώνεται στη πιο βίαιη μορφή της», γράφει σε ανάλυσή της η Ιρανή δημοσιογράφος και ακτιβίστρια Sayeh Isfahani.

Πρόκειται, όπως επισημαίνει, για μια μάχη συμβολισμών. Όπως εξηγεί, όποτε απαιτούσαν αλλαγή οι άνθρωποι στο Ιράν, η απάντηση ήταν πως δεν θα επιτρέψουν στη χώρα να βγει από το «ιερό» μονοπάτι του Χομεϊνί. Τα παιδιά διδάσκονται να τραγουδούν ύμνους γι’ αυτόν και να ορκίζονται με τη ζωή τους. Όμως σταδιακά ο λαός αποκτά τα δικά του σύμβολα. Οι εικόνες των γυναικών που κόβουν δημοσίως τα μαλλιά τους και καίνε τις μαντήλες τους είναι πιο δυνατές από τους παραδοσιακούς συμβολισμούς. Αυτή η μάχη ήδη κερδίζεται.

Το καθεστώς του Ιράν αποτυγχάνει. Χτυπά με γκλομπ, χτυπά με σφαίρες, χτυπά με άρβυλα. Όμως δεν χτυπά το ηθικό. Εκατομμύρια άνθρωποι είναι μπουχτισμένοι. Για κάθε ένα που βρίσκεται τα βράδια στους δρόμους, βρίσκονται άλλοι στο σπίτι. Σιωπηλοί υποστηρικτές, γονατισμένοι από τα διάφορα δεινά που αντιμετωπίζει η χώρα, εύχονται αυτή να είναι η αρχή του τέλους κι ας φοβούνται να εκδηλωθούν. Είναι, άλλωστε, εκατομμύρια αυτοί που δεν φοβούνται κι ας ανεβαίνει ο αριθμός των νεκρών και οι μαρτυρίες όσων έτυχαν κακομεταχείρισης από το καθεστώς επειδή φώναξαν για την ελευθερία τους.

«Με έριξαν κάτω κι ένας αστυνομικός με πάτησε με την μπότα του στην πλάτη. Με κλώτσησε στο στομάχι, μου έδεσε τα χέρια, με άρπαξε από τους ώμους και με πέταξε σε ένα βαν. Ήταν πολύ χειρότερο από τις εικόνες που κυκλοφορούν στα βίντεο. Άκουσα έναν από τους διοικητές τους να διατάζει τους στρατιώτες να είναι αδίστακτοι. Ακόμη και οι γυναίκες αστυνομικοί ήταν απαίσιες. Μια από αυτές με χαστούκισε και με αποκάλεσε κατάσκοπο των Ισραηλινών και πόρνη». Η περιγραφή ανήκει σε μία 51χρονη, η οποία μίλησε στο BBC για τη σύλληψή της.

Οι διαδηλωτές συνέχισαν τη διαμαρτυρία τους ακόμη και μετά τη σύλληψή τους, ανέφερε. «Υπήρχαν νεαρά κορίτσια δίπλα μου στο βαν. Όταν είδα το θάρρος τους συγκεντρώθηκα. Με βοήθησαν. Φώναζαν στους φρουρούς και τους κορόιδευαν. Αυτή η γενιά είναι διαφορετική από τη δική  μου. Αυτή η γενιά είναι ατρόμητη», συνέχισε.

Τις μετέφεραν σε ένα μικρό αστυνομικό σταθμό, που δεν ήταν σε καμία περίπτωση σε θέση να διαχειριστεί τόσες κρατούμενες. «Μας έβαλαν 60 γυναίκες σε ένα μικρό δωμάτιο. Στεκόμασταν η μία δίπλα από την άλλη. Ούτε να κινηθούμε μπορούσαμε, ούτε να καθίσουμε. Μας απαγόρευσαν να πάμε στην τουαλέτα και μας είπαν αν πεινάσουμε να φάμε τα κόπρανά μας. Μετά από μία ολόκληρη ημέρα, άρχισαν να μας απειλούν πως, αν δεν κάνουμε ησυχία, θα μας βιάσουν».

Εκεί βρίσκεται το επίπεδο μισογυνισμού στο Ιράν. Να απειλούνται γυναίκες με βιασμό από τις Αρχές, επειδή τόλμησαν να εκφράσουν την άποψή τους και να απαιτήσουν τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματά τους. Να απειλούνται επειδή υπάρχουν.

Τον γύρο του κόσμου κάνει η είδηση για την σύλληψη της Ντόνια Ραντ, μιας Ιρανής που «τόλμησε» να φάει σε εστιατόριο χωρίς μαντήλα, μαζί με μια φίλη της, που επίσης είχε το κεφάλι της ακάλυπτο. Με το μέλλον της αβέβαιο, κλεισμένη στη φυλακή, ήδη κάποιοι την ονομάζουν την Ρόζα Παρκς του Ιράν. Και θα υπάρξουν κι άλλες. Γιατί δεν μπορούν να τις κάμψουν. Οι διαδηλώσεις συνεχίζονται. Γυναίκες και άντρες πλάι πλάι διεκδικούν το μέλλον που τους αξίζει κι όχι αυτό που τους επιβάλλει το σκοτάδι του καθεστώτος. Κι ας ανεβαίνει ο αριθμός των νεκρών. Έτσι κι αλλιώς διεκδικούν τη ζωή τους…  

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: Ο θάνατος της Μαχσά έβαψε με αίμα το Ιράν-Γεμάτα ματωμένους σορούς τα νοσοκομεία