«Ο γιος μου είναι εκεί όπως το κάθε μωράκι που έφυγε… Μας περιμένουν με αγωνία…»

«Ο γιος μου είναι εκεί, όπως και το κάθε μωράκι που έχει φύγει... Είναι αγγελάκια... Μας χαράζουν τον δρόμο και μας περιμένουν με αγωνία...». Αυτά ήταν και τα τελευταία λόγια της συνέντευξης της Ελίνας Μοτίτου, η οποία σήμερα, μέσω της προσφοράς και της αλληλεγγύης, είναι πιο περήφανη από ποτέ για τον μικρό της Αίαντα, ο οποίος στην ηλικία μόλις των πεντέμιση χρόνων, το 2013, έχασε τη ζωή του όταν δαγκώθηκε από σκύλο, ενώ βρισκόταν σε φιλικό σπίτι της οικογένειας στη Σκαρίνου. Η απώλεια του παιδιού μιας μάνας, πάντα είναι μια μεγάλη πληγή, που όσα χρόνια και αν περάσουν, δεν κλείνει ποτέ... Ειδικά, όταν αυτό το παιδί, είναι και το μοναδικό μιας οικογένειας...

Ήταν Δευτέρα του Πάσχα το 2013... «Ήταν με τον πατέρα του το μωρό μου και είχε γίνει ένα ατύχημα με ένα σκύλο και εκοιμήθηκε ο Αιαντάκος μου σε ηλικία πεντέμησι χρονών. Είναι το μοναδικό μωρό που έχω και λέω έχω, γιατί ακόμη έχω το. Τωρά και αν είναι δικός μου εντελώς...». Ένα αναπάντεχο περιστατικό, μια ασύλληπτη τραγωδία μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα, έμελλε να στοιχίσουν και τη ζωή του Αίαντα Λοΐζου, ο οποίος έφυγε για το μεγάλο ταξίδι μετά από επίθεση που δέχθηκε από σκύλο ράτσας «Ακίτα»...

Μαζεύοντας τα σπασμένα της κομμάτια μετά την απώλεια του Αιαντάκου της, όπως τον αναφέρει, η Ελίνα Μοτίτου, ήθελε να δημιουργήσει κάτι στη ζωή της, όπου θα έκανε, ότι έκανε και στον μικρό της γιο. Δηλαδή να προσφέρει, να φροντίζει και να αγαπά... «Μετά από λίγο καιρό, λόγω του ότι εγώ αισθανόμουν πάρα πολύ έντονα το κομμάτι του δοσίματος, επειδή δεν είχα τον Αίαντα μου, να μπορώ να του προσφέρω εκείνα που του πρόσφερα, την φροντίδα, την αγάπη μου, όταν τον περιποιούμουν... Αισθανόμουν ότι κάτι έπρεπε να κάνω... Η οικογένειά μου και οι στενοί μου φίλοι με στήριξαν σε αυτό το κομμάτι, γιατί ήθελα να δημιουργήσω κάτι εις μνήμη του Αίαντα μου, για να μπορέσω να δίνω τα συναισθήματά μου, να μπορώ να τα προσφέρω στα υπόλοιπα μωρά, όπως τα πρόσφερα και στον γιο μου. Έτσι, σκεφτήκαμε να κάνουμε την οργάνωση 'η Ασπίδα του Αίαντα', για να βοηθούμε τα διάφορα παιδιά και τις διάφορες οικογένειες. Και επειδή είδαμε ότι υπήρχαν πάρα πολλές ανάγκες σε αρκετές οικογένειες λόγω και της οικονομικής κρίσης, σκεφτήκαμε να βοηθούμε όλες τις οικογένειες και τους γονείς και όχι μόνο τα μωρά». 

«Έτσι και έγινε λοιπόν, με το όνειρο της Ελίνας, να γίνεται πράξη, με την πρώτη εκδήλωση που διοργανώθηκε να είχε τεράστια ανταπόκριση από τον κόσμο... «Είχαμε οργανώσει τον Σεπτέμβρη του 2013 ένα πανηγυράκι με τον Δήμο Λάρνακας τον κ. Λουρουτζιάτη στο Μακένζι και με τον φίλο μου Άδωνη, εθελοντικά, είχαμε φέρει θέατρα, αγγειοπλαστική, ζωγραφική και διάφορα άλλα πράγματα. Όσοι έρχονταν έπρεπε να φέρνουν μια τσαντούλα με ρούχα ή παπούτσια για να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε την Ασπίδα του Αιάντα. Ήταν κάτι καταπληκτικό. Αφού μαζέψαμε αρκετά πράγματα, βρήκαμε χώρο, του οποίου το μισό ενοίκιο πληρωνόταν από την Αρχιεπισκοπή, γιατί ο Αρχιεπίσκοπος όταν έγινε το γεγονός με τον Αίαντα μου, ζήτησε να με δει και όταν πήγα να πω τι σκεφτόμουν να κάνω, μου είπε το μισό ενοίκιο θα είναι από εμάς και το υπόλοιπο μισό από τον Δήμο Λάρνακας. 

Έτσι και ξεκινήσαμε και στήσαμε τον χώρο, με εγκαίνια από τον Αρχιεπίσκοπο. Αρχίσαμε να δουλεύουμε σιγά σιγά με τις οικογένειες. Έρχονται πάρα πολλές οικογένειες, τώρα έχουμε ενεργές γύρω στις 350 οικογένειες. Έρχονται εκεί, προμηθεύονται ρούχα, παπούτσια, είδη σπιτιού και έπιπλα. Υπάρχει πραγματικά πάρα πολλή μεγάλη ανάγκη... Εξυπηρετούμε άτομα από όλη την Κύπρο και συνήθως κάποιους που έχουν πάρα πολλή ανάγκη. Όταν έχουν μωρά ειδικά, δεν μπορούμε να αρνηθούμε σε καμία οικογένεια για να τη βοηθήσουμε. Για μένα είναι αδιανόητο... Δεν μπορείς να ξεχωρίζεις αν ο ένας είναι Χριστιανός ή από άλλη θρησκεία... 

Είναι κάτι το οποίο κάνουμε από τη δική μας την αγάπη για να μπορέσουμε να βοηθήσουμε έστω και με αυτό τον τρόπο, κάποιες οικογένειες. Τα Χριστούγεννα και το Πάσχα, προσπαθούμε και φροντίζουμε κάποιες οικογένειες, τις οποίες τροφοδοτούμε και με τρόφιμα, για να μπορούν να κάνουν καλύτερα τις γιορτές όσο γίνεται. Για παράδειγμα τα Χριστούγεννα, είχαμε δώσει σε σαράντα οικογένειες φαγητό, το οποίο πήραμε από διάφορες εταιρείες, εθελοντές και από κόσμο που βοηθά εθελοντικά».

Μέσω της Ασπίδας του Αίαντα, η Ελίνα, αντιλήφθηκε παράλληλα και τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η κοινωνία, καθώς αρκετός είναι ο κόσμος που έχει οικονομικά προβλήματα, αλλά δυστυχώς, ντρέπεται να τα εκφράσει... «Η ανάγκη είναι τεράστια και είναι η διπλάσια από αυτή που μπορούμε να δούμε. Γιατί οι περισσότεροι, ιδίως ο Κυπραίος, ντρέπεται. Δεν δείχνει τον βαθμό της ανάγκης του. Μπορεί να σου πει κάτι, αλλά να ξέρεις ότι αυτό το κάτι που θα πει είναι στον διπλάσιο βαθμό. Αυτό είναι από προσωπική μου εμπειρία που το λέω. Το διαπιστώσαμε τα τελευταία χρόνια που βρισκόμαστε στην Ασπίδα του Αίαντα. Δεν θα πουν πολλά πράγματα. Θα πουν απλά ότι χρειάζομαι για το μωρό το τάδε πράγμα. Ξέρουμε ότι ο ίδιος μπορεί να μην έχει να φάει αλλά θα προτιμήσει να πιάσει για το μωρό του. Οι πλείστες περιπτώσεις έτσι είναι...

Υπάρχει πάρα πολλή μεγάλη ανάγκη διότι τα πράγματα είναι αρκετά δύσκολα. Προσπαθήσαμε όμως να βοηθήσουμε σαράντα οικογένειες τα Χριστούγεννα στη Λάρνακα και τις βοηθήσαμε με ένα πλήρες ψώνισμα που σίγουρα θα ήταν αξίας 200 ευρώ. Για μένα το λυπηρό είναι ότι μόνο σαράντα οικογένειες μπορούσαμε να εξυπηρετήσουμε. Σίγουρα όμως, υπάρχουν και άλλες οργανώσεις και οργανωμένα σύνολα όμως που βοηθούν. Αν περιμένουμε όμως την οποιαδήποτε πολιτεία και κυβέρνηση δεν γίνεται τίποτα. Αν μπορούμε ο κάθε άνθρωπος, να βοηθά με μικρό τρόπο τον συνάνθρωπό του, νομίζω δεν θα έχουμε πρόβλημα».

Όπως μας είπε χαρακτηριστικά η Ελίνα, «εάν αποκτήσουμε αυτή την αγάπη με τόσο απλό τρόπο, με ένα πιάτο φαγητό και με μια τσάντα ψώνισμα κάθε δέκα μέρες ή κάτι για το οποίο ο άλλος θα τον κάνει πάρα πολύ χαρούμενο και θα τον βοηθήσει να σταθεί λίγο στα πόδια του, είναι κάτι πάρα πολύ σημαντικό. Και λόγω του κορωνοϊού και του εγκλεισμού, τα ψυχολογικά προβλήματα έχουν αυξηθεί και η κατάθλιψη. Κάτι πάρα πολύ απλό θα κάνει χαρούμενο τον άλλο και θα αισθανθείς και εσύ ο ίδιος χαρά, προσφέροντας».

Όταν ρωτήσαμε την Ελίνα τι είναι το πιο συγκινητικό που βιώνει στον χώρο της προσφοράς, χαμογέλασε... «Εκείνο που με κάνει κάθε φορά να το νιώθω, εμένα και τους υπόλοιπους εθελοντές, από τους οποίους ένα μεγάλο μέρος είναι η οικογένειά μου και οι φίλοι μου, είναι η χαρά που βλέπουμε στα μωρά. Αυτό είναι το πιο συγκινητικό από όλα. Το να βλέπεις ένα μωρό να είναι χαρούμενο, γιατί δικαιούται να είναι χαρούμενο ένα μωρό. Μάλιστα, όταν έρχονται στην Ασπίδα για να παίξουν και να πάρουν πράγματα, τα παραπάνω έρχονται και ρωτούν μας μπορώ να το πιάσω. Όταν τους λέμε ναι πιάσε το είναι δικό σου, δεν μπορείτε να φανταστείτε πόση χαρά κάνουν, το πόσο πολύ χαίρονται. Τα μάτια τους λάμπουν, με κάτι πάρα πολύ απλό, γιατί τα μωρά είναι τόσο αγνά και αθώα, που για μένα είναι το παράδειγμα που πρέπει να ακολουθούμε όλοι, ο τρόπος ζωής και ο τρόπος που σκέφτονται τα μωρά». 

Η Ασπίδα του Αίαντα, είναι κάτι που γεμίζει αφάνταστα την Ελίνα, αφού σε όλα τα μωρά που έρχονται κοντά της, βλέπει στα μάτια τους τον Αίαντα... «Όταν γίνεις μητέρα, πλέον μεγαλώνουν όλα μέσα σου, τα συναισθήματα, η αγκαλιά σου, όλα. Σίγουρα με την Ασπίδα του Αίαντα, τα μωρά για μένα είναι όπως τον Αίαντα. Όλα τα μωρά, όχι μόνο της Ασπίδας. Τα παιδιά έχουν αυτή την αγνότητα και αισθάνεσαι ότι έχεις να κάνεις με μια αγνή ψυχή, ένα αγνό άτομο. Δεν έχουν ούτε δολιότητα, ούτε ξέρουν να λένε ψέματα, ούτε να κρατούν κακία, τίποτα, είναι αθώα... Όπως αισθανόμουν και με τον γιο μου, γιατί ήμουν πάρα πολύ συνειδητοποιημένη με τον Αίαντα μου, πρώτα απ' όλα αισθάνομαι σεβασμό, γιατί σέβομαι τα μωρά, λόγω του ότι είναι πιο ανώτερα από μένα, λόγω αγνότητας. Πνευματικά η ανωτερότητα των μωρών, δεν συγκρίνεται με εμάς που είμαστε ανήλικες που περάσαμε τόσα. Πραγματικά αυτός είναι ο στόχος μου και παρακαλώ τον Θεό να φτάσω εκείνο το σημείο, να αγαπήσω όπως αγαπούσα και αγαπώ τον γιο μου, να μπορέσω να αγαπώ τον κόσμο όλο και τα μωρά όλα. Αυτός είναι ο προσωπικός μου στόχος...».

Όταν ρωτήσαμε την Ελίνα εάν θα συνεχίσει να προσφέρει μέσω της Ασπίδας του Αίαντα, η ίδια μας είπε με ιδιαίτερη περηφάνια πως, «όσο μπορώ θα συνεχίσω να προσφέρω μαζί με την οικογένεια και τους φίλους μου. Μόνη είναι πάρα πολύ δύσκολο, πρέπει να έχεις ανθρώπους δίπλα σου που να αισθάνονται το ίδιο μαζί σου για να μπόρεις να το κάνεις. 

Για μένα η πηγή της δύναμής μου είναι ο Θεός. Καμία ανθρώπινη δύναμη δεν μπορεί να σου δώσει αυτή τη δύναμη και το λέω εκ πείρας. Μόνο ο Θεός και η πίστη σου μπορούν να σε βοηθήσουν. Εάν αφήσεις το πιο δύσκολο κομμάτι που μπορεί να περάσει ένας άνθρωπος πάνω στη γη, στον Θεό θα πάρεις και τη βοήθεια πίσω. Δυναμώνει σε ο Θεός. Γίνονται θαύματα και πιστεύω σε αυτά γιατί το έχω βιώσει και γω. Πρέπει να 'χουμε πίστη και από τη στιγμή που είμαστε Ορθόδοξοι Χριστιανοί, πιστεύουμε στην Αιώνια Ζωή. Είναι οι δοκιμασίες μας αυτά και ένα παιχνίδι, που θα δείξει αν θα τερματίσουμε και ποια θέση θα πάρουμε με τις διάφορες περιπέτειες που περνούμε. Πρέπει να έχουμε τη χαρά μέσα μας, και 'γω χαίρομε πάρα πολύ για τον Αίαντα μου γιατί ξέρω ότι αιώνια θα είναι στο φως. Θα ζει και θα είναι πάντα χαρούμενος. Άρα για μένα θα ήταν πάρα πολύ εγωιστικό να σκέφτομαι κα να βάζω τον εαυτό μου πάνω από οποιοδήποτε, πόσο μάλλον από τον γιο μου. Μια γυναίκα αγαπά περισσότερο το παιδί της από τον εαυτό της. Εγώ γνωρίζω ότι είναι χαρούμενος και υγιέστατος ο γιος μου εκεί που είναι, άρα αυτό μου φέρνει χαρά εμένα...».