«Για έξι μήνες ήμουν ετοιμοθάνατη… Η πρώτη μου σκέψη ήταν τα μωρά μου»

«Όταν μαθαίνεις ότι έχεις καρκίνο πεθαίνεις και ανασταίνεσαι. Είπα μόνο “γιατί να το περάσουν τα μωρά μου αυτό; Θεέ μου, δώσε μου υπομονή να ζήσω με τα παιδιά μου”. Αν μου έλεγες πριν δυόμιση χρόνια ότι εγώ θα περάσω όλο αυτόν τον Γολγοθά, θα σου έλεγα αποκλείεται».
 
Αυτή είναι η Άντρη Συλβέστρου. Διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού, σε ηλικία 41 ετών. Από τότε έκανε χημιοθεραπείς, ακτινοθεραπείες, αποκαταστάσεις, έχασε τα μαλλιά της και τα ξαναμεγάλωσε. Όμως, δεν έχασε ποτέ την πίστη της. Στάθηκε σαν βράχος, δέχτηκε όλα όσα ήρθαν στον δρόμο της, μετά την διάγνωσή της και σήμερα στέλνει το μήνυμα ότι με δύναμη, επιμονή, υπομονή και πίστη, όλα γίνονται.
 
Μιλώντας στον REPORTER επιστρέφει στην ημέρα της διάγνωσης, στα πρώτα συναισθήματα και τον άνθρωπο που στάθηκε δίπλα της, στα εύκολα και στα δύσκολα, από το πρώτο κιόλας χειρουργείο, ενώ ζητά ένα μεγάλο συγγνώμη από την οικογένειά της, που άθελα της στεναχώρησε. Παράλληλα, τους είπε και ένα μεγάλο ευχαριστώ για την αγάπη και την στήριξη. Ευχαριστώ λέει και στον ΠΑΣΥΚΑΦ, που ήταν αρωγός της σε αυτό το δύσκολο ταξίδι.
Η ανακάλυψη και τα πρώτα συναισθήματα
«Το ανακάλυψα μόνη μου, ψηλαφίζοντάς το στήθος μου, ενώ είχα πει και στον άντρα μου να το αγγίξει, ώστε να νιώσει και αυτός. Μου έλεγε “δεν είναι τίποτα αγάπη μου”. Μπορεί να μην ήθελε να το πιστέψει. Το είχα έξι με επτά μήνες, για να είμαι ειλικρινής και κάθε φορά που αδιαθετούσα το ένιωθα να μεγαλώνει. Τότε είπα “μήπως είναι κάτι σοβαρό και δεν κατάλαβα καλά”. Έκανα μία μαστογραφία, στις 24 Ιουλίου 2018. Δεν άρεσε στον γιατρό μου το αποτέλεσμα και μου είπε να πάω ξανά το απόγευμα της ίδιας ημέρας. Το κατάλαβα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, επειδή στον ένα μαστό, η εξέταση ήταν πέντε λεπτά, στον άλλο ήταν σαράντα πέντε. Πήγα και μου είπε δεν είναι κύστη, αλλά δεν μου είπε τι ακριβώς ήταν.
 
Έπρεπε να πάω γρήγορα για βιοψία και είχα κλείσει ήδη ραντεβού με χειρουργό και από την ίδια μέρα έμαθα ότι κατά 99% ήταν καρκίνος του μαστού. Έκανα δύο βιοψίες για να είμαι σίγουρη. Σε δύο μέρες το επιβεβαιώσαμε.
 
Την ώρα που ακούς τη λέξη “καρκίνος” είναι τρομακτική. Όταν μαθαίνεις ότι έχεις καρκίνο πεθαίνεις και ανασταίνεσαι. Εγώ ποτέ μου δεν είπα στο Θεό γιατί. Το γιατί που είπα ήταν “γιατί να τα περάσουν τα μωρά μου;”. Ήταν μία δύσκολη φάση για όλους. Οι δύο μεγάλοι φοιτητές, ο τρίτος μου στην εφηβεία και το μικρό μου στην τρυφερή ηλικία των 15. Κι όμως ήταν ο πιο ώριμος. Είπα μόνο “Θεέ μου, δώσε μου υπομονή”, επειδή είμαι άνθρωπος που θέλει να γίνονται όλα χθες. Δεν είχα υπομονή και όντως μου έδωσε πάρα πολλή υπομονή. Αν μου έλεγες πριν δυόμιση χρόνια ότι εγώ θα περάσω όλο αυτό τον Γολγοθά, θα σου έλεγα αποκλείεται».
«Όταν μου το είπε ο γιατρός, τσιμπούσα τον εαυτό μου. Έλεγα “είναι δυνατόν; Αποκλείεται”. Ήμουν με την κολλητή μου, την Ευδοκία. Πήγαμε μαζί να πάρουμε τα αποτελέσματα. Την τσιμπούσα και εκείνη επειδή νόμιζα έβλεπα όνειρο αλλά δυστυχώς ήταν αλήθεια. Έπαθα τόσο μεγάλο σοκ, που δεν μπορούσα να το πιστέψω. Έχασα την Γη κάτω από τα πόδια μου. Η πρώτη μου σκέψη ήταν τα μωρά μου, αν πρόλαβα να τους πω όλα αυτά που ήθελα. Πόσο τους αγαπώ, αν τους έδωσα όσες συμβουλές ήθελα. Εγώ ένιωσα ότι ήμουν στον ωκεανό. Ή θα πνιγώ ή θα κολυμπήσω. Θέλω να δώσω μία συμβουλή πως αν δεν τον δεχτείς, έχασες την μπάλα. Δηλαδή, ήμουν τυχερή μέσα στην ατυχία μου, επειδή ήταν πρώτου βαθμού και βρήκα τους καλύτερους γιατρούς.
 
Έγινε η διάγνωση και έπρεπε να γίνει αμέσως μαστεκτομή. Μετά έγιναν έξι χημιοθεραπείες, οι οποίες άρχισαν 31 Αυγούστου και τελείωσαν τους 14 Δεκεμβρίου και μετά έπρεπε να γίνουν 25 ακτινοθεραπείες και ακολούθησε η δεύτερη αποκατάσταση την επόμενη χρονιά και τον Ιούνιο πρόσφατα έκανα την τρίτη αποκατάσταση. Η αποθεραπεία είναι πιο δύσκολη. Ο κόσμος σε βλέπει δυνατό και νομίζει ότι όλα είναι καλά. Δεν είναι έτσι. Μιλώ αποκλειστικά για μένα. Ο καρκίνος του μαστού δεν τελειώνει ποτέ. Κάνω δύο ορμονοθεραπείες και μία ένεση κάθε 28 ημέρες. Έχω παρά τους παρενέργειες συν αυτές που μου άφησαν οι επεμβάσεις, οι θεραπείες. Δεν είσαι ποτέ ο ίδιος άνθρωπος.
 
Πριν έκανα τους τριπλάσιες δουλειές που κάνω σήμερα. Δεν έχω τις δυνάμεις. Έχω συνέχεια εξάψεις. Όμως, ακολουθώ το σώμα μου και δεν επιτρέπω τους σε κανένα να μου καταστρέψει ό,τι κατάφερα και ό,τι έκτισα. Ωστόσο, δεν τα βάζω ποτέ κάτω. Θα περιμένω να πεθάνω; Ακόμα και μέτρια βρίσκεις τρόπους και συνεχίζεις τη ζωή σου».
 
Με τον καρκίνο του μαστού χάνεις μέρος από τον οργανισμό σου, το σώμα σου, τη θηλυκότητά σου. Πρέπει να μαζέψεις όλα τα κομμάτια σου, να σταθείς δυνατή και να αγαπήσεις ακόμα περισσότερο το καινούργιο σου σώμα. Δόξα τω Θεώ που έχω έναν άντρα που με λατρεύει. Μου είπε πολλές φορές “τώρα σε αγαπώ ακόμα περισσότερο. Κράτα καλά να μην με αφήσεις. Δεν θα το αντέξω, θα έρθω την επόμενη να σε βρω”. Πώς μπορώ εγώ να μην παλέψω με το θηρίο τον καρκίνο; Πάλεψα πολύ άγρια και τα κατάφερα. Είμαι καθαρή από τον καρκίνο, μέχρι σήμερα. Το αύριο μόνο ο Θεός το ξέρει, αλλά δεν φοβάμαι πλέον τον θάνατο. Φλέρταρα μαζί του».
«Για έξι μήνες ένιωθα ότι ήμουν ετοιμοθάνατη»
«Θεωρώ και λέω πως ο καλύτερος γιατρός είναι ο Θεός και το καλύτερο φάρμακο είναι η πίστη. Η πίστη μου με έσωσε νομίζω. Την πρώτη φορά, είναι λες και σε πατά ελέφαντας, σε θερμοκρασία τρίαντα βαθμούς Κελσίου υπό το μηδέν, επειδή είχα φορέσει το παγωμένο καπελάκι, ώστε να μην πέσουν τα μαλλιά μου… Αλλά τελικά έπεσαν. Έπαθα τόσο μεγάλο σοκ, είχα αναγούλες, πόνους, ρίγη. Θυμούμαι είχα κάτσει στο κρεβάτι με την αδελφή μου και τους έλεγα “σε παρακαλώ θέλω την κόρη μου, δεν θα αντέξω”.
 
Με την υπομονή και δύναμη, πέρασα. Κατά τη διάρκεια των θεραπειών μου, έπεφταν πολύ τα λευκά μου αιμοσφαίρια και έπρεπε να κάνω συνέχεια ενέσεις. Με το που έκανα την ένεση, είχα ρίγη, τάσεις για εμετούς, πόνους. Για έξι μήνες ήμουν ετοιμοθάνατη, αλλά προσπαθούσα να είμαι καλά και ποτέ δεν είπα ότι θα πεθάνω. Ήταν, τους, κάτι άγνωστο για μένα.
 
Ευχαριστώ τον Θεό, επειδή μου έδωσε μία δεύτερη ευκαιρία να είμαι δίπλα στα παιδιά μου. Στην τελευταία χημιοθεραπεία είπα “Αξίωσμε να ζήσω να γίνω γιαγιά” και τον επόμενο χρόνο έγινα. Ό,τι πιο όμορφο μου έστειλε ο Θεός. Είναι θαύμα. Ευχαριστώ τον Θεό. Δεν είναι όλες οι μέρες καλές, έχω τα πάνω μου και τα κάτω μου, αλλά όλα είναι μέσα στο ζωή. Δεν έχει εύκολη χημιοθεραπεία, δεν έχει εύκολο καρκίνο. Έμαθα να ζω με τα λίγα. Αυτά ήταν τα σχέδια του Θεού για μένα. Δεν είμαι η ίδια, δεν θα είμαι ποτέ ξανά η ίδια». 
«Ευχαριστώ και συγγνώμη»
«Ο ρόλος τους οικογένειας για μένα ήταν το Άλφα και το Ωμέγα. Θέλω να πω πάρα πολλά ευχαριστώ, αλλά και συγγνώμη, επειδή χωρίς να το θέλω τους στεναχώρεσα. Ήμουν τυχερή, επειδή ο άντρας μου, τα μωρά μου ήταν δίπλα μου σε όλα. Οι φίλοι μου, οι συγγενείς μου, η αδελφή μου… Πήρα τόση αγάπη, τόσα μηνύματα, τόσα τηλεφωνήματα. Με έπαιρναν τηλέφωνο και μου έλεγαν “Άντρη μα είναι δυνατόν εσύ;” και έλεγα “γιατί όχι σε εμένα”. Μου έλεγαν “Άντρη μου δεν το πιστεύω”. Προσευχές, τάματα, αγάπες. Ήταν το πιο θεραπεύσιμο φάρμακο για εμένα. Έλεγα “τόσος κόσμος με αγαπά, θα το παλέψω”.
 
Αρχικά, δίπλα μου ήταν ο άνδρας μου, αλλά δεν το άντεχε. Την πρώτη φορά που πήγαμε μαζί στον χειρουργό, πριν κάνω την μαστεκτομή, είχε προδιάθεση για έμφραγμα και αντί να πάμε στο δικό μου γιατρό, πήγαμε στο δικό του. Έτσι όλο το φορτίο το πήρε πιστεύω ο μεγάλος μου γιος, ο Κυριάκος, ο οποίος είναι δυναμικός ως προσωπικότητα και χαρακτήρας, μπορούσε να με αντικαταστήσει. Αν και ασθενής, τους σεβόμουν όλους. Η κόρη μου, Αρετή, ήταν στο εξωτερικό και ήταν μακριά. Ο δεύτερος μου γιος, ο Λευτέρης μου ήταν 18 ετών, μία ηλικία που είναι αντιδραστικός και στην έκρηξή του και ο μικρός μου γιος, ο Νεκτάριος, ήταν η παρέα μου. Μαζί νομίζω τα ζήσαμε όλα.
 
Ο μεγάλος τους, από την πρώτη μέρα μέχρι την τελευταία ήταν μαζί μου. Και στα χειρουργεία και στην χημιοθεραπεία, του χρωστώ πάρα πολλά. Ήταν δίπλα μου, αν και τον έβλεπα ότι δεν άντεχε. Πάντα του έλεγα “είσαι ο μεγάλος μου ο γιος, θέλω να σταθείς στα αδέλφια σου ακόμη κι αν δεν τα καταφέρω. Θέλω να πάρεις το πτυχίο σου και να συνεχίσεις”. Όσα “σ’ αγαπώ” δεν άκουσα 23 χρόνια, τα άκουσα τότε και μου είπε “μάμα θα είσαι στην πρώτη θέση και θα πάρεις εσύ το πτυχίο μου”. Τελικά τους τα χάλασε ο κορωνοϊός. Όλοι μεγάλωσαν, ωρίμασαν και είμαι περήφανη. Μου στάθηκαν όλοι πάρα πολύ και όταν έχασα τα μαλλιά μου έλεγαν “είσαι πολύ όμορφη”. Ευχαριστώ τον Θεό επειδή ήταν δίπλα μου όλοι. Οι ξαδέλφες μου, οι θείες μου, με τους οποίες είμαι πολύ συνδεδεμένη.
 
Όταν έκανα το χειρουργείο της μαστεκτομής, όλη η οικογένειά μου ήταν εκεί και περίμενε με μεγάλη αγωνία. Το χειρουργείο κράτησε επτά ολόκληρες ώρες και η οικογένειά μου ήταν μέσα στο άγχος, το κλάμα και τις προσευχές για εμένα. Όταν ξύπνησα, τους ρώτησα αρκετές φορές αν είναι καθαροί οι λεμφαδένες μου. Τους χρωστώ πολλά.
 
Θέλω να τους πω ένα μεγάλο ευχαριστώ. Στον άντρα μου, τα παιδιά μου, τους γονείς μου, την αδελφή μου, την Έλενα, στις ξαδέλφες μου, ειδικά στην Ευδοκία και Ελένη, που ήταν πάντα δίπλα μου, από την αρχή μέχρι το τέλος, τους φίλους και τους συγγενείς. Είχα στο πλευρό μου και τις έξι θείες μου, σε όλη τη διαδρομή. Η αγάπη τους με βοήθησε πολύ».
«Η στήριξη του ΠΑΣΥΚΑΦ ήταν το Α και το Ω»
«Ο ρόλος του ΠΑΣΥΚΑΦ στον αγώνα μου ήταν πολύ σημαντικός. Τη δεύτερη ημέρα της διάγνωσης μου, έχω να πω πως ο Άλκης Αναστασιάδης, που είναι κολλητός και αδελφικός φίλος του γιου μου, ήρθε και μου είπε “Άντρη μου, δεν θέλω να τα βάλεις κάτω και να ακούεις τους γιατρούς σου. Η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική και εμείς ό,τι χρειαστείς θα είμαστε δίπλα σου”. Έτσι και έγινε. Με αγάπη, ήταν δίπλα μου σε ό,τι τον χρειάστηκα. Τον ευχαριστώ γι’ αυτό, όπως επίσης και τον νοσοκόμο μου, τον Κυριάκο. Θα με έχουν και οι δύο για πολλά χρόνια ακόμα.
 
Ήρθαν να μου πάρουν αναλύσεις, όταν τους χρειαζόμουν, έρχονταν να μου κάνουν την ένεση. Είχα στο πλευρό μου νοσοκόμες, που όποτε τους τηλεφωνούσαμε έρχονταν. Είχα την ψυχολόγο, που όποτε την ήθελα ήταν στο πλάι μου και είμαστε σαν φίλες, είχα την φυσιοθεραπεύτρια μου. Ο καθένας με το λιθαράκι του και μία λέξη ήταν σημαντική. Κάνουν σπουδαίο έργο, η συμπαράσταση, η ευγένεια, ο εθελοντισμός τους.
 
Θέλω να ευχαριστήσω επίσης την Γιόλα Μάρκου, την αξιότιμη γιατρό και ογκολόγο μου αλλά και όλο το Ογκολογικό. Επίσης τον πλαστικό χειρουργό μου, τον Φάνο Μιχαήλ που ήταν συνεχώς δίπλα μου».

Ένα μήνυμα για το κοινό
«Για όλα τα προβλήματα, ακόμα και για κάθε δυσκολία θα βρεθεί μία λύση, όταν έχουμε υγεία. Η υγεία είναι το Α και το Ω στη ζωή μας. Ο κάθε ένας είναι μοναδικός και να ακολουθούν τις οδηγίες των γιατρών τους και να τις τηρούν πιστά. Αυτοί ξέρουν το σωστό για τον κάθε ασθενή. Και να μην απογοητεύονται. Να το δεχτούν. Δεν έχουν άλλη επιλογή. Όταν δεν το δεχτούν, έχασαν».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: 

Δειτε Επισης

Περιμένει απαντήσεις ΥΠΑΝ για τους αντικαταστάτες και αποφασίζει για λήψη μέτρων η ΠΟΕΔ
«Συνελήφθη» επικριτής της διαφθοράς στα κατεχόμενα
Ζητά μόνιμες λύσεις στα προβλήματά των συνταξιούχων η ΕΚΥΣΥ
Στελέχωση των σχολείων με επιμελητές συζήτησαν ΑΣΔΥΚ και Υπουργείο Παιδείας
Κρούει τον κώδωνα του κινδύνου η Πνευμονολογική Εταιρεία-«Κίνδυνος για ευάλωτες ομάδες η σκόνη»
Οι Υπηρεσίες Εφημερίας Προσωπικού Ιατρού κατά τα Σαββατοκύριακα
Ζητούν έρευνα και απόδοση ευθυνών οι συντεχνίες ΡΙΚ για την μη έγκαιρη καταβολή μισθών
Παρουσίασε το σχέδιο με τις 50 δράσεις για την κοινωνική ένταξη των μεταναστών ο ΥΠΕΣ
Διεξάγεται για 49η συνεχή χρονιά η πορεία Χριστοδούλας
Πρόστιμα 80,000 ευρώ σε παροχείς για καταχρήσεις στο ΓεΣΥ-Πέραν των 350 διερευνήσεων