Ένας κουρέας-μουσικός που μπήκε σε... χρονοκάψουλα και έκανε τέχνη το πάθος του

07:53 - 06 Σεπτεμβρίου 2020

ΤΟΠΙΚΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΠΡΟΣΩΠΑ

Toν συνάντησα σε μια παραλία στον Πρωταρά. Στο σημείο, όπου πηγαίνει για να χαλαρώσει μετά τη δουλειά και να ταξινομήσει τις σκέψεις του.

Δίπλα στο κύμα και τον γλυκό καλοκαιρινό αέρα, που φέρνει μαζί του το σούρουπο. Η συνέντευξη εξελίχθηκε σε μια συζήτηση μεταξύ φίλων, που γνωρίζονταν για πρώτη φορά.

Πολλές φορές, συμβαίνει το ανεξήγητο… Μιλάς για πρώτη φορά με κάποιον και είναι λες και τον ξέρεις χρόνια.Αυτό ακριβώς συνέβη και στην προκειμένη περίπτωση.

Ο Παναγιώτης Σκούρου από τη Δερύνεια, είναι 29 χρόνων κι άλλαξε ριζικά τη ζωή του, όταν κατάλαβε, ότι όσα έκανε δεν τον αντιπροσώπευαν. Έτσι αποφάσισε να επιστρέψει... πίσω το χρόνο.

Ο Παναγιώτης, άρχισε να ασχολείται με τη μουσική και πιο συγκεκριμένα να παίζει μπουζούκι, από εννέα χρόνων, μετά από παρότρυνση των γονιών του και ενός θείου του. Έπαιζε κυρίως, σε εκδηλώσεις και σχολικές γιορτές στην τεχνική σχολή Αυγόρου.

«Όταν ήμουν πιο μικρός, πήγαινα με τον δάσκαλό μου, τον Πανίκο Δημητρίου, στον οποίο είμαι ευγνώμων και παίζαμε μουσική σε γάμους.

Από το σχολείο, όμως, αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν η κομμωτική. Θυμάμαι, πηγαίναμε με τους γονείς μου σε ένα ξάδελφό μου στη Λεμεσό, που είχε κουρείο και έβλεπαν όλοι ότι μου άρεσε. Μου έλεγε ο παπάς μου, ότι έχω ένα αέρα και καλή επικοινωνία με τον κόσμο και με παρότρυνε να πάω να σπουδάσω κομμωτική».

Οι σπουδές και το…ξενέρωμα που έφερε την πρώτη αλλαγή
Οι προτροπές του πατέρα του, τον έκαναν να επεξεργαστεί την ιδέα και τελικά μετά τον στρατό, αποφάσισε να σπουδάσει κομμωτική στη Λευκωσία.

«Τελείωσα τις σπουδές μου και άρχισα να δουλεύω σε διάφορα κομμωτήρια στη Λευκωσία, αλλά κάτι δεν μου κολλούσε, κάτι δεν με τραβούσε. Ένιωθα ότι δεν δημιουργούσα. Πήγαινα εκεί και με έβαζαν απλά να σκουπίζω, να κάνω καφέδες και λοιπά. Δεν έκανα κουρέματα. Εγώ, ήθελα μια ευκαιρία να δείξω το ταλέντο μου. Αποφάσισα να επιστρέψω από τη Λευκωσία στη Δερύνεια, δούλεψα λίγο και μετά προέκυψε το barbering. Έτσι άνοιξα το μαγαζί μου, το «Σκουρείο». Πέρασα από διάφορες φάσεις. Δοκίμασα το hair tattoo, που κάνεις σχέδια στο κεφάλι, πέρασα από μοντέρνα κουρέματα, αλλά είχα και έχω την άποψη, πως ότι και να κάνεις, πρέπει να το κάνεις πειθαρχημένα. Δυστυχώς, σήμερα, οι πλείστοι σπουδάζουν κομμωτική, για να κάνουν δέκα κουρέματα τη μέρα, να πάρουν εκατό ευρώ και τέλος. Δεν είναι έτσι όμως. Και σας το λέω ότι πέρασα κι εγώ από αυτή τη φάση. Υπήρχε περίοδος, που έκανα 18 κουρέματα τη μέρα».

Στην πορεία, αποφάσισε ότι το κουρείο του έπρεπε να έχει κόνσεπτ. Άρχισε λοιπόν να βλέπει βίντεο με κλασσικά κουρέματα των δεκαετιών 1920-50 και εφάρμοσε την τεχνική που χρησιμοποιούσαν τότε.

«Σήμερα, κουρεύω μόνο οκτώ άτομα τη μέρα, επειδή χρειάζομαι μια ώρα για ένα ραντεβού. Ήταν δύσκολο για μένα, από τα 18 άτομα να πάω στα 8. Δηλαδή, ήξερα ότι θα έκανα τα μισά άτομα, τα μισά λεφτά και όλα αυτά σε δύσκολους καιρούς. Έπρεπε όμως να επιλέξω, αν θα δούλευα σε κάτι που μου αρέσει ή αν θα δούλευα για να παίρνω πολλά χρήματα. Αυτή ήταν η διαφορά. Εγώ, επέλεξα το πρώτο. Σήμερα, ξέρω τους πελάτες, ξέρω τι θέλουν και επεξεργάζομαι από την προηγούμενη μέρα τι θα κάνω στον καθένα και απλά τους ρωτώ αν θέλουν κοντό ή μακρύ κούρεμα.

Τι είναι το κλασσικό κούρεμα των δεκαετιών 1920-50
Τα κουρέματα των δεκαετιών από το 1920 μέχρι το 1950, είχαν τετράγωνο σχήμα, ώστε να αναδεικνύουν το πρόσωπο των ανδρών.

«Εγώ θα πάρω τις φυσικές τους χωρίστρες, τους φυσικούς κροτάφους, θα σκεφτώ από που θα ξεκινήσω και πώς θα τελειώσω το κούρεμα. Επίσης, σημαντικό ρόλο, παίζει και το κρανίο του κάθε ανθρώπου. Για παράδειγμα, άλλους εξογκώνει μπροστά, άλλους είναι κοφτό προς τα πίσω. Οπόταν, πρέπει να δώσω ένα σχήμα τετράγωνο, με βάση τα δεδομένα που έχω μπροστά μου. Όλα αυτά, για να τα πετύχεις, χρειάζεται πάρα πολύ πρακτική εξάσκηση και διαίσθηση. Εγώ γενικά στο κούρεμα, πάω πολύ με τη διαίσθηση».

Τελικά, η ισορροπία μεταξύ διαίσθησης και γνώσης, επιτεύχθηκε όταν ξεκίνησε μαζί του δουλειά, ο συνάδελφός του Μάρκος Μάρκου, τον οποίο χαρακτήρισε ως ένα πολύ σημαντικό άνθρωπο για τον ίδιο. Έτσι, ο ένας συμπλήρωνε τον άλλο και σε συνδυασμό με την πρακτική εξάσκηση, τελειοποίησαν τα κουρέματά τους.

Πώς υποδέχονται οι πελάτες την ιδέα τους
Ο τρόπος δουλειάς τους, εμπεριείχε το ρίσκο του, αφού ο κόσμος μπορεί να μην έβλεπε με θετικό μάτι το κόνσεπτ τους.

Ο Παναγιώτης, παραδέχθηκε, πως υπήρξαν δύσκολες στιγμές μετά από αυτή την αλλαγή, ωστόσο, όταν οι πελάτες έβλεπαν το αποτέλεσμα, έμεναν ικανοποιημένοι και σιγά σιγά, αγκάλιασαν την προσπάθειά τους.

«Oι πιο μεγάλοι σε ηλικία, έφτασαν αυτά τα κουρέματα, αυτή την καλαισθησία που υπήρχε τότε. Αυτή την ανθρωπιά. Δεν είναι απλά ένα κούρεμα. Παλιά ντύνονταν ωραία, κουρεύονταν και όλα είχαν σημασία τους. Οι πιο μεγάλοι σε ηλικία, έχουν μια καλαισθησία που εμείς δεν την έχουμε σήμερα, γιατί μας έφαγε η οκνηρία. Δεν αισθανόμαστε. Σήμερα νοιαζόμαστε μόνο για τα social media και για το τι κάνει ο ένας και ο άλλος. Πλέον, υπάρχει πολύ λίγος κόσμος που είναι καλαίσθητος».

«Έκανα ενάμιση χρόνο να ακουμπήσω το μπουζούκι μου»
Η αλλαγή νοοτροπίας που πέρασε στη δουλειά του, τον επηρέασε και στα υπόλοιπα κομμάτια της ζωής του. Ένα απ’ αυτά, ήταν η μουσική, την οποία άφησε, όταν κατάλαβε ότι δεν του προσέφερε την καλαισθησία που έψαχνε.

«Έπαιζα μουσική στη Λάρνακα, στη Λευκωσία και στον «Κουρσάρο», στον Πρωταρά. Παίζαμε σε πολλά μαγαζιά. Τον πρώτο χρόνο που το έκανα αυτό, ήταν τρομερό. Μου άρεσε πάρα πολύ. Είχε λεφτά, χωρίς να κάνεις κάτι. Ουσιαστικά, έκανα κάτι που μου άρεσε. Έπαιζα μουσική, έπινα τα ποτά μου, διασκέδαζα, είχα αναγνωρισιμότητα και πληρωνόμουν κι από πάνω. Ήταν κάποια πράγματα, που σε κάνουν να νιώθεις σημαντικός, ενώ είσαι ένα τίποτε. Ήταν μια ψεύτικη ικανοποίηση όλο αυτό. Παίζαμε ως συνήθως, νέα τραγούδια και ένιωθα ότι έχανα την ουσία.

Όταν ένιωσα ότι το κοινό που μας άκουγε στο μαγαζί που ήμουν ήταν εκεί απλά για να πιει τα ποτά του, να μεθύσει, να κάνει καυγά και να φύγει, είπα ότι δεν μπορώ να συνεχίσω άλλο. Το κοινό δεν μου έδινε κάτι, κουράστηκα και είπα σταματώ. Από τότε, έκανα ενάμιση χρόνο να ακουμπήσω το μπουζούκι. Όχι να παίξω, να το ακουμπήσω. Επειδή εκείνο το όργανο δεν το σεβόμουν. Πρέπει να σέβεσαι ένα όργανο.

Ότι κάνεις πρέπει να έχει μια καλαισθησία. Δεν υπάρχει εκείνη η ποιότητα, υπάρχει μόνο η ποσότητα και χάνεται αυτή η καλαισθησία».

Έτσι, αποφάσισε να ακολουθήσει το δύσκολο δρόμο και να μελετήσει κομμάτια μιας άλλης εποχής. Χιώτη, Νικολόπουλο, Καζαντζίδη, Αγγελόπουλο, Στέλιο Διονυσίου, Στράτο Διονυσίου και πολλούς άλλους.

Στόχος του, είναι να παίξει σε ένα μαγαζί τέτοιου είδους τραγούδια, που το κοινό θα είναι και πιο μεγάλοι σε ηλικία και θα έχουν μια καλαισθησία, όπως λέει.

Ανέπτυξε φιλανθρωπικό έργο
Ο Παναγιώτης, στον ελεύθερο του χρόνο, άρχισε να ασχολείται με διάφορες δραστηριότητες, ενώ ανέπτυξε και φιλανθρωπικό έργο, το οποίο θέλει να εξελίξει τα επόμενα χρόνια.

«Kάνω skateboard, ενώ έχουμε διοργανώσει πέρυσι, με δύο φίλους, εκδήλωση στο Fig Tree Bay, που ονομαζόταν “Surfers and Barbers against cancer” και καταφέραμε να μαζέψουμε δέκα χιλιάδες ευρώ. Υπήρχαν δραστηριότητες στη θάλασσα, στη στεριά κάναμε κουρέματα, υπήρχε φαγητό, ποτό και λοιπά. Θα το κάναμε και φέτος, αλλά δυστυχώς μας σταμάτησε ο κορωνοϊός.

Αλλά, θέλω να κάνω και στο μέλλον τέτοια event και είναι επίσης ένας από τους στόχους μου».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Ένας κουρέας-μουσικός που μπήκε σε... χρονοκάψουλα και έκανε τέχνη το πάθος του

Ροη Ειδησεων

Κατοικία 4ων υπνοδ. στο Δάλι

Κατοικία 4ων υπνοδ. με σοφίτα στη Λακατάμεια

Διαμέρισμα 2 υπνοδ. στον Στρόβολο

Οικιστικό οικόπεδο στον Στρόβολο

Δειτε Επισης