Υπόκλιση στον... υπέροχο Παυλίτο - Όταν τα ριάλιτι συνάντησαν και ένα πρότυπο!

 

 

Ο Παύλος Χάππιλος μπορεί να μη νίκησε το #MasterChefGR αλλά σίγουρα έχει κερδίσει τον σεβασμό του τηλεοπτικού κοινού. Ο μάγειρας συγκίνησε αρκετές φορές μέσα στο παιχνίδι με τις εξομολογήσεις του για τη διαφορετικότητα και αγαπήθηκε όσο κανένας από τους τηλεθεατές. Σήμερα βρέθηκε ξανά στην εκπομπή «Στη Φωλιά των Κου Κου», με την Κατερίνα Καραβάτου να είναι πολύ συγκινημένη για όλα όσα έχει ακούσει από εκείνον.

 

ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ: Όλα τα νέα των celebrities με ένα κλικ στο Celebrity News Cyprus 

 

Ο Παύλος ανέφερε χαρακτηριστικά: 

«Είμαι πολύ περήφανος. Εγώ δεν ήξερα πώς θα ανταποκριθεί το κοινό και χαίρομαι που έδειξα ένα άλλο πρόσωπο, όχι δικό μου, γενικότερα της ανθρωπότητας. Εγώ τα είπα επειδή τα ένιωθα. Εγώ είμαι πάρα πολύ τυχερός, οι γονείς μου είναι καταπληκτικοί. Δυσκολεύτηκαν κι αυτοί, όλοι οι γονείς δυσκολεύονται όταν έχουν ένα δύσκολο παιδί, όπως ήμουν εγώ. Πέραν του διαφορετικού, ήμουν και δύσκολο παιδί. Είμαι τυχερός που έχω πολύ καλούς γονείς που με αγαπάνε, αλλά ξέρω και άλλα παιδιά που δεν μιλάνε καθόλου με τους γονείς τους, το οποίο είναι πολύ δύσκολο πράγμα σαν γκέι άνθρωπος να το αντέξεις όλο αυτό. Και ήθελα πολύ να το πω αυτό», είπε αρχικά ο Παύλος Χάππιλος.

 

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

 

«Καταλαβαίνω ότι οι γονείς από αγάπη θέλουν να προστατεύσουν τα παιδιά τους, αλλά δεν χρειάζεται να το κάνουν αυτό. Όλοι βρίσκουμε το δρόμο μας. Εγώ ήμουν συνειδητοποιημένος από πολύ μικρή ηλικία, κάπως ήξερα ότι έπρεπε να το κρύψω, ήξερα ότι είναι λίγο ταμπού. Είχα συνειδητοποιήσει από μικρός ότι δεν μπορώ να πω ψέματα και ειδικά στη μαμά μου. Οπότε, όταν το κατάλαβα αυτό, σταμάτησα να λέω ψέματα και κάπως δεν τους έδωσα επιλογή. Ήταν αρκετά εγωιστικό αυτό που έκανα τότε, που ήμουν κάπως… εγώ αυτός είμαι και δεν με νοιάζει τι θα πείτε».

 

Σε έναν κόσμο γεμάτο χολή, να είσαι Παύλος - To κείμενο για τον Παύλο Χάππιλο στην Lifo

Είναι να απορείς που τα reality shows δεν επενδύουν σε ωραίους χαρακτήρες

ΤΟ ΔΙΑΤΡΗΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ της (και καλά) ενδιαφέρουσας τηλεόρασης είναι η αντιπαράθεση. Ο καβγάς. Η ένταση. Και φυσικά, ο «κακός» της υπόθεσης. Τηλεόραση, κινηματογράφος, θέατρο, η ζωή η ίδια για όνομα του Θεού, δεν υπάρχουν χωρίς τους «κακούς». Είναι το αλατοπίπερο, το σημείο βρασμού, ο λόγος που ψάχνουμε για να τα σπάσουμε όλα. Τι θα ήμασταν χωρίς αποδιοπομπαίους τράγους, ε;

Ειδικά στα reality shows ο «κακός» είναι ο μπούσουλας, η Βίβλος του τηλεοπτικού παιχνιδιού, ο επιταχυντής των (όποιων) διαδικασιών, ενίοτε και ο καταλύτης. Σε καιρό πανδημίας, τα realities «έπνιξαν» την τηλεόραση και οι παραγωγές πόνταραν όσο ποτέ άλλοτε στους edgy χαρακτήρες. Αν –λέμε, «αν»- σε ένα τεράστιο κοινωνικό πείραμα, κλείναμε τα μάτια και τα παρακολουθούσαμε όλα αυτά τα παιχνίδια, τα γεμάτα πρώτους, τέλειους, (δήθεν) μαχητικούς παίκτες, απλώς ακούγοντάς τα, οι μεγάλες στιγμές, θα ήταν αυτές των τσακωμών, της ίντριγκας, των πηγαδακίων κάθε κλίκας. Θα χρειαζόμασταν μπόλικες δραμαμίνες για να σταθούμε στα πόδια μας, όμως, κακά τα ψέματα, θα είχαμε να κάνουμε με ένα ηχητικό ντοκουμέντο από τα τρίσβαθα της καθημερινότητάς μας. Μια μαρτυρία του trash από τον πλανήτη Γη, σαν το σφυράκι του Perseverance στον Άρη.

Ο συνάδελφος που σε κράζει στο διπλανό γραφείο, αλλά μετά ανερυθρίαστα σε αγκαλιάζει, η κυρία Τάδε απέναντι που σε χαιρετάει με ενθουσιασμό στον δρόμο, αλλά δεν έχει αφήσει γειτόνισσα που να μην ενημερώσει για το πόσους έμπασες στο σπίτι χθες, ο καλοκάγαθος φίλος – βράχος που φανερά σε στηρίζει, αλλά επί της ουσίας είναι το κύμα που πέρα – δώθε σε ροκανίζει με κάθε πιθανό τρόπο...

Ίσως, τώρα πια, τα κανάλια θα πρέπει να δίνουν περισσότερο χώρο σε τέτοιους χαρακτήρες. Η ζωή μας άλλαξε, έχουμε φάει πολύ ξύλο και έχουμε υποστεί πολλούς κακούς ανθρώπους, fictional και μη. Έχουμε ανάγκη περισσότερο από ποτέ την αλήθεια της ευγένειας, τις απαλές συμπεριφορές, τις τρυφερές χειρονομίες, τις ωραίες κουβέντες που λέγονται σε καθεστώς ηρεμίας κι ας γκρεμίζεται η πλάση.

Πώς να μη ποντάρει η τηλεόραση στα μύχιά (σου); Πώς να αποφύγει τον πειρασμό να μη (σού) δείξει τι πραγματικά συμβαίνει εκεί έξω, ε; Θα χάσει τη μεγαλύτερη ευκαιρία της να ταυτιστείς, να πωρωθείς, να χωριστείς κι εσύ σε ομάδες; Το καλό πόκερ φαίνεται και στο Twitter, που μετράει κάθε ανοιγοκλείσιμο των ματιών μας.

Και ξαφνικά, ένας διαφορετικός unscripted χαρακτήρας. Ένας τύπος που θα ήθελες να έχεις φίλο. Συνάδελφο. Παρέα. Δεν εκπέμπει κίνδυνο και είναι τόσο παρήγορο αυτό. Δεν έχει κάτι κακό να πει. Για κανέναν. Γελάει πολύ. Με την καρδιά του. Δεν παρεξηγεί ή τουλάχιστον σκέφτεται δυο φορές πριν παρεξηγηθεί. Είναι ομαδικός, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχει όνειρα δικά του. Δεν γκρινιάζει, δεν βαρυγκομάει. Πώς χώρεσε αυτός ο τύπος στο σενάριο;!

Όσοι βλέπουν MasterChef, λογικά, προσπαθούν να καταλάβουν. Όχι τι δουλειά έχει ο Παύλος Χάππιλος στον μαγειρικό διαγωνισμό, γι’ αυτό «φλυαρούν» οι ικανότητες του. Αλλά τι δουλειά έχει αυτός ο άνθρωπος στο σκληρό reality κομμάτι του μαγειρικού talent show. Προφανώς, η παραγωγή, μαθηματική και υπολογίστρια, ήθελε και έναν θετικό πόλο στο σπίτι. Το βιογραφικό του είναι εγχειρίδιο ευγενούς ζωής. Χημικός, 35 ετών, για χρόνια εργαζόμενος στο εξωτερικό, με σπουδές, παραστάσεις, βιώματα. Αλλά αυτό που συμβαίνει με τον εν λόγω παίκτη, προφανώς τους ξεπερνάει εκεί στο κανάλι.

Και το καλύτερο; Ενώ τόσα χρόνια, τόσο έχουμε συνηθίσει στους κοκορισμούς – «θα τους φάω όλους», «θα τους βγάλω στον τάκο», «θα σκίσω, θα κάνω, θα ράνω»- ξαφνικά έρχεται ένας νορμάλ άνθρωπος και τον ρωτάνε πώς πιστεύει ότι θα τα πάει στην αναμέτρηση και λέει χαμογελώντας: «Δεν ξέρω. Θα κάνω ό,τι μπορώ, όπως μου βγει. Τι να σας πω;». Τι ωραίος! Τι ανακούφιση να ζουν τέτοιοι χαρακτήρες ανάμεσά μας που δεν παίρνουν την εαυτάρα τους στα σοβαρά κι ας έχουν ζήσει 3 ζωές, αλλά δουλεύουν σοβαρά και αθόρυβα. Που δεν θέλουν να επικρατήσουν, πατώντας επί πτωμάτων, που δεν πιστεύουν ότι ο κόσμος περιστρέφεται γύρω τους και για κάποιον λόγο τους χρωστάει ρέστα.

Βέβαια, φέτος, στον εν λόγω μαγειρικό διαγωνισμό η επιλογή χαρακτήρων με αρνητικά χαρακτηριστικά –και όχι ακριβώς μαγειρικά χαρίσματα- είναι για ρεκόρ: στο σπίτι το bullying πάει σύννεφο, οι τοξικές συμπεριφορές διαπιστώνονται με τέτοια ευκολία που ακόμη και τον πιστό τηλεθεατή της μαγειρικής -και της εκπομπής ειδικώς- μια σιχασιά τον πιάνει.

Σε μια τέτοια στιγμή, γλυκά, τρυφερά και κάπως αμήχανα, με τη χάρη των ανθρώπων που έχουν ζήσει δύσκολα, αλλά κάτω δεν το έβαλαν, «ξεφλουδίστηκε» και η αλήθεια του Παύλου.

«Η αντιμετώπιση του Κωστή (σ.σ.: παίκτης που αποχώρησε δύο φορές από το παιχνίδι και έχει ακούσει ουκ ολίγα εντός του διαγωνισμού) με το που γύρισε στο σπίτι, του ήταν πολύ έντονη και χωρίς χώρο διαπραγμάτευσης, πράγμα που εμένα με χτυπάει σε ένα νεύρο πολύ προσωπικό, γιατί αυτή την αντιμετώπιση την έχουν πολλοί άνθρωποι. Κι εγώ μέσα σε αυτούς. Εγώ πες όχι μέσα σε αυτούς, γιατί εμένα μπορεί να μην με καταλάβεις, υπάρχουν, όμως, άλλα άτομα, όπως οι τρανς, που δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά κι έχουν μία πολύ επιθετική αντιμετώπιση από τον κόσμο, την οποία την λαμβάνω κι εγώ, γιατί ζω σε αυτή την κοινότητα, η οποία είναι πάρα πολύ άδικη, γιατί δεν δίνεις καθόλου χώρο στον άλλο να σου πει την πλευρά του», είχε δηλώσει τότε.

Αν τον ξεχώριζε κανείς μία φορά μέχρι τότε τον Χάππιλο, μετά από αυτό κάπου ήθελε να βγάλει καπέλο. Για την ωραία του στάση, για το θάρρος του να χωρέσει τόση αλήθεια στη στιγμή ενός άλλου. Για την τάση του να δικαιολογεί τους ανθρώπους, -αυτό κι αν έχει εξαφανιστεί από το παρόν μας!- όπως προέκυψε από άλλη ατάκα του, που χωρούσε πολλές συζητήσεις.

«Εγώ επειδή έχω πονέσει πολύ στη ζωή μου, κατανοώ ότι όλα τα κακά πράγματα που βγάζουν οι άνθρωποι πηγάζουν από τον πόνο». Κάτω τα τηγάνια, τα μαχαίρια στις θήκες τους κι ας αφήσουμε τη σάλτσα να σβολιάζει, ειλικρινά.

Μέσα σε τόσο αγώνα και τόσο ποδαρόδρομο για τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, για τη μονίμως «αναγνωρισμένη» και ισοβίως ποδοπατημένη ισότητα των γυναικών, μέσα σε τόσες δίκαιες ακτιβιστικές κραυγές για όλες τις μειονότητες, μια ήσυχη, σταθερή φωνή, να αφηγείται τα πάντα μέσα σε λίγες λέξεις. Και να γίνεται και κατανοητή. Με τη μία. Καιρό είχαμε, αλήθεια...

Στο τέλος της ημέρας, εκτός από την ομορφιά, θα σας σώσουν και οι ισορροπημένοι άνθρωποι, εκείνος ο συνδυασμός ευφυΐας και καλοσύνης που ώρες – ώρες μοιάζει να μας ξεγλίστρησε οριστικά.

Φυσικά, μπορεί να υπάρξει και το plot twist. Μπορεί –αν και φαντάζει κάπως απίθανο- να δούμε τον εν λόγω χαρακτήρα όπως δεν τον έχουμε φανταστεί. Ο εγκλεισμός σε ένα σπίτι με άλλους τόσους είναι κακός σύμβουλος. Αλίμονο, μας το έμαθε καλά αυτό η καραντίνα, που μόνο καλύτερους ανθρώπους δεν μας έκανε, παρά τις αισιόδοξες προβλέψεις πολλών.

Αλλά... Ίσως, τώρα πια, τα κανάλια θα πρέπει να δίνουν περισσότερο χώρο σε τέτοιους χαρακτήρες. Η ζωή μας άλλαξε, έχουμε φάει πολύ ξύλο και έχουμε υποστεί πολλούς κακούς ανθρώπους, fictional και μη. Επίσης, έχουμε υποστεί –και καταμπερδευτεί από- πολλά  «καλά παιδιά» εξ επαγγέλματος. Έχουμε ανάγκη περισσότερο από ποτέ την αλήθεια της ευγένειας, τις απαλές συμπεριφορές, τις τρυφερές χειρονομίες, τις ωραίες κουβέντες που λέγονται σε καθεστώς ηρεμίας κι ας γκρεμίζεται η πλάση.

Στο τέλος της ημέρας, εκτός από την ομορφιά, θα σας σώσουν και οι ισορροπημένοι άνθρωποι, εκείνος ο συνδυασμός ευφυΐας και καλοσύνης που ώρες – ώρες μοιάζει να μας ξεγλίστρησε οριστικά. Κάπου να ψάξουμε αυτούς τους ανθρώπους, που όλο και εξαφανίζονται, όλο και μικραίνουν. Όχι μόνο από την τηλεόραση, από παντού. Ας τους ξαναβρούμε κάπως.

 

Ο Παυλίτος του MasterChef. ο πιο αισιόδοξος, φωτεινός και αγαπητός παίκτης ριάλιτι που έχει βγάλει η ελληνική τηλεόραση, μιλά για τα παιδικά χρόνια και τις εμπειρίες του, αποκαλύπτει τα σχέδιά του και θυμάται τη φορά που ντύθηκε Medulla για να συναντήσει την Björk στην πρώτη του συνέντευξη στην Lifo

«Το γέλιο και το κλάμα είναι πολύ δυνατά όπλα, γιατί είναι αντανακλαστικά, είναι κάτι που δεν το ελέγχεις, πολύ σωματικό», λέει, «και θεωρώ ότι όταν κάνεις τον άλλον να γελάσει, καταλαβαίνει αυτό που θες να πεις. Το χιούμορ είναι τρελό μέσο επικοινωνίας. Και ο αυτοσαρκασμός. Νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικός μηχανισμός ωρίμανσης. Δεν γίνεται να παίρνεις τον εαυτό σου τόσο πολύ στα σοβαρά, “κανείς δεν είναι άσφαλτος”, όπως είπε και μια μεγάλη κυρία, οπότε, αν μπορείς γελάσεις με τον εαυτό σου, μπορείς να τον δεχτείς κιόλας και να τον αγαπήσεις έτσι όπως είναι».

«Επειδή είμαι ενοχικός άνθρωπος, πιέζω τον εαυτό μου να κάνει πράγματα, να προσπαθεί τουλάχιστον. Ακόμα και να με ξεχάσουν σε τέσσερις-πέντε εβδομάδες, νιώθω ότι κάτι θα έχω προσφέρει.»

«Η γιαγιά μου η Μαρία ήταν από πλούσια οικογένεια. Ο παππούς μου δεν είχε λεφτά, ήταν και μικρότερός της δέκα χρόνια, και κλέφτηκαν, γιατί οι γονείς της γιαγιάς δεν τον ήθελαν. Μετά ήρθε ο πόλεμος και αυτά που είχαν τα έχασαν, έγιναν πρόσφυγες, και αποκεί που ήταν κάπως άνετη, βρέθηκε σε έναν φτωχό οικισμό. Ωστόσο ήταν η χαρά της ζωής η γιαγιά, αθυρόστομη και γενναιόδωρη. Κάθε Κυριακή πηγαίναμε στάνταρ στο σπίτι της για το οικογενειακό τραπέζι, όλη η οικογένεια, έξι παιδιά, τριάντα εγγόνια, και καθόμασταν όλοι μαζί να φάμε. Μια φορά ο θείος μου, ο γιος της, ο οποίος ήταν άγαμος ‒ακόμα είναι‒, κάτι έλεγε για τον γείτονα, ότι μπαινοβγαίνουν πολύ περίεργοι άνθρωποι, με υπονοούμενα. Εγώ ήμουν δεκατριών και ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί, γιατί ήξερα ότι είμαι γκέι. Και η γιαγιά μου, εκεί που τρώγαμε, βαράει το χέρι της στο τραπέζι και λέει να “μη σε νοιάζει τι κάνει ο καθένας στο κρεβάτι του, δικαίωμά του είναι”. Δεν φαντάζεσαι πόσο κουράγιο μού έδωσε αυτό το χτύπημα το χεριού της στο τραπέζι!

Γεννήθηκα στην Κύπρο, στη Λευκωσία, και είχα μια περίεργη παιδική ηλικία, επεισοδιακή. Ο πατέρας μου είναι σεφ, και μέχρι τα έξι μου μετακομίζαμε σχεδόν κάθε χρόνο. Πηγαίναμε από ξενοδοχείο σε ξενοδοχείο, από πόλη σε πόλη, επειδή δεν ήταν ποτέ ικανοποιημένος και άλλαζε συνέχεια δουλειά. Ο πατέρας μου είναι από τα Κατεχόμενα, η μάνα μου από την Πάφο. Από τη Λευκωσία μετακομίσαμε στη Λεμεσό, μετά Πάφο, μετά ξανά Λεμεσό και καταλήξαμε στο Πέρα Χωριό-Νήσου, ένα χωριό λίγο έξω από τη Λευκωσία, όπου χτίσαμε ένα σπίτι. Εκεί μεγάλωσα.

Ήταν χωριό, ήμασταν ξένοι και δαχτυλοδεικτούμενοι έτσι κι αλλιώς, αλλά το ότι ήμουν γκέι με έκανε να νιώθω ακόμα περισσότερο το στίγμα. Είχα φίλους που με αγαπούσαν, αλλά ήταν επαρχία. Ωστόσο, όταν πήγα στη Θεσσαλονίκη να σπουδάσω, όπου έμεινα επτά χρόνια, ένιωσα ότι στην Κύπρο οι γκέι άνδρες είναι λίγο πιο χαλαροί, ενώ οι λεσβίες έχουν αρκετά θέματα με τη σεξουαλικότητά τους, γιατί η Κύπρος είναι πιο μητριαρχική κοινωνία και το βάρος του να παντρευτείς και να κάνεις οικογένεια πέφτει στη γυναίκα. Ενώ στην Ελλάδα ο άντρας είναι ο “στύλος του σπιτιού”, γι’ αυτό οι γκέι άνδρες έχουν μεγαλύτερη δυσκολία. Στην Κύπρο είναι το ανάποδο, είναι περίεργο αυτό.

Ήμουν ένα παιδί που του άρεσε η χημεία από μικρός, την καταλάβαινα πολύ εύκολα, χωρίς να προσπαθήσω. Και έβλεπα πάρα πολλή τηλεόραση, κυρίως ντοκιμαντέρ, από μικρό παιδί. Η μαμά μου το σιχαινόταν αυτό».

«Θέλω να κερδίσει η Μαργαρίτα. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Και με τη Μαρίνα θα ήμουν χαρούμενος, θέλω να κερδίσει γυναίκα οπωσδήποτε.»

Με το φαγητό τι σχέση είχες, πριν μπεις στο παιχνίδι;

Επειδή οι γονείς μου δούλευαν πολλές ώρες, ήμασταν μόνοι στο σπίτι με τον αδερφό μου, είχαμε μια ανεξαρτησία από μικροί. Κι επειδή ήμουν ο μικρότερος και σχόλαγα πιο νωρίς, πήγαινα στο σπίτι πρώτος και μαγείρευα για να φάμε. Μαγείρευα από μικρός. Το φαγητό στην οικογένειά μου ήταν πάρα πολύ σημαντικό, αυτό που κάναμε σε κάθε γιορτή ήταν κυρίως να μαγειρεύουμε. Θυμάμαι ειδικά την Πρωτοχρονιά του 2000, όταν ήμουν δεκαπέντε χρονών, που είχε φτιάξει ο πατέρας μου σούσι το πρωί, μετά φάγαμε σε ένα εστιατόριο που έστηνε και το απόγευμα πήγαμε στο σπίτι και κάναμε μπισκ με καραβίδες για να φάμε το βράδυ. Μαγειρεύαμε φουλ στο σπίτι. Μου αρέσει πάρα πολύ να μαγειρεύω, μου αρέσει να φτιάχνω τούρτες, και στα γενέθλια κάθε φίλου μου εγώ θα κάνω την τούρτα. Και το έκανα αυτό ανέκαθεν ‒ όχι πάντα πολύ πετυχημένα (γελάει).

Δεν σκέφτηκες ποτέ να γίνεις σεφ;

Ο πατέρας μου ήταν πολύ ενάντια στο να γίνουμε σεφ, επειδή δούλευε πάρα πολλές ώρες και ήξερε τι θυσίες χρειάζονται, οπότε δεν το σκέφτηκα ποτέ. Θυμάμαι, όμως, τη φορά που, έχοντας περάσει πλέον στο Χημικό, και με δεδομένη την έφεσή μου στη ζαχαροπλαστική, έφτιαξα στην Κύπρο ένα ψημένο cheesecake, που δεν είναι εύκολο. Έκανα το μπισκότο, ανοίγω το αλουμινόχαρτο όπου το είχα τυλίξει, το βλέπει ο μπαμπάς μου και μου λέει «μόνο ένας χημικός θα μπορούσε να φτιάξει έτσι cheesecake». Ήταν από τα πιο ωραία κομπλιμέντα που μου έχει κάνει ο πατέρας μου. Δεν είχε ούτε μια χαραγή, ήταν τέλειο.

Στο επεισόδιο της αποχώρησής σου από το παιχνίδι είπες ότι δεν είχες την αγάπη που περίμενες. Πού αναφερόσουν;

Είμαι πάρα πολύ τυχερός γιατί οι γονείς μου, παρ’ όλες τις δυσκολίες που είχαν και μεγαλώνοντάς μας και επειδή έζησαν σκληρά πράγματα ‒φαντάσου ότι ο πατέρας μου πολέμησε στον πόλεμο το ’74, ήταν τρία χρόνια στρατιώτης και οι γονείς του δεν ήξεραν αν ζει ή αν πέθανε‒, ήταν πολύ προοδευτικοί και πάντα με αγαπούσαν. Δεν αναφερόμουν στους γονείς μου, αλλά επειδή είμαι μέλος αυτής της κοινωνίας και βλέπω πώς αντιμετωπίζουν πολλοί γονείς τα παιδιά τους, ήθελα να το πω αυτό.  

Οι γονείς σου σε παρακολουθούσαν τόσο καιρό. Τι σου είπαν όταν βγήκες από το παιχνίδι;

Η μάνα μου με πήρε προχθές και μου είπε «θέλω να ξέρεις ότι ήμασταν πάντα περήφανοι για σένα και ότι πάντα σε αγαπούσαμε». Δεν είναι κάτι που δεν ήξερα, αλλά δεν το ήξερα κιόλας. Στους γονείς μου δεν αρέσει να μιλάνε και πολύ γι’ αυτά τα πράγματα, είναι άλλης γενιάς. Και ο πατέρας μου, ως Ζυγός, είναι μονίμως επικριτικός για τα πάντα, όχι από κακία αλλά επειδή έτσι είναι. Οπότε, όταν του είπα ότι θα πάω στο «MasterChef», δεν ενθουσιάστηκε και πολύ. Είναι πολυταξιδεμένος και απ’ όταν ήμασταν παιδιά, αστειευόμενοι, μας έλεγαν «μετά τα είκοσι, αν θέλετε να μένετε στο σπίτι, πρέπει να πληρώνετε ενοίκιο» και «βγείτε να δείτε τον κόσμο, γιατί η ζωή είναι εκεί έξω». Μας έσπρωξαν σε αυτό. 

Άφησες να εννοηθεί ότι έχεις περάσει δύσκολα. Έχεις υποστεί bullying ως παιδί, στο σχολείο;

Ισχύει αυτό. Πήγα στο χωριό δημοτικό και γυμνάσιο, αλλά το λύκειο ήταν περιφερειακό, οπότε πήγα στην πόλη. Στο γυμνάσιο πάντα ένιωθα εκτός και δεν έκανα ποτέ παρέα με τους συμμαθητές μου, πάντα έκανα παρέα με τους μεγαλύτερους γιατί ένιωθα διαφορετικός. Όταν πήγαινα λύκειο και ήμουν στην πόλη, γνώρισα κάποια παιδιά, τον Νικόλα, τον Αντρέα και τη Χριστιάνα ‒είναι και οι τρεις στο Σαν Φρανσίσκο τώρα‒, και κάναμε μια κλίκα. Ήμασταν εμείς οι τέσσερις εναντίον όλων και κάπως δημιουργήσαμε τη μικρή μας φούσκα. Όλο το λύκειο πέρασε έτσι κι αυτό μου έδωσε πολλή αυτοπεποίθηση ώστε να μπορώ να είμαι ο εαυτός μου. Μόλις είχα κάνει coming out τότε και ήταν κομβική αυτή η παρέα. Δεν ένιωθα μέρος του συνόλου, αλλά προς το τέλος του λυκείου συνειδητοποίησα ότι, επειδή είχαμε δημιουργήσει αυτόν τον πολύ ωραίο κόσμο εμείς οι τέσσερις, όλοι ήθελαν να είναι στην κλίκα μας. Εμείς όμως ήμασταν στην κοσμάρα μας. Στο δημοτικό δεν είχα περάσει και πολύ καλά, θυμάμαι ότι έκλαιγα πολύ συχνά, ήταν περίεργα χρόνια.   

Όταν μπήκες στο παιχνίδι, είχες στο μυαλό σου ότι θα εκπροσωπείς κάτι;

Μπήκα και για να εκπροσωπήσω και για να πω κάποια πράγματα. Ήθελα πολύ να μιλήσω για το βίωμά μου, γιατί νομίζω ότι δεν το είχαν συζητήσει ποτέ με τέτοιον τρόπο στην ελληνική τηλεόραση και άξιζε να το κάνω. Ταυτόχρονα, μπήκα για να δω αν μπορώ να αντεπεξέλθω σε έναν μαγειρικό διαγωνισμό. Έμαθα πάρα πολλά σε μαγειρικό επίπεδο στον διαγωνισμό, άλλος μπήκα, άλλος βγήκα.

Τι σου πρόσφερε το παιχνίδι;

Πάρα πολλά πράγματα. Τεχνικές απίστευτες, με έμαθε να σκέφτομαι on the spot, που έλεγε και η γιαγιά μου (γελάει), γνώρισα απίθανα άτομα και έμαθα πολλά για τον εαυτό μου, τι μπορώ να αντέξω. Μου αρέσει να με βγάζω από την ασφάλειά μου και να με βάζω σε ένα δύσκολο περιβάλλον, γιατί νομίζω ότι έτσι μεγαλώνεις και μαθαίνεις πράγματα.   

Έκανες φίλους στο παιχνίδι;

Έκανα φιλίες και πρέπει να σου πω ότι, γενικά, τα περισσότερα άτομα ήταν πολύ cool. Οι φίλοι, γενικά, έχουν παίξει πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή μου. Είχα και ανθρώπους στη ζωή μου που έπρεπε να τους αφήσω πίσω, γιατί δεν μου έκαναν καλό. Δεν είναι εύκολο πράγμα να το κάνεις, αλλά πρέπει να το κάνεις σε κάποια φάση στη ζωή σου, είναι αναγκαίο, γιατί μαθαίνεις πολλά από αυτό. Αλλά έχω και ανθρώπους στη ζωή μου που τους υπεραγαπώ, κι ας μην έχουμε πολλή επικοινωνία. Με τους τρεις κολλητούς μου από το λύκειο δεν μιλάμε συχνά, αλλά είναι σαν αδέλφια μου. Έχω ανθρώπους που με στηρίζουν και με αγαπάνε και το νιώθω αυτό. Νομίζω ότι ειδικά για ένα LGTBQ+ άτομο είναι πολύ σημαντικό αυτό, η διευρυμένη οικογένεια που το περιστοιχίζει. 

Στο βίντεο της αποχώρησης, που έκανε πολύ κόσμο να κλάψει, είπες επίσης ότι «είναι χάρισμα η διαφορετικότητά μας». 

Γενικότερα, όλοι είμαστε διαφορετικοί άνθρωποι. Η κοινωνία μάς έχει κάνει να βλέπουμε τη διαφορετικότητα ως τροχοπέδη και το έκανα πολύ καιρό αυτό στη ζωή μου, για πολλά χρόνια. Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι ακριβώς επειδή είμαι διαφορετικός και μπορώ να δω τα πράγματα από μια διαφορετική οπτική, είμαι πιο ρεαλιστής και μπορώ να κρίνω, όχι με την κακή έννοια. Υπάρχουν πολλά πράγματα στην κοινωνία που χρειάζονται επαναπροσδιορισμό κι εμείς, οι άνθρωποι που είμαστε διαφορετικοί, είμαστε οι κατάλληλοι να τα δούμε αυτά, γιατί κάπως μεγαλώνουμε εκτός της κοινωνίας. Οπότε, όταν συνειδητοποίησα ότι επειδή είμαι διαφορετικός είμαι αυτός που είμαι, και όχι απλώς επειδή γουστάρω άνδρες, κατάλαβα ότι είναι καλό που είμαι διαφορετικός και αυτό θα έπρεπε να το χαίρονται, να το αντιλαμβάνονται και να το αποδέχονται αυτοί που είναι διαφορετικοί, όχι οι υπόλοιποι. 

Τους δικαιολογείς τους ανθρώπους; Τους δικαιολογούσες όλους μέσα στο παιχνίδι. Είναι τακτική αυτό;

Όχι, δεν είναι τακτική. Κι εγώ έχω παρεξηγηθεί στη ζωή μου και όταν κρίνεις κάποιον χωρίς να τον δικαιολογείς, όταν δεν προσπαθείς να μπεις στη θέση του, δεν συνεχίζεται η συζήτηση. Είναι οι κανόνες του αυτοσχεδιασμού πάνω στη συζήτηση. Αν του πεις, «καταλαβαίνω από πού έρχεσαι, αλλά θεωρώ ότι αυτό θα μπορούσες να το κάνεις διακριτικά», η συζήτηση είναι ανοιχτή, οπότε μπορεί κι αυτός να καταλάβει ότι ίσως έκανε κάτι λάθος, έτσι του δίνεις και τον χώρο να αλλάξει. Ενώ, αν πας και τον πιάσεις απ’ τον λαιμό, δεν του δίνεις χώρο να αλλάξει. Διαφωνώ και με αυτό που γίνεται στο Twitter, που έχουν σταυρώσει κάποια άτομα. Από την άλλη, ξέραμε όλοι γιατί πήγαμε στο παιχνίδι, ότι είναι ένα τηλεοπτικό προϊόν, ξέραμε ότι οι κάμερες έγραφαν συνεχώς. Όλοι οι παίκτες αντιπροσωπεύουν κάτι πολύ πραγματικό στην ελληνική κοινωνία, οπότε, και μόνο που το δείχνουν αυτό είναι καλό, γιατί είναι μια ευκαιρία να επαναπροσδιορίσουμε κάποια πράγματα ως ελληνική κοινωνία. Αλλά το να σταυρώνουμε κάποιον δεν ξέρω κατά πόσο βοηθάει. 

Μπορείς να συγχωρείς;

Συγχωρώ, αλλά ταυτόχρονα δεν ανέχομαι. Θα σε συγχωρήσω, θα σου δώσω μια ευκαιρία, και θα σου ξαναδώσω, αλλά δεν ξέρω αν θα σου δώσω και τρίτη. Είμαι ένας άνθρωπος που αν σπάσω, τελείωσε. Δεν κρατάω κακία, απλώς δεν μπορώ να σε ξαναεμπιστευτώ, και το έχω κάνει με πολλούς ανθρώπους αυτό το πράγμα.   

Έχεις κάνει θεραπεία; Αν έχεις κάνει, είναι πολύ πετυχημένη.

(Γελάει). Όχι, δεν έχω κάνει θεραπεία. Νομίζω ότι τα ταρό με έχουν βοηθήσει αρκετά. Πριν από μερικά χρόνια χώρισα από μια σχέση που ήμασταν πεντέμισι χρόνια μαζί, σχεδόν παντρεμένοι, δεν ήμουν καλά και μια φίλη, που ασχολούνταν αρκετά με τα ταρό, μου λέει «πάρε μια τράπουλα και παίξε, γιατί σε βοηθάει, σε κάνει να ξεχνιέσαι». Κάπως έτσι ξεκίνησα, απλώς να τα ρίχνω για μένα, μετά ξεκίνησα να τα ρίχνω για τους φίλους, για άλλους, και τα ρίχνω ακόμα και σήμερα.  

Πώς σε βοήθησαν τα ταρό;

Τα ταρό, γενικότερα, είναι μια γλώσσα. Ο καθένας τη χρησιμοποιεί πολύ διαφορετικά. Το «απωθημένο» είναι από τις αγαπημένες μου ελληνικές λέξεις, γιατί περιγράφει κάτι πάρα πολύ ανθρώπινο και πάρα πολύ πολύπλοκο. Και επειδή μου αρέσουν οι γλώσσες, έψαξα και στα αγγλικά και στα γερμανικά και στα ιταλικά και δεν υπάρχει αντίστοιχη που να περιγράφει αυτό ακριβώς που σημαίνει το απωθημένο. Στα ταρό υπάρχει μια κάρτα που είναι το απωθημένο. Αυτές οι κάρτες είναι παλιότερες από τον Ιησού Χριστό. Και κάθε κάρτα περιγράφει κάτι πάρα πολύ ανθρώπινο, το οποίο εμένα, και ως χημικός που είμαι και μου αρέσει να κάνω συνδέσεις με τους αριθμούς και όλα τα σχετικά, μου ήταν πολύ ενδιαφέρον από την αρχή. Το ενδιαφέρον μου ξεκίνησε επιστημονικά, αλλά επειδή περιγράφει πολλά ανθρώπινα πράγματα, κάπως τα αποδαιμονοποιεί, τα αποδυναμώνει, έτσι συνέχισα να ασχολούμαι. Αν σου ρίξω τα ταρό, δεν θα σου πω κάτι που δεν ξέρεις, αλλά επειδή σου τα λέω εγώ, σε κάνουν να λες «οk, για να το σκέφτεται δεν είναι κάτι τόσο τρομακτικό. Είναι κάτι που το κάνουν όλοι οι άνθρωποι ή, έστω, κάποιοι άνθρωποι». 

Έχεις κάνει και stand-up comedy.

Ναι, έχω κάνει. Ξεκίνησα πάλι τότε που χώρισα, που δεν ήμουν πολύ καλά. Η ιδέα μου βασίζεται στην Ωραία και το Τέρας, που ήταν η αγαπημένη μου ταινία όταν ήμουν μικρός. Και στο stand-up φοράω ένα ωραίο φόρεμα, γιατί μου αρέσουν τα φορέματα, τα ωραία ρούχα και όλα τα σχετικά. Μικρός έβλεπα την Πεντάμορφη και το τέρας, τώρα θέλω να με απαγάγει ένα τριχωτό τέρας. Αναφέρομαι στο πώς τα πρότυπα της ετεροκανονικότητας, του τύπου «θα μάθεις να τον αγαπάς, ακόμα κι αν είναι τέρας», περνούν υποσυνείδητα σ’ εμάς, τους γκέι άντρες. Και γυρνάμε σε αυτό που σου έλεγα πριν: επειδή ακριβώς είμαστε διαφορετικοί, βλέπουμε τα προνόμια που έχει ένας άνδρας, γιατί τα ζούμε καθημερινά, αλλά ταυτόχρονα νιώθουμε την κοινωνική πίεση του τι σημαίνει να είσαι γυναίκα. Μεγαλώνοντας τα κρατάμε αυτά τα απωθημένα. Το να θίγεται ένας άνδρας, ο ανδρισμός του, επειδή κάποιος φοράει φόρεμα, είναι μισογυνισμός κατά τη γνώμη μου. Δεν μειώνω τον ανδρισμό μου επειδή φοράω ένα «γυναικείο» ρούχο. Τι σημαίνει γυναικείο ρούχο εξάλλου; Η φουστανέλα τι είναι, ή το ράσο του παπά; Δεν μπορώ να καταλάβω τον διαχωρισμό μεταξύ γυναικείου και ανδρικού ρούχου. Αν με το να φοράω εγώ ένα γυναικείο ρούχο μειώνεται ο δικός σου ανδρισμός, αυτό είναι ένα πρόβλημα που πρέπει να διαχειριστείς εσύ. Αυτοί που προσβάλλονται είναι όσοι στα καρναβάλια ντύνονται γυναίκες! Τη μόνη μέρα που μπορούν να φορέσουν γυναικεία ρούχα, δεν ντύνονται απλά γυναίκες, ντύνονται πόρνες. Γιατί αυτό θεωρούν ότι είναι ή θα ήθελαν να είναι οι γυναίκες.  

Είμαστε οι πληγές μας;

Ναι, πιστεύω ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος να μάθεις. Στα ταρό υπάρχει μια κάρτα που είναι ο φόβος του πόνου, ο οποίος σε εγκλωβίζει σε μια κατάσταση ουδέτερη. Είσαι σαν τυφλός, δεν αισθάνεσαι τίποτα, γιατί φοβάσαι να πονέσεις. Κι αυτό το πράγμα είναι αρκετά προβληματικό, γιατί δεν γίνεται να μην πονέσεις σ’ αυτήν τη ζωή. Και οι άνθρωποι που έχουν πονέσει περισσότερο είναι αυτοί που καταλαβαίνουν πιο πολύ.  

Είναι δίκοπο μαχαίρι τι θα γίνεις μετά, γιατί μπορεί απλώς να θωρακιστείς και να γίνεις ακόμα πιο σκληρός.

Ναι, όλον αυτόν τον πόνο μπορεί να τον κάνεις άμυνα.      

Έμαθα πάρα πολλά σε μαγειρικό επίπεδο στον διαγωνισμό, άλλος μπήκα, άλλος βγήκα.

Ο καθένας περνάει με τον δικό του τρόπο τον πόνο. Κάποιοι άνθρωποι, όμως, φτάνουν στο άλλο άκρο. Το βλέπεις και στην queer κοινότητα αυτό.

Εμείς, ως κοινότητα, είμαστε πιο δυνατοί ενωμένοι και αντί να δούμε όσα κοινά έχουμε, ψάχνουμε να βρούμε ποιες είναι οι διαφορές μας. Είναι ένας μηχανισμός ιμπεριαλιστικός, του «διαίρει και βασίλευε». Υπάρχουν άνθρωποι που αντιδρούν σε ό,τι και να πεις και να κάνεις. Καταλαβαίνω ότι θέλεις να είσαι πιστός στις πεποιθήσεις σου, αλλά δες τι προσπαθούμε να κάνουμε συνολικά. Είναι πολύ σημαντικό να είμαστε ενωμένοι, γιατί ο κόσμος χρειάζεται ακόμα πολλή δουλειά. Κάποτε δούλευα στα social media, σε μια μεγάλη εταιρεία, και έβλεπα τη σαπίλα του Ίντερνετ. Ειδικά τότε που δολοφόνησαν τον Ζακ, βλέπαμε το περιεχόμενο και το κάναμε delete ή τα reports που γίνονταν και τα τσεκάραμε. Και διαβάζαμε «πουστάρα» για οκτώ ώρες, συνεχόμενα. Ήταν πολύ δυσάρεστο. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς το να πεις από την άνεση του καναπέ ή του κρεβατιού ή της τουαλέτας σου κάτι κακό θα σε κάνει να νιώθεις καλύτερα. Και δεν πιστεύω ότι θα νιώσεις καλύτερα. Δεν ξέρω καν πώς μπορείς να το παλέψεις αυτό το πράγμα.

Μόλις αποχώρησες από το παιχνίδι, πέμπτος στην ουσία. Πώς είναι τα πράγματα για σένα; Έχεις προτάσεις;

Έχω κάποιες προτάσεις, αλλά δεν ξέρω ακόμα τι θα κάνω, δεν έχω αποφασίσει. Θέλω λίγο χρόνο. Σίγουρα αυτήν τη σχέση που έχω αναπτύξει με το κοινό δεν θέλω να τη χάσω, μου αρέσει κι έχω κι άλλα πράγματα να πω. Οπότε, σίγουρα θα με δείτε κάπου εκεί έξω. Είτε στο Instagram είτε στο YouTube, δεν ξέρω. 

Έχεις συνειδητοποιήσει ότι όλο αυτό είναι ένα πλαστό πράγμα που κρατάει λίγο και ότι σε μερικές εβδομάδες κανείς δεν θα σε θυμάται, όπως και όλα τα πρόσωπα της τηλεόρασης; Αναφέρομαι στη δημοτικότητα που έχεις αυτήν τη στιγμή στα social media.

(γελάει) Μου αρέσει που το λες τόσο σκληρά. 

Έχεις σκοπό να το εκμεταλλευτείς αυτό τώρα;

Θα προσπαθήσω. Επειδή είμαι ενοχικός άνθρωπος, πιέζω τον εαυτό μου να κάνει πράγματα, να προσπαθεί τουλάχιστον. Ακόμα και να με ξεχάσουν σε τέσσερις-πέντε εβδομάδες, νιώθω ότι κάτι θα έχω προσφέρει. Η εστίαση είναι ένα πράγμα πολύπλοκο και δύσκολο. Ακόμα και αν θέλω να ανοίξω ένα μαγαζί, δεν θα ανοίξει σε μία μέρα, θέλει πολλή δουλειά. Ακόμα και κάποιος να βρεθεί που να θέλει να επενδύσει σ’ εμένα, δεν θέλω να είμαι επιπόλαιος, θέλω να τα ζυγίσω καλά τα πράγματα, να φτιάξω τουλάχιστον κάτι καλό. Ακόμα και αν με ξεχάσουν, νιώθω ότι τον στόχο μου τον εκπλήρωσα. Δεν πήγα στο «MasterChef» για να γίνω σταρ, χαίρομαι που τα μηνύματά μου, έτσι όπως τα είπα, τα άκουσε και πολύς κόσμος. Έμαθα πάρα πολλά πράγματα, έγινα πολύ καλύτερος και τώρα θα δούμε τι θα γίνει.

Τι σου δίνει ελπίδα;

Είναι πολύ δύσκολη ερώτηση αυτή, δεν ξέρω αν έχω ελπίδα, ούτε για τον κόσμο ούτε για μένα. Ίσως έχω λίγο παραπάνω ελπίδα τώρα, γιατί το «MasterChef» στο οποίο πήγα ήταν λίγο κοινωνικό πείραμα. Αλλά είμαι αισιόδοξος μηδενιστής, οπότε δεν θα σου έλεγα ότι θα στενοχωριόμουν αν έπεφτε ο δυτικός πολιτισμός αύριο.

Τι είναι αυτό που δεν μπορείς να διαχειριστείς;

Την κακία. Θεωρώ ότι εάν δεν έχεις κάτι καλό να πεις, είναι καλύτερα να μην πεις τίποτα. Δεν λέω να μην κάνεις κριτική, αλλά έχει μεγάλη διαφορά η κριτική απ’ την κακία. Η κριτική είναι μια ανοιχτή συζήτηση, λες στον άλλο τι πιστεύεις ότι θα μπορούσε να κάνει καλύτερα. Δεν καταλαβαίνω σε τι ωφελεί οποιονδήποτε το να σχολιάζει το σώμα κάποιου/-ας. Ούτε εσένα ωφελεί ούτε αυτόν/-ή που σχολιάζεις. Είμαι και της φιλοσοφίας ότι βλέπεις πράγματα σε άλλους που σε ενοχλούν επάνω σου. Ο τρόπος που επικοινωνείς με τους άλλους ανθρώπους είναι κυρίως ο τρόπος που επικοινωνείς με τον εαυτό σου. Εσύ έχεις το πρόβλημα και πρέπει εσύ να το λύσεις. 

Ποιος θέλεις να κερδίσει το παιχνίδι;

Η Μαργαρίτα. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Και με τη Μαρίνα θα ήμουν χαρούμενος, θέλω να κερδίσει γυναίκα οπωσδήποτε.

Αποδώ και πέρα τι;

Δεν ξέρω. Θέλω να βγω να φάω ένα παγωτό, να πάω στη θάλασσα, στην παραλία, αυτά σκέφτομαι προς το παρόν. Θέλω να δω τους φίλους μου, να δω τη Λία (σ.σ. από παιχνίδι), να δω τον Τζαμάλ... Αυτό που έχω μάθει, γενικά, είναι να γελάω, να μην παίρνω τα πράγματα πολύ στα σοβαρά, και να προσπαθώ.   

Ο αγαπημένος ερασιτέχνης μάγειρας κατά τη διάρκεια της τελευταίας του δήλωσης στο MasterChef 5, λίγο μετά την ανακοίνωση της αποχώρησής του είπε:

«Επειδή πολλοί άνθρωποι στη ζωή μου δεν μου δώσανε ποτέ την αγάπη που περίμενα, πολλές φορές πίστευα ότι δεν το άξιζα και, ξέρεις αυτό σου μένει ρε παιδί μου μετά. Κι όταν κάποιος σου δίνει την αγάπη που δεν περιμένεις, κάπως χτυπάει αυτό το «γιατί το κάνει τώρα αυτός ο άνθρωπος, αφού εγώ δεν την αξίζω». Αλλά προσπαθώ να το δουλέψω αυτό γιατί θέλω να πιστεύω ότι την αξίζω»

«Ήταν πολύ ωραίο το ταξίδι του MasterChef, έμαθα πολλά και για μένα και για τους άλλους και για το τι μπορώ να καταφέρω. Αυτό που θέλω να πω σε όλους εκεί έξω που νιώθουν διαφορετικοί – ό,τι διαφορετικό και αν είναι αυτό, είτε σωματικό, είτε νοητικό, είτε σεξουαλικό, οτιδήποτε: Δεν θέλω ποτέ να νιώθετε ότι η διαφορετικότητά σας είναι μειονέκτημα. Η διαφορετικότητα είναι χάρισμα και όταν το αντιληφθείς εσύ ο ίδιος ότι είναι χάρισμα, τότε θα το αντιληφθεί και όλος ο κόσμος.

Και στους γονείς όλων αυτών των διαφορετικών παιδιών, θέλω να πω, να αγαπάτε τα παιδιά σας, γιατί είναι δύσκολη η ζωή για τους διαφορετικούς ανθρώπους και μην τους την κάνετε πιο δύσκολη. Και μη μειώνετε ποτέ τον εαυτό σας. Η διαφορετικότητά σας δεν σας κρατάει πίσω. Κάντε αυτό που θέλετε και αυτό που νομίζετε ότι είναι το καλύτερο και όλα θα πάνε καλά».  

 

Ο Νίκος Μουτσινάς σχολίασε το συγκεκριμένο βίντεο με τον καλύτερο τρόπο. «Ενημερώνω ότι υπάρχει κι άλλος τρόπος να είσαι σε ριάλιτι», είπε αρχικά ο παρουσιαστής και στη συνέχεια έπαιξε το βίντεο με την εξομολόγηση του Παύλου Χάππιλου από το MasterChef.

«Κανονικά τώρα το Star θα έπρεπε να τελειώσει το MasterChef. Γι’ αυτό έγινε το MasterChef, μπράβο του. Εμείς από την άλλη δείχναμε το αυτό της τέτοιας. Δεν πειράζει, ότι μπορεί ο καθένας. Μπράβο στον Παύλο, τα αυτονόητα είπε βέβαια», είπε αρχικά ο Νίκος Μουτσινάς.

Ο Νίκος Μουτσινάς πρόσθεσε επίσης: «Ας έχουμε λίγο στο μυαλό μας ότι και οι γονείς μας είχαν κάποιους άλλους γονείς και κάποιους άλλους. Και η κάθε οικογένεια τι κάνει; Πάει να κάνει copy την προηγούμενη, δεν καταλαβαίνουν κάποια πράγματα. Όλοι οι υπόλοιποι, από κάποια ηλικία και κάτω, μπορούμε να χαλαρώσουμε γιατί έτσι θα αλλάξει. Διαφορετικά θα τα λέει ένας άνθρωπος. Τα είπε πολύ καλά, μπράβο στο αγόρι».

 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: 

 

 

Δειτε Επισης

Αλέξανδρος Καλπακίδης: «Είπα "όχι μωρέ, γιατί;" στην πρόταση γάμου που μου έκανε η σύντροφός μου»
Στάθης Σχίζα: «Είμαι έτοιμος για μια νέα σχέση. Έβαλα οριστική τελεία στην προηγουμένη»
Ορφέας Παπαδόπουλος: «Έφτασα σε ένα χείλος, δεν ήθελα να χαρίσω την ψυχική μου ηρεμία & γαλήνη σε κανέναν
Άλκηστις Ζιρώ – Γιώργος Λέντζας: Ποζάρουν μαζί στην πρώτη τους κοινή φωτογραφία
Χρύσα Ρώπα: «Δεν υπήρξα ποτέ ευτυχισμένη στη ζωή μου»
Δημήτρης Καμπόλης: «To σπίτι μας πήρε φωτιά, έχασα την μάνα μου από τις αναθυμιάσεις»
Η εντυπωσιακή μεταμφίεση της Πάολας με την κόρη της στο καρναβάλι της Χαλκιδικής
Ο ημίγυμνος απολαμβάνει στιγμές χαλάρωσης σε υπαίθριο τζακούζι, με θέα το δάσος
Μαριάννα Τουμασάτου: «Ακούω αυτά τα πράγματα με την 12χρονη θέλω να πάω να “σπάσω” το δικαστήριο»
Άνδρη Θεοδότου: «Στην οικογένεια δεν μιλάμε για τo '74. Είναι σαν να προσπαθούν να ξεχάσουν το τι έζησαν»