Ο Μέσι είναι καλύτερος κι απ’ το σεξ!

Το ποδόσφαιρο είναι στιγμές. Καρτ - ποστάλ. Κλικ που μένουν ανεξίτηλα χαραγμένα στη μνήμη. Όπως το περίφημο φιλί του Κάρλες Πουγιόλ στο περιβραχιόνιο με τη Senyera στο ιστορικό 2-6 μέσα στο «Σαντιάγκο Μπερναμπέου» ή το αποθεωτικό standing ovation από το κοινό της Ρεάλ Μαδρίτης στο οργιαστικό σόου του Ροναλντίνιο στο clasico του 2005. Κανείς δεν θυμάται ποιος πήρε το πρωτάθλημα εκείνης της σεζόν. Οι στιγμές αυτές όμως έμειναν αθάνατες στην ιστορία.
Ήμουν βέβαιος ότι ο Λιονέλ Μέσι δε θα μπορούσε ποτέ να βγει καλύτερη φωτογραφία από αυτή λίγο μετά το έκτο γκολ της Μπαρτσελόνα στην ιστορική ανατροπή επί της Παρί Σεν Ζερμέν.
Ένα στοπ - καρέ τόσο μεγαλοπρεπές, όσο κι ο ίδιος.
Μία εικόνα ταπεινή, αλλά και μεγαλειώδης την ίδια στιγμή.
Ένας Μέσι μέσα σε όλους, αλλά πάνω από όλους. Ανέγγιχτος, αλλά και προσιτός την ίδια στιγμή. Ένας από όλους, αλλά καλύτερος από όλους.
Με ένα κλικ όλη η αίσθηση ανωτερότητας που επιβάλει στο πράσινο βασίλειο του, το χορτάρι, δίχως να ιδρώνει, να λαχανιάζει, να ζορίζεται. Ένας μικροσκοπικός ανθρωπάκος με υπεράνθρωπες δυνάμεις.
Δεν ξέρω αν το σχεδίαζε ή αν το ονειρευόταν από μικρός. Πιθανώς κι ο ίδιος δεν έχει τέτοιες απαντήσεις. Οι αληθινά μεγάλοι καλλιτέχνες είναι ανήμποροι να ερμηνεύσουν τους αυτοσχεδιασμούς τους. Προκύπτουν. Συμβαίνουν. Εμφανίζονται. Τόσο απλά.
Δεν τους δουλεύουν στην προπόνηση, δεν τους προβάρουν στον καθρέφτη, δεν τους ονειρεύονται τα βράδια στον ύπνο τους. Είναι εμπνεύσεις που έρχονται αυθόρμητα στο νου σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου και τις οποίες τα πόδια υλοποιούν δίχως περιττές ερωτήσεις ή χρονοτριβές.

Δε θυμάμαι πολλά γκολ μεγαλύτερα από αυτό. Δεν ήταν απλώς ένα buzzer beater στο σπίτι του μισητού εχθρού, που σημειολογικά ήταν το 500ό του γκολ με τη φανέλα της μοναδικής ομάδας που γνώρισε ποτέ του. Ήταν more than that. Ήταν μία εμφάνιση μεγαλύτερη από το ίδιο το παιχνίδι. Ένα βράδυ υστεροφημίας.
Ο Μέσι ποτέ δεν ήταν καλός στους πανηγυρισμούς. Επικεντρωνόταν συνήθως στο σημαντικό. Στο να… σκοράρει.  Αυτή τη φορά όμως ξεπέρασε τον εαυτό του. Τώρα πια οι μελλοντικοί βιογράφοι του μέλλοντος έχουν ένα μεγάλο δίλημμα. Ποια είναι καλύτερη φωτογραφία για το επόμενο βιβλίο της ζωής του; Αυτή με την Παρί ή αυτή με τη Ρεάλ;
Οι φλέβες στο λαιμό του δεν τεντώθηκαν. Δεν έβγαλε άναρθρες κραυγές, στην πραγματικότητα δεν έκανε κιχ. Απλώς πήγε περπατώντας στο πέταλο του «Μπερναμπέου», έβγαλε τη φανέλα και έδειξε πρώτα το μπροστά μέρος με το σήμα και μετά το πίσω με το όνομα του. Δεν μίλησε, δεν γέλασε, δεν έκανε τον παραμικρό μορφασμό, σχεδόν δεν ανοιγόκλεισε τα μάτια του. Έμεινε εκεί καρφωμένος, περιμένοντας απλώς ένα πράγμα. Το σεβασμό!

Κατανοώ τον Κριστιάνο Ρονάλντο. Αν δεν ήταν αυτός ο κοντός δαίμονας, ο Πορτογάλος θα ήταν ο κορυφαίος του αιώνα. Αυτός θα σημάδευε την εποχή του και κανείς άλλος. Κι όχι μόνο αυτό. Τον έχει συνεχώς μες τα πόδια του. Στο σπίτι του. Στα λημέρια του. Κάθε μέρα θα πρέπει να ζει με το βάρος της σύγκρισης: «Δε θέλω να με αγαπάνε. Θέλω να μη με γιουχάρουν» ήταν το απονενοημένο του διάβημα προς τους οπαδούς της ίδιας του της ομάδας, λίγο μετά την πρόκριση επί της Μπάγερν που ήρθε με τρία δικά του γκολ.
Ο Μέσι δε ζητιανεύει για το σεβασμό, δεν είναι επαίτης της αγάπης. Τα κερδίζει με τα θαύματα του. Δεν ξέρει να κάνει κάτι άλλο. Δεν ξέρει να μιλήσει, να πουλήσει τον εαυτό του, να ντυθεί, να φτιασιδώσει το προφίλ του. Το μόνο που έχει στη διάθεση του είναι 90 λεπτά δυο - τρεις φορές την εβδομάδα.
Τον θαυμάζω τον Κριστιάνο είναι ένας προικισμένος, χαρισματικός σκόρερ, ένας υπερβατικός αθλητής που ξεπέρασε τον εαυτό του, τον πόνο, την αμφισβήτηση, όμως αυτά δεν αρκούν.
Όταν το Μάιο του 2014, ο Πορτογάλος διαμόρφωσε από τη λευκή βούλα το τελικό 4-1 στον τελικό του Champions League με την Ατλέτικο Μαδρίτης, σε ένα παιχνίδι όπου ήταν πιθανώς ο χειρότερος του γηπέδου, έφυγε σφαίρα προς το σημαιάκι του κόρνερ, απαλλάχθηκε από τη λευκή φανέλα και έδειξε με περηφάνια τα μούσκουλα του σε όλο τον πλανήτη.
Στις στιγμές της απόλυτης προσωπικής έκστασης, ο ένας επέλεξε να κρατήσει με σεβασμό τη φανέλα και να την υψώσει ως λάβαρο στο άντρο του εχθρού κι ο άλλος την πέταξε σαν ξεσκονόπανο.

Ο ένας φορούσε ένα ανθρώπινο ιδρωμένο μπλε ισοθερμικό, ο άλλος τους εξωπραγματικούς του μύες.
Ο ένας είναι ήρωας κινουμένων σχεδίων κι ο άλλος πρωταγωνιστής σε ταινία δράσης. Τους πρώτους είναι αδύνατον να μην τους συμπαθήσεις, οι φτιαχτοί χολιγουντιανοί ήρωες πολλές φορές σε αφήνουν αδιάφορο.
Ο Μέσι είναι (καμιά φορά) καλύτερος από το σεξ. Δεν υπάρχει άλλος ποδοσφαιριστής στην ιστορία του αθλήματος -πλην του Κρόιφ- που να επηρέασε τόσο πολύ την εξέλιξη και τη φιλοσοφία ολόκληρου του αθλήματος. Όλοι σήμερα, παίζουν το ποδόσφαιρο του, μόνο που κανείς δεν μπορεί να το παίξει, να το καταλάβει, να το ερμηνεύσει, να το εφαρμόσει καλύτερα από αυτόν.
Ναι, ο Κριστιάνο έχει σκοράρει αθροιστικά περισσότερες φορές, όμως ο Μέσι κάνει τους συμπαίκτες του καλύτερους. Πιο ευτυχισμένους. Τους οδηγεί σε αχαρτογράφητα ποδοσφαιρικά μονοπάτια.

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι είναι εξωγήινος ή κάποιου είδους ρομπότ με εξωπραγματικά ανεπτυγμένη ευφυΐα. Μα τον είδαν όλοι στη Μαδρίτη, ότι η μύτη του μάτωσε κανονικά όταν την πέτυχαν οι ακονισμένοι αγκώνες του Μαρσέλο.
Κάποιοι υποστηρίζουν ότι προστατεύεται υπέρμετρα από τους διαιτητές. Κι όμως ο κοντοπίθαρος υπέμεινε στωικά, χωρίς να πει κουβέντα όλο το ξύλο που έφαγε στη Μαδρίτη από τον Κασεμίρο (κυρίως) και τον Σέρχιο Ράμος που προσπάθησε να του κόψει το ποδόσφαιρο και μίλησε στη μοναδική γλώσσα που ξέρει.
Ο Αργεντινός δεν κρύφτηκε ποτέ. Είναι εκεί στα δύσκολα, άλλοτε πιο επιδραστικός κι άλλοτε λιγότερο. Κανείς δεν έχει πετύχει περισσότερα γκολ (16) στην ιστορία των clasicos από δαύτον. Ουδείς άλλος παίκτης στην ιστορία της Μπαρτσελόνα δεν έχει σηκώσει περισσότερα από τα 29 δικά του τρόπαια τρόπαια (!) με τη φανέλα της. «Ο Μέσι κάνει τη διαφορά ακόμα κι όταν τρώει στο σπίτι του», δήλωσε όσο πιο εύγλωττα μπορούσε ο Λουίς Ενρίκε.
Ο Λιονέλ Μέσι επέλεξε την Κυριακή του (άπιστου) Θωμά για να κάνει ένα ακόμα ποδοσφαιρικό θαύμα για όσους ακόμα δεν πιστεύουν.
Συγχώρεσε τους ρε… κοντέ, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι…
Πηγή: sdna.gr