Η αλλαγή χωρίς ποδοσφαιρική λογική του Δώνη

Στον Γιώργο Δώνη πιστώθηκε το μεγαλύτερο μέρος της επιτυχίας του ΑΠΟΕΛ να προκριθεί στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Ο Ελλαδίτης παρέλαβε μια ομάδα με τεράστιες αδυναμίες, χωρίς αυτοπεποίθηση και σοβαρά λάθη στον μεταγραφικό σχεδιασμό.
 
Η πρόκριση στους χρυσοφόρους ομίλους έδωσε το χρήμα και τη δυνατότητα μεταγραφών της τελευταίας στιγμής. Δαπανήθηκε αρκετό χρήμα (1,5 εκατ. ευρώ) για τις προσθήκες των Σάλαι και Ζαχίντ. Δύο νεαρών ποδοσφαιριστών με μεγάλη αξία στο ποδοσφαιρικό παζάρι αλλά χωρίς εμπειρία και ηγετικές ικανότητες.
 
 
Η ατυχία για τον ΑΠΟΕΛ να έχει έξι ποδοσφαιριστές ενδεκαδάτους τραυματίες είναι κάτι που δεν αποκλείεται να αντιμετωπίζει συνεχώς σε μια σεζόν γεμάτη από αγωνιστικές υποχρεώσεις. Εδώ είναι που μπαίνει στη κουβέντα το βάθος στο ρόστερ. Γιατί ένα πράγμα είναι να το λες και άλλο να το αποδεικνύεις ότι το έχεις, αφού ο ΑΠΟΕΛ περιμένει σχεδόν τα πάντα από τους Μοράις, Αλωνεύτη και Ντε Καμάργκο.
 
Ο Δώνης επέλεξε να ξεκουράσει τον Σάλλαι και να πάει στο Τσίρειο με μόνο ένα καθαρό εξτρέμ. Ο Ζαχίντ δεν είναι τέτοιος και όσο παίζει στα φτερά εκτίθεται και ο ίδιος και ο προπονητής του. Ο Δώνης πήγε να βρει το πολυπόθητο γκολ που του έλειπε κόντρα στον Άρη ρίχνοντας στο ματς τον Βινίσιους ως τρίτη αλλαγή και ενώ η μπάλα ήταν συνεχώς στο "κουτί" της περιοχής του Άρη με τον ΑΠΟΕΛ να αδυνατεί να την σπρώξει στα δίκτυα. Στον πάγκο ήταν οι Μακρής και Αντωνίου, οι οποίοι αδικούνται όχι που δεν έπαιξαν αλλαγή, αλλά γιατί δεν πήραν φανέλα βασικού.
 
Ο τραυματισμός του Εμπεσίλιο ήρθε λόγω της κούρασης, καθώς ο Ολλανδός δεν μπορεί τα συνεχόμενα ενενηντάλεπτα και αδυνατούσε στα τελευταία δύο ματς ν' ανταποκριθεί. Ένα σχήμα με τον Ζαχίντ "δεκάρι" και τον Αντωνίου ή τον Μακρή στα άκρα θα ήταν πιο... δίκαιο.