Ακόμη να κρεμάσουμε τον (α)Χριστάκη;

Τρεις μέρες μετά την εντός έδρας λευκή ισοπαλία με την Εσθονία ο ομοσπονδιακός τεχνικός παραμένει ακόμη αρτιμελής και στο πόστο του. Μετά από ακόμη μια αποτυχία ο εθνικός εκλέκτορας δεν έχει παραιτηθεί, δεν έχει παυθεί των καθηκόντων του, δεν έχει σταυρωθεί, κρεμαστεί ή έστω διαπομπευτεί -προς απογοήτευση των κατά καιρούς τιμητών και επικριτών του.

Ότι το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα υπό τον Χριστάκη Χριστοφόρου ούτε θέλγει ούτε πείθει με τις εμφανίσεις και τα αποτελέσματά του, είναι πανθομολογούμενο. Ότι ο προπονητής φέρει σημαντική ευθύνη γι’ αυτό, είναι επίσης κοινή συνείδηση. Αλλά δεν χρειάζεται κάτι περισσότερο από κοινή λογική για να γίνει κατανοητό πως όσα διαδραματίζονται το τελευταίο διάστημα στην εθνική ομάδα (με σημείο αναφοράς τον προπονητή της) είναι απλώς ακόμη ένα κεφάλαιο σ’ ένα ατέλειωτο θέατρο του παραλόγου.
 
Θέατρο του παραλόγου
Θέατρο του παραλόγου από πλευράς φιλάθλων και Τύπου που ασχολούνται με το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα περιστασιακά (όποτε έχει επίσημες υποχρεώσεις), αλλά θεωρούν περίπου αυτονόητη την απαίτηση από αυτό να παίζει καλύτερα απ’ όλους τους συλλόγους και να νικά περισσότερες φορές απ’ όσες χάνει.

Θέατρο του παραλόγου από πλευράς αξιωματούχων που εδώ και δεκαετίες αδιαφόρησαν (ή ολιγώρησαν) για την εκπόνηση (ακόμη κι αντιγραφή) ενός ολοκληρωμένου μοντέλου με σαφή χρονικό ορίζοντα κι ακόμη πιο σαφή στόχευση, το οποίο θα τηρηθεί ευλαβικά και απαρέγκλιτα, ώστε να αποδώσει και τους προσδοκώμενους καρπούς.
Θέατρο του παραλόγου από πλευράς παικτών, οι οποίοι αφήνονται να παρασυρθούν από το ρεύμα της εκάστοτε εποχής και κατά περιόδους αντιμετωπίζουν την εθνική ποτέ ως αγγαρεία και πότε ως πασαρέλα.
 
Η οδυνηρή πραγματικότητα
Κι επειδή αυτό το θέατρο του παραλόγου θυμίζει πλέον έντονα τη μέρα της μαρμότας, είναι χρήσιμο να θυμηθούμε και να καταγράψουμε ορισμένες αλήθειες που πονάνε. Όπως π.χ. ότι δεν μπορείς να απαιτείς επαγγελματισμό από μια ομάδα που αντιμετωπίζεται (επιεικώς) ερασιτεχνικά.

Όπως π.χ. ότι ακόμη και οι κατά καιρούς λαοφιλείς και κριθέντες ως επιτυχημένοι ομοσπονδιακοί τεχνικοί πέρασαν… ξώφαλτσα -στην καλύτερη περίπτωση- από την επιδιωκόμενη υπέρβαση (βλέπε πρόκριση σε τελική φάση Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος ή Παγκοσμίου Κυπέλλου).

Όπως π.χ. ότι ακόμη και σήμερα οι αυξημένες ελπίδες και προσδοκίες για την επίτευξη αυτής της υπέρβασης δεν εναποτίθενται στη (βάσει σχεδίου) διαρκώς αυξανόμενη ανταγωνιστικότητα της εθνικής ομάδας, αλλά στη διεύρυνση-ξεχείλωμα του μεν Euro σε 24 ομάδες, του δε Μουντιάλ σε 48.

Όπως π.χ. ότι χώρες με μικρότερο πληθυσμό και πολύ κατώτερα πρωταθλήματα (βλέπε Ισλανδία) μας έχουν προσπεράσει ήδη σε επίπεδο εθνικής ομάδας, διότι δεν στάθηκαν σε δικαιολογίες (Ψωροκώσταινα, στρατιωτική θητεία, περιορισμένοι πόροι) αλλά με όραμα και πλάνο δημιούργησαν αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα με δυναμική και προοπτική.

Και είναι πραγματικό ευτύχημα για τους δοκησίσοφους σε όλα τα επίπεδα (αξιωματούχους, δημοσιογράφους, παίκτες) ότι πάντα υπάρχει ένα σαμάρι, για να το χτυπάμε αντί του γαϊδάρου, ένα χαλάκι, για να κρύβουμε από κάτω όλες αυτές τις οδυνηρές πραγματικότητες, και ένα δέντρο, για να επικεντρωνόμαστε σε αυτό αντί για το δάσος. Αυτό το σαμάρι, αυτό το χαλάκι και αυτό το δέντρο έχουν -σε επίπεδο εθνικής ομάδας- την ίδια ονομασία: ομοσπονδιακός τεχνικός.