Πρόεδροι που "αμάρτησαν" και άφησαν χρέη εκατομμυρίων ευρώ

08:12 - 21 Σεπτεμβρίου 2016

Ο Μιλτιάδης Νεοφύτου, ο οποίος πέρασε από τον προεδρικό θώκο της Ομόνοιας προ τετραετίας, ήταν ο τελευταίος των «λεφτάδων» που ενεπλάκησαν στον χώρο του ποδοσφαίρου, όμως η πορεία τους απέδειξε ότι τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία.
 
Τα οικονομικά ανοίγματα σε κάποιες περιπτώσεις, όπως και σε αυτήν του πρώην προέδρου των «πρασίνων», δεν είχαν ευεργετικά αποτελέσματα και τελικά οι θριαμβολογικές προκηρύξεις μετατράπηκαν σε «καταστροφικές» αποφάσεις.
 
Ο REPORTER γυρίζει τον χρόνο πίσω και θυμάται τους προέδρους που εμφανίστηκαν ως σωτήρες στο πηδάλιο της διοίκησης διαφόρων ομάδων και με την πάροδο των χρόνων εξαφανίστηκαν από τον ποδοσφαιρικό χάρτη.
 
Πενταετία καταστροφής στην Ανόρθωση
Ξεχωριστή περίπτωση αποτελεί η Ανόρθωση, όπου, μετά τα Νοεμβριανά του 2008, ακολούθησε μία καταστροφική πενταετία. Το 2009, επί θητείας των Κρις Γεωργιάδη (Ιανουάριο 2009 με Ιούνιο 2009) και Αντώνη Δημητρίου (Ιούνιο 2009 με Μάιο 2010), το έλλειμμα της Ανόρθωσης ήταν 1.350.000 ευρώ. Το 2010, επί προεδρίας Αντώνη Δημητρίου (Ιούνιο 2009 με Μάιο 2010) και Κυριάκου Κούσιου (Ιούνιο 2010 με Νοέμβριο 2010), η ζημιά ήταν στο 1.500.000 ευρώ. Επομένως, σε δύο έτη τη σκυτάλη πήραν τρία άτομα και κατά τη θητεία αυτών διαφοροποιήθηκαν τα δεδομένα. Ο Αντώνης Δημητρίου έχει ενώπιόν του έγγραφα που πιστοποιούν ότι παρέλαβε και παρέδωσε χρέη 2.500.000 ευρώ, συμπεριλαμβανομένης και της Κτηματικής, εντούτοις χρέωσε το σωματείο με τις αποδεσμεύσεις των Σεϊρού και Μάντζιου. Ο Κυριάκος Κούσιος ήταν ο μόνος εκ των επτά προέδρων της πενταετίας 2009-2014 που μείωσε τη ζημιά.
Το 2011 έκλεισε με την Ανόρθωση να έχει έλλειμμα 5.600.000 ευρώ και συνολικό χρέος 8.450.000 ευρώ. Τις τύχες του σωματείου είχε η οικουμενική διοίκηση Κίκη Κωνσταντίνου (Δεκέμβριο 2010 με Αύγουστο 2011) και στο τέλος ανέλαβε τα ηνία ο Σάββας Κάκος (Αύγουστο 2011 με Αύγουστο 2013). Το 2012 άφησε τρύπα 2.400.000 ευρώ και το 2013 (επί προεδρίας Κάκου, Αχιλλέα Νικολάου και Χρίστου Πουλλαΐδη) έλλειμμα 1.250.000 ευρώ.
 
Η κακοδιαχείριση στον ΑΠΟΕΛ
Το νταμπλ σε ποδόσφαιρο και καλαθόσφαιρα την περίοδο 1995-96 ήταν ό,τι καλύτερο είχε να επιδείξει ο ΑΠΟΕΛ πριν από τις μεγάλες επιτυχίες στην Ευρώπη. Ρίχνοντας, όμως, μια ματιά στα γεγονότα της δεκαετίας του ’90, διαπιστώνουμε ότι ήταν μια από τις χειρότερες περιόδους στην ιστορία της ομάδας της Λευκωσίας. Επί εποχής της διοίκησης Ντίνου Πάλμα (1999-2000) τα χρέη ήταν δυσβάσταχτα, σε σημείο που υπήρχε κίνδυνος οι δικαστικοί επιδότες να μαζέψουν τους τίτλους της ομάδας από το οίκημα. Για να φτάσει η κατάσταση στο απροχώρητο, υπήρξε κακοδιαχείριση από τον καιρό της διοίκησης του Μιχαλάκη Ζιβανάρη, ενώ στην προεδρική θέση βρέθηκαν, μέχρι τότε, και οι Ανδρέας Παπαέλληνας, Κύκκος Φωτιάδης, Μάικ Ιωαννίδης, Χρίστος Τριανταφυλλίδης και Ουράνιος Ιωαννίδης.
 
Χριστάκης Αθανασίου (Άρης)
Με φιλοδοξίες ξεκίνησε ο Άρης του Χριστάκη Αθανασίου τη σεζόν 2007-08. Οι Πάουλο Κόστα, Γιασεμάκης, Πάρπας, Αλέκου, Μίχαλτσια ντύθηκαν στα πράσινα το καλοκαίρι του 2007 και «δικαιολογημένα» υπήρξαν αυξημένες απαιτήσεις. Πληροφορίες αναφέρουν ότι για την ενδυνάμωση της ομάδας δαπανήθηκε 1,5 εκατ. ευρώ. Ο στόχος; Εννοείται η πρώτη τετράδα. Αποτέλεσμα; Ο Άρης κατέληξε 12ος και οδηγήθηκε στη β΄ κατηγορία.  
 
Σταύρος Ξενή (ΑΕΚ)
Η σεζόν 2001-02 ξεκίνησε με τις καλύτερες προϋποθέσεις για την ΑΕΚ. Πρόεδρος των Λαρνακέων ήταν ο Σταύρος Ξενή, ο οποίος συμφώνησε με τον Ντούσαν Μιτόσεβιτς, τον προπονητή που τα προηγούμενα χρόνια είχε μεγαλουργήσει με την Ανόρθωση, και επιπλέον ενίσχυσε την ομάδα με τους Πάρη και Κόκο Ηλία, Πάμπο Χριστοδούλου, Κιτάνοφ κ.ά. Οι «κιτρινοπράσινοι» είχαν βλέψεις για τα ψηλά του πρωταθλήματος. Τελικά ο απολογισμός της χρονιάς ήταν: αποκλεισμός μόλις στον β΄ γύρο του κυπέλλου, αποχώρηση των τριών ξένων (Πουάτσα, Κλάεβιτς, Κιτάνοφ) και τερματισμός στην 7η θέση του πρωταθλήματος. Ως φυσικό επακόλουθο, στα τέλη Απριλίου του 2002, η διοίκηση του Σταύρου Ξενή υπέβαλε παραίτηση, αφήνοντας χρέος περίπου τριών εκατ. ευρώ. 
 
Νίκος Λίλλης (Αλκή)
Ο Μίμης Φαντούσης έμπασε στα διοικητικά της Αλκής το 2007 τον Νίκο Λίλλη, ο οποίος δύο χρόνια αργότερα τον διαδέχθηκε στην προεδρία. Ξεκίνησε με μεγάλα σχέδια για την οικονομική εξυγίανση του σωματείου και με την πάροδο των χρόνων οι προσδοκίες μεγάλωσαν. Πραγματοποιήθηκαν μεταγραφές που θεωρήθηκαν «βόμβες» για το μέγεθος της ομάδας, όπως των Τσιρίλο και Γιωργαλλίδη. Τα μεγάλα ανοίγματα βοήθησαν την Αλκή να παραμείνει στην α΄ κατηγορία για τέσσερα συναπτά έτη, όμως έμελλε να είναι και η αρχή του τέλους της. «Ακούω κι εγώ τις φήμες. Απορώ πώς βγαίνουν προς τα έξω. Σας λέω κατηγορηματικά ότι δεν ευσταθεί κάτι τέτοιο», δήλωνε το 2013 ο Νίκος Λίλλης για τις φήμες περί κλεισίματος. Τα μακρά κοντά έγιναν και ένα χρόνο αργότερα η Αλκή έβαλε λουκέτο τη σεζόν 2013-14 με -39 βαθμούς (λόγω τιμωριών για απλήρωτες υποθέσεις) και έπειτα η ΚΟΠ (Μάιος 2014) δημοσίευσε την επιστολή αποχώρησης της Αλκής από τα πρωταθλήματά της.
 
Λάμπρος Χριστοφή (Απόλλων)
Το καλοκαίρι του 2001 ο Λάμπρος Χριστοφή έγινε ο πέμπτος πρόεδρος της εταιρείας του Απόλλωνα και αντιμετωπίστηκε ως «μεσσίας». Έριξε χρήμα (περισσότερο από 1,5 εκατ. ευρώ) για να φέρει παίκτες όπως οι Καβάζης, Μελαναρκίτης, Ιωσηφίδης. Ο Απόλλωνας δεν κατάφερε να γίνει διεκδικητικός και περιορίστηκε στη 10η θέση της βαθμολογίας. Τη χρονιά εκείνη οι «γαλάζιοι» της Λεμεσού άλλαξαν τέσσερις προπονητές (Μουσκάλλης, Γουίλαν, Στυλιανού, Σαβέφσκι). Όπως γίνεται αντιληπτό, το εγχείρημα του Λάμπρου Χριστοφή δεν πέτυχε και μέχρι τον Μάιο του 2002 αναγκάστηκε να αποχωρήσει από την καρέκλα της προεδρίας.
 
Μιλτιάδης Νεοφύτου (Ομόνοια)
Ανέλαβε την Ομόνοια το 2008 και έγινε αποδεκτός «μετά βαΐων και κλάδων» από την πλειοψηφία των υποστηρικτών του συλλόγου. Κατά τη διάρκεια της θητείας του έδωσε 1 εκατ. ευρώ στην Ένωση για να αποκτήσει τον Χριστοφή, ενώ σπατάλησε μπόλικο χρήμα για να φέρει στο «Ηλίας Πούλλος» την αφρόκρεμα του κυπριακού ποδοσφαίρου, και όχι μόνο (Αλωνεύτης, Οκκάς, Εφραίμ, Κωνσταντίνου, Μακρίδης, Κλέιτον, Λούα Λούα). Ναι μεν η Ομόνοια πανηγύρισε ξανά πρωτάθλημα μετά από επτά χρόνια (2010), όμως η ευρωπαϊκή εκτόξευση δεν ήρθε ποτέ. Το 2012 αποχώρησε από την ομάδα της Λευκωσίας αφήνοντας χρέος που ξεπερνούσε τα 15 εκατ. ευρώ και από τότε η Ομόνοια ακόμη προσπαθεί να βρει τρόπους για να βγει από το οικονομικό αδιέξοδο.
 
Χριστόφορος Τορναρίτης (Ολυμπιακός)
Οι βλέψεις του όταν ανέλαβε τον Ολυμπιακό το 1999 ήταν να καταφέρει να πανηγυρίσει έναν τίτλο. Γι’ αυτό ο Χριστόφορος Τορναρίτης δαπάνησε περίπου οκτώ εκατομμύρια ευρώ για να μαζέψει ό,τι καλύτερο κυκλοφορούσε εκείνη την εποχή, κυρίως από την ντόπια αγορά (π.χ. Πετρίδης, Αριστοκλέους, Θεμιστοκλέους). Το 2000-01 πάλεψε για τον τίτλο, όμως περιορίστηκε τρεις βαθμούς πίσω από τον συμπολίτη ΑΠΟΕΛ. Στα επόμενα χρόνια ο Ολυμπιακός δεν έπεσε κάτω από την 5η θέση, όμως ο στόχος έμεινε ανεκπλήρωτος και τον Δεκέμβριο του 2004 ο Τορναρίτης έφυγε από τον «Τακτακαλά». Με την αποχώρησή του η εταιρεία διαλύθηκε και από τότε ο Ολυμπιακός λειτουργεί με το καθεστώς του σωματείου.
 
Πίτερ Θίο Βασιλείου (ΑΕΛ)
Ήρθε από το πουθενά και χωρίς πολλά-πολλά το 2007 εξασφάλισε τα «κλειδιά» της ΑΕΛ. Ο λόγος για τον Πίτερ Θίο Βασιλείου, ο οποίος διαλαλούσε παντού για το πλάνο που θα ανέβαζε ψηλά την ομάδα της Λεμεσού. Οι τυμπανοκρουσίες ξεσήκωσαν τον κόσμο, που έτρεξε να πάρει εισιτήρια διαρκείας και να επευφημήσει τη μεταμόρφωση της ΑΕΛ προς το καλύτερο. Οι ελπίδες για πρωταθλητισμό μετατράπηκαν σε εφιάλτη, με την ομάδα της Λεμεσού τελικά να παλεύει στο γκρουπ της διαβάθμισης. Ο Πίτερ Θίο έφυγε σύντομα και την προεδρία ανέλαβε ο νυν πρόεδρος Ανδρέας Σοφοκλέους. Ο ίδιος ποτέ δεν αποδέχτηκε ότι χειρίστηκε λανθασμένα την ΑΕΛ, αντιθέτως υποστήριξε ότι κάποιοι δεν ασπάζονταν το όραμά του.
 
newsletter Εγγραφη

Ροη Ειδησεων

ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ
Altamira22