Χορεύοντας στον ρυθμό του Ερντογάν-Πορεία γεμάτη μεγαλοϊδεατισμό και συμπτώσεις

O Ντόναλντ Τραμπ πριν από λίγες ημέρες τον χαρακτήρισε παγκόσμιας κλάσης σκακιστή, οι οπαδοί του τον θεωρούν χαρισματικό, οι παλιοί του φίλοι θα είναι κάπου στην Τουρκία και θα νιώθουν προδομένοι, οι αντίπαλοι του διωκόμενοι, ενώ όλη η ανατολική Μεσόγειος τον θεωρεί τον μεγαλύτερο ταραξία της περιοχής. 

Είναι ο Ταγίπ Ερντογάν και στις 28 Αυγούστου συμπληρώνει έξι χρόνια στην προεδρία της Τουρκίας. Έξι χρόνια γεμάτα. Γεμάτα από διενέξεις, πολέμους, εισβολές, πτωχεύσεις, πραξικοπήματα, τρομοκρατικά χτυπήματα, προστριβές, ίντριγκες, πολιτικές διώξεις, σκάνδαλα. Όσο κι αν κάποιοι ήλπιζαν πως με τον Ταγίπ Ερντογάν, τα δύσκολα και δυσεπίλυτα θέματα θα έβρισκαν λύσεις λόγω των αναμφισβήτητων ηγετικών ικανοτήτων του, σύντομα διαψεύστηκαν. 

Ακόμα και οι ποιοι στενοί του συνεργάτες, εκπαραθυρώθηκαν. Το alter ego του για πολλά χρόνια, ο Φετουλλάχ Γκιουλέν, σήμερα είναι νούμερο ένα καταζητούμενος, το δεξί του χέρι, ο Αχμέτ Νταβούτογλου, που μεταξύ άλλων υπήρξε και πρόεδρος αλλά και υπουργός Εξωτερικών της χώρας, αφού διώχθηκε με τον πιο άσχημο τρόπο, σήμερα είναι πολιτικός αντίπαλος του Ερντογάν. Μάλιστα αναλυτές σημειώνουν πως από εκείνη τη χρονική περίοδο, ο Ερντογάν, πήρε διαζύγιο με την πραγματικότητα. 
O Ερντογάν δήμαρχος
Από που ξεκίνησε όμως ο Ταγίπ Ερντογάν; Στο σχολείο, έγινε γνωστός για τα φλογερά κηρύγματά του που αφορούσαν το πολιτικό Ισλάμ. Μετά από ένα σύντομο διάλειμμα που ασχολήθηκε με το επαγγελματικό ποδόσφαιρο, στα φοιτητικά του χρόνια, ένας βετεράνος πολιτικός, έμελε να παίξει καθοριστικό ρόλο στην μετέπειτα πορεία του. Το 1994 έγινε ο πρώτος ισλαμιστής δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης, προκαλώντας ένα τεράστιο σοκ στην κοσμική Τουρκία. Το 1998 σε ένα κήρυγμα του συνέκρινε τα τζαμιά με τους στρατώνες και τους πιστούς με τους στρατιώτες. Καταδικάστηκε σε δέκα μήνες φυλάκιση και εκδιώχθηκε από τη θέση του δημάρχου.

Έμεινε στη φυλακή περίπου τέσσερις μήνες και στη συνέχεια επέστρεψε στην πολιτική. Πρώτο πολιτικό του θύμα ήταν ο Ερμπακάν, ο βετεράνος πολιτικός που τον μύησε στην πολιτική, αφού στα δύσκολα τον παράτησε και ίδρυσε το δικό του κόμμα, το ΑΚΡ, το κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης. Υπό την ηγεσία του το ΑΚΡ αρχίζει να γνωρίζει μέρες δόξας. Μέσα σε ένα χρόνο από την ίδρυση του, καταλαμβάνει την πλειοψηφία των εδρών στην τουρκική βουλή. Η προηγούμενη καταδίκη, ωστόσο, δεν του επιτρέπει να διοριστεί ο ίδιος Πρωθυπουργός. Προκυρήσσει νέες εκλογές και στις 14 Μαρτίου του 2003, γίνεται Πρωθυπουργός της Τουρκίας. 
Ο Ερντογάν Πρωθυπουργός
Ένα από τα πρώτα ζητήματα που κλήθηκε να διαχειριστεί, ήταν το Κυπριακό και συγκεκριμένα τη διαδικασία ετοιμασίας του Σχεδίου Ανάν που ήταν σε εξέλιξη το 2003 μετά την πρωτοβουλία του τότε Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ, Κόφι Ανάν. Μάλιστα έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο και τάχθηκε υπέρ του Σχεδίου. 

Σιγά σιγά, άρχιζε να ολοκληρώνεται στο μυαλό του το πλάνο που θα του χάριζε υπερεξουσίες και που θα τον καθιστούσαν ένα σύγχρονο Σουλτάνο. Άλλωστε στη Βουλή αντιμετώπισε πολλά εμπόδια μέχρι να επιβάλει τα θέλω του. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο κέρδισε και τις έκτακτες εκλογές που προκήρυξε το 2007. 

Ένα χρόνο μετά σόκαρε για ακόμα μια φορά την κοσμική Τουρκία, περνώντας από τη Βουλή νόμο που ήρε την απαγόρευση της μαντίλας στις πανεπιστημιουπόλεις. Ο κίνδυνος η Τουρκία από ένα κοσμικό κράτος να μετατραπεί σε ένα ισλαμοκεντρικό, άρχισε να διαφαίνεται. Οι πολιτικοί του αντίπαλοι προσέφυγαν στο Ανώτατο Δικαστήριο και ζήτησαν τη διάλυση του ΑΚΡ. Αυτός ωστόσο, παρέμεινε Πρωθυπουργός και το 2010 αντεπιτέθηκε περνώντας με δημοψήφισμα συνταγματικές τροποποιήσεις που περιλάμβαναν  μεταξύ άλλων, τον διορισμό των δικαστών από τον ίδιο. 

Το 2011 κέρδισε ξανά τις εκλογές που του χάρισαν την τρίτη θητεία στον Πρωθυπουργικό θώκο. Στο μεταξύ, από το 2011 και έπειτα, τα δεδομένα στο εσωτερικό της Τουρκίας, άλλαξαν άρδην, αφού το βαθύ κράτος του Γκιουλέν που αποτελούσε σύμμαχο του Ερντογάν, πλέον μετατρεπόταν σε εχθρό.  Κατά την περίοδο που Ερντογάν ήταν Πρωθυπουργός, είδαν το φως της δημοσιότητας δύο υποθέσεις διώξεων, οι οποίες τελικά ήταν στημένες, η «Εργκένεκον» (2003) και «Βαριοπούλα» (2011). Αυτές οι υποθέσεις στοχοποίησαν το κεμαλικό κοσμικό κράτος, φυλακίζοντας χιλιάδες στρατιωτικούς, ακαδημαϊκούς, δημοσιογράφους με την κατηγορία της τρομοκρατίας. Όλοι τους ανήκαν στην αντιπολίτευση και με τον ένα ή τον άλλον τρόπο είχαν επικρίνει τον Ερντογάν.

Το 2013 έζησε ένα πρώτο σοβαρό κύμα αμφισβήτησης με τις φοβερές αντικυβερνητικές διαμαρτυρίες που ξέσπασαν γύρω από το πάρκο Γκεζί στην Κωνσταντινούπολη, που πέραν από την αφορμή, που ήταν η δημιουργία ενός εμπορικού κέντρου στη θέση του πάρκου, αναμφισβήτητα είχε και πολιτικό υπόβαθρο, αφού ξέσπασαν μια σειρά από σκάνδαλα με πρωταγωνιστές, φίλους και συγγενείς του Τούρκου Πρωθυπουργού. 

Ο Ερντογάν Πρόεδρος
Μέχρι το 2014 η Τουρκία είχε ως πολίτευμα μια προεδρευόμενη κοινοβουλευτική δημοκρατία, με τον Πρόεδρο να έχει πιο πολύ διακοσμητικό χαρακτήρα, με περιορισμένες εξουσίες. Μετά τις εκλογές που προκήρυξε το 2014 ο Ταγίπ Ερντογάν το, πολίτευμα μετατράπηκε σε μια σχεδόν-προεδρική δημοκρατία με τον Πρόεδρο να έχει τον κυριότερο ρόλο και τον Πρωθυπουργό να ασκεί ελάχιστες ουσιαστικές πολιτικές εξουσίες. Τα πράγματα έγιναν ξεκάθαρα μετά και το συνταγματικό δημοψήφισμα του 2017. 

Το τι συμβαίνει μετά το 2014 στην Τουρκία και ειδικά μετά τις συνταγματικές αλλαγές του 2017, είναι λίγο πολύ γνωστό. Αρχηγοί κομμάτων είναι στη φυλακή, πολίτες που χρησιμοποιούν τα social media για να ασκήσουν κριτική φυλακίστηκαν, η χώρα έχει χρεοκοπήσει και κρατείται στον αναπνευστήρα με τεχνάσματα, παγκόσμιοι κολοσσοί που θα επένδυαν στη χώρα το μετάνιωσαν και αποχώρησαν. Ο Ταγίπ Ερντογάν ικανοποιεί τη μεγαλομανία του με όποιο τρόπο μπορεί. Έκτισε ένα από τα μεγαλύτερα αεροδρόμια του κόσμου στην Κωνσταντινούπολη, έφτιαξε ένας τεράστιο ανάκτορο για τον ίδιο και την οικογένειά του με χρήματα του λαού και άλλα τόσα που καθημερινά απασχολούν τις εφημερίδες της τουρκικής αντιπολίτευσης. 

Ο Ερντογάν πολεμοχαρής και μεγαλομανής 
Σε ότι μας αφορά, ζήσαμε και ζούμε από πρώτο χέρι αυτή του τη μεγαλομανία που έχει ως στόχο να αμφισβητήσει τον Κεμάλ Ατατούρκ, 100 χρόνια μετά την ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας. Πώς θεωρεί ότι θα το πετύχει αυτό; Με πολέμους, εισβολές, πειρατικές ενέργειες. Άλλωστε όταν κάτι επαναλαμβάνεται, παύει να είναι σύμπτωση. Σε όλες τις περιπτώσεις που είχε να αντιμετωπίσει μια δυσκολία, έβρισκε τον τρόπο να ελίσσεται και να τη ξεπερνά. 

Μετά το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου του 2016 διέταξε την πρώτη εισβολή στη Συρία, η οποία διήρκεσε μέχρι το κρίσιμο δημοψήφισμα για αναθεώρηση του Συντάγματος το 2017. Το καμπανάκι της τουρκικής οικονομίας είχε χτυπήσει παράλληλα με την πολύκροτη υπόθεση του πάστορα Άντριου Μπράνσον, με τον Ντόναλτ Τράμπ να δίνει το τελειωτικό χτύπημα στην τουρκική οικονομία το 2018. Τότε ο Ταγίπ Ερντογάν πραγματοποίησε τη δεύτερη εισβολή στη Συρία. 

Μετά τη μεγάλη αποτυχία του ΑΚΡ στις πρόσφατες δημοτικές αλλαγές, όπου μεταξύ άλλων έχασε τόσο στις πρώτες όσο και στις επαναληπτικές που ήταν παρωδία το δήμο της Κωνσταντινούπολης, ο Ταγίπ Ερντογάν πραγματοποίησε την τρίτη εισβολή στη Συρία.

Σήμερα η τουρκική οικονομία βρίσκεται στο χείλος της καταστροφής. Για τους οικονομολόγους, είναι ήδη κατεστραμμένη και δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής. Ο Ερντογάν μπορεί να μην εισέβαλε ούτε στη Συρία, ούτε στις αυτόνομες περιοχές των Κούρδων, ωστόσο εισέβαλε στην ελληνική υφαλοκρηπίδα, στρέφοντας για ακόμα μια φορά το βλέμμα της κοινής γνώμης αλλού. Η Γαλάζια Πατρίδα του Ερντογάν, που περιλαμβάνει τα δύο τρίτα του Αιγαίου και της ανατολικής Μεσογείου, αποτελεί ακόμα ένα άσσο στο μανίκι του Τούρκου Προέδρου, που προσπαθεί με νύχια και με δόντια, αφενός να διατηρήσει την εξουσία του και αφετέρου να ικανοποιήσει με κάθε τρόπο τον μεγαλοϊδεατισμό του, στρέφοντας την προσοχή του τουρκικού λαού αλλού. Το 2023 σιμώνει και ο Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος θα έχει 69 χρόνια στην πλάτη του, θέλει να είναι και να εμφανιστεί ως ο ηγέτης του αιώνα για την Τουρκία, μεγαλύτερος από τον Κεμάλ Ατατούρκ και αντάξιος των Σουλτάνων της Οθωμανικής Αυτοκρατόρίας. Μέχρι τότε θα δημιουργεί τετελεσμένα με την Κύπρο, την Ελλάδα και κατ´ επέκταση η Ευρωπαϊκή Ένωση να χορεύουν στο ρυθμό που τους δίνει.